H Νεράιδα των Δοντιών ήρθε και σε εμάς!

Αρχές Δεκέμβρη ήταν όταν η φίλη μου η Εύη με ρώτησε αν είχε βγει το δοντάκι της Μελίτας. “Όχι, καλέ”, της λέω “νωρίς είναι ακόμα”. “Μα πώς, έχει αλλάξει θέση, δες το!” Και τότε αυτή η μάνα που όλα τα βλέπει αλλά τελικά το μυαλό της και μια λίρα παρατήρησε ότι όντως το κάτω δεξιά δοντάκι είχε αρχίσει να κουνιέται και γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες είχε δημιουργήσει μεγαλύτερο κενό ανάμεσα στα δύο δόντια. Και κάπως έτσι άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο για τη Νεράιδα των Δοντιών αλλά και να της μιλάω για την έλευσή της που λίγο ή πολύ όμως ήξερε γιατί είχε ήδη επισκεφτεί κάποιες από τις φίλες της.

Και επειδή όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε ότι είμαι της τελευταίας στιγμής… παρόλο που έψαξα, ρώτησα, αποθήκευσα όλες τις πληροφορίες από νωρίς… τελικά όντως λόγω των εορτών δεν έκανα καμία απολύτως δουλειά για αυτή την άμοιρη την νεράιδα. Λες και αλλουνού παιδιού κουνιόταν το δόντι, όχι του δικού μου… αλλά μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω για δύο λόγους: Πρώτον, μου φαινόταν πολύ μικρή η Μελίτα και έλεγα μέσα μου… “έχουμε ακόμα καιρό”, και δεύτερον ανατριχιάζω και μόνο που σκέφτομαι βγάλσιμο δοντιού (όπως θα δείτε δεν σας έχω καμία φωτογραφία με δόντι, ούλα και τα σχετικά… μπιχ!!!

Και ενώ έχουν περάσει οι γιορτές και έχω ξεκινήσει μαθήματα, δέχομαι ένα μήνυμα από τη γιαγιά Μαρία που ήταν αυτές τις ημέρες στο σπίτι μας…“Η Μελίτα έχασε το πρώτο της δοντάκι!” Αμάν γλέντια! Η χαρά μου ήταν απίστευτη! Εκεί που δεν ήθελα να το ακούσω, τελικά ήθελα να κάνω πάρτυ. Ήμουν ενθουσιασμένη (ναι, ναι, ενθουσιάζομαι τόσο εύκολα!). Το παιδί μου μεγαλώνει και βιώσε ακόμη μία “πρώτη φορά”.

Όμως, για στάσου, τι κάνουμε με το δώρο της νεράιδας; Πώς της πάτησα πάλι και το άφησα τελευταία στιγμή. Ευτυχώς είχα χρόνο μπροστά μου πριν πάω σπίτι και έτρεξα αμέσως μόλις τελείωσα τα μαθήματα να αγοράσω ένα μικρό δωράκι στην Μελίτα. Μικρό, ο λόγος το λέει, χιχι! Μετά από έρευνα κατέληξα σε ένα δώρο που ήξερα ότι θα την ενθουσιάσει. Δύο κουτιά με έπιπλα των monster high! Φυσικά της πήρε και η μαμά ένα μπλοκ με αυτοκόλλητα ευχούληδες έτσι για το καλό και βουρ για πακετάρισμα.

Η νεράιδα των δοντιών και η πορτούλα για εκείνη

Εντωμεταξύ όμως δεν σας είπα ότι παρόλο που εγώ ήμουν στον κόσμο μου, ο μπαμπάς μας αποδείχτηκε περισσότερο to the point από μένα. Συμπτωματικά εντελώς, μία μέρα πριν της φύγει το δοντάκι αποφάσισαν με την Μελίτα να ζωγραφίσουν μία πορτούλα ώστε η Νεράιδα να μπει μέσα από αυτήν στο δωμάτιο της Μελίτας. Λέτε τελικά για αυτό να έφυγε την επόμενη μέρα το δόντι της… έβαλε μάλλον και η νεράιδα το χεράκι της… μιας και καλαρέστηκε που της “στρώσαμε και το κόκκινο χαλί”.

Aς επιστρέψουμε όμως στα της Μαμάς. Το βράδυ που γύρισα  στο σπίτι έμαθα ότι το πρώτο μας δόντι δεν βγήκε και τόσο ανώδυνα…βλέπετε ενώ έτρωγε το τσουρέκι της το δόντι κουνήθηκε πάρα πολύ και κατατρομαγμένη άρχισε να κλαίει ότι θα της τρέξει αίμα. Τελικά η γιαγιά με την μαστοριά της κατάφερε να της το βγάλει ανώδυνα και μετά κουρνιασμένη στην αγκαλιά της της είπε ότι είχε φοβηθεί πολύ και ότι τελικά δεν ήθελε να πάει ούτε γυμναστήριο (καταλάβατε τις ωραίες δικαιολογίες βρίσκει η κόρη μου για να κάνει κοπάνα, χαχα).

Ωστόσο, βάλαμε το δοντάκι σε ένα μικρό κουτάκι και το τοποθετήσαμε κάτω από το μαξιλάρι της. Μμμμ, σχεδόν δηλαδή. Λίγο πριν την πάρει ο ύπνος, με φώναξε για να μου πει ότι τελικά φοβάται να έρθει η νεράιδα στον ύπνο της και να της ψιθυρίσει όμορφα λογάκια στο αυτί και σφίγγοντας τα δόντια μου είπε ότι τελικά δεν πειράζει αν δεν της φέρει δώρο (πωπω, τζάμπα όλος ο μαραθώνιος!). Παρόλο που προσπάθησα να την πείσω ότι δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται, τελικά το βγάλαμε το κουτάκι και της είπα ότι δεν πειράζει αν δεν θέλει. Την επόμενη μέρα θα το πετούσαμε στα κεραμίδια και θα έκανε μια ευχή.

Ελα ντε που εμένα όμως με έτρωγε. Κι έτσι αποφάσισα να το ξαναβάλω το κουτάκι (αφού πρώτα αντικατέστησα το δοντάκι με ένα κέρμα) κάτω από μαξιλάρι της και να της πω (το πρωί) ότι το έβαλα εγώ γιατί δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Αφού έκανα την αλλαγή, σειρά είχε το βραβείο της που εκτύπωσα από το αγαπημένο blog της Ελπίδας, Two Boys and Hope. (εκτυπώστε τα εκτυπώσιμα της Ελπίδα για το δεύτερο δόντι εδώ) Βέβαια, επειδή τέτοια ώρα τέτοια λόγια, δεν είχα έγχρωμο μελάνι και τελικά καταλήξαμε με τον Κώστα να το χρωματίζουμε μόνοι μας. Όμως το τελικό αποτέλεσμα μας ενθουσίασε και έτσι χαλάλι.

Ευτυχώς δεν λέτε που δεν την άκουσα!!! Η χαρά της το πρωί δεν υπήρχε!!! Με φώναξε όλο χαρά με το που άνοιξε το μάτι της μιας και είχα αφήσει το κουτί ακριβώς στα πόδια του κρεβατιού.

Η νεράιδα είχε τελικά έρθει και μάλιστα η Μελίτα απορούσε πώς τελικά την βρήκε αφού δεν είχε αφήσει το δόντι. Αφού της εξήγησα, τρέξαμε όλο χαρά στο σαλόνι (αφού τους ξύπνησε όλους) για να ανοίξει το δώρο της και εκεί η χαρά της ήταν διπλάσια.

Μάλιστα το βράδυ που θα είχαμε παρέα στο σπίτι αποφασίσαμε να είναι μια γιορτή για το δόντι που έβγαλε! (σιγά μην χάναμε και να μην το γιορτάζαμε, χιχι). Το είπε περιχαρής σε όλες τις φίλες της και στους γονείς τους και κάπως έτσι έκλεισε μια υπέροχη και χαρούμενη μέρα.

Θα κλείσω όμως με κάτι που μου ειπε η κόρη μου εκείνη την ημέρα. “Μαμά, αλήθεια θα έρθουν οι φίλες μου για να γιορτάσουμε το δόντι μου;” “Ναι, βέβαια”, της λέω. Και εκεί που απαντάει, “Σωστά Μαμά, εμείς άλλωστε γιορτάζουμε ακόμα κι όταν ξυπνάμε το πρωί.” Γιατί τα παιδικά στοματάκια λένε τις πιο μεγάλες αλήθειες. Ακόμα κι ότι ξυπνάμε το πρωί θα έπρεπε να το βλέπουμε σαν μια μεγάλη γιορτή… όλοι μας!

Κάλη

Bonus Link: Και για εσάς που φτάσατε μέχρι το τέλος σας έχω ακόμα ένα link που θα σας ενθουσιάσει. Συμπτωματικά, η φίλη της Μελίτας, η Νεφέλη, έβγαλε και αυτή το δοντάκι της… και η μαμά της, η Κλειώ (από το Νεράιδες και Δράκοι καλέ! ) τής ετοίμασε ένα υπέροχο εκτυπώσιμο. Είδατε, σας έχω και επιλογές! χιχι!