Road trip στα Ζαγοροχώρια και στα γεφύρια τους

Ζαγοροχώρια! Περισσότερα από σαράντα πετρόκτιστα χωριά βρίσκονται στην ορεινή Ήπειρο, βόρεια της πόλης των Ιωαννίνων προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Εδώ σε αυτήν την περιοχή του Ζαγορίου χτυπά η καρδιά της ωραιότερης Ελλάδας. Χωριά όμορφα κρυμμένα μέσα στα βουνά, ανάμεσα στα φαράγγια και στα ποτάμια. Στην ανάρτηση αυτή θα κάνουμε ένα ταξίδι την Κόνιτσα, την Αρίστη, θα περάσουμε τη γέφυρα του ποταμού Βοϊδομάτη για να πάμε στο Μεγάλο Πάπιγκο, θα κατέβουμε στους Ασπράγγελους και θα ξεναγηθούμε στους Κήπους, στο Δίλοφο στο Μονοδέντρι και στο Τσεπέλοβο. Σε όλη αυτή την οδική διαδρομή – road trip – θα θαυμάσουμε βέβαια και τα φημισμένα πετρόκτιστα γεφύρια που υπάρχουν ανάμεσα στα χωριά.

Εκτός από την υπέροχη φύση που τα περιβάλλει τα Ζαγοροχώρια οι κάτοικοι έχουν δέσει αρμονικά το φυσικό τοπίο με την αρχιτεκτονική των σπιτιών τους. Η πέτρα υπάρχει παντού. Στους όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς, στις πλατείες, στις εκκλησίες, στα μονοπάτια, στα γεφύρια της. Είναι ένα μέρος όπου η φύση άνοιξε την καρδιά της και μοίρασε απλόχερα ό,τι θα μπορούσε να επιθυμήσει και να δει ακόμα και ο πιο απαιτητικός ταξιδιώτης.

Κόνιτσα

Ήταν Αύγουστος, όταν βρεθήκαμε για διακοπές στην όμορφη πόλη της Κόνιτσας, με προορισμό τα Ζαγοροχώρια. Υπέροχη, σκαρφαλωμένη στα 600 μ. προικισμένη με τη θαυμάσια φύση, το ιστορικό  παρελθόν της, αλλά και με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους της. Οι μέρες που περάσαμε στην Κόνιτσα ήταν από τις πιο όμορφες, με διαδρομές στη φύση και στο υπέροχο πέτρινο γεφύρι της, αλλά και με ατελείωτες βόλτες μέσα στην πόλη για να γνωρίσουμε τα αξιοθέατά της.

Όλη η πόλη είναι γεμάτη με παραδοσιακά πέτρινα σπίτια και παλιά αρχοντικά κρατώντας την αρχιτεκτονική της Ηπείρου. Μέσα από τα πλακόστρωτα στενά της ανακαλύψαμε το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Άγιος Παΐσιος και τον όμορφο ναό του Αγίου Νικολάου χτισμένο από τον καιρό της τουρκοκρατίας.

Φυσικά δεν παραλείψαμε να δοκιμάσουμε το παραδοσιακό χειροποίητο γλυκό της Κόνιτσας, το Σκερ Μπουρέκ  και να ξεκουραστούμε στα καφέ της απολαμβάνοντας στιγμές ξενοιασιάς και χαλάρωσης.

Το μάτι μας χάθηκε στην απεραντοσύνη του μεγάλου κάμπου όταν τον κοιτάξαμε ψηλά από την πόλη, διακρίνοντας τον ποταμό Αώο να φιδογυρίζει μέσα σε αυτόν και να συναντιέται με τον Βοϊδομάτη, τον καθαρότερο ποταμό της Ευρώπης, και με τον Σαραντάπορο ώσπου να γίνει ένας και να χυθεί στην Αδριατική θάλασσα.

Όταν ταξιδέψτε στα Ιωάννινα μην αμελήσετε να επισκεφθείτε και την Καστροπολιτεία της. Διαβάστε τις αναρτήσεις :

Η Καστροπολιτεία των Ιωαννίνων, ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη

Διαμονή στο Kamares Boutique Hotel & Spa στα Ιωάννινα

Οδοιπορικό στα Ζαγοροχώρια

Ο ταξιδιωτικός μας προορισμός όμως μας καλούσε και μετά από κάποιες μέρες που περάσαμε στην Κόνιτσα πήραμε τον δρόμο προς τα Ιωάννινα για την ξενάγησή μας στα Ζαγοροχώρια. Μπήκαμε στον εθνικό δρόμο Κόνιτσας – Ιωαννίνων και μετά από μερικά χιλιόμετρα κάναμε την πρώτη στάση μας περνώντας το χωριό Κλειδωνιά. Έπρεπε να θαυμάσουμε το πέτρινο γεφύρι της Κλειδωνιάς. Κάτω από το γεφύρι κυλούσε ο ποταμός Βοϊδομάτης με ένα δυνατό βουητό. Από την μια πλευρά του, είχε τα πελώρια πλατάνια και από την άλλη πλευρά του ορθώνονταν τεράστιοι βράχοι. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πω πως βρισκόμασταν μπροστά σε ένα θαύμα της φύσης, σε ένα ζωντανό παράδεισο. 

Όταν περπατούσαμε επάνω στο πέτρινο γεφύρι, μου ήρθε στο νου ο θρύλος που είχα διαβάσει. “Είχε γίνει, λένε, μεγάλη συμπλοκή στο γεφύρι επάνω, όταν ήρθαν στα χέρια δύο οικογένειες για λόγους τιμής. Ενώ περνούσε πάνω από το γεφύρι το σόι της οικογένειας της νύφης, τους επιτέθηκε το άλλο σόι, έγινε συμπλοκή και σκοτώθηκαν ο πατέρας και η μητέρα της νύφης και δύο ξαδέλφια τους. Η νύφη με το νυφικό της έμεινε να κλαίει για το χαμό των δικών της… ” 

Μα ποιοι έφτιαχναν αυτά τα όμορφα γεφύρια στα Ζαγοροχώρια που εντέλει άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων; Από την Κόνιτσα κατάγονταν οι πιο ξακουστοί Ηπειρώτες  μάστοροι της πέτρας. Φημισμένοι βέβαια ήταν και οι Βορειοηπειρώτες από περιοχές που σήμερα ανήκουν στην Αλβανία, όπως επίσης και από τα Τζουμέρκα όρη ακόμη και από την Κοζάνη. Αφού έφτιαχναν το σχέδιο, πάνω σ΄αυτό έκοβαν τα καλούπια. Το γεφύρι χτίζονταν πρώτα με σανίδες και ύστερα πάνω στα σανίδια έκτιζαν τις πέτρες. Οι μάστοροι ήταν μετακινούμενοι τεχνίτες, που έφευγαν από τα σπίτια τους τον Απρίλιο και επέστρεφαν τον Οκτώβριο.

Φύγαμε από τον επίγειο παράδεισο γεμάτοι με όμορφες εικόνες στο μυαλό μας και τη φωτογραφική μας γεμάτη και αυτή με πάμπολλες φωτογραφίες, πιστεύοντας πως μπορέσαμε να αποτυπώσουμε λίγη από την ομορφιά του τοπίου. Στο δρόμο σκεφτόμουν πόσο δύσκολο για εκείνη την εποχή ήταν να χτίζει κανείς ένα γεφύρι με τα μέσα που διέθεταν. Έπρεπε να παλέψουν με την κατασκευή τους, αλλά και με τους θρύλους που εκείνη την εποχή ήταν διαδεδομένοι. Γιατί όλοι μας ξέρουμε πως σύμφωνα με τις παραδόσεις, πολλά γεφύρια χτίζονταν, γκρεμίζονταν και ξαναχτίζονταν και μάλιστα μιλούσαν για ανθρωποθυσίες και θυσίες ζώων στα θεμέλιά τους για να εξευμενίσουν τα κακά πνεύματα. Αυτός ο τρόπος πίστευαν πως ήταν μια εξιλέωση απέναντι στην δύναμη του νερού και στα στοιχεία της φύσης, ώστε να κάνουν αυτά τα γεφύρια να στεριώσουν.

Το Μέτσοβο είναι ένας τουριστικός προορισμός χειμώνα – καλοκαίρι : Μέτσοβο, ένας προορισμός με κρυμμένα μυστικά!

Αρίστη

Βγαίνοντας από τον δρόμο Κοζάνης – Ιωαννίνων και μπαίνοντας σε έναν επαρχιακό δρόμο που θα μας οδηγούσε στα Ζαγοροχώρια, ανηφορίσαμε για το πρώτο χωριό, την Αρίστη. Φιδωτός και ανηφορικός ο δρόμος μέσα στα καταπράσινα βουνά, αλλά γεμάτος ομορφιά.

Η Αρίστη είναι  ένα μικρό χωριό στα Ζαγοροχώρια με πολύ στενούς δρόμους και επειδή τα αυτοκίνητα περνάνε μέσα από το χωριό δεν είχαμε την δυνατότητα να παρκάρουμε για να απολαύσουμε την όμορφη θέα των πέτρινων σπιτιών που είναι χτισμένα μέσα σε δασωμένες και καταπράσινες πλαγιές. Υπήρχαν βέβαια λιγοστές θέσεις παρκαρίσματος κατά μήκος του δρόμου, που κάποιοι ήταν τυχεροί και ίσως απόλαυσαν και ένα δροσιστικό νεράκι στο  γραφικό καφενεδάκι της πλατείας. Εμείς όμως λόγω του μεγάλου μήκους του οχήματος, δεν μπορέσαμε δυστυχώς να σταθμεύσουμε έστω και για λίγο. Οι φωτογραφίες είναι καθώς περνούσαμε το χωριουδάκι μέσα από το αυτοκινούμενο. 

Στεναχωρηθήκαμε, αλλά η συνέχεια του τοπίου και της φυσικής ομορφιάς που μας προκάλεσε δέος μας έκανε να ξεχαστούμε. Η θέα ήταν συγκλονιστική. Ο φιδωτός δρόμος προς το Πάπιγκο άρχισε να διακρίνεται από μακριά ανάμεσα στα βουνά μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο και μας άφησε άναυδους. 

Ο ποταμός Βοϊδομάτης και το γεφύρι της Αρίστης στα Ζαγοροχώρια

Με διάθεση ανεβασμένη και τραγουδώντας το τραγούδι που ακούγαμε στο ράδιο μετά από μια στροφή του δρόμου από εκεί που δεν το περιμέναμε φτάσαμε σε ένα γεφύρι που από κάτω κυλούσε ο πιο καθαρός ποταμός που έχουν δει τα μάτια μου. Ήταν ο ποταμός Βοϊδομάτης. Η γέφυρα του ποταμού ήταν τσιμεντένια, καινούργια σχετικά, που όπως είδα αργότερα από την επιγραφή που υπάρχει, κατασκευάστηκε το 1923. Καμία σχέση με τα γεφύρια των ξακουστών Ζαγοροχωρίων, όμως το μάτι μας έφυγε από την γέφυρα που ήταν σαν να μην υπήρχε και στάθηκε επάνω στα τυρκουάζ νερά του ποταμού! Μέσα στο πράσινο της φύσης κυλούσε ο ποταμός Βοϊδομάτης με τα υπέροχα γαλαζοπράσινα νερά του. Όμορφες εικόνες με τα πλατάνια να φτάνουν στις όχθες του ποταμού και τα κλαδιά τους να ακουμπούν στα νερά του.

Πάνω από το ποτάμι στέκεται αγέρωχο το όμορφο τοξωτό του γεφύρι και ο κόσμος στις όχθες του ποταμού και στη μεγάλη αμμουδιά του, λιαζόταν, έβγαινε φωτογραφίες, περπατούσε στα νερά του και κάποιοι κολυμπούσαν. Τα νερά του λένε πως είναι τα πιο καθαρά της Ευρώπης και δεν κάνουν λάθος.

Πολλοί  λένε πως το όνομά του πρώτα ήταν Μπόντα Μάτα (στα σλαβικά τόπος νερού) και άλλοι λένε ότι Βόιδο Μάτα ήταν τ΄όνομά του (τόπος με βόδια). Ακόμα και τώρα, συχνά συναντάς βόδια να περπατούν στην άκρη του δρόμου. Όπως όμως και να τον λένε, εγώ πιστεύω πως το αληθινό του όνομα, πρέπει να είναι, τόπος μαγείας,  που δεν σου ζητάει τίποτε άλλο, παρά να πας μαζί του έναν περίπατο, να τον ακούσεις, να τον δεις και να αισθανθείς  τη γαλήνη του.

Ο Βοϊδομάτης είναι  λένε, ένα σμαράγδι στον παράδεισο του Ζαγορίου. Ξεκινά από το φαράγγι του Βίκου, περνά από το γεφύρι της Αρίστης, περνά από την σπηλιά στο Κλειδί, βγαίνει και περνά κάτω από το γεφύρι της Κλειδωνιάς και χύνεται στον κάμπο της Κόνιτσας και ενώνεται με τον ποταμό Αώο, παίρνοντας μαζί τους και το Σαραντάπορο ποταμό. Ύστερα και οι τρεις μαζί ορμούν προς τον Μολυβδοσκέπαστο και αφού περάσουν από την Αλβανία, χύνονται στην Αδριατική. Απερίγραπτη ομορφιά της φύσης απλόχερα δοσμένη, ένα τοπίο έργο τέχνης. Αυτός είναι ο Βοϊδομάτης!

Γνωρίστε το αυτοκινούμενο και ποιοι είναι οι κανόνες του : Ταξιδεύοντας με αυτοκινούμενο στην Ελλάδα

Δραστηριότητες στον ποταμό Βοϊδομάτη

Στο σημείο αυτό βρίσκονταν και πολλοί που θέλανε να ανακαλύψουν τις ομορφιές των Ζαγοροχωρίων μέσα και από συναρπαστικές δραστηριότητες. Εσείς εάν είστε αθλητικοί τύποι, σας αρέσει η περιπέτεια και είστε σε καλή φυσική κατάσταση, μπορείτε να διαλέξετε δραστηριότητες όπως ιππασία, ράφτινγκ, καγιάκ, αναρρίχηση, ορειβασία, πεζοπορία, αεροπτερισμό, ποδήλατο βουνού, εξορμήσεις 4×4, διάσχιση φαραγγιού. Όλα αυτά μπορείτε να τα απολαύσετε θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος και αφού πάρετε πληροφορίες για τις καιρικές συνθήκες και φυσικά μέσα από οργανωμένα προγράμματα.

Δείτε μια αντίστοιχη εμπειρία που έζησαν η Κάλη και η Κατερίνα στο Πήλιο και κάντε εξορμήσεις μέσα από τις αναρτήσεις μας στο όμορφο βουνό του Πηλίου:

Πάμε για πεζοπορία στο Πήλιο;

10+2 Λόγοι για να Επισκεφτείτε το Πήλιο

Στις Μηλιές με το τρενάκι του Πηλίου, τον «Μουτζούρη»

Εναλλακτικός Γαστρονομικός Τουρισμός στην Πορταριά, Πήλιο

Απολαυστική διαμονή στην Πορταριά, στο ξενοδοχείο Κρίτσα

Ταξιδεύοντας στο Πήλιο και τα υπέροχα χωριά του (1ο Μέρος)

Μεγάλο Πάπιγκο, το πιο δημοφιλές χωριό στα Ζαγοροχώρια

Μετά από όλο αυτό το ονειρεμένο τοπίο ανηφορίσαμε για το Μεγάλο Πάπιγκο. Μόνο ανηφορίσαμε; Για να φτάσουμε, έπρεπε να «σκαρφαλώσουμε» το βουνό, με 14 στροφές φουρκέτες!! (φωτογραφία από το χωριό Αρίστη). Δρόμος δύσκολος και πιστεύω τον χειμώνα επικίνδυνος. Αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί μόλις φτάσαμε στα 1000 μ. υψόμετρο, βρεθήκαμε στο υπέροχο Πάπιγκο με τα πλακόστρωτα δρομάκια και τα πέτρινα σπίτια του τα γεμάτα ιστορία.

Το Πάπιγκο είναι από τα ωραιότερα χωριά του Ζαγορίου. Είναι χτισμένο στους πρόποδες της Αστράκας που το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι οι κορυφές της. Οι λεγόμενοι πύργοι της Αστράκας. Οι πύργοι είναι πέντε και καθώς τους κοιτάζαμε μας έδωσαν την εντύπωση πως ήταν εκεί για να είναι οι πιστοί φύλακες του χωριού. 

Ευτυχώς όταν φτάσαμε, στην αρχή του χωριού μας περίμενε ένας μεγάλος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων και αισθανθήκαμε ανακουφισμένοι πως δεν θα ταλαιπωρούμασταν να αναζητήσουμε πάρκινγκ ανάμεσα στα στενά δρομάκια του. Πάρκινγκ στο Πάπιγκο GPS 39.96798 20.71755 Ξεκινήσαμε αμέσως για τον περίπατό μας στο χωριό. Ήταν όμως μεσημέρι και ο ήλιος παρά το υψόμετρο ήταν δυνατός και η ζέστη αρκετή. Όμως ήταν τόση η διάθεσή μας να δούμε τον τόπο, που δεν μας σταματούσε τίποτε. 

Στην είσοδο του χωριού μας καλωσόρισε η μεγάλη πετρόχτιστη εκκλησία, με το μεγάλο καμπαναριό της, η εκκλησία του Αγίου Βλασίου. Χτίστηκε το 912, ξανακτίστηκε το 1300 και αργότερα πάλι το 1800.

Περπατήσαμε στα όμορφα καλντερίμια που είναι φτιαγμένα με πέτρα και στην μέση έχουν ένα φαρδύ αυλάκι για να κυλάνε τα νερά και να περνάνε τα ζώα. Γύρω μας πετρόκτιστα σπίτια, αρχοντικά θα έλεγα, κλεισμένα πίσω από τις περίτεχνες αυλόπορτες και με τις πλακόστρωτες σκεπές τους. 

Το Πάπιγκο, βρίσκεται χτισμένο στην πλαγιά της Τύμφης σε υψόμετρο τα 1000 μέτρα. Το χωριό ήταν ονομαστό ακόμα από το Βυζάντιο (1325) ενώ κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν χωριό που είχε κερδίσει βασικά προνόμια, με κυριότερο το ότι οι κάτοικοί του είχαν κάποια σχετική αυτονομία. Τον 18^ο αι. είχε σημαντική πνευματική ανάπτυξη και στη συνέχεια γύρω στο 1820, η περιοχή πέρασε στον Αλή Πασά, ο οποίος είχε έδρα στα Ιωάννινα, αλλά ερχόταν στο Πάπιγκο, καθώς λέγεται ότι έκανε μπάνιο στις Κολυμπήθρες, στις φυσικές πισίνες που βρίσκονται μεταξύ των δύο οικισμών, του Πάπιγκου και του Μικρού Πάπιγκου. Η περιοχή ελευθερώθηκε το 1913 κατά τους βαλκανικούς πολέμους και πολύ αργότερα κατά τη δεκαετία του ’80 άρχισε να αναπτύσεται τουριστικά.

Το Μεγάλο Πάπιγκο είναι γεμάτο με ξενοδοχεία, παραδοσιακούς ξενώνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Τα καφέ και τα ταβερνάκια περιμένουν τους επισκέπτες να ξεκουραστούν κάτω από την δροσιά των δέντρων και να δροσιστούν από την κάψα του καλοκαιριού.

Στο Πάπιγκο υπάρχει και μια αξιόλογη βιβλιοθήκη από το 1897, που έγινε από πλούσιους συγχωριανούς του, όταν αυτοί άφησαν στις διαθήκες τους τις χρυσές λίρες τους. Λειτουργούσε σχολείο από το 1780, όταν η υπόλοιπη Ελλάδα ήταν στα μαύρα σκοτάδια. Τώρα όμως, ρωτώντας κάποιον κάτοικο του χωριού πόσους μαθητές έχει, μου είπε πως έχει έναν δάσκαλο με έναν μαθητή!

Όλα είναι χτισμένα σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, φροντισμένα, καθαρά και στα παράθυρα των σπιτιών διακρίναμε τα λευκά λεπτοκεντημένα κουρτινάκια δουλεμένα με μεράκι από τα χεράκια των νοικοκυράδων. Όλα έως και την τελευταία λεπτομέρεια έχουν την σφραγίδα των κατοίκων του χωριού, φύλακες και αυτοί αυτής της ορεινής περιοχής της Ελλάδας μας που την έκαναν να είναι τόσο δελεαστική, ώστε να προσελκύει χιλιάδες τουρίστες χειμώνα καλοκαίρι. Το Πάπιγκο είναι ένα από τα πιο επισκέψιμα χωριά στα Ζαγοροχώρια.

Ένας προορισμός που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε στην Ελλάδα είναι τα Μετέωρα. Διαβάστε τις αναρτήσεις μας:

Μια ξεχωριστή ξενάγηση στα Μετέωρα

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και Μανιταριών στην Καλαμπάκα!

Επίσκεψή στο Λαογραφικό Μουσείο Μετσόβου – Αρχοντικό Τοσίτσα

Μέτσοβο, ένας προορισμός με κρυμμένα μυστικά

Μικρό Πάπιγκο

Κάτω από τους Πύργους της Αστράκας και σε μικρή απόσταση από το Πάπιγκο, βρίσκεται το Μικρό Πάπιγκο. Ένα μικρό χωριουδάκι με πολύ λίγους κατοίκους, αλλά με πάρα πολλούς επισκέπτες. Αξιοθέατο του χωριού είναι οι φημισμένες κολυμπήθρες. Δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε το Μικρό Πάπιγκο γιατί μετά από τη μεγάλη ζέστη του μεσημεριού έπιασε μια δυνατή μπόρα που μας καθήλωσε μέσα στο αυτοκινούμενο. Δεν νομίζω πως μας πείραξε γιατί απολαύσαμε τη δροσιά και τον ύπνο μετά από τόση κούραση. Λυπήθηκα μόνο που δεν μπορέσαμε να φωτογραφήσουμε το θέαμα αυτού του διαφορετικού τοπίου.

Ιστορικά το Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο ήταν οι πρώτοι οικισμοί που χτίστηκαν από το 1352. Το Πάπιγκο ήταν το σταυροδρόμι από πολύ παλιά. Από εδώ, πριν 1000 χρόνια, περνούσαν όλα τα καραβάνια των εμπόρων για να πάνε προς την  Θεσσαλονίκη, την Λάρισα και την Πόλη. Όλη η περιοχή ήταν γνωστή ως σταυροδρόμι της οδικής διαδρομής και γιαυτό έμποροι από τη Ρουμανία και τη Ρωσία, έρχονταν εδώ για να αναπτύξουν τις δραστηριότητές τους.

Ασπράγγελοι

Αφήσαμε το υπέροχο και καταπράσινο Πάπιγκο και κατηφορίσαμε για το κεντρικό Ζαγόρι. Η ημερομηνία ήταν 14 Αυγούστου παραμονή της εορτής της Παναγίας όταν βρεθήκαμε στην πρωτεύουσα του Ζαγορίου, στο χωριό Ασπράγγελοι, που είναι και η έδρα του Δήμου των Ζαγοροχωρίων. Χωριό με χαμηλότερο υψόμετρο και πιο κοντά στα Γιάννενα στις πλαγιές του όρους Μιτσικέλι είναι ένα από τα πιο ιστορικά χωριά της περιοχής, με την ταμπέλα στην είσοδο του χωριού να γράφει «Ασπράγγελοι, Μαρτυρικό Χωριό».

Παρκάραμε σ΄ένα μικρό πάρκινγκ κοντά στην εκκλησία τους, γιατί στο μεγάλο πάρκινγκ της πλατείας είχαν στρώσει τραπεζοκαθίσματα  για το πανηγύρι του χωριού που θα ξεκινούσε το ίδιο βράδυ. Ανήμερα της γιορτής της Παναγίας η εκκλησία γιόρταζε και όλοι μαζί γιορτάζαμε και εμείς με την Παναγία. Αφού τέλειωσε η λειτουργία βγήκαμε στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και μετά από μια μικρή δοξολογία, όλοι περάσαμε να προσκυνήσουμε την εικόνα, με τον πατέρα Ιωάννη να μας αγιάζει με τον βασιλικό. Μετά ως γλύκισμα για την χάρη της Παναγιάς μας κεράσανε όλους από ένα λουκουμάκι.

Τα Ζαγοροχώρια τα επισκεφθήκαμε όλες τις εποχές του χρόνου: Ασπράγγελοι, το δικό μας Πάσχα στα Ζαγοροχώρια

Το καφέ που ήπιαμε στο διπλανό ταβερνάκι μαζί με πολλούς συγχωριανούς, ήταν ότι έπρεπε για την στιγμή εκείνη. Σε αυτό το μικρό ταβερνάκι «Το λυχνάρι» γευτήκαμε και για όσες μέρες μείναμε τις τοπικές λιχουδιές από τα χεράκια της κυρά Βάσως. Δεν θα ξεχάσω την υπέροχη λαχανόπιτα, την νοστιμότατη αλευρόπιτα και το κατσικάκι στο φούρνο.

Το απογευματάκι η βόλτα στο χωριό, μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη φύση και τα όμορφα πετρόκτιστα σπίτια του που έχουν μια μοναδική γραφικότητα και ταιριάζουν απόλυτα με το υπέροχο φυσικό τοπίο. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει μια μεγάλη πλατεία με δύο μεγάλα πλατάνια στις άκρες του.

Περπατώντας στα λιθόστρωτα δρομάκια του χωριού βρεθήκαμε στα ερείπια μιας εκκλησίας που κάηκε από τους Γερμανούς στον πόλεμο του ’40. Η αντιστασιακή δράση των κατοίκων ήταν τόσο μεγάλη, που οδήγησε τους Γερμανούς να κάψουν όλο το χωριό στις 15 Ιουλίου του 1943. Ο απολογισμός ήταν 2 νεκροί και 115 καμμένα σπίτια μαζί και η εκκλησία.

Το βράδυ στη μεγάλη πλατεία του χωριού το πανηγύρι και ο χορός φάνταζε μυθικός. Στο κέντρο η ορχήστρα γύρω από ένα τραπέζι, μετά χώρος για τους ηπειρώτικους χορούς και μετά τραπέζια πολλά, πάρα πολλά. Το πανηγύρι κράτησε 2 μέρες  και οι επισκέπτες που είχαν έρθει από όλη την περιοχή και τα Γιάννενα, χόρεψαν και διασκέδασαν παραδοσιακά με την καρδιά τους.

Στους Ασπράγγελους ξεκουραστήκαμε και απολαύσαμε τη δροσιά των χωριών ανάμεσα στη φύση και τους μακρινούς περιπάτους και δεν θέλαμε να φύγουμε γιατί εκείνες τις αυγουστιάτικες ημέρες η θερμοκρασία είχε φτάσει στα ύψη. Γι’ αυτό αποφασίσαμε  έχοντας ως αφετηρία τους Ασπράγγελους να επισκεπτόμαστε αυθημερόν τα άλλα Ζαγοροχώρια του Κεντρικού Ζαγορίου και το βράδυ να βρισκόμαστε πάλι στη βάση μας. 

Διαβάστε εδώ για μια όμορφη ιδέα διακοπών: Ταξίδι στη Βάλια Κάλντα στο Μέτσοβο και τα Μετέωρα

Πέτρινα γεφύρια στην περιοχή των Κήπων του Ζαγορίου

Η πρώτη μας εξόρμηση ήταν το χωριό Κήποι που για να φθάσουμε όμως εκεί, έπρεπε να περάσουμε από την περιοχή με τα περισσότερα γεφύρια. Ξέραμε πως σε όλη την περιοχή του Ζαγορίου θα βλέπαμε μικρά και μεγάλα γεφύρια, όμως το αποκορύφωμα πραγματικά ήταν στο χωριό Κήποι. Γεφύρια άλλα εμφανή, άλλα κρυμμένα κάτω από πανύψηλα δέντρα ή θάμνους και  άλλα ανάμεσα σε πανύψηλα βουνά, «κρατούν» ακόμα σε πείσμα των καιρών, των πολέμων και της φυσικής φθοράς, για να τα βλέπουμε εμείς οι νεότεροι και να τα θαυμάζουμε ως αληθινά έργα τέχνης.

Γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα

Χτίστηκε το 1806 από τον Εβραίο Σολομώντα Ματσίλη από τα Ιωάννινα. Στην αρχή ονομαζόταν “γεφύρι του Εβραίου” αφού χρηματοδοτήθηκε από τον πλούσιο Εβραίο. Αργότερα πήρε το όνομα “γεφύρι του Ξηροποτάμου”. Το σημερινό του όνομα το πήρε γιατί στο σημείο αυτό στις 6 Αυγούστου του 1906, ο τουρκικός στρατός σκότωσε τον μακεδονομάχο Καπετάν Αρκούδα.

Γεφύρι του Νούτσου ή γεφύρι του Κόκκορου

Το μονότοξο πέτρινο “γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου” βρίσκεται μεταξύ των χωριών Κουκούλι, Δίλοφο και Κήποι στο Κεντρικό Ζαγόρι. Χτίστηκε το 1750 με χρηματοδότηση του Νούτσου Κοντοδήμου από όπου πήρε και το πρώτο του όνομα. Πολλές φορές χρειάστηκε να επισκευασθεί ή και να χτιστεί από την αρχή και σήμερα σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση. Το 1910 έπαθε σοβαρές ζημιές οπότε ανέλαβαν τη συντήρηση και την ανακατασκευή του τα γειτονικά χωριά. Συμμετείχαν πολλοί κάτοικοι όμως ένας έμεινε γνωστός. Ο μυλωνάς Γρηγόρης Κόκκορης από το χωριό Κουκούλι από τον οποίο πήρε την ονομασία “γεφύρι του Κόκκορου”

Γεφύρι Καλογερικό ή γεφύρι του Πλακίδα

Το γεφύρι κατασκευάστηκε από ξύλα στα μέσα του 18ου αι. Το 1814 ο Ηγούμενος της Μονής του Προφήτη Ηλία διέθεσε 20.000 γρόσια για να γίνει αυτό το πανέμορφο πέτρινο γεφύρι γιατί στο σημείο αυτό το μοναστήρι διατηρούσε νερόμυλο μαζί με νεροτριβή. Η κατασκευή ενός πέτρινου γεφυριού σε αντικατάσταση του ξύλινου ήταν απαραίτητη ώστε το πέρασμα προς το νερόμυλο να είναι πιο ασφαλές. Το δεύτερο όνομά του το πήρε από τον Αλέξη Πλακίδα όταν το 1865 διέθεσε χρήματα για μία σοβαρή επισκευή στο γεφύρι. Αυτό το πανέμορφο τρίτοξο γεφύρι κόντεψε να καταστραφεί όταν το 1977 εργολάβοι θέλησαν να περάσουν τον κεντρικό δρόμο πάνω από το γεφύρι. Ευτυχώς οι διαμαρτυρίες των κατοίκων έφεραν αποτέλεσμα και ο δρόμος άλλαξε πορεία.

 

Γεφύρι του Κοντοδήμου

Το γεφύρι βρίσκεται στο αριστερό σας χέρι καθώς πηγαίνετε προς το χωριό Κήποι. Το έχτισε ο Τόλης Κοντοδήμος από το χωριό Βραδέτο ο οποίος ήταν διερμηνέας της Γαλλικής πρεσβείας στην Πόλη. Από αυτόν πήρε και το όνομά του. Υπάρχει ένας θρύλος που πλανάται για το γεφύρι που είναι ο εξής: Το 1853 ληστές έκαψαν την εκκλησία των Κήπων και έκλεψαν τις εικόνες της, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Από τότε, κάθε βράδυ της παραμονής της γιορτής των Αγίων παρουσιαζόταν μια καντήλα κρεμασμένη από το βράχο μέχρι το γεφύρι. Όταν οι κάτοικοι από το χωριό Κουκούλι βρήκαν τις εικόνες κρυμμένες κοντά στο ποτάμι σταμάτησε να εμφανίζεται και η καντήλα πάνω στο βράχο. Ο βράχος όμως εξακολουθεί να ονομάζεται “Καντήλα”

Οι Κήποι στα Ζαγοροχώρια

Το χωριό Κήποι είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού σε υψόμετρο 800 μ. και πήρε το όνομά του από τους κήπους με τα οπωροφόρα και τα λουλούδια των παραδοσιακών σπιτιών. Στη φροντίδα των κήπων βοηθάει και ο παραπόταμος του Βίκου που περνάει μέσα από το χωριό. Οι Κήποι βρίσκονται στην καρδιά του Κεντρικού Ζαγορίου, σκαρφαλωμένο στα βουνά Μιτσικέλι και Τύμφη της βόρειας Πίνδου και έχει μόνο 70 μόνιμους κατοίκους.

Όταν φτάσαμε στο χωριό μας άρεσε τόσο πολύ, που η φωτογραφική μηχανή δεν έλεγε να σταματήσει. Βγάλαμε φωτογραφίες με την ψυχή μας, που πραγματικά στο τέλος είπαμε, όχι άλλο, φτάνει πια!! Χαρακτηριστικές ήταν οι πέτρινες βρύσες που βρίσκονταν διάσπαρτες στο χωριό και τα στενά καλντερίμια του και το καμπαναριό με το ρολόι στο προαύλιο του ναού του Αγίου Νικολάου, σήμα κατατεθέν του χωριού. Στη μεγάλη κεντρική πλατεία και κάτω από τον εκατόχρονο πλάτανο ξεκουραστήκαμε από τις ανηφόρες και απολαύσαμε τη μαγευτική θέα προς την κοιλάδα που μας προσφέρθηκε απλόχερα.

Όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από το προσωπικό μας αρχείο με κύριο φωτογράφο τον σύζυγό μου Χρήστο.

Τα πολλά γεφύρια που υπάρχουν στην περιοχή έγιναν την εποχή που το Ζαγόρι βρισκόταν σε άνθηση. Το χωριό Μπάγια (Κήποι) ήταν το διοικητικό κέντρο του Ζαγορίου, οπότε οι κάτοικοι και τα εμπορεύματα έπρεπε να μπορούν να διασχίζουν τα ποτάμια όλο το χρόνο με ασφάλεια.

Έχετε επισκεφθεί την Καστοριά την όμορφη πόλη της Β. Ελλάδας; Διαβάστε την ανάρτησή μας : Περιήγηση στις γειτονιές της μαγευτικής Καστοριάς

Δίλοφο, το χωριό ανάμεσα σε δύο λόφους στα Ζαγοροχώρια

Η επόμενη στάση μας ήταν στο χωριό Δίλοφο, που πραγματικά πρέπει να επισκεφθείτε, όταν έρθετε στα Ζαγοροχώρια. Το γραφικό Δίλοφο είναι χτισμένο πάνω σε δύο κατάφυτους λόφους από όπου πήρε και το όνομά του. Για να φτάσετε στο χωριό πρέπει να προσέχετε τις πινακίδες που θα σας οδηγήσουν σε αυτό γιατί δεν βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο. Εδώ στο Δίλοφο, τα πράγματα κυλούν ήσυχα και οι επισκέπτες το περπατούν με τα πόδια. Αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν και ένα μικρό πάρκινγκ υπάρχει στην είσοδο του χωριού. Λίγο πριν πιάσει μια δυνατή μπόρα και με την συνοδεία των αστραπόβροντων, εμείς ατάραχοι, ξεκινήσαμε την βόλτα μας στα καλντερίμια του.

Στην κεντρική πλατεία μας υποδέχτηκε αγέρωχο, δυνατό και σκιερό ένα μεγάλο πλατάνι. Στην πανέμορφη πλατεία δεσπόζει αυτός ο τεράστιος πλάτανος, που λέγεται πως έχει τέσσερις αιώνες ζωής και αποτελεί φυσικό μνημείο. Γύρω του ήταν τα τραπεζάκια από το μικρό γραφικό ταβερνάκι και οι πελάτες του απολάμβαναν το φαγητό τους. Στην πλατεία επίσης δεσπόζει ένα μεγάλο κτίριο, σχολείο ήταν σύμφωνα με αυτά που μας είπαν οι χωριανοί και λειτουργούσε μέχρι το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά οι κάτοικοι λιγόστεψαν, τα παιδιά μειώθηκαν και  από τότε παραμένει κλειστό.

Ανηφορίζοντας από την πλατεία και λίγο πιο πάνω είπαμε να ανάψουμε το κεράκι μας στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, αλλά δυστυχώς στο εσωτερικό της δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί ήταν κλειστή λόγω επισκευών και αρκεστήκαμε να θαυμάσουμε μόνο τον αυλόγυρο και το καμπαναριό της. Η εκκλησία  δεν είναι πολύ παλιά, έχει  κτιστεί το 1850, αλλά λόγω καθίζησης του εδάφους  και για να κρατηθεί έως σήμερα, γίνονται πολλές επεμβάσεις αναστήλωσης.

Τα σπίτια είναι σαν κάστρα πίσω από τους μεγάλους μαντρότοιχους με μια μεγάλη πόρτα για είσοδο, με φαρδύ στέγαστρο. Ένα γοητευτικό χωριό που έχει όμως έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Μόλις 10 κάτοικοι τον χειμώνα, μας είπανε. Συναντήσαμε όμως κάποια ωραία αρχοντικά της Ηπείρου χτισμένα με τη ζαγορίτικη αρχιτεκτονική. Νέα σπίτια δεν υπάρχουν στο Δίλοφο λόγω του ότι είναι διατηρητέος οικισμός και επιτρέπονται μόνο αναστηλώσεις και ανακατασκευές παλαιών σπιτιών.

Το σπίτι που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο στο Δίλοφο, είναι το αρχοντικό Μακρόπουλου. Είναι το ψηλότερο κτίριο όχι μόνο στο Δίλοφο αλλά σε όλα τα Ζαγοροχώρια. Είναι ένα αρχοντικό με ύψος 13, 5 μέτρα που κρύβει μια πολύ ρομαντική ιστορία.

Σύμφωνα με την παράδοση ο γιος ενός πολύ πλούσιου Ζαγορίτη παντρεύτηκε μια κοπέλα από ένα διπλανό χωριό. Η κοπέλα όμως μετά από λίγο καιρό νοσταλγούσε αφόρητα την οικογένειά της και έκλαιγε συνεχώς. Ο άνδρας της επειδή την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να τη βλέπει στεναχωρημένη της έχτισε το πανύψηλο αυτό αρχοντικό ώστε να μπορεί η αγαπημένη του να ανεβαίνει στο επάνω πάτωμα και να βλέπει το χωριό της.

Μονοδένδρι, το πιο επισκέψιμο χωριό στα Ζαγοροχώρια

Την άλλη μέρα επισκεφθήκαμε το Μονοδένδρι, το Ζαγοροχώρι, που όλα εδώ είναι διαφορετικά. Είναι ένα χωριό πολύ τουριστικό που μαζί με το Πάπιγκο και το Τσεπέλοβο αποτελούν τους πιο ιδανικούς προορισμούς για εκδρομές όλο το χρόνο. Το χωριό είναι μεγάλο, με πολύ ζωή, με όμορφα καλοδιατηρημένα σπίτια, με ταβερνούλες και πολλά καφέ, αφού οι επισκέπτες του είναι περισσότεροι. Ο λόγος;

Το Φαράγγι του Βίκου

Μα γιατί εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο φυσικό αξιοθέατο της περιοχής, το φαράγγι του Βίκου που για να το δει κανείς θα περάσει μέσα από το Μονοδένδρι, αλλά και το μοναστήρι της  Αγίας Παρασκευής. Άξιζαν και τα δύο την πεζοπορία μας μέσα στον καλοκαιρινό ήλιο. Περπατήσαμε για να φτάσουμε έως το μοναστήρι πάνω σε ένα καλντερίμι μήκους 800 μ. φτιαγμένο με πέτρα και πολύ καλοδιατηρημένο.

Η θέα προς το φαράγγι του Βίκου ήταν εντυπωσιακή και μας έκοψε την ανάσα. Η χαράδρα έχει μήκος 12 χλμ. και στο σημείο αυτό οι πλαγιές της υψώνονται μέχρι και 950 μ. χαρακτηριστικά που ήταν αρκετά για να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες ως το φαράγγι με το μικρότερο άνοιγμα παγκοσμίως, καθώς με βάθος άνω των 1.000 μέτρων ως το βαθύτερο φαράγγι του πλανήτη. Στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, υπάρχει σημείο θέασης, ένας εξώστης-μπαλκόνι κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού με θέα τη χαράδρα του Βίκου. Όσοι είστε τολμηροί και δεν φοβάστε το ύψος είναι ένα θέαμα που πρέπει να δείτε.

Η πινακίδα που συναντήσαμε έγραφε : Το φαράγγι του Βίκου είναι η βαθύτερη χαράδρα του κόσμου. Η χαράδρα του Βίκου στο όρος Πίνδος της ΒΔ. Ελλάδας έχει βάθος 900 μέτρα και άνοιγμα μόνο 1100 μέτρα

Το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής

Το μοναστήρι αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή είναι κτισμένο στην άκρη των βράχων του φαραγγιού του Βίκου. Χτίστηκε από τους κατοίκους του γειτονικού χωριού Βίτσα και με τα προσωπικά έξοδα ενός ντόπιου άρχοντα. Η παράδοση λέει ο άρχοντας Θεριανός έχτισε το μοναστήρι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Θεό για την σωτηρία της κόρης του που υπέφερε από μια ανίατη ασθένεια. Σήμερα το μοναστήρι δεν έχει μοναχούς και διατηρείται μόνο ένα μικρό πετρόκτιστο παρεκκλήσι, το παλαιότερο διατηρημένο στο Ζαγόρι, όμως είναι πολύ φροντισμένο και καλοδιατηρημένο. Οι τοιχογραφίες του χρονολογούνται από τις αρχές του 15ου αιώνα. ( απαγορεύεται η φωτογράφηση μέσα στο παρεκκλήσι)

Η παράδοση λέει, πως το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε το 1413-14 από ασκητές που ασκήτευαν στις γύρω σπηλιές. Οι τοιχογραφίες που υπάρχουν μέσα στο μικρό ιερό χρονολογούνται από τον 15^ο αι. 

Στην κεντρική πλατεία του χωριού υπάρχουν δύο θεόρατα πλατάνια που το ένα σε καλεί για να ξεδιψάσεις, ενώ το άλλο σε καλεί να γευτείς τα πεντανόστιμα σουβλιστά και τις αλευρόπιτες της Κικίτσας. Στην πλατεία επίσης δεσπόζει η Ριζάρειος σχολή που λειτουργεί ως χειροτεχνική σχολή-οικοτροφείο του Ριζαρείου Ιδρύματος και διαθέτει και εκθετήριο χειροτεχνιών από τις γυναίκες του χωριού.

Στο Μονοδένδρι γεννήθηκαν οι αδελφοί Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης που έγιναν μεγαλέμποροι σε Μόσχα και Οδησσό και παρόλο τον πλούτο τους δεν ξέχασαν τη γενέτειρά τους. Δημιούργησαν το 1835 βιβλιοθήκη και ίδρυσαν τη Ριζάρειο σχολή από όπου αποφοίτησαν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Επιλέξτε ακόμα έναν ορεινό τουριστικό προορισμό στην Πίνδο και που μπορείτε να μείνετε :

Ταξίδι στα Τζουμέρκα για οικογένειες με παιδιά

Διαμονή στο Rouista Tzoumerka Resort στην Ήπειρο

Τσεπέλοβο, το πιο απομακρυσμένο χωριό στα Ζαγοροχώρια

Τελευταίος σταθμός μας το μαγευτικό αρχοντικό χωριό, Τσεπέλοβο. Το χωριό είναι βυθισμένο στα βουνά και περιτριγυρισμένο από δάση. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1080 μ. και είναι γνωστό από τον 16^ο αιώνα. Το 1868 ήταν πρωτεύουσα των Τουρκικών αρχών του Ζαγορίου, ενώ το σχολείο του λειτουργούσε από το 1700. Είναι το πιο απομακρυσμένο χωριό στο Ζαγόρι, όμως το προτιμούν πολλοί επισκέπτες για την αρχοντιά του, την ησυχία του και την υπέροχη φύση του. Στο Τσεπέλοβο μένουν σήμερα 300 μόνιμοι κάτοικοι και δικαιολογημένα κατέχει τον τίτλο της πρωτεύουσας του Κεντρικού Ζαγορίου.

Καθώς περπατούσαμε στα γραφικά καλντερίμια του, θαυμάζαμε τα όμορφα καλοδιατηρημένα αρχοντικά του, πολλά από τα οποία μάθαμε, πως είναι διατηρητέα, γιατί το Τσεπέλοβο έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.

Τα καφέ και οι ταβερνούλες αρκετές, πράγμα που μαρτυρεί πως το Τσεπέλοβο είναι πολύ επισκέψιμο παρόλο που απέχει 51χλμ. από τα Γιάννενα. Η στάση μας για ένα καφεδάκι στην μεγάλη και σκιερή πλατεία κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο απαραίτητη, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την περιήγησή μας στα πλακόστρωτα δρομάκια του.

Το χωριό δεν είναι πολύ μεγάλο, το φέραμε βόλτα γρήγορα. Πολύ κοντά στην πλατεία βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που χρονολογείται από το 1708. Μπήκαμε στον περιποιημένο αυλόγυρο γεμάτο λουλούδια, αλλά η εκκλησία των 300 χρόνων, προς λύπη μας ήταν κλειστή για να μπορέσουμε να την επισκεφθούμε, να ανάψουμε ένα κεράκι στη χάρη του και να θαυμάσουμε τις αγιογραφίες που είναι μάθαμε ανεκτίμητης ιστορικής αξίας.

Πολύ κοντά στον ναό φωτογραφήσαμε και ένα παραδοσιακό κτίριο που ύστερα διαβάζοντας την πινακίδα διαπιστώσαμε πως ήταν το «Τσούφλειο φαρμακείο» που είχε λειτουργήσει για πρώτη φορά ως κοινοτικό φαρμακείο το 1874. Ήταν το πρώτο φαρμακείο σε όλα τα Ζαγοροχώρια και ένα από τα πρώτα φαρμακεία στην ορεινή Ελλάδα. Χρηματοδοτήθηκε από τον άρχοντα και ευεργέτη Αναστάσιο Τσούφλη. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και ο τάφος του ποιητή και γιατρού Ιωάννη Βηλαρά (1771-1823) που υποστήριξε τη δημοτική γλώσσα. Το τραγούδι της δημοτικής μας μουσικής «Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο» γράφτηκε πάνω σε στίχους του Ιωάννη Βηλαρά

Το όμορφο Τσεπέλοβο ήταν ο τελευταίος μας σταθμός στο οδοιπορικό που κάναμε στα όμορφα Ζαγοροχώρια και είπαμε σιγά σιγά να κατηφορίσουμε για να πάρουμε τον δρόμο προς την πόλη των Ιωαννίνων. Όταν καθίσαμε όμως και μετρήσαμε τις μέρες που ήμασταν στα Ζαγοροχώρια, ήταν πάνω από 10, σκεφτήκαμε πως είχαν περάσει πολύ γρήγορα και σαν να ήταν χθες που είχαμε ξεκινήσει το ταξίδι μας. Όμως παρόλα αυτά, αυτές οι λίγες μέρες στα Ζαγόρια έφτασαν για να πάρουμε μια μεγάλη νότα δροσιάς, ηρεμίας και ξεκούρασης, μακριά από τον πολιτισμό και το τσιμέντο, δίπλα στη φύση και στα βουνά και μας γέμισαν ταξιδιωτικές εμπειρίες. Σίγουρα βέβαια, δεν ήταν αρκετές για να γνωρίσουμε όλη τα Ζαγοροχώρια, όμως αυτό μας άφησε το περιθώριο κάποια στιγμή να ξαναγυρίσουμε για να απολαύσουμε αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο και τους υπέροχους ανθρώπους της.

Ελπίζω, όπως ξεχάστηκα και εγώ μέσα στα Ζαγοροχώρια και τη φύση τους, να ξεχαστήκατε και εσείς διαβάζοντας αυτή μου την ταξιδιωτική ανάρτηση και ανάμεσα στις λέξεις και στις φωτογραφίες να αναπολήσατε και τα δικά σας ταξίδια, όπως έκανα και εγώ, γράφοντας αυτό το κείμενο.

Διαβάστε την ανάρτηση και μάθετε για επιπλέον πάρκινγκ σε όλη την Ελλάδα : Πάρκινγκ για αυτοκινούμενα στην Ελλάδα

Πάρκινγκ στα Ζαγοροχώρια

Μεγάλο πάρκινγκ υπάρχει στο Μεγάλο Πάπιγκο 39.96798 20.71755 καθώς και στους Ασπράγγελους Ν39.82391° Ε020.72877°, στο Δίλοφο στην αρχή του χωριού 39.851620 20.765185 και στο Τσεπέλοβο Ν39.90161° Ε020.82096°. Στα άλλα χωριά υπάρχουν δημοτικά πάρκινγκ για ΙΧ αλλά για αυτοκινούμενα λόγω μήκους θα προβληματιστείτε. Κήποι 39.9679 20.71751 και Μονοδέντρι 39.88168 20.74911. Επομένως επιλέξτε μια θέση παρκαρίσματος στην άκρη του δρόμου ως ένα Ι.Χ. αλλά με προσοχή. Επίσης να αναφέρω πως σε όλη τα Ζαγοροχώρια δεν υπάρχει Τράπεζα, ούτε ΑΤΜ. 

Σας εύχομαι πάντα να έχετε καλά ταξίδια γιατί τα ταξίδια είναι εμπειρία ζωής!!

μαμά Μαρία