Λίγο πολύ όλοι θα μάθατε ότι την προηγούμενη Πέμπτη έλαβα μέρος σε μια παρουσίαση βιβλίου, καλούμενη από τις Εκδόσεις Τόπος, που πάντα μας στηρίζουν με τα βιβλία που μας προσφέρουν, να αναφερθώ στην δική μου ιστορία όσον αφορά τον ύπνο της Μελίτας. Παρόλο που τελικά η παρουσίαση δεν είχε και τόσο κόσμο όσο περιμέναμε, αν και σε Σύνταγμα και Θεσσαλονίκη έσκισε, και επειδή θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις αναμνήσεις που έχω μέσα σε αυτούς του 20 μήνες της ζωής της μικρής μου, σας παραθέτω αυτά που έγραψα και ελπίζω κάπου εκεί να δείτε και τον εαυτό σας!
“Η δική μου μαμαδοιστορία ξεκινάει στις 2 Αυγούστου, όταν στις 2:45 το μεσημέρι γεννήθηκε η κορούλα μου, η Μελίτα! Αυτό το μικρό, μόλις 2.140 κοτοπουλάκι έπρεπε, όπως καταλαβαίνετε να μείνει αναγκαστικά για κάποιες ημέρες στην θερμοκοιτίδα διότι η είχε γεννηθεί ελλιποβαρής. Οι μέρες στο μαιευτήριο χωρίς το μωρό από την μία ήταν πολύ δύσκολες καθώς είχαμε ελάχιστη ώρα την ημέρα στη διάθεσή μας για να το δούμε από κοντά, να το χαϊδέψουμε και να μας νιώσει και από την άλλη πέρασα ζωή χαρισάμενη.
Αν εξαιρέσουμε την πρώτη μέρα που είχα έντονο πόνο εξαιτίας της καισαρικής, τις επόμενες πέρασα ξεκουράστηκα τουλάχιστον πνευματικά (γιατί σωματικά ακόμα ανάρρωνα) καθώς δεν έπρεπε να ξυπνάω το βράδυ, δεν θήλαζα και γενικά αποθήκευα ενέργεια για τις επόμενες μέρες! Όπως καταλαβαίνετε, η επιστροφή στο σπίτι έστω και χωρίς το μωρό αποδείχτηκε πολύ πιο εύκολη απ’ όσο περίμενα. Από την στιγμή που ήξερα ότι το μωρό μας είναι καλά στην υγεία του και σύντομα θα βρισκόταν στην αγκαλιά μου… προσπάθησα να ανακτήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ τις δυνάμεις μου και να ετοιμάσω το σπιτικό μας. Πράγματι η μέρα της επανασύνδεσής μας δεν άργησε να φτάσει.
Καταχαρούμενοι πήραμε την μικρή μας και με αρχίσαμε να αποχαιρετάμε το προσωπικό του νοσοκομείου, ώσπου φτάσαμε και στον φύλακα της πύλης, ο οποίος μας είχε μάθει πια με τόσα πήγαινέλα στο μαιευτήριο. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, μας αποχαιρέτησε με τον πιο παράξενο και συγχρόνως προφητικό τρόπο, «Μην φοβάστε καθόλου. Αφού έμεινε στην θερμοκοιτίδα, στρατιωτάκι θα το πάρετε!!! Σας μιλάω εκ πείρας!» Φυσικά γελάσαμε, τον ευχαριστήσαμε για την συμβουλή και αρχίσαμε την κοινή μας πορείας σαν τριμελής πλέον οικογένεια.
 |
| Από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου! |
Και ναι, όντως, τα λόγια του καλού μας φύλακα αποδείχτηκαν προφητικά! Και ενώ ήμουν προετοιμασμένη για τρελό ξενύχτι εκείνο το βράδυ… η Μελίτα ξύπνησε τελικά μια φορά στις πέντε το πρωί, απλά κάνοντας ένα χαμηλό γκούχου γκούχου με την συνοδεία κάποιον επίσης αστείων θορύβων που μόνο το γέλιο μπορούσαν να σου φέρουν.
Ούτε κλάμα, ούτε τίποτα! Βρε λες, έλεγα, αυτές όλες οι τρομαχτικές μαμαδοιστορίες περί ξενυχτιών να βγουν ψεύτικες; Όντως, η Μελίτα ήταν από τα μικρά που δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν. Εύκολη στον ύπνο, εύκολη στο φαγητό και γενικά τόσο ζωηρή όσο πρέπει! Αχ αυτός ο φύλακας πόσο δίκαιο είχε!!! Έξι μέρες στους στρατιωτικούς ξενώνες του μαιευτηρίου και το παιδί ξεχνούσε ακόμα και να ξυπνήσει. Να ξυπνάς εσύ μου έλεγε ο γιατρός, μην το αφήνεις και νηστικό το παιδί… έχει ακόμα πολλά γραμμάρια να πάρει… πρέπει να συμπληρώνει τα γεύματα του! Εδώ να πω βέβαια ότι η Μελίτα έπινε το δικό μου γάλα μεν αλλά από μπιμπερό καθώς έπρεπε να μετράμε τα γεύματα της για να ελέγχουμε το βάρος της.
 |
| Γιατί και ο μπαμπάς έχει ευθύνες,χιχι! |
Ωστόσο, σαν άπειρη μανούλα που ήμουν, το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν η τάση της για αγκαλιά. Σας ακούγεται χαζό, κι όμως πέρασαν μέρες που νόμιζα ότι ήταν παράξενο που ζητούσε συνέχεια να την πηγαίνω βόλτα πάνω-κάτω όλο το σπίτι! Και όσο αυτή τρελαινόταν για τα σουλάτσα, τόσο εμένα που ερχόταν στο μυαλό η φράση που λένε οι μεγαλύτερες, «Μην το παίρνεις και πολύ αγκαλιά γιατί θα μάθει!» Μπορείτε να μου πείτε ποιος ανόητος έβγαλε αυτό συμπέρασμα;
Και ενώ όλες αυτές οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, ο απομηχανής θεός Μαμά Μαρία ήρθε να με ξυπνήσει… σαν χθες το θυμάμαι: «Παιδί μου, μου είπε, είναι φυσικό να θέλει να το πάρεις αγκαλιά. Το αντίθετο θα ήταν το παράξενο. Τα χέρια σου είναι η φωλιά του και μην του την αρνηθείς ποτέ!» Αυτό ήταν. Από τότε η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή για την Μελίτα μου, χωρίς ενοχές ότι θα κακομάθει και φυσικά ούσα σίγουρα πλέον ότι δεν πρόκειται να την χορτάσει ποτέ!
Και κάπως έτσι κύλησαν οι πρώτοι έξι μήνες, ώσπου ήρθε και η ώρα να μεταφερθεί στο δωμάτιό της καθώς επιτέλους είχαν σταματήσει τα μεταμεσονύχτια γεύματα! Δικό της δωμάτιο πλέον, μεγαλύτερο κρεβάτι και φυσικά η Μελίτα αραχτή για καλύτερους ύπνους. Μα καλά, έλεγα, τι τα διάβαζα όλα αυτά τα βιβλία για τον ύπνο του μωρού, τζάμπα; Πότε θα χρησιμοποιήσω τις τεχνικές της Τζο Φροστ; Εκείνο το βιβλίο που μου δάνεισε η κουμπάρα μου, τζάμπα το έβγαλα φωτοτυπίες; Μήπως τελικά το παιδί μου δεν είναι άνθρωπος της νύχτας; Έλεγα και έτριβα τα χέρια μου!
 |
| Τελικά είτε μητρικό, είτε γάλα σε σκόνη, η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η καλή μαμά δεν φαίνεται μόνο από εκεί! |
Και κάπου εκεί έρχεται η απάντηση. Ο 10ος μήνας αποτέλεσε για εμάς ένα πολύ κομβικό σημείο. Ήταν η φάση όπου η Μελίτα κατάλαβε ότι είναι πολύ πιο ωραίο να παίζεις και να περπατάς από το να κοιμάται. Τα πρώτα βήματα, λοιπόν, σηματοδότησαν και την άρνηση για ύπνο. Οι δύο ημερήσιοι ύπνοι έγιναν ένας και το βράδυ άρχισε να ξυπνάει συχνά πυκνά μιας που άρχισαν και τις επισκέψεις τους τα πρώτα της δόντια. Η μαμά, δηλαδή εγώ, περνούσε μια κόλαση και όπως θα έλεγε και η πεθερά μου… μας το είχαν ματιάσει το παιδί!! Ωστόσο, ο χρόνος είναι αυτός που μας δίνει συνήθως τις καλύτερες απαντήσεις!
Όλα αυτά δεν ήταν παρά μια νέα φάση στην ζωή της. Μια φάση μεγαλύτερης κινητικότητας, ελευθερίας και φυσικά διάθεσης για παιχνίδι! Ωστόσο, εγώ άργησα να το καταλάβω, έσκαγα από το κακό μου και καμιά φορά έκλαιγα γιατί… αναρωτιόμουν πώς άλλαξε το παιδί μου, τι λάθος έκανα, τι πρέπει να κάνω για να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν! Να γυρίσουμε!!! Ακούς εκεί! Πόσο λάθος έκανα! Αντί να θέλω να πάω μπροστά, σκεφτόμουν το πίσω! Τα τεχνάσματά μου ήταν πολλά, προσπάθεια να καταφέρω την τεχνική του κλάματος,την οποία δεν κατάφερα τελικά ποτέ καθώς δεν άντεχα να αφήνω το μωρό να κλαίει για 2, μετά 4, μετά 8 και πάει λέγοντας λεπτά, αυστηρή τήρηση του προγράμματος (ακόμα και στο λεπτό), καμιά φορά ακόμα και φωνές, ή και με γλύκες… με μεγαλύτερο όπλο όμως την κουνιστή πολυθρόνα θηλασμού που μέχρι και σήμερα έχει αποδειχτεί απίστευτος σύντροφος παρηγοριάς σε όλα μου τα ξενύχτια.
Σιγά σιγά η ζωή ούτως ή άλλως άρχισε να παίρνει πάλι την φυσιολογική της μορφή και προσαρμοστήκαμε όλοι στα νέα δεδομένα, δηλαδή σε έναν ύπνο την ημέρα (ευτυχώς δίωρο) και εναλλαγές στη διάθεση για νυχτερινό ύπνο… πράγμα τελικά πολύ φυσιολογικό καθώς ακόμα και σε εμάς τους μεγάλους δεν συμβαίνει αυτό; Τελικά τι κακό έχει και μια στο τόσο να νανουρίζεις το μωρό σου όταν αυτό δεν μπορεί να αποκοιμηθεί μόνο του;
 |
| Ναι, από τις σπάνιες στιγμές που ημέρα έδωσα την πιπίλα στην Μελίτα… ήμουν όμως ένα πτώμα! Γιατί ναι, δεν είναι και όλα τέλεια όταν είσαι μαμά, το ξέρετε καλά αυτό μάλλον! |
Τελικά από την μικρή μου αυτή εμπειρία μέσα σε αυτό τον ενάμιση χρόνο με την Μελίτα έμαθα το εξής… τα μωρά περνάνε διάφορες φάσεις που καλό θα ήταν να προσπαθούμε να τις διακρίνουμε και να τις αντιμετωπίζουμε με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία. Το ήσυχο περιβάλλον (και όταν λέω ήσυχο δεν εννοώ αποστειρωμένο), το συγκεκριμένο πρόγραμμα φαγητού και ύπνου, τα διάφορα ερεθίσματα, η επαφή με άλλα παιδιά και η πολύ μα πολύ αγκαλιά, μπορούν να προσφέρουν στο παιδί ένα πιο ήρεμο ύπνο!
Πολύ σημαντική επίσης θεωρώ και την συμβολή του πατέρα, καθώς καλό θα ήταν το παιδί να μάθει να αποκοιμιέται και μαζί του σε περίπτωση που χρειαστεί να αναλάβει κάποιο βράδυ τα ηνία! Και φυσικά μην ξεχνάτε ότι το στεφάνι του μάρτυρα δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Παντός είδους βοήθεια από γιαγιάδες, θείες και αδερφές δεκτή και μάλιστα με περισσή ευγνωμοσύνη καθώς μια ξεκούραστη μαμά (χωρίς στρες) είναι σίγουρο ότι θα προσφέρει μια πιο ζεστή αγκαλιά για το μωρό της, χωρίς φωνές και κλάματα.
Λίγες μέρες πριν ξεπεράσαμε ακόμα μία φάση… αυτή της αλλαγής της ώρας! Αλλά είπαμε… φάση ήταν και πέρασε! Σε όποια φάση κι αν βρίσκεστε εσείς και όποια τεχνική, τελικά, κι αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε, αφουγκραστείτε τις ανάγκες του παιδιού σας, μάθετε το κλάμα του, μην το συγκρίνετε ποτέ με άλλα μωρά και φυσικά προσφέρετέ του άπειρη αγάπη, αγκαλιά και θαλπωρή. Η κάθε φωλιά είναι μοναδική και αποτελεί δικαίωμα του παιδιού σας να την διεκδικήσει!
Παρόλο που δεν ξέρω αν θα σας λέω ακόμα τα ίδια μετά από μερικά χρόνια, τώρα είμαι εδώ, δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω το μικρό μου νυχτοπούλι όποτε χρειαστεί!!!”
 |
| Η Μελιτούλα την πρώτη φορά που την πήγαμε στην θάλασσα για μπάνιο… δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι από την χαρά της και έτσι όταν μπήκαμε το απόγευμα στην θάλασσα, αποκοιμήθηκε στο δευτερόλεπτο μέσα στο σωσίβιό της! |
Αυτά ήταν όλα όσα αρχικά είχα γράψει για την παρουσίαση, τα οποία φυσικά λόγω της μικρής προσέλευσης κόσμου αποφάσισα να μειώσω εκείνη την στιγμή. Με εσάς, όμως, τους πιστούς και καλούς ανθομελοφίλους, ήθελα να μοιραστώ όλα όσα είχα γράψει. Μπορεί στις συμβουλές να μην ήμουνα και να μην είμαι καλή, ωστόσο θεωρώ ότι το μοίρασμα των αναμνήσεων αποτελεί ένα απίστευτο ψυχοθεραπευτικό φάρμακο που μπορεί να βοηθήσει ακόμα και κάποιους που δεν το περιμένεις!
Από την πλευρά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εκδόσεις τόπος για την τιμή που μου κάνανε να μιλήσω σε αυτή την παρουσίαση και φυσικά να ευχαριστήσω όσους με τιμήσανε με την παρουσία τους (ξέρετε εσείς ποιοι είστε!) και φυσικά όλους εσάς που με στηρίξατε με τις υπέροχες ευχές σας.
Να έχετε όλοι μια υπέροχη μέρα!
Αλήθεια εσάς το μωρό σας είναι/ήταν μωρό της νύχτας;
Callie
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Πολύ αληθινή και όμορφη η ανάρτησή σου γεμάτη συγκίνηση και συγχρόνως χιουμοριστική ,μα πάνω από όλα πολύ προσωπική.Ξέρω πως όλα αυτά που περνάς ως μανούλα,σκεφτόσουν πως θα τα περάσεις πριν έλθει στον κόσμο η Μελίτα, τώρα όμως που τα βιώνεις νομίζω πως είναι ευκολότερα και ξεπερνάς κάθε δυσκολία γιατί απλώς είναι το παιδί σου και το αγαπάς απέραντα.
τι ωραία που τα είπες..και τι κρίμα που δεν ήρθε κόσμος!! Τουλάχιστον τα διαβάσαμε εμείς!! πολλά φιλιά
Αν μου ζητουσαν να γραψω κειμενο για το θεμα αυτο θα εγραφα ακριβως τα ιδια! Μοιαζουν πολυ τα παιδια μας και εγω περνουσα αγωνιες οταν αλλαζε ο βραδινος της υπνος για λιγες μερες, ελεγα "παει χαλασε, κατι εκανα λαθος" μετα ομως επανερχοταν κανονικα..
Οσο για το θεμα της αγκαλιας, αυτο το "θα μαθει στην αγκαλια" ειναι η μεγαλυτερη χαζομαρα που εχω ακουσει ποτε και σαν γνησιες Ελληνιδες το εχουμε στο dna μας. Εμενα το παιδι μου δεν κακομαθε ποτε στην αγκαλια και δεν της την στερησα λεπτο.
Θα περασουν τα χρονια και θα χτυπαμε το κεφαλι μας στον τοιχο, που δεν αγκαλιασαμε τα παιδια μας οταν ειχαμε την ευκαιρια!
Ευγε Callie μου! Τελειο το κειμενο σου και δεν πειραζει για την παρουσιαση.. καλη καρδια λεω γω σε κατι τετοια… Μια παραπανω εμπειρια.
Καλησπέρα
Κρίμα που δεν διάβασες το κείμενο που είχες γράψει, ίσως να ήταν μια ευκαιρία για να ξεκινήσουν περισσότερες συζητήσεις! Είναι πάντα χρήσιμες οι εμπειρίες των μητέρων και όλες οι συζητήσεις που ξεκινούν από αυτές, είτε σε μικρό είτε σε μεγάλο κοινό: κάθε δημόσια συνάντηση είναι σημαντική και απολύτως σεβαστή και καθε οικογένεια είναι μοναδική και έχει την αξία της.
Χάρηκα για την δια ζώσης γνωριμία μας και για τη ζωντανή σου ομιλία και εύχομαι να χαίρεσαι τη γλυκιά σου κορούλα!
Κατερίνα Χρυσανθοπούλου
Γλυκιά μου Κάλη δεν πειράζει που δεν ακούστηκε η ομιλία σου σε πολύ κόσμο το blog πίστεψέ με έχει πολύ περισσότερους και συνειδητούς αναγνώστες που μπαίνουν εδώ με "αυτιά" ανοιχτά και καρδιά ίσως πιο αληθινή από αυτούς που πολλές φορές δηλώνουν παρουσία σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Πραγματικά με αυτή σου την ανάρτηση νιώθω να σε γνώρισα ακόμα πιο πολύ, συγκινήθηκα με την μαμαδοιστορία σου πολύ.
Το δικό μου παιδάκι μετά την 3η εβδομάδα και μέχρι και 2χρονών ήταν ένας άνθρωπος της νύχτας που ξυπνούσε για γάλα μια και 2 και 3 φορές. Κουράστηκα απίστευτα αλλά δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή. Ακούγοντας από άλλες μαμάδες τεχνικές για να κοιμάται, τεχνικές για να μην ζητάει γάλα, τεχνικές για να συνηθίσει την αγκαλιά ξένων, ένιωθα μέσα μου περίεργα γιατί ήξερα ακριβώς αυτό που λες: Κάθε παιδάκι έχει τις δικές του φάσεις, τις δικές του ανάγκες, τους δικούς του ρυθμούς όπως ακριβώς κάθε άνθρωπος. Και αυτό που πιστεύω είναι ότι τα πραγματικά ευτυχισμένα και ολοκληρωμένα παιδιά είναι αυτά που δεν τους έχει λείψει η αγκαλιά και η γλυκιά κουβέντα.
Είσαι μια υπέροχη μανούλα είμαι σίγουρη!
Ομολογώ ότι αυτός ο λόγος είναι πολύ ωραίος αλλά και αυτά που είπες ταίριαζαν στον χώρο και στον κόσμο, συμφωνώ μαζί σου..
Πάντως κι εμένα το παιδάκι μου, παρότι κουκουβαγιόπαιδο μια χαρά κοιμάται! Στην αρχή του θηλασμού μόνο ξυπνούσε επειδή πεινούσε αλλά μέσα στο μήνα στρώσανε τα πράγματα.. και κοιμήθηκα κι εγώ 6 ώρες συνεχόμενες! Τώρα..τέλεια! Τρέχει όλη μέρα, κοιμάται και μεσημέρι και βράδυ!
Αχ κοριτσάκι μου,με συγκίνησες!Αυτές οι φωτογραφίες σου και τα λόγια σου μου έφεραν πολλές μνήμες στο μυαλό μου.Αυτή η συμβουλή της αγκαλιάς,τι μεγάλη κοτσάνα…Δεν την ακολούθησα ούτε μια στιγμή.Μάλιστα έλεγα σε νέες μαμάδες να τα παίρνουν αγκαλίτσα.Τα μωρά θέλουν να νιώθουν την μανούλα!Με τις μεγαλύτερες κόρες μου κουράστηκα πολύ είναι η αλήθεια.Με ένα χρόνο διαφορά,ήταν σαν να μεγάλωνα δύδυμα,τα πάντα διπλά.Θυμάμαι που φώναξα τον παιδίατρο στο σπίτι και είχα ετοιμάσει ερωτηματολόγιο…Τώρα που το σκέφτομαι γελάω αλλά τότε το θεωρούσα πολύ φυσιολογικό.Ο ίδιος είχε τόσο κατανόηση..μέχρι μπάνιο μου έδειξε πως να την κάνω (την πρώτη μου κόρη!)Μετά ήρθε και η τρίτη κόρη μου και ήταν σαν να με λυπήθηκε ο θεός.Ένα παιδί που μέχρι και σήμερα δεν είπα ένα αχ κουράστηκα,ούτε στον ύπνο ,ούτε για το φαγητό,ούτε για το σχολείο τώρα!!
Πόσα ακόμα έχω να θυμηθώ!!
Δεν πειράζει για την ομιλία που δεν ήταν όπως θα έπρεπε…Καλή καρδιά!Τα είπες σε μας και χαίρομαι πολύ γι'αυτό!!
Φιλιά πολλά.
Λαμπρινή μου τι να πεις και συ με τρία παιδιά! Μιλάμε κι εμείς με ένα,χιχι! Ωστόσο, τα άγχη της μάνας για το άν τα κάνει όλα καλά δεν τελειώνει ποτέ!
Κάλη μου πολύ όμορφα τα είπες. Απλά, αληθινά και με πινελιές χιούμορ. Αχ αυτές οι συμβουλές. Ακούμε ακούμε, άλλες καλές άλλες ηλίθιες. Νομίζω κάθε μαμά ξέρει ποιές να κρατήσει και ποιές θα κάνουν καλό στο μωράκι της και σε εκείνη.
Και τα δικά μου παιδιά δεν με ταλαιπώρησαν με ξενύχτια. Τις πρώτες 40 μέρες που έμπαιναν στον ρυθμό τους μόνο και αυτό το θεωρώ φυσιολογικό. Μου είχε δώσει και η παιδίατρος καλές συμβουλές, να αρχίζω να χαμηλώνω φώτα όταν πλησιάζει η ώρα του ύπνου, να ηρεμούμε μες το σπίτι, γενικά να μπαίνουμε σε ώρα ύπνου. Λες και καταλάβαιναν τα άτιμα και έστρωναν πορεία:)
Η Μελίτα σου στο σωσίβιο ως Ωραία κοιμωμένη είναι απλά απίστευτη!!!
Συγχαρητήρια για την παρουσίασή σου!
Και η Αγνή μου ΔΕΝ είναι παιδί της νύχτας… Ευτυχώς για εμάς τους γονείς! Και εγώ ήμουν προετοιμασμένη για ΟΛΑ αφού είχα διαβάσει για τα απίστευτα ξενύχτια μαμάδων και τις ατέλειωτες μέρες αϋπνίας…
Νεογέννητη ξυπνούσε ανά 3 ώρες για να θηλάσει, κάπου 40 ημερών το ξύπνημα μέσα στην νύχτα ήταν μόνο ένα. Την θήλαζα κάπου στις 11, ξυπνούσε κατά τις 4 τα ξημερώματα και μετά ανά 3-ωρο οπότε το επόμενο ξύπνημα ήταν στις 7 το πρωί, που έτσι κι αλλιώς ξυπνούσε ο άντρας μου για να ετοιμαστεί για τη δουλειά.
Έτσι, δεν καταλαβαίναμε ούτε ξενύχτια ούτε ταλαιπωρία. Βέβαια σε αυτό βοήθησε και ο θηλασμός, που μέσα στην νύχτα δεν έπρεπε να αποστειρώνουμε μπουκάλια να ετοιμάζουμε γάλα κτλ κτλ… Μάλιστα τα βράδια, έπαιρνα την Αγνή στο κρεβάτι μας και θήλαζε ξαπλωμένη κάτι που δεν απαιτούσε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Τεσσάρων μηνών η Αγνή δεν ξυπνούσε μέσα στη νύχτα και έτσι αποφασίσαμε να την μεταφέρουμε στο δικό της δωμάτιο. Το παιδάκι μου κοιμόταν και ακόμα κοιμάται σερί από τις 8 μέχρι τις 8 το πρωί. Ναι καλά ακούσατε… 8 με 8… Βέβαια αυτό το 8 με 8 το είχαμε και το καλοκαίρι πέρισυ στις διακοπές μας. Εκεί ή θα έπρεπε να έχουμε το παιδί έξω από εστιατόριο σε καφετέρια και από καφετέρια σε πιτσαρία, να κοιμάται σε ένα καρότσι ή να πηγαίνουμε οικογενειακώς στο σπίτι για να κοιμάται με την ησυχία της. Και κάναμε το δεύτερο!
Φως και ήλιος ακόμα έξω και εγώ έκλεινα τα παντζούρια για να κοιμηθεί. Μάταια προσπάθησα 2-3 φορές να την καθυστερήσω να κοιμηθεί. Θήλαζε και έπεφτε ξερή για ύπνο!
Τώρα σιγά σιγά που είναι 15 μηνών προσπαθώ να την κοιμίζω κατά τις 9. Είναι φορές που ξυπνάει μέσα στη νύχτα αλλά αυτό αραιά και που. Θέλει να με δει, ίσως γιατί έχω επιστρέψει στη δουλειά και της λείπω. Θέλει την αγκαλιά μου. Και βέβαια της την δίνω απλόχερα! Πάντα το έκανα! Εκεί ηρεμεί, χαλαρώνει και αποκοιμιέται ήσυχη!
Κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα και τις δικές του ανάγκες και απαιτήσεις. Ένα παιδί ποτέ δεν κλαίει χωρίς λόγο… κάτι χρειάζεται.. κάτι θέλει… πάντα πρέπει να είμαστε παρούσες και να του το προσφέρουμε απλόχερα.
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να πω για την δική μου εμπειρία.
Πολλά φιλιά.
Τι ωραια που τα ειπες… κριμα που δεν ημουν εκει να σε καμαρωσω απο κοντα 🙁
Είσαι πολυ γλυκια μαμά και σου παει αυτος ο ρολος γάντι! Φιλιά πολλά
Υπέροχη κατάθεση ψυχής. Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου. Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση;Οταν η Μελίτα ζητούσε συνέχεια αγκαλιά. Μα είναι δυνατόν να μην ήθελε αγκαλιά ένα μωράκι που την είχε στερηθεί στην αρχή; Και επειδή πέρασα τα ίδια εμάς και στον υπνο στην αρχη ήθελε πολύ αγκαλιά.Πως να τους την στερήσεις όμως;
Φιλάκια πολλα.
καλημερα
ειμαι η Ιωαννα
συγχαρητηρια για το site σας
διαβασα το αρθρο για τον υπνο και το βιβλιο που παρουσιαστηκε
ο δε παπαβεντσης που ειχε μιλησει για το βιβλιο με βοηθησε στο θηλασμο μεσω email και τα βιβλια του επισης
για τον υπνο να ρωτησω το βραδυνο
ειναι θεμα παιδιου τα ξυπνηματα?ειναι οκ?ισχυει σε ολα?ειναι εφιαλτες?ειναι θεμα εκπαιδευσης οτι απο 40 ημερων να ειναι μονα τους στην κουνια?
η μικρη μου ακομα δεν εστρωσε υπνο,2 χρονων και 7 μηνων
φυσιολογικο?
δε ξερω ποιον να ρωτησω για το παιδι
τη βαζω στο κρεβατι το ημιδιπλο του ξενωνα να κοιμηθει, δε θελει κουνια
ξυπναει απο 11 το βραδυ στις 2.30
αλλες φορες ξυπναει στις 4
μπαμπας στο διπλανο κρεβατι το ημιδιπλο στον ξενωνα
αυτο εγινε γιατι οταν εκοψα το θηλασμο στους 19 μηνες που θηλαζα χωρις ξενο γαλα,ο παιδιατρος ειπε να την παιρνει μπαμπας της να ξεμαθει εσενα και να αποθηλασεις.
και μετα απο 1 ωρα με σβουρες κοιμαται μεχρι το πρωι
οταν ξυπναει 2 μεσανυχτα η 1 μεσανυχτα,θελει αγκαλια για ενα λεπτο (λιγο αγκαλιτσα στον ωμο) και μετα μπαινει στο κρεβατι ξενωνα
και φυσικα για ολα φταιω εγω
εγω την εμαθα να ξυπναει που θηλαζε 2 φορες βραδυ,εγω γιατι θηλασα τοσο,εγω που ξυπναει βραδυ
Πρώτον, πολύ όμορφο το blog σας. Μου το πρότεινε το bloflovin. Δεύτερον η φώτο με τη μικρή να κοιμάται στο σωσίβιο είναι τόσο μα τόστο γλυκιά. Τρίτον αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να γράφω μια εργασία αλλά διαβάζω τις αναρτησεις. Αλλά δεν πειράζει! Χαλάλι σας!!!