Ένας χαρταετός… το κακό το κάνει πέρα! (I hope so!!!)

Καλημέρα και Καλή εβδομάδα!

Σας έχει τύχει μέσα σε λίγες ημέρες να πάνε όλα στραβά και να λες “πάει τρίτωσε το κακό” και αυτό να συνεχίζει; Ε, κάτι τέτοιο συνέβη σε εμάς την προηγούμενη βδομάδα. Κάτι το ατύχημα της Κατερίνας, το ατύχημα του μπαμπά μου μετά από λίγες ημέρες με την μηχανή (ευτυχώς ελαφρά), τα οικονομκά βάρη που έπονται των ατυχημάτων, η 24ωρη γαστρεντερίτιδά μου, η υστερική παράληση που βίωσα λόγω άγχους μετά την γαστρεντερίτιδα, το κλείσιμο του χεριού της Μελίτας στην πόρτα του αυτοκινήτου (τα δαχτυλάκια της είναι ακόμα μαύρα… πολύ πόνος μιλάμε) αλλά και το βρωμοκούνουπο που την τσίμπισε μέσα στη νύχτα σε επτά σημεία στο πρόσωπο και άλλα τρία σε πόδια και χέρια…. ουφ… νομίζω ότι δοκιμαστήκαμε όλοι και ψυχολογικά αλλά και σωματικά! Και κάπου εκεί γύρω στο Σάββατο είπα… ΦΤΑΝΕΙ… έτσι είσαι εσύ… θα δεις! Και είπα να πάω κόντρα σε ό,τι μας τριγύριζε (μια κακή αύρα την ένιωσα η αλήθεια είναι) και να του δώσουμε να καταλάβει!!! 

Αρχικά το Σάββατο είχαμε ένα κάλεσμα από κάποιους καινούργιους φίλους για Barbeque Lunch και περάσαμε σούπερ… τόσο που τους κάναμε αρμένικη βίζιτα, χιχι! Ελπίζω να μας ξανακαλέσουν!!! Η επόμενη μέρα ήταν ένα οργανωμένο έγκλημα καθώς ήθελα πολύ να ετοιμάσω με φίλους μια Κυριακή που θα την θυμόμασταν…μια Κυριακή που θα μας έκανε να ξεχάσουμε τις έγνοιες… και όντως τα καταφέραμε!

Ήταν από αυτές τις Κυριακές που δεν θέλεις να τελειώσουν… και όταν τελικά τελειώσουν έχεις μια γλυκιά κούραση που όμως λες “χαλάλι βρε παιδί μου”.

Όλα ξεκίνησαν πριν μια βδομάδα οπού ο κουμπάρος μου ο Μ. μας έδειξε τον χαρταετό που έφτιαξαν με την βαπτισιμιά μου την Φιλίππα. Τι μας θες εμάς! Έσκασε ο Μπαμπάς Κώστας και φυσικά εγώ κλωθογύρναγα στο μυαλό μου πως να το οργανώσουμε! ο Κώστας στα μαστορέματα και εγώ στο μενού… team fovero!!!

Έτσι, έπεσε το τηλεφώνημα οπού τους καλούσαμε (συν τον φίλο μας το Τάκη) να περάσουμε την Κυριακή μαζί με Burger Lunch και πέταγμα του χαρταετού! Η μέρα ξεκίνησε για τα καλά μετά τις δώδεκα και έκλεισε μετά τις 9 το βράδυ με κλάματα από τις τρεις μικρές που δεν ήθελαν να αποχωριστούν η μία την άλλη!

Τι θα λέγατε όμως να σταματήσω του μπούρου μπούρου και να δούμε την χθεσινή μας μέρα μέσα από μια σειρά φωτογραφιών;

To ραντεβου ήταν στο σπίτι μας για να αποφύγουμε τον συνωστισμό της παραλιακής και έτσι μέσα σε πέντε λεπτά να βρεθούμε στο Λόφο Πανί όπου συνηθίζεται στα μέρη μας να πετάνε τον χαρταετό. Η επιλογή μας πραγματικά πολύ καλή καθώς και αέρα είχε αλλά και χορτάσαμε θέα καθώς από εκεί βλέπεις πιάτο όλη της Αθήνα…   Ο κόσμος ανεβοκατέβαινε με τα σκυλάκια του ή με τα ποδήλατα και πραγματικά μου άρεσε πολύ… αν και όπως πάντα πιστεύω ότι με την σωστή συντήρηση θα ήταν ακόμα καλύτερη η περιοχή!

Οι χαρταετοί μας έτοιμοι… ε,…. δεν είμαι και τόσο σίγουρη,χιχι! Οπως πάντα τελευταία στιγμή όλο και κάτι χρειάζεται…. όχι η καλούμπα σάπια, όχι η ουρά μικρή, μήπως να κρατάς και την καλούμπα μήπως μπερδευτεί. το ζύγι δεν είναι καλό…..Ε… αυτοι οι άντρες πια! Μια δουλειά είναι να κάνουν!!!! Οσο για τα παιδιά…. προσοχή τα κεφάλια τους!!!!!χαχα!

Η πρώτη απόπειρα, ωστόσο, ομολογώ ότι ήταν επιτυχημένη. Κώστας πρώτος ανέβασε ψηλά τον χαρταετό και η “Μελίτα” βρέθηκε στον αέρα!!!!

Σειρά είχε ο Μάκης όπου χρειάστηκε λίγο βοήθεια μιας και τα καλά σημεία τα είχανε πιάσει όλοι οι υπόλοιποι… λέμε τώρα,χαχα!!! Χαρταετός πάνω… πάνω…. ΚΑΤΩ!!! Τελικά όμως για να είμαι και δίκαιη… τον πέταξε ψηλά και η γυναίκα του πολύ περήφανη έλεγε… “μα δεν έχουμε τον πιο ωραίο χαρταετό”;

Τελικά καμιά φορά σκέφτομαι για ποιον πετάμε τον χαρταετό!!! Για τους μπαμπάδες ή τα παιδιά; Ο Κώστας, ας πούμε, δεν άφησε ούτε την άκρη από το σκηνή να πιάσουν τα παιδιά!!! Ολο σε λίγο και σε λίγο έλεγε…. να πάει λίγο πιο ψηλά, και μετά!!! Φυσικά αυτό το μετά δεν ήρθε ποτέ! Καλά που ήταν και ο Τάκης… όπου έδωσε και σε αυτά τα καημένα να πιάσουν τον χαρταετό. Οσο για τις μαμάδες… ούτε λόγος να προσφερθούν να μας δώσουν τον χαρταετό!!!

Και επειδή εγώ χαρταετός δεν πέταξα… αλλά την καλούμπα την γνώρισα και από την καλή και από ανάποδη… ο αντρούλης μου δεν με άφησε παραπονεμένη. Με μια ανθοδέσμη με λουλουδάκια του αγρού και ένα φιλί ξεχνάς τα πάντα (Φυσικά κάνω πλάκα… καθώς δεν είμαι και πολύ φαν του χαρταετού!)

Οσο για τα παιδιά… αυτά χόρτασαν καθαρό αέρα, έτρεξαν, επεσαν (αυτή η Μελίτα ένα έγινε με το πάτωμα), λερώθηκαν… και σίγουρα πέρασαν καλά! Αν και για να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω ποιος το ευχαριστήθηκε περισσότεροι… αυτά ή εμείς; 

Αααα, να μην ξεχάσω να πω ότι είδαμε και την πρώτη πασχαλίτσα για φέτος την άνοιξη! Αλήθεια εσείς το έχετε αυτό με την καλή τύχη; Εμείς λέμε ότι αν σε ακουμπήσει πασχαλίτσα είναι γούρι!!! Αντε και καλή μας άνοιξη!!!

Και φυσικά μετά από όλα αυτά τα πάνω κάτω, τι συμβαίνει σε όλους τους νορμάλ ανθρώπους; Γουργουρίζει η κοιλιά τους. Ευτυχώς το σπίτι ήταν κοντά… το μενού σχεδόν έτοιμο και το φαγοπότι σούπερ!!! Πώς άλλωστε θα μπορούσε να τελειώσει σούπερ αυτό το πρωινό;  Burger με τα όλα του αλλά και συκωτάκι a la Εύη που γλύφαμε τα δάχτυλα μας! Και να σας πω κάτι; Μαγειρέψαμε όλοι μαζί, γελάσαμε και σίγουρα… ξορκίσαμε το κακό!!!

Αυτά και άλλα πολλά είχε η μέρα μας! Σίγουρη λοιπόν ότι μετά από όλα αυτά, το κακό της προηγούμενης εβδομάδας έχει πάρει δρόμο… δεν έχω παρά να ξεκινώ την εβδομάδα μου με χαμόγελο και αισιοδοξία!!!