Πολλές μανούλες αγχώνονται όταν το παιδί τους παίρνει πιπίλα ή όταν δεν μπορεί να την κόψει. Οι ειδικοί λένε ότι η ανάγκη του παιδιού για το πιπίλισμα δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας για τον ορθοδοντικό σχηματισμό, τουλάχιστον για τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής του, εκτός και αν ασκείται μεγάλη πίεση στις γνάθους ή γίνεται σε υπερβολικά μεγάλη συχνότητα. Σίγουρα τότε μπορεί να επηρεάσει και την ομιλία του. Να λοιπόν τι συνέβη στα δικά μου παιδιά από τότε που ξεκίνησαν μέχρι που έκοψαν την πιπίλα:
Κόψιμο της πιπίλας (πρώτο παιδί) με σύμμαχο την πιπιλονεράιδα
Η Μαρία ξεκίνησε την πιπίλα 3-4 μηνών και την χρειαζόταν περισσότερο όταν ήθελε να κοιμηθεί. Για την ακρίβεια δεν χρειαζόταν μόνο μία αλλά 4-5 πιπίλες. Η μία για το στόμα, η δύο για τα χέρια για να πιέζει το λαστιχένιο μέρος τους και οι υπόλοιπες για… ώρα ανάγκης.
Όταν πήγε στο παιδικό, στα 3 περίπου, δεν ήταν από τα παιδάκια που την παίρνανε μαζί τους. Την αφήναμε στο σπίτι . Όταν όμως γυρνούσε την μασουλούσε πολύ, ειδικά όταν έβλεπε τηλεόραση (δεν μπορούσε να δει ούτε ένα παιδικό χωρίς αυτή) και φυσικά όταν κοιμόταν. Τα δοντάκια έβλεπα ότι πεταγόταν και επίσης δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η εξάρτηση.
Από καιρό βέβαια της μιλούσα (προετοιμάζοντάς την) για την πιπιλονεράιδα η οποία όταν θα μεγαλώσει θα έρθει να πάρει τις πιπίλες της και να τις δώσει σε άλλα μικρότερα παιδάκια και μωράκια και σε αντάλλαγμα θα της δώσει ένα δωράκι. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα είχα διαβάσει αλλά δεν ήξερα πώς θα τα προσαρμόσω στην δικιά μας περίπτωση! (βλ.
Νταντά αμέσου Δράσεως, Jo Frost, για της οποίας τα βιβλία θα μιλήσουμε μία άλλη φορά). Τελικά ένα απόγευμα η πιπίλα της τρύπησε (τι πρωτότυπο!) και της πρότεινα να τη δώσουμε στην πιπιλονεράιδα. Εκείνη προς έκπληξή μου δέχτηκε κι έτσι βάλαμε την πιπίλα σ’ ένα καλαθάκι και το αφήσαμε στον κήπο. Την άλλη μέρα το πρωί βρήκαμε το γράμμα της νεράιδας:
Μην φανταστείτε βέβαια ότι κάθισα και έγραψα αυτά τα γράμματα στον υπολογιστή! Εννοείται πως ήτανε χειρόγραφα! Έψαχνα πόσο καιρό να τα βρω! Τα βρήκα μέσα σε ένα άλμπουμ φωτογραφιών!
Την επόμενη μέρα πήρα το ψαλίδι και κρυφά έκοψα τις υπόλοιπες πιπίλες. Όταν κόπηκε και η τελευταία της είπα ότι τώρα πρέπει να την δώσουμε στην πιπιλονεράιδα. Πήραμε λοιπόν ένα καλαθάκι (είχε το σχήμα κότας θυμάμαι) βάλαμε την πιπίλα και το αφήσαμε στο τραπέζι στην αυλή. Έφτασε η ώρα για τον ύπνο όμως η δεσποινίδα δεν έλεγε να κοιμηθεί χωρίς την πιπίλα της. Έκλαιγε απαρηγόρητη! Τι να κάνω κι εγώ! Αφήνω τον μπαμπά δίπλα της, τρέχω κάτω και γράφω ένα γράμμα από την πιπιλονεράιδα, παίρνω και από την ντουλάπα ένα βιβλίο (πότε πότε κρατούσα κάποια δώρα λόγω πληθώρας παιχνιδιών για να της τα δωρίσω σε περίπτωση καλής συμπεριφοράς) και να ‘μαι στο δωμάτιο και καλά ενθουσιασμένη με αυτό που συνέβη! Δεν θα το πιστέψετε! Η πιπιλονεράιδα ήρθε, άφησε γράμμα κι ένα δώρο!!!
Εδώ γράφω ότι υπάρχει μια ακόμα πιπίλα. Ίσως να μην θυμάμαι κάτι καλά σε σχέση με την σειρά των γεγονότων που σας διηγήθηκα. Συγχωρήστε με! Αλλά μάλλον δεν έχει μεγάλη σημασία!
Δεν μπορώ να πω ότι έπιασε 100% αλλά εγώ στάθηκα στο ύψος μου. Κάθισα δίπλα της ώσπου να κοιμηθεί. Τις επόμενες δύο βραδιές δυσκολεύτηκε λίγο, ήρθε και λίγο στο κρεβάτι μου (κάτι που δεν συνηθίζεται στην οικογένειά μας) και αυτό ήτανε… Εύκολο;
Κόψιμο της πιπίλας (δεύτερο παιδί) με σύμμαχο… τον γκαραζιέρη!
Όσο για τον μικρό μου… να τι ακριβώς συνέβη λίγο πριν τελικά κόψει την πιπίλα!
Ο μικρός μου ήταν από τα μωρά που τον έβαζα στο καλάθούνα και αργότερα στο κρεβάτι μόνο του και κοιμόταν χωρίς κούνημα, τραγούδι, παρέα ή πιπίλα. Δεν ήθελε ούτε μπιμπερό, ούτε πιπίλα! Κάποια στιγμή όμως την ξεκίνησε κι αυτός 7,5 μηνών. Δεν ήταν τόσο εξαρτημένος όσο η αδερφή του. Το μεσημέρι και το βράδυ στον ύπνο του του έδινα την πιπίλα και κοιμόταν μόνος του. Όταν έγινε 2 χρονών και πέντε μηνών πήγαμε στο σπίτι της αδερφής μου στην Αθήνα με το αυτοκίνητο της μαμάς μου. Δεν είχα σκοπό να του την κόψω ακόμα. Στην επιστροφή όμως, το αυτοκίνητο έμεινε στα Τέμπη μέσα στην νύχτα και τη βροχή και ήρθε να το πάρει γερανός. Εμείς με τα παιδιά επιστρέψαμε στο σπίτι με ταξί πολύ αργά. Μέσα στον χαμό ξέχασα να πάρω τις πιπίλες! Γυρίσαμε στο σπίτι και τους έβαλα για ύπνο. Πού να κοιμηθεί ο καημένος! Προσπάθησα να τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι τις ξεχάσαμε στο αυτοκίνητο που το πήρε ο γερανός και το πήγε στον μάστορα (αγόρι για!). Την μία μέρα τον έπεισα την δεύτερη όμως και την τρίτη τα πράγματα δυσκόλεψαν. “Άντε, πότε θα το φέρει ο μάστορας το αυτοκίνητο;” Μειώθηκε ο ύπνος του (κυρίως ο μεσημεριανός ως πιο ελαφρύς) γιατί όταν μισοξυπνούσε δεν είχε πιπίλα για να τον ξαναπάρει ο ύπνος. Κρατούσα ημερολόγιο με λεπτομέρειες εκείνο το διάστημα. Η όλη διαδικασία κράτησε σχεδόν 3 εβδομάδες. Μετά όλα έγιναν φυσιολογικά. Εύκολο;
Σχεδιάστε ένα αστεράκι ή βάλτε ένα αυτοκόλλητο σε κάθε τετραγωνάκι όταν το παιδί θα τα καταφέρνει χωρίς πιπίλα
Το εκτυπώσιμο ημερολόγιο για το κόψιμο της πιπίλας μπορείτε να το κατεβάσετε και να το εκτυπώσετε πατώντας εδώ.
Μια ιδέα είναι όλο αυτό τελικά! Περισσότερο είναι δύσκολο για μας τους γονείς παρά για τα ίδια τα παιδιά. Πρέπει πρώτα εμείς να το πάρουμε απόφαση. Είναι υπόθεση μιας εβδομάδας, άντε δύο! Μετά όλα είναι καλά και φυσικά έχουμε απαλλαγεί από τις πιπίλες!
Ακολούθησα ένα πρόγραμμα με αυτά που έπρεπε να κόψουμε. Πρώτα πιπίλα, μετά μπιμπερό και μετά πάμπερς. Ε, δεν γίνονται όλα μαζί! Όλοι μπορούμε να βρούμε μια ευκαιρία για να φτιάξουμε την δική μας ιστορία και να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία με τις πιπίλες.
Εσείς πως αντιμετωπίσατε παρόμοια κατάστασή με τα δικά σας αγγελούδια; Θα χαρούμε να μας γράψετε σε σχόλιο και τις δικές σας εμπειρίες.
Και μιας και μιλάμε για νεράιδες δείτε και την ανάρτησή μας για την νεράιδα των δοντιών! Τους έχετε πει τι έχουν να περιμένουν όταν θα τους πέσει ένα δόντι;
Είμαι η Κατερίνα, μουσικός στο επάγγελμα και ζω με την οικογένειά μου στη Θεσσαλονίκη. Λατρεύω ό,τι έχει να κάνει με τις τέχνες και τα ταξίδια και το Ανθομέλι είναι η μεγάλη μου αδυναμία.
εγώ δεν έχω παιδιά αλλά θυμάμαι ακόμη πως μου έκοψαν εμένα την πιπίλα.. ενώ γενικά οι γονείς μου δεν ήταν του 'ψέματος', μου είπαν πως τις βρήκε και τις δάγκωσε ένας σκύλος και τις κατέστρεψε όλες.. έτσι θυμάμαι και το μίσος που είχα για τους σκύλους για μερικά χρονάκια!!
εγώ δεν έχω παιδιά αλλά θυμάμαι ακόμη πως μου έκοψαν εμένα την πιπίλα.. ενώ γενικά οι γονείς μου δεν ήταν του 'ψέματος', μου είπαν πως τις βρήκε και τις δάγκωσε ένας σκύλος και τις κατέστρεψε όλες.. έτσι θυμάμαι και το μίσος που είχα για τους σκύλους για μερικά χρονάκια!!