Οταν η Μελίτα αποφοίτησε από το Νηπιαγωγείο

Ντριν, ντριν, χτύπησε το τηλέφωνο ένα πρωινό στο σπίτι μας και από την άλλη άκρη ακούστηκε η γλυκιά φωνή της εγγονής μας, της Μελίτας. – “Γιαγιά τελειώνει το σχολειό και εγώ θα κάνω γιορτούλα. Έχω και επιδείξεις στο γυμναστήριο. Θα έρθετε να με δείτε;” Πώς μπορεί ο παππούς και η γιαγιά να χαλάσουν χατήρι στην εγγονούλα τους, όταν μάλιστα τους χωρίζουν περίπου 500 χλμ. και  η Μελίτα θα αποφοιτούσε από το… Νηπιαγωγείο;

Πολύ σύντομα, γιατί οι μέρες ήταν λιγοστές, βρεθήκαμε κοντά τους. Ήδη ήταν η προτελευταία ημέρα της σχολικής χρονιάς και εκείνη την ημέρα το νηπιαγωγείο θα είχε τα μπουγελοβρεξίματα που θα γίνονταν στην αυλή του σχολείου. Την εκδήλωση την είχε διοργανώσει ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Νηπιαγωγείου, μέλος του οποίου ήταν και η μαμά της και κόρη μου, η Κάλη. Γιαυτό εκτός από τη Μελίτα μας που περίμενε εναγωνίως την ημέρα του πρώτου σχολικού βρεξίματος, της καθιερωμένης βέβαια συνήθειας των τελευταίων χρόνων στο τέλος των σχολείων, είχε και η κόρη μου τα τρεξίματά της, ώστε όλα να πάνε καλά.

Και ήρθε η ώρα να αρχίσει η γιορτή! Τα παιδιά όλα με ενθουσιασμό βγήκαν στην αυλή και άρχισαν το παιχνίδι. Καταρχήν έσκασαν σαπουνόφουσκες, έπαιξαν παιχνίδια a la survivor, έφαγαν παγωτό και στο τέλος αποχαιρέτησαν το σχολείο με ένα φοβερό μπουγέλο, με πάνω από 600 νερόμπαλες! Θεέ μου! Τι ενθουσιασμός ήταν αυτός! Τι γέλια! Τι βιασύνη και τρέξιμο στο ποιος θα ρίξει τις πιο πολλές! Ο ενθουσιασμός όμως δεν ήταν μόνο των μικρών μαθητών, αλλά και των μαμάδων,γιατί σε λίγο θυμούμενες τα δικά τους σχολικά μπουγέλα έλαβαν και αυτές μέρος.Το αποκορύφωμα ήταν  όταν στο τέλος όταν είχαν τελειώσει  οι νερόμπαλες οι μαμάδες ανέλαβαν να καταβρέξουν  τα παιδιά με τους κουβάδες. Τότε έγινε το έλα να δεις!

Η Μελίτα έχοντας “φάει” σχεδόν ένα κουβά παγωμένο νερό μόνη της, γιατί ήταν η τελευταία στη σειρά (είναι αυτή που κλείνει τα μάτια με τα χέρια της) τελικά, αποχώρησε προς το τέλος από το παιχνίδι, γιατί παρ’ όλη τη ζέστη έσταζε ολόκληρη και είχε αρχίσει να κρυώνει. Οι μαμάδες  έμειναν να φροντίσουν τα παιδιά του ολοήμερου (να τα αλλάξουν και να τα στεγνώσουν) και εγώ πήρα  αγκαλίτσα την Μελίτα και πήγαμε στο σπίτι να την αλλάξω και να διαβάσουμε αγκαλιά παραμύθια… και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι κοινές μας φετινές διακοπές.

Την επόμενη μέρα σειρά είχε η σχολική γιορτή για το τέλος του νηπιαγωγείου που διοργάνωσε η νηπιαγωγός της Μελίτας για όλα τα παιδιά της. Η παράστασή τους ήταν καταπληκτική και θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στη νηπιαγωγό τους. Το θέμα της γιορτής ήταν η “Λογοτεχνία” γεγονός που μας εξέπληξε καθώς τα παιδιά φάνηκαν να γνωρίζουν πολλά στοιχεία για την ποίηση αλλά και τα παιδικά βιβλία. Ο τίτλος της γιορτής ήταν “Λόγια της Πλώρης” και όλη η αίθουσα είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο καράβι, με ένα αυθεντικό τιμόνι πλοίου να οδηγεί τα παιδιά στον καλοκαιρινό προορισμό τους αλλά και γλάρους να πετούν ανέμελα πάνω από αυτό! 

Η νηπιαγωγός με την προτροπή και την έμπνευση των παιδιών, αλλά και τη βοήθεια των μητέρων δεν είχε αφήσει τίποτα στη μοίρα του. Ναυτικά καπελάκια και τσάντες, κονκάρδες και βραβεία που τους επιβράβευαν ως μέλη της Λογοτεχνικής Συντροφιάς που είχαν δημιουργήσει, μουσικά τενεκεδάκια για να συνοδεύουν τη ζωντανή μουσική πους τους συνόδευε και φυσικά μια βαλίτσα που θα συντροφεύει τα παιδιά στα καλοκαιρινό τους ταξίδι ώστε να την γεμίσουν με βιβλία και αναμνήσεις.

Το σκηνικό φυσικά συμπλήρωναν οι υπέροχες ζωγραφιές των παιδιών που με τα χρώματά τους σε ταξίδευαν στον μαγικό κόσμο τους. Χρώματα τόσο ζωντανά και χαρούμενα που μόνο συγκίνηση και χαρά μας προσέφεραν. Κι εγώ περήφανη για την εγγονή μου φωτογράφισα όλες της τις δημιουργίες για να θυμάμαι πάντα το πόσο φωτεινός, μαγικός και χαρούμενος είναι ο παιδικός της κόσμος! Φυσικά στο τέλος όλοι οι μαθητές πήραν σε χάρτινο κουτί όλες τις κατασκευές και ζωγραφιές τους μαζί με το Αναμνηστικό τους από το Νηπιαγωγείο!

Τα παιδιά έβγαλαν εις πέρας όλους τους ρόλους τους. Χόρεψαν, είπαν ποιήματα, τραγούδησαν και οι γονείς συγκινημένοι με τα βλαστάρια τους που μεγάλωσαν τα φωτογράφιζαν για να αποτυπώσουν τις μοναδικές αυτές στιγμές. Από τη νέα χρονιά ως μαθητές πλέον του δημοτικού σχολείου θα ξεκινήσουν τον μακρύ δρόμο της γνώσης σε άλλα μονοπάτια..

Με την προτροπή της δασκάλας της όμως δεν έλειψε και ο χορός των μεγάλων μαζί με τα παιδιά. “Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου…” τραγουδήσαμε όλοι μαζί και ευφράνθηκε η καρδιά μας. Στο τέλος μάλιστα είδαμε όλοι μαζί και ένα βίντεο με στιγμές από όλη την σχολική τους χρονιά και δεν έλειψαν φυσικά και τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης από τους γονείς των παιδιών! 

Όμως δεν είχαμε τελειώσει με τις εκδηλώσεις. Πριν έρθουν οι πολυπόθητες διακοπές, ήρθε η σειρά των επιδείξεων γιατί η Μελίτα μας είναι και αθλήτρια. Ο γυμναστικός της σύλλογος πήρε μέρος στη μεγάλη εκδήλωση της ενόργανης και ρυθμικής γυμναστικής, E.G.O. Star Gym κι εμείς νιώσαμε υπερήφανοι βλέποντας στο πρόγραμμα τη λιλιπούτεια εγγονή μας αθλήτρια να εκτελεί με ακρίβεια όσα είχε μάθει όλη τη χρονιά.

Όμως οι γυμναστικές εκδηλώσεις συνεχίστηκαν και ήρθε η μέρα να την καμαρώσουμε ξανά στην γιορτή του Συλλόγου της, όπου βραβεύτηκαν και όλα τα παιδάκια για την επίδοσή τους στη γυμναστική. Η Μελίτα φυσικά περήφανη για το μετάλλιό της το έδειχνε σε όλους και αποφάσισε, λέει, να τα κάνει συλλογή! Τρέμε Κομανέτσι! Εγώ σας το λέω, την γυμναστική αυτό το παιδί την έχει μέσα στο αίμα του! Αν είναι δυνατόν! Αντί να περπατά, να κάνει τροχό και αντί να κάθεται να κάνει κατακόρυφο!

Μελίτα μου σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί και να έχεις πάντα ευτυχία στη ζωή σου!

Και ο καινούργιος δρόμος που θα πάρεις από τη νέα σχολική χρονιά που έρχεται να είναι αυτός της γνώσης και των επιτυχιών.

Η γιαγιά σου Μαρία

Υ.Γ. Kαι κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη εβδομάδα των διακοπών μας στην Αθήνα. Εχω ακόμα όμως πολλά να σας πω και να σας γράψω. Δώστε μου λίγο χρόνο γιατί μόλις γύρισα στο σπίτι μου και έχω συμμαζέματα και σύντομα θα επανέλθω με όμορφες αναρτήσεις