Ήταν τέλος Οκτώβρη και εμείς βρισκόμασταν στην Ξάνθη, στην πατρίδα μας, για ένα περιστατικό πολύ θλιβερό για την οικογένειά μας. Συνάμα εκείνες τις ημέρες συνέβη και σε εμένα ένα ατύχημα. Έπεσα από τις σκάλες και κάνοντας έξι ράμματα στο κεφάλι μου και με ένα πρησμένο πόδι σίγουρα θα έμενα αρκετές ημέρες κλεισμένη στο σπίτι. Για να μη συμβεί όμως αυτό αλλά και για να μας δοθεί ο χρόνος να συνέλθουμε από όλα αυτά τα γεγονότα, αποφασίσαμε με τον άντρα μου, να κάνουμε μια περιοδεία μοναχική με το αυτοκινούμενο μας. Η περιοδεία μας θα γινόταν στη Θράκη.
Θα αφήναμε πίσω μας τις μεγάλες πόλεις, θα διασχίζαμε τους νομούς της Θράκης, από τον παραλιακό δρόμο, περνώντας από πολλά χωριά και λιμάνια, και θα ρεμβάζαμε αγναντεύοντας τη θάλασσα του Θρακικού πελάγους. Θέλαμε να περάσουμε όμορφα, απλά, ήσυχα και πολύ ξεκούραστα. Θέλαμε να μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε αξιοθέατα και χωριά που πολλές φορές τα προσπερνούσαμε ή δεν τους δίναμε την αξία που τους αρμόζει. Σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να γνωρίσουμε την ιστορία του τόπου μας, της Θράκης, μέσα από τους αρχαιολογικούς χώρους της. Και το πραγματοποιήσαμε. Αυτό το οδοιπορικό μας στα παράλια της Θράκης, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, μέσα από αυτό το κείμενο και τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν.
Στα παράλια της Θράκης
Συμβουλευτείτε τον live χάρτη που ετοιμάσαμε για την παρούσα ανάρτηση και περιλαμβάνει όλα τα μέρη που επισκεφθήκαμε.
ΑΒΔΗΡΑ
Αφήσαμε πίσω μας την Ξάνθη και την Εγνατία οδό και πήραμε το δρόμο ανάμεσα από τα χιλιάδες στρέμματα με σιτάρια και βαμβάκια, του κάμπου της Ξάνθης. Από τη Θεσσαλονίκη η Ξάνθη απέχει 222 χλμ. και από εκεί τα Άβδηρα μόνο 20 χλμ. που ήταν και ο πρώτος τόπος προορισμού μας, ένας τόπος πολιτισμού με μια ιστορία 2600 χρόνων.
Περάσαμε από τα Βαφέικα, τη Γενισέα με τους πελαργούς στις κολόνες και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στα Άβδηρα.
Info: Τα Άβδηρα υπήρξαν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Οι κάτοικοί της, άποικοι από την Ιωνία της Μ. Ασίας, κατά την διάρκεια των αιώνων, έγιναν χιλιάδες και η πόλη, ως ισχυρή που ήταν, έγινε μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας. Ήταν πλούσια πόλη με λαμπρά κτίρια που παλαιά λεγόταν Πολύστυλο, αργότερα Μπουλούστρα και στο τέλος πήρε το όνομα Άβδηρα. Ένας μύθος λέει πως πήρε το όνομά της από τον Ηρακλή σε ανάμνηση του φίλου του Άβδηρου, όταν τον κατασπάραξαν τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά των Θρακών Διομήδη.
Στο χωριό των Αβδήρων είδαμε όμορφες γειτονιές με κλασικά ελληνικά σπίτια, αλλά και μερικά αρχοντικά που μας φανέρωσαν την παλιά του αίγλη. Εξ’ άλλου, παλιά τα Άβδηρα ήταν μια πλούσια περιοχή, γιατί είχαν μεγάλη και σημαντική παραγωγή καπνών και από τότε έγιναν αυτά τα εντυπωσιακά αρχοντικά που στολίζουν ακόμα και σήμερα το χωριό. Στην πλατεία του χωριού, μας δείξανε το σπίτι του Αμερικάνου, που έχει κτιστεί εδώ και πολλές δεκαετίες, όπως επίσης και το αρχοντικό του Παμουκτσόγλου . Και τα δύο αρχοντικά έχουν περιέλθει στο Δημόσιο αφού αναστηλώθηκαν, όπως και το Δημοτικό σχολείο που είχε κτιστεί το 1902.
Στο κέντρο των Αβδήρων βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Το Μουσείο των Αβδήρων είναι ένα μικρό, κομψό και υπέροχο μουσείο, που είναι ένα από τα μικρά άγνωστα στολίδια της Θράκης. Εγκαινιάστηκε το 2000 και περιλαμβάνει μόνο ευρήματα από την αρχαία πόλη των Αβδήρων, από τον 7 αι. π.χ. έως και τον 11 αι. μ. Χ.
Το επισκεφθήκαμε και θαμπωθήκαμε από την πληθώρα των εκθεμάτων του. Χάλκινα νομίσματα, κοσμήματα, γυάλινα αρωματοδοχεία, λυχνάρια, πήλινα αγγεία, αμφορείς, αγαλματίδια, χάλκινα ιατρικά εργαλεία και πόσα πολλά ακόμη. Εκείνο όμως, που ξεχώρισα και είναι πραγματικά εντυπωσιακό, ήταν το εξαιρετικό ψηφιδωτό δάπεδο με παράσταση δελφινιών.
Το μουσείο όμως δεν ήταν αρκετό για να πάρουμε μια γεύση από την αρχαιότητα, έπρεπε να επισκεφθούμε και το χώρο των αρχαίων Αβδήρων, την πατρίδα του Δημόκριτου, του σοφιστή Πρωταγόρα, των φιλοσόφων Λεύκιππου και Αναξαγόρα και πολλών άλλων επιφανών ανδρών. Λίγα χιλιόμετρα προς τη θάλασσα, βρίσκεται ότι έχει απομείνει από την αρχαιότητα.
Επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο, στον οποίο η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως τείχη, κατάλοιπα από κατοικίες, αρχαϊκούς τάφους, όπως και πληθώρα μικροαντικειμένων καθημερινής χρήσης, χάλκινων νομισμάτων, πιθαριών, πήλινα ειδώλια και πολλά άλλα. Ένας καθαρός χώρος, πολύ φροντισμένος, άξιος να δεχθεί τους επισκέπτες του, αναδεικνύοντας την μακραίωνη ιστορία του.
Το βράδυ μας βρήκε να απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα στην παραλία των Αβδήρων και όλα γύρω μας είχαν πάρει αυτό το υπέροχο πορτοκαλοκόκκινο χρώμα.
Εμείς αραγμένοι στο λιμάνι των Αβδήρων, ο άνδρας μου να ψαρεύει, ηρεμώντας με το αγαπημένο του χόμπυ και εγώ να γράφω το ημερολόγιό μου και να φέρνω στη μνήμη μου αναμνήσεις από τα μικρά μου χρόνια. Μικρό κοριτσάκι ήμουνα, όταν ερχόμασταν στη θάλασσα των Αβδήρων, την παραμονή της γιορτής του Αγ. Παντελεήμονα, πιάναμε μια θέση ανάμεσα στους πολλούς κατασκηνωτές και κοιμόμασταν το βράδυ κάτω από τα δέντρα της μικρής εκκλησίας που γιόρταζε. Στο παιδικό μου μυαλό το ταξίδι αυτό, από την Ξάνθη στα Άβδηρα, το περίμενα με ανυπομονησία, γιατί για μένα τότε, ήταν το ταξίδι του καλοκαιριού και η ευκαιρία μου να βουτήξω στη θάλασσα ή τότε μάλλον να πλατσουρίσω στα νερά της. Τότε πολύς κόσμος ερχόταν εδώ και φτιάχνανε με χάρτμπορτ μικρά δωματιάκια και παραθερίζανε. Γινόταν ένας μικρός παραθεριστικός οικισμός, ένα σημερινό κάμπινγκ.
Τώρα βέβαια αυτά όλα έχουν αλλάξει, το λιμάνι μεγάλωσε, γέμισε με μικρά και μεγάλα σκάφη και τη θέση των αυθαιρέτων καλοκαιρινών κατασκευών, πήρανε σημερινές εξοχικές κατοικίες.
Έξω από τα Άβδηρα, για όσους είναι λάτρεις του καλού κρασιού, βρίσκεται το Κτήμα Βουρβουκέλη, που προσφέρει δωρεάν περιήγηση και οινογνωσία στα περίφημα κρασιά τους με την ονομασία Άβδηρος, και έχουν στον ενεργητικό τους πολλά βραβεία και διακρίσεις. Βρεθήκαμε και εμείς στο φιλόξενο χώρο τους και ενθουσιαστήκαμε από τις υπέροχες γεύσεις των κρασιών τους.
ΠΟΡΤΟ ΛΑΓΟΣ
Επόμενος προορισμός μας το χωριό-λιμάνι Πόρτο Λάγος. Το Πόρτο Λάγος βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που ενώνεται η θάλασσα του Θρακικού πελάγους, με τη Βιστωνίδα λίμνη, η οποία έχει πολλά μικρά νησάκια και επικοινωνεί με τη θάλασσα με δαιδαλώδη κανάλια.
Η Βιστωνίδα λίμνη είναι μια ξεχωριστή λίμνη, γιατί έχει γλυκό, αλμυρό και υφάλμυρο νερό. Το νερό της θάλασσας ενώνεται με το νερό της λίμνης, δημιουργώντας αυτή την ιδιαιτερότητα, ανάλογα με την τοποθεσία. Εδώ οι ψαράδες δεν έχουν βάρκες και καλάμια, εδώ οι ψαράδες λέγονται νταλιατζήδες και ψαρεύουν με τον ιδιαίτερο τρόπο του ψαρέματος στο νταλιάνι της Βιστωνίδας, στη Μπουρού. Ανοίγουν τα νταλιάνια κάθε άνοιξη και μπαίνουν τα ψάρια της θάλασσας στη λίμνη. Τον Αύγουστο τα ξανανοίγουν και τότε όταν τα ψάρια μπαίνουν στο κανάλι, για να γυρίσουν στη θάλασσα, οι νταλιατζήδες αρχίζουν να μαζεύουν την ψαριά τους.
Λένε πως το όνομα Porto Lago, που σημαίνει “λιμάνι της λίμνης”, δόθηκε από κάποιους Ιταλούς παλιά, που βολόδερναν στο Θρακικό πέλαγος και αγκυροβολήσανε σε αυτό το λιμάνι.
Ήταν και είναι το εμπορικό λιμάνι της Ξάνθης, με μακρά ιστορία στην αλιεία. Μπορεί εκ πρώτης όψεως, να μην είναι και πολύ γραφικό σήμερα, αλλά έχει πολύ όμορφα σημεία που το κάνουν ξεχωριστό.
Ο μεγάλος χώρος που έχουν μπροστά στο λιμάνι, άνετα μας φιλοξένησε και μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε μια βόλτα μέσα στο χωριό και στο λιμάνι του και περνώντας μέσα από το πευκόδασος να φτάσουμε έως τη θάλασσα. Περάσαμε τη μικρή γεφυρούλα που από την μια πλευρά της είναι αραγμένες πολύχρωμες μικρές βαρκούλες στα ήσυχα νερά και από την άλλη πλευρά, στο λιμάνι είναι αραγμένα τα μεγαλύτερα πλοία.
Στον περίπατό μας αυτό όλα ήταν ήσυχα, αλλά στο μυαλό μου που ήρθαν θύμισες, όταν μια άλλη φορά που βρέθηκα στο Πόρτο Λάγος και ήταν Κυριακή, πόσο ζωντανός ήταν αυτός ο χώρος με το μεγάλο παζάρι που γίνεται. Εάν θέλετε και εσείς να βρεθείτε σε ένα πανηγύρι, σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε ένα συνονθύλευμα φωνών και ήχων, ελάτε Κυριακή στο Πόρτο Λάγος. Ρούχα, παπούτσια, τσάντες φρούτα, λαχανικά, ψάρια…. ό,τι λαχταρά η ψυχή σας θα μπορούσατε να το βρείτε! Μπορεί το παζάρι της Ξάνθης να είναι μεγάλο και με το δικό του χρώμα, αλλά και το παζάρι στο Πόρτο Λάγος, σε μικρότερο οπωσδήποτε μέγεθος, δεν υστερεί σε τίποτα. Και μετά το απόγευμα όλα σωπαίνουν, ησυχάζουν και ακούγονται μόνο τα πουλιά με τα μεγάλα τους φτερά να πετούν πάνω από τη θάλασσα και να κρύβονται στο απέναντι δασάκι.
Info: Το δάσος αυτό δημιουργήθηκε το 1950 για να κόβει το νότιο άνεμο προς το λιμάνι και έγινε με τα χρόνια ένας σημαντικός βιότοπος. Οι ντόπιοι το ονομάζουν “Δάσος των Ερωδιών”.
Την άλλη μέρα πήραμε τον δρόμο για την πιο όμορφη και γραφική μεριά της περιοχής, που είναι το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, που είναι χτισμένο επάνω σε ένα νησάκι στη λιμνοθάλασσα του Πόρτο Λάγους.
Το τοπίο μαγευτικό με εκατοντάδες πουλιά να φτεροκοπούν ολόγυρά μας, φλαμίνγκο, πελεκάνοι, κύκνοι, κορμοράνοι, ερωδιοί. Οι φωτογραφίες που βγάλαμε, νομίζω είναι από τις καλύτερες και ίσως μπορούν να σας μεταφέρουν έστω και νοερά, λίγο στην περιοχή αυτή.
Η όμορφη ξύλινη γέφυρα γεμάτη με πουλιά να κάθονται στις κουπαστές της ή να πετούν ολόγυρά μας μάς οδήγησε στον Άγιο Νικόλαο, στην εκκλησούλα που πάντα έχει κόσμο, και όλοι έρχονται να ανάψουν ένα κεράκι στον Άγιο, αλλά και να θαυμάσουν το υπέροχο τοπίο της λίμνης.
Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου είναι μετόχι της μονής Βατοπεδίου και δημιουργεί ένα νοητό σταυρό με τα άλλα τρία μοναστήρια της Ξάνθης, το μοναστήρι της Παναγιά της Αρχαγγελιώτισσας, το μοναστήρι της Παναγίας Καλαμούς και το μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Απολαύσαμε τον όμορφο κήπο της εκκλησίας με τις πολλές γλάστρες με τα γεράνια και τους βασιλικούς και από εκεί περνώντας και πάλι μια μικρή ξύλινη γέφυρα ανάψαμε το κεράκι μας στο γραφικό παρεκκλήσι της Παντάνασσας, χτισμένο και αυτό σε ένα μικρό νησάκι της λιμνοθάλασσας.
ΦΑΝΑΡΙ
Σε λίγα χιλιόμετρα από το ξωκλήσι του Άι Νικόλα, στρίψαμε δεξιά του δρόμου προς το Φανάρι για να διανυκτερεύσουμε. Σήμερα το Φανάρι είναι από τα πιο ανεπτυγμένα τουριστικά παραθαλάσσια χωριά της περιοχής.
Info: Στην τοποθεσία αυτή βρισκόταν η αρχαία πόλη Δικαία. Τίποτε δεν βρέθηκε από αυτή, μόνο ερημιά βρήκαν το 1923 οι πρόσφυγες, όταν ήρθαν και έφτιαξαν το χωριό τους.
Με το που μπήκαμε στο χωριό βρεθήκαμε αμέσως στο λιμάνι του, το γεμάτο από μικρά και μεγάλα πλεούμενα. Οι ψαρόβαρκες φεύγανε και ερχόντουσαν γεμάτες με την ψαριά τους που την διοχετεύουν στις ψαροταβέρνες του χωριού που βρίσκονται γύρω από το λιμάνι και έχουν πάντα φρεσκότατο ψάρι.
Το Φανάρι είναι ένα νέο χωριό που νομίζω πως χτίστηκε λίγο άτσαλα και ως χωριό δεν θα μπορούσα να πω πως είναι από τα χωριά που σε προσελκύουν για την αρχιτεκτονική του και τους δρόμους του. Σε προσελκύουν όμως οι παραλίες του με τις μεγάλες αμμουδιές και πιστεύω πως το καλοκαίρι θα γεμίζουν από παραθεριστές, τουρίστες και ντόπιους, απολαμβάνοντας τα δροσερά καθαρά νερά του Θρακικού πελάγους και τον ήλιο της Ελλάδας. Ένα χωριό με πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία, γεμάτο ταβέρνες, μπαράκια και καφέ, ένας ελληνικός τουριστικός παράδεισος.
Το δειλινό μας βρήκε να απολαμβάνουμε το φαγητό μας, με ψάρια, παρακαλώ, που είχε ψαρέψει ο άντρας μου, χαλαρώνοντας και πίνοντας κι ένα ποτηράκι κρασί. Ο ήλιος έδυε, δημιουργώντας αυτή την μαγική εικόνα στη φύση, που πάντα λες να μην τελειώσει ποτέ!
Πολύ κοντά στο Φανάρι ένας νέος παραθεριστικός οικισμός, τα τελευταία χρόνια ξεπρόβαλε, η Αρωγή, με καινούργια σπίτια και δόμηση. Έχει όμορφη παραλία γεμάτη με ιτιές και μικρά πευκάκια και στο μυαλό μου φαντάστηκα εικόνες καλοκαιρινές. Παραλία γεμάτη κόσμο να απολαμβάνει τη ζέστη του καλοκαιριού κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες, τα καθαρά νερά της θάλασσας να τον καλούν για μια βουτιά και από μακριά να ατενίζουν το ψηλό βουνό της Σαμοθράκης που στέκει ως φρουρός στο μέσον της θάλασσας.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε να πάμε παραλιακά στον επόμενο προορισμό μας, σύμφωνα με το δρόμο που είχα δει στον χάρτη. Όμως η φίλη μου η Σούλα που ξέρει πολύ καλά την περιοχή, μας συμβούλεψε πως πιο σωστό ήτανε να μη πάμε από εκεί, γιατί θα έπρεπε να περάσουμε ένα ποτάμι που δεν είχε γέφυρα, κοντά στο χωριό Ίμερος και ίσως με το μεγάλο όχημα που έχουμε θα διακινδυνεύαμε. (Προσοχή, λοιπόν, αν πάτε κι εσείς χειμώνα!) Μπορεί να είχε ήδη νερό το ποτάμι ή ίσως στο μεταξύ να έβρεχε και να κατέβαζε νερό. Έτσι η διαδρομή μας άλλαξε ρότα και κατευθυνθήκαμε προς τους δρόμους εκτός παραλίας.
Περάσαμε πολλά χωριά, διασχίσαμε τον κάμπο του νομού Ροδόπης. Όπου και να γύριζε το μάτι μας παντού βλέπαμε χωράφια άλλα σιταροχώραφα και άλλα με βαμβακαλλιέργειες.
Το βαμβάκι που το είχανε μαζέψει πριν από λίγο καιρό έκανε το τοπίο να μοιάζει χιονισμένο ή ανθισμένο με άσπρα λουλούδια. Τα πλαϊνά του δρόμου γεμάτα βαμβάκι σαν σε χαλάζι και τα μεγάλα οχήματα που ήταν αραγμένα στα χωριά τους και είχαν μεταφέρει προηγουμένως τα βαμβάκια, έμοιαζαν σαν να ήταν και αυτά στολισμένα με λουλούδια.
Ένα όμορφο τοπίο, που αντικρίζοντας το, το βλέμμα μας το απόλαυσε όταν χάθηκε στην απεραντοσύνη του κάμπου, αλλά και μας προβλημάτισε συγχρόνως, περνώντας μέσα από τα χωριά της περιοχής και βλέποντας σε αυτά, την ερήμωσή τους και την εγκατάλειψή τους. Περάσαμε τα χωριά Μέση, Πόρπη, Παγούρια, Ν. Σιδηροχώρι, Ξυλαγανή και φτάσαμε στο χωριό Ίμερος και στην παραλία του.
Από εκεί πήραμε τον παραλιακό δρόμο και διασχίσαμε παραθεριστικούς οικισμούς με μικρά εξοχικά σπίτια, αλλά και μεγάλες όμορφες βίλες. Περνούσαμε πότε κοντά από την παραλία με τη λευκή καθαρή άμμο και πότε μέσα από τα χωράφια και από τα μικρά δασύλλια.
Προφήτης Ηλίας, Κρυονέρι, Πλατανίτης… ώσπου φτάσαμε στην παραλία του Αγίου Χαράλαμπου. Ο δρόμος κατηφορικός έως να μας βγάλει στο λιμανάκι και παντού βλέπαμε καφέ πινακίδες, υποδηλώνοντάς μας πως υπάρχουν διάσπαρτα αρχαία ερείπια. Αρχαίο θέατρο, αρχαία ψηφιδωτή οικία, αρχαίες κολόνες, πεσσοί, πρόπυλα, σκορπισμένα παντού μέσα στους ελαιώνες, στοιχεία αδιάψευστα και μαρτυρίες της αρχαιότητας.
Πού να πρωτοπάμε και τι να πρωτοδούμε! Η πρώτη πινακίδα που συναντήσαμε, έγραφε προς αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας. Στρίψαμε για να πάμε, όμως από κάποιους που συναντήσαμε μας είπαν πως ο δρόμος δεν είναι καλός (ακόμη) και έτσι γυρίσαμε πίσω.
Παραθέτω όμως λίγα ιστορικά στοιχεία για το θέατρο γιατί είναι ένα σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα.
ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ
Το θέατρο της Μαρώνειας είναι των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Εδώ και χρόνια γίνονται ανασκαφές και συνεχίζονται ακόμα. Είχε 13 σειρές σκαλοπάτια χωρισμένα σε 9 κερκίδες. Δυστυχώς από τα πέτρινα καθίσματα σώζονται ελάχιστα γιατί κατά καιρούς τα έπαιρναν και χτίζανε τα σπίτια τους. Κομμάτι από τα μάρμαρα αυτά βρίσκεται ως διακοσμητικό διάζωμα στο σχολείο της Νέας Μαρώνειας. Στο αρχαίο Θέατρο της Μαρώνειας υπολογίζονταν πως χωρούσαν 2500 θεατές.
Η δεύτερη πινακίδα μας έδειχνε τον αρχαιολογικό χώρο της ψηφιδωτής οικίας χωμένη μέσα στους ελαιώνες, και φυσικά δεν παραλείψαμε να πάμε και να θαυμάσουμε το υπέροχο ψηφιδωτό της δάπεδο.
ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ – ΜΑΡΩΝΕΙΑ
Στο τέλος του δρόμου και ακόμη πριν φτάσουμε στο λιμάνι παντού υπάρχουν ερείπια της αρχαίας πόλης. Μια αρχαία κατοικία με την περίστυλη αυλή της, το ρωμαϊκό πρόπυλο με τις καμάρες, η βυζαντινή εκκλησία, ο βυζαντινός πύργος. Ένας χώρος όμως που για την σπουδαιότητά του, θα άξιζε νομίζω περισσότερη φροντίδα και προβολή. Τα αρχαία ερείπια προφυλαγμένα βέβαια με συρματόπλεγμα, αλλά αφημένα στην μοίρα τους, ανάμεσα σε ταβέρνες, σκουπίδια και χόρτα.
Διανυκτερεύσαμε στο γραφικό λιμανάκι του Αγίου Χαράλαμπου, εγώ να γράφω για το ταξίδι μας και ο άνδρας μου να ψαρεύει βγάζοντας γεμάτος χαρά την ψαριά του.
Ιστορικά στοιχεία για την αρχαία Μαρώνεια.
Διαβάζοντας για τον τόπο έμαθα πως ο τόπος αυτός ήταν ο τόπος των Κικόνων και εδώ έφτασε ο Οδυσσέας με το πλήρωμά του, όταν έφυγε από την Τροία. Θαλασσοδάρθηκαν στο Β.Α. Αιγαίο, εξαντλήθηκαν οι τροφές τους και είπανε να πάρουνε νερό και τροφή. Οι Κίκονες, πλούσιοι και γεμάτοι χρυσάφι, τους επιτέθηκαν γιατί ήταν σύμμαχοι με τους Τρώες. Ο Οδυσσέας τους επιτέθηκε και αυτός και έγινε άγρια μάχη. Όμως ο Μέγας ιερέας του Απόλλωνα, ο Μάρωνας, κατεύνασε τον Οδυσσέα και του προσέφερε δώρα. Ο Οδυσσέας όμως παρόλα τα δώρα που του προσφέρθηκαν, άρπαξε μαζί με τους συντρόφους του ελιές, λάδι, αιγοπρόβατα, αγγεία, χρυσά σκεύη και βέβαια δεν παρέλειψαν να μεθύσουν και από το γλυκό κόκκινο κρασί της περιοχής. Λένε ακόμη πως λίγο πιο πάνω από τη θάλασσα ήταν και η σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου με το ένα μάτι και την γνωστή μας ιστορία. (Για του λόγου το αληθές υπάρχει και η πινακίδα που σε οδηγεί στην σπηλιά του Κύκλωπα).
Πάνω στα χαλάσματα της πόλης, ο Μάρωνας μαζί με τους Κίκονες ξανάχτισαν την πόλη και την ονόμασαν Μαρώνεια, και τα τείχη της έφταναν ίσαμε την παραλία. Αυτή η παραλιακή πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και έγινε κομβικό σημείο καραβανιών, εμπόρων και στρατευμάτων. Όταν ιδρύθηκε η Αθηναϊκή Συμμαχία, η αρχαία Μαρώνεια εντάχθηκε σε αυτήν και οι πλούσιοι Μαρωνίτες χρηματοδοτούσαν την συμμαχία, αλλά και συμμετείχαν σε πολλούς πολέμους. Την αρχαία Μαρώνεια την κατέλαβαν οι Πέρσες, ο Φίλιππος Β΄και ο Αλέξανδρος. Γενικά πέρασε από πολλά χέρια κατακτητών ως τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι την αναγνώρισαν ως ελεύθερη πόλη-κράτος και αργότερα περιήλθε στο Βυζάντιο. Πολλά χρόνια αργότερα οι Μαρωνίτες εγκατέλειψαν την παραλιακή πόλη τους και την ξανάκτισαν 5 χλμ. πιο μέσα στην πλαγιά του βουνού για να προστατευθούν επιτέλους από τους πειρατές και τους εχθρούς της.
Το επόμενο πρωί ανηφορίσαμε προς τη Νέα Μαρώνεια και αντικρίσαμε από μακριά τις κεραμιδένιες σκεπές της ανάμεσα στους πράσινους λόφους. Η Μαρώνεια είναι ένα μεγάλο χωριό στην πλαγιά του βουνού που είναι και ο μοναδικός κηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός της Θράκης.
Η σημερινή Μαρώνεια είναι ένα λαμπρό απομεινάρι της παλιάς εποχής, δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα και οι κάτοικοί της έμποροι και τραπεζίτες, σε μεγάλα κέντρα, όπως η Οδησσός, η Αλεξάνδρεια και η Κωνσταντινούπολη, την έκαναν μεγάλη κτίζοντας εξαιρετικά κτίρια.
Η μεγάλη πλατεία του χωριού μας εντυπωσίασε και δροσιστήκαμε πίνοντας τον χυμό μας κάτω από τον μεγάλο πλάτανο.
Προσπαθήσαμε να βρούμε το δημοτικό σχολείο του χωριού για να βγάλουμε φωτογραφίες από την πρόσοψη που φαίνονται τα μάρμαρα που πήραν από το θέατρο της Μαρώνειας, αλλά δυστυχώς οι δρόμοι του χωριού μικροί και στενοί, το όχημά μας μεγάλο, και έτσι φύγαμε άκαρποι γιατί στάθηκε αδύνατον.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΕΣΗΜΒΡΙΑΣ-ΖΩΝΗΣ
Αφήσαμε την αρχαία και νέα Μαρώνεια και κατευθυνθήκαμε από τους ορεινούς δρόμους, και όχι παραλιακά, για να πάμε στον άλλο σπουδαίο αρχαιολογικό χώρο της Μεσημβρίας-Ζώνης.
Ο δρόμος μας έβγαλε στην νέα Εγνατία και στη διασταύρωση Αλεξανδρούπολης- Μάκρης, στρίψαμε δεξιά προς την Μάκρη. Ο δρόμος πολύ καλός, ασφαλτοστρωμένος και οι πινακίδες μας καθοδήγησαν ασφαλώς στον προορισμό μας. Όταν φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο μείναμε έκπληκτοι! Εμείς ίσως περιμέναμε χαλάσματα και αντί αυτού είδαμε έναν αρχαιολογικό χώρο φροντισμένο, περιποιημένο, με ξύλινους διαδρόμους που οδηγούν σε όλα τα ευρήματα, ώστε ο κάθε επισκέπτης να μπορεί να περιηγηθεί στον χώρο με άνεση, με ενημερωτικά στοιχεία για το καθετί σημαντικό στο χώρο, μια είσοδο καθαρή και έναν φύλακα-επιστάτη με καλοσυνάτη διάθεση, που μας έδωσε όσες πληροφορίες θέλαμε. Μας είπε πως όλα γίνονται με δική τους προσωπική φροντίδα και πως λυπάται πολύ που σε λίγο καιρό θα συνταξιοδοτηθεί και δεν θα είναι αυτός που θα φροντίζει τον τόπο, γιατί αυτόν τον τόπο τον αγαπάει και τον πονάει. Μας είπε πως σύμφωνα με επιγραφές που βρέθηκαν στο ναό του Απόλλωνα, η θρακική τοπική διάλεκτος που ομιλούνταν στην περιοχή της αρχαίας Ζώνης, είχε πολλά στοιχεία με την ελληνική γλώσσα, αδιάψευστα στοιχεία πως οι Έλληνες και οι Θράκες είχαν κοινή καταγωγή. Λόγια όμορφα, συγκινητικά βγαλμένα από μια καθαρά ελληνική θρακιώτικη ψυχή.
Info: Όταν ανακάλυψαν την αρχαία πόλη θεώρησαν πως ήταν η Μεσημβρία, πόλη που είχαν χτίσει ταξιδιώτες από τη Σαμοθράκη. Όμως στην συνέχεια άλλα ευρήματα έδειξαν πως ήταν μια άλλη αρχαία πόλη, η Ζώνη, που χτίστηκε πιθανώς στα τέλη του 7ου αι. π.Χ. Η πόλη έλεγχε τα περάσματα από ανατολή προς δύση και γρήγορα έγινε πολύ σημαντική και πλούσια.
Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην ιστορία και αισθανθήκαμε σαν να περπατούσαμε σε μια αρχαία πόλη. Θεμέλια σπιτιών με τις αυλές τους, κάθετοι και οριζόντιοι δρόμοι, τζάκια στα εσωτερικά των σπιτιών, τα ιερά της θεάς Δήμητρας και του θεού Απόλλωνα, τείχη, είσοδοι της πόλης…
Πρέπει να ήταν μια όμορφη πόλη με ωραία σπίτια και δρόμους.
Στον χώρο αυτόν, ανακαλύφθηκε και ένα σπάνιο και ασυνήθιστο αρχαιολογικό εύρημα. Σε ένα κτιριακό συγκρότημα που ανασκάφθηκε το 1992, βρέθηκαν στον πρώτο χώρο 46 αμφορείς κολλητά ο ένας με τον άλλον και με το στόμιό τους προς τα κάτω. Στον δεύτερο χώρο βρέθηκαν 129 αμφορείς πάλι με τον ίδιο τρόπο τοποθετημένοι σχεδόν άθικτοι και στον τρίτο χώρο 13 αμφορείς. Χρονολογούνται από τον 6 και 5ο αι. π.Χ. Το χωμάτινο δάπεδο του σπιτιού στηρίζονταν επάνω στους ανάποδα στηριγμένους αμφορείς και οι ερευνητές λένε πως με τον τρόπο αυτόν προστάτευαν το σπίτι από την υγρασία.
Καθίσαμε αρκετή ώρα ανάμεσα στα αρχαία ερείπια, παρόλο που ήταν μεσημέρι, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, όπως πριν από 2.600 χρόνια καθόταν στον ίδιο χώρο και από τα σπίτια τους αγνάντευαν και αυτοί την θάλασσα φθάνοντας το μάτι τους έως τη Σαμοθράκη.
Φεύγοντας από την Μεσημβρία-Ζώνη, ο δρόμος σε πολύ λίγο μας οδήγησε στην όμορφη πόλη της Αλεξανδρούπολης.
Εδώ τελειώνει το οδοιπορικό μας στις νέες και αρχαίες πόλεις των παραλίων της Θράκης, που πραγματικά αξίζει όλοι μας να κάνουμε ένα ταξίδι, για να γνωρίσουμε την Ελλάδα μας, την Θράκη μας, τα παράλιά της, τις όμορφες παρθένες ακρογιαλιές της, τις καταπληκτικές παραλίες με τα πεντακάθαρα νερά της, τους ψαρότοπούς της και για να θυμηθούμε, ίσως και να μάθουμε, για την μακραίωνη ιστορία της από τα μνημεία του αρχαίου πολιτισμού.
Ήταν ένα ταξίδι που συνδυάστηκε αρμονικά με ιστορικές και μυθολογικές αναζητήσεις, σε υπέροχες ακτές αλλά και σε τοπία απαράμιλλης ομορφιάς.
Σύντομα θα σας ετοιμάσω και ανάρτηση για τις δύο μεγάλες πόλεις της Θράκης, την Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη.
Μαμά Μαρία
Διαβάστε επίσης και την ανάρτηση για την όμορφη πόλη της Ξάνθης αλλά και για τα στενά του Νέστου.
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Πόσο όμορφη είναι η πατρίδα μας και πόσα μέρη που περνάμε δίπλα τους και δεν τα έχουμε επισκεφτεί ποτέ!
Ωραία μας ταξίδεψες.. να είσαι καλά!
Τζίνα σ ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Δεν ξέρω εάν έχεις επισκεφθεί την Θράκη ή έστω κάποιες από τις πόλεις της. Είναι ένα διαμέρισμα της Ελλάδας απομακρυσμένο από το κέντρο, ίσως και κατά τη διάρκεια των χρόνων και ξεχασμένο, αλλά απαράμιλλης ομορφιάς.Έχει ότι ζητήσει η ψυχή σου. Πεντακάθαρες θάλασσες, όμορφα βουνά, μαγικά ποτάμια, πόλεις που σε κρατούν στην αγκαλιά τους, ανθρώπους φιλόξενους και τόπους με μακρά ιστορία ανά τους αιώνες όπως γράφω και στην ανάρτησή μου. Ίσως τώρα που τη διάβασες να σου κέντρισε το ενδιαφέρον και ελπίζω να είναι ένας από τους μελλοντικούς σου ταξιδιωτικούς προορισμούς, ώστε και εσύ να καταγράψεις τις εντυπώσεις σου.
Πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή απο την απόδημη ξανθιώτισα και φίλη Μαρία που όχι μόνο δεν ξέχασε τη γεννέτειρα της αλλά την επισκέπτεται συχνά με τον αγαπητό σύζυγο της Χρήστο και την περιγράφει γλαφυρά μέσα απο το φωτογραφικό φακό. Εικόνες αυτού του ευλογημένο τόπου της Θράκης θέλει να τις μοιραστεί με τους απανταχού Θρακιώτες και όχι μόνο. Πάρα πολύ αξιόλογη ενέργεια που θα βρει σίγουρα πρεσβευτές.
Τάσο το σχόλιό σου μας τιμά! Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε πολύ περισσότερα για τον τόπο μας, απλώς ένα μικρό λιθαράκι για την προβολή της Θράκης βάζουμε και εμείς, αφού μας δίνεται η δυνατότητα αυτή.Η ανάρτηση αυτή, όπως και της Ξάνθης και του Νέστου καθώς και άλλες που θα ακολουθήσουν θα αποτελέσουν ένα πακέτο ταξιδιωτικών προορισμών για καθένα που θα θελήσει να επισκεφθεί την Θράκη.
Ακολουθήσαμε τα βήματά σας στις καλοκαιρινές μας διακοπές με έδρα το Φανάρι και περάσαμε υπέροχα. Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες σας!!!!!
Το πόσο χαρούμενες μας κάνεις δεν λέγεται!!! Πραγματικά σε ευχαριστούμε πολύ για το feedback! Θα ενημερώσω και την Μαμά Μαρία και είμαι σίγουρη ότι και αυτή θα νιώσει πολύ καλά. Καλό φθινόπωρο και καλά ταξίδια να έχετε πάντα!
@Βίκυ εστω και σχεδόν ένα χρόνο μετά διάβασα το σχόλιό σου. Πραγματικά με χαροποίησε πολύ που ακολουθώντας την διαδρομή περάσατε όμορφα και γνωρίσατε τόπους που ίσως δεν θα πηγαίνατε.Όπως εσείς και πολλοί άλλοι επισκέφθηκαν τα θρακικά παράλια .αφού την ανάρτηση την είχε φλοξενήσει και μια τοπική εφημερίδα της Κομοτινής. Χαίρομαι ακόμα πιο πολύ γιατί αυτή την οχι τόσο γνωστή περιοχή της πατρίδας μας αρχίζουν να την επισκέπτονται και να γίνεται τουριστικός προορισμός.