Μεγαλώνοντας ένα δυναμικό κορίτσι

Είμαι από τις μαμάδες που δεν ονειρεύτηκα ποτέ την κόρη μου ως “mini me” μου, δηλαδή ως ένα μικρό μου αντίγραφο. Ξέρω πολύ καλά ποιες είναι οι αδυναμίες μου και ήθελα να την μεγαλώσω απελευθερωμένη από τις δικές μου φοβίες. Ούτε ποτέ την έντυνα ίδια με μένα. Ήθελα να σεβαστώ τα δικά της γούστα και τις δικές της επιθυμίες ακόμα κι αν καμιά φορά έχω αντίρρηση (όπως π.χ. να έχει αυτά τα πολύ μακριά μαλλιά που εγώ δεν πολυσυμπαθώ). Όχι, φυσικά ότι δεν χαίρομαι και δεν χαμογελάω διάπλατα όταν την βλέπω να κάνει καραγκιοζιλίκια ή να αλλάζει ρούχα και να ασχολείται με την μόδα ως άλλο μικρό Καλλιοπάκι (όπως με έλεγαν μικρή) αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Ο σκοπός μου από τότε που γεννήθηκε ήταν να την κάνω ευτυχισμένη και να της δώσω τα προσόντα και τα φόντα ώστε όταν ανοίξει τα φτερά της να αποδείξει πόσο δυναμικό κορίτσι είναι και να φτιάξει την δική της ευτυχία

Είμαι εκ φύσεως ένας άνθρωπος που αγαπώ την ελευθερία και δεν θέλω να με τυλίγουν τα στεγανά της κοινωνίας. Ωστόσο δεν τα καταφέρνω πάντα και ομολογώ ότι ο τρόπος που μεγάλωσα με έκανε να νοιάζομαι πολύ για τον περίγυρό μου, έχοντας φυσικά αυτό και θετικά και αρνητικά αποτελέσματα. Θετικά γιατί έμαθα να νοιάζομαι κοινωνικά για τους γύρω μου και αρνητικά γιατί όταν φτάνεις στην άλλη άκρη και σε νοιάζει τι θα πουν οι γύρω σου για σένα, σταματάς να είσαι πραγματικά ελεύθερος. Πάντα, λοιπόν, θαύμαζα τις γυναίκες που στη ζωή τους έσπασαν τα στεγανά και τα στερεότυπα γιατί εγώ δεν είχα την δύναμη να το κάνω όσο θα ήθελα. Πώς να το κάνουμε, δεν είμαι μια ηγετική προσωπικότητα που παίρνω την πέτρα και την στύβω.

Για την κόρη μου όμως ονειρεύομαι να μεγαλώσει και να γίνει πιο δυνατή από μένα. Ίσως και για αυτό είχα αρκετό άγχος με το θέμα την ντροπής για το οποίο σας μίλησα σε προηγούμενη ανάρτηση. Θέλω να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να γίνει δυνατή, να μάθει να αυτοσυντηρείται και να αυτοπροστατεύεται, να είναι ανεξάρτητη και να μην φοβάται. Να σέβεται και να εκτιμάει τον εαυτό της και τους γύρω της, να είναι συμπονετική αλλά και συγχρόνως να διεκδικεί το δίκαιο της και το δίκαιο των άλλων. Να μάθει ότι “η γλώσσα κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζει” και να βγει εκεί έξω και να λάμψει!

Και κάπου εκεί ξύπνησα φυσικά! Όχι γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα αλλά γιατί εμείς ως γονείς έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να της διδάξουμε όλες αυτές τις αξίες χωρίς να γίνουν καταναγκαστικό έργο και μια συνεχόμενη διδαχή και συμβουλή που τελικά μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα θα έφερναν και ίσως και την αντίδρασή της. Πόσο τελικά τέλειο και δύσκολο το έργο των γονιών και πόσο μάστορας πρέπει να είσαι για να διδάξεις στο παιδί σου όλα αυτά με επιτυχία (ήπια και ομαλά!).

ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΟΡΙΣΙ

Ένας από τους έμμεσους τρόπους που επιλέξαμε ως οικογένεια για να χτίσει η Μελίτα την δυναμική της προσωπικότητα ήταν ο αθλητισμός. Σε αυτό όμως μας βοήθησε ομολογώ και η ίδια η Μελίτα, η οποία έχει αυτό που λέμε έφεση στην γυμναστική. Λίγο η τάση της, λίγο ότι την βοηθούσε το σώμα της ήταν από μικρή με ένα πόδι εδώ και το άλλο πόδι εκεί. Κορίτσι λάστιχο θέλει να αποκαλεί τον εαυτό της και όσο κι αν ξέρω ότι αυτό δεν ισχύει 100%, δεν θέλω πλέον να της κόβω τα φτερά. Ποια είμαι εγώ άλλωστε που θα της πω ότι ΔΕΝ είναι κορίτσι λάστιχο; Προσπαθεί να βελτιωθεί, κάνει ενόργανη και βάζει τις βάσεις για το «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Κι έστω κι αν βαριέται καμιά φορά ή γκρινιάζει ότι πονάει, ξέρω ότι ο αθλητισμός έχει μπει γερά μέσα της και ότι όπου κι αν την βγάλει αυτός ο δρόμος οι βάσεις έχουν μπει γερές.  Γιατί ο αθλητισμός, όταν γίνεται σωστά και με συνδυάζεται και με άλλες αρετές, προσφέρει αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, πειθαρχεία, σεβασμό και ευγενή άμιλλα. 

Δεύτερη βοήθεια λάβαμε όπως πάντα από τα βιβλία. Πριν λίγους μήνες (τον Δεκέμβριο συγκεκριμένα) μπήκαν στη ζωή μας κάποιες επαναστάτριες και μας έφεραν τα πάνω κάτω! Και θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, όπως πάντα. Η Μελίτα δεν είναι και κανένας φοβερός βιβλιοφάγος. Είναι περισσότερο της δράσης παρά της ακινησίας. Ωστόσο αυτά τα βιβλία τα ΛΑΤΡΕΨΕ! Νομίζω είναι τα μόνα από τότε που γεννήθηκε που αγάπησε τόσο πολύ και θέλει να διαβάζουμε και να συζητάμε συνέχεια. Είναι από τα βιβλία που την ενέπνευσαν και αγάπησε για αυτό που πραγματικά είναι. Βιβλία που σου μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα!

Ξεκινήσαμε με το βιβλίο “Ιστορίες της Καληνύχτας για Επαναστάτριες” των Εκδόσεων Ψυχογιός που πραγματικά πιστεύω ότι είναι φοβερό και ως περιεχόμενο (για αυτό να συγχαρώ τις συγγραφείς Έλενα Φαβίλι και Φραντσέσκα Καβάλο αλλά και την μεταφράστρια Έρρικα Πάλη για την όμορφη απόδοση) αλλά και ως έκδοση καθώς είναι σκληρόδετο, ώστε να μείνει για μια ζωή, και με μια υπέροχη εικονογράφηση. Ειδικά η εικονογράφηση τράβηξε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον της Μελίτας, η οποία ήθελε να ψάχνουμε στο ίντερνετ τα πραγματικά πρόσωπα των γυναικών για να δει αν όντως μοιάζουνε. Γενικά η βοήθεια του διαδικτύου και του youtube ήταν πολύτιμη καθώς βρήκαμε και πολλές επιπλέον πληροφορίες για μερικά από τα αγαπημένα της πρότυπα. Ιστορίες της Καληνύχτας, λοιπόν, με τη ζωή 100 σπουδαίων γυναικών ανά τον κόσμο!

Το αγαπημένο μου όμως κομμάτι αυτού του βιβλίου ήταν η δική της συμβολή. Βλέπετε, στο τέλος υπάρχει χώρος για να γράψει το παιδί την δική του βιογραφία και να ζωγραφίσει τον εαυτό του όπως τον βλέπει. Η δική μου λοιπόν “χρυσή ολυμπιονίκης” Μελίτα έγραψε το εξής (και σας το παραθέτω όπως ακριβώς το είπε αλλά ορθογραφημένο για να βγάλετε και νόημα!).

“Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Μελίτα. Γυμνάστρια θα γίνει, πρωταθλήτρια. Η πιο συγκεντρωμένη μαθήτρια. Και θα είναι πάντα χαρούμενη για όλους. Σας εύχομαι καλό 2018. Καλές απόκριες σε όλη την γη. Πολλές αγκαλιές και πολλά πολλά φιλάκια“. 

Όσο για την εικόνα της. Εδώ βοήθησα κι εγώ λιγάκι στις λεπτομέρειες και στις ίσιες γραμμές αλλά το όλο σχέδιο είναι δικό της. Η δική μου λοιπόν πρωταθλήτρια που θα κάνει περήφανη την Ελλάδα! 

Και εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε ησυχάσει (χεχε!) λάβαμε και το καινούργιο βιβλίπ των Eκδόσεων Παπαδόπουλος που έρχεται να συμπληρώσει το κομμάτι του παζλ που έλειπε. Βλέπετε στο προηγούμενο βιβλίο η μόνη ελληνική παρουσία είναι η Μαρία Κάλλας (ή Κάλος όπως την λέει η Μελίτα). Οπότε εδώ, στο Ιστορίες για Ατρόμητα Κορίτσια, έγινε το έλα να δεις! «Μαμά, έχει και την Μπουμπουλίνα, και την Μαντώ Μαυρογένους», «Α, έχει και μία που την λένε όπως και την προγιαγιά μου, Κατίνα, χαχα!»… είπε στο τέλος γελώντας αναφερόμενη στην Κατίνα Παξινού. Έμεινε εκεί διαβάζοντας και γυρνώντας τις σελίδες πάρα πολύ ώρα… πράγμα σπάνιο για την Μελίτα μιας  και όπως σας είπε είναι ζόρικη περίπτωση!

Το βιβλίο αυτό είναι ένα στολίδι για την ελληνική γυναικεία ιστορία και πρέπει να υπάρχει σε κάθε παιδική βιβλιοθήκη! Με την βοήθεια της συγγραφέως, Κατερίνας Σχινά, ας τους δώσουμε το έναυσμα για έρευνα, ψάξιμο και για τη δημιουργία προτύπων πέρα από αυτά που βλέπουν καθημερινά στα social media και στην τηλεόραση. 

Εγώ μόνο ευχαριστώ έχω να πω στους συγγραφείς αυτών των βιβλίων για την έμπνευση, την ενθάρρυνση, τις συμβουλές που προσφέρουν στα κορίτσια μας και φυσικά την βοήθεια που προσφέρουν στους γονείς ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουν στα παιδιά τους για πράγματα που δεν είναι μέσα στην καθημερινότητά μας, για την τόλμη, την αφοσίωση σε ένα σκοπό, τη συμμετοχή και την επανάσταση. Ας γίνουν οι μικρές μας αυτό το δυναμικό κορίτσι που δεν τολμήσαμε να γίνουμε εμείς! 

Κάλη