Η συναυλία του Μαραβέγια μέσα από τα δικά μου μάτια

Ειλικρινά σας το λέω! Προσπαθώ να μπω σε mood φθινοπώρου! Θέλω να αρχίσω να σκέφτομαι κιτρινοπράσινα φύλλα και δροσερή βροχούλα και ένα μέρος μέσα μου την αποζητάει. Αλήθεια! Θέλω να αρχίσω να οργανώνω τα μαθήματά μου και της Μελίτας και, εντάξει μην πω ψέμματα, το έχω καταφέρει λιγάκι. Θέλω, θέλω, θέλω… θέλω τόσα πολλά να κάνω και να ετοιμάσω… αλλά το μυαλό μου δεν υπακούει πάντα. Τρέχει, τρέχει στις μέρες που έφυγαν και πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους πάνω μας. Όπως συμβαίνει άλλωστε κάθε καλοκαίρι. Γιατί μπορεί πέρσι το καλοκαίρι μου να είχε γεύση γλυκόπικρη αλλά φέτος μου το χρωστούσε και έτσι η γεύση του ήταν γλυκιά σαν ζουμερή φέτα καρπουζιού! Είχε όμορφες στιγμές με φίλους, με οικογένεια, είχε μπανάκια, βόλτες, διακοπές και είχε και συναυλίες, όχι πολλές αλλά λίγες και καλές! Για αυτό θα σας μιλήσω σήμερα… για τη συναυλία που σηματοδότησε την αρχή του καλοκαιριού μου και μου χάρισε στιγμές μοναδικές με δύο μόνο πρωταγωνιστές, εμένα και την Μαμά Μαρία. Αυτή ήταν η συναυλία του Κωστή Μαραβέγια στην Τεχνόπολη. 

Με τη μαμά μου τα τελευταία χρόνια, που έχω και εγώ μεγαλώσει περισσότερο, έχουμε δεθεί ακόμα πιο πολύ. Πάντα περνούσαμε ωραία και αποζητούσα τη συντροφιά της (καθώς μένει και μακρυά μας) αλλά τα τελευταία χρόνια αυτή η παρέα έχει γίνει πιο ποιοτική καθώς κάθε φορά που είμαστε μαζί κάνουμε εξορμήσεις, βόλτες και εξόδους που να καλύπτουν και να ευχαριστούν και τις δυο μας, μην σας πω και τους πέντε μας! Φέτος όμως είχε την τιμητική της αφού εκτός από τη βόλτα στα μπαράκια της Αθήνας, την εκδρομή μας Σούνιο, τη συναυλία στον κήπο του Μεγάρου (για αυτό δεν σας έγραψα!) και τη βόλτα μας στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, της πρότεινα να πάμε και στη συναυλία του κοινού μας αγαπημένου τραγουδιστή, του Κωστή Μαραβέγια. Φυσικά η μαμά μου πέταξε τη σκούφια της, πρώτον γιατί είχαμε ξανακάνει απόπειρα να πάμε και τα σχέδιά μας είχαν ναυαγήσει και δεύτερον δεν έχει πολλές φορές τη δυνατότητα και την καλή παρέα (εμένα δηλαδή, χεχε!) να κάνει τέτοιες τρέλες! 

Φυσικά, το σύμπαν δεν μας άφησε χωρίς απρόοπτα καθώς ξέρετε τι λένε… όταν κάνεις σχέδια, κάποιος γελάει εκεί πάνω! Ε, έτσι κι εμείς όταν μπήκαμε να κλείσουμε τα εισιτήρια ήταν πολύ αργά μιας και όλα τα online εισιτήρια είχαν εξαντληθεί! Πρώτη κατραπακιά! Μόλις έγινε αυτό, ο μπαμπάς μου, που είχε σκάσει από τη ζήλια του μεν αλλά δεν ήθελε ούτε να το ομολογήσει αλλά ούτε και να έρθει μαζί μας, άρχισε το δεν πειράζει άλλη φορά, αφού δεν βρήκατε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και τέτοια! Εγώ όμως ήμουν αποφασισμένη! Αφού θα έφτανα στα όρια της γραφικότητας σε φίλους και γνωστούς αν τους έλεγα ότι για ακόμη μία φορά δεν κατάφερα να τον δω, τον αγαπημένο μου Κωστή, από κοντά. Και δεν είμαστε τώρα για τέτοια ρεζιλίκια! Χεχε! 

Θα πηγαίναμε να στηθούμε στην ουρά. Ναι, ναι, ακόμα και η 60 φεύγα (γκούχου γκούχου) μαμά μου (μαμά φαίνεσαι νεότερη μην ανησυχείς) ήταν αποφασισμένη. Πώς θα πηγαίναμε όμως, ποιος θα κρατούσε την Μελίτα; Με αυτοκίνητο; Με μετρό; Τι θα κάναμε μετά τόσες ώρες αναμονής; Μετά από οικογενειακό συμβούλιο, και τηλέφωνα στην Τεχνόπολη για να μας δώσουν πληροφορίες, πήραμε κατά τις 4 το μετρό να κατέβουμε στο Γκάζι. Αυτοκίνητο, μετρό, δεύτερο μετρό και όταν φτάσαμε η ουρά ήδη στον Θεό!  Δεν παίζει να μην πάρουμε εισιτήριο! Θα πέσουν κεφάλια! Στηθήκαμε στην ουρά βολιδοσκοπώντας μαστορικά τις προθέσεις των γύρω μας για το πόσο εισιτήρια θέλουν και κάνουν λογιστικούς υπολογισμούς για την ώρα και για το πόσα εισιτήρια μπορούν να έχουν διαθέσει… ουφ, επιτέλους είχαμε τα εισιτήρια στα χέρια μας! Και ξέρετε τι κάνουμε εμείς οι bloggers όταν είμαστε χαρούμενες ε; Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες! 

Σειρά φυσικά είχε η ατελείωτη αναμονή μέχρι τις 9… που τελικά ήταν 9.30 (α…. κ. Μαραβέγια θα σας μαλώσω!) Σιγά μην χάναμε το κέφι μας! Μετρό και βόλτα στο κέντρο και στην αγορά της Ερμού, πίτσα στο χέρι για τη λιγούρα και πως πέρασε η ώρα δεν το καταλάβαμε! Μην τα πολυλογώ όμως (γιατί το συνηθίζω τώρα τελευταία!), η είσοδος στην Τεχνόπολη ήταν σαν σε συλλαλητήριο! Ευτυχώς όμως πήγαμε νωρίς και έτσι βρήκαμε μια καλή θέση περιμετρικά του συναυλιακού χώρου (αν και τώρα αν με ρωτάτε τόσο νωρίς που πήγαμε έπρεπε να είχαμε πάει κάτω στην “αρένα”… να τον βλέπαμε βρε παιδί μου από κοντά να τον χαιρόμασταν) και αφού “ασφαλίσαμε” τις θέσεις μας περιμέναμε υπομονετικά έχοντας ήδη αρχίσει να νιωθουμε τα πρώτα σημάδια της κούρασης! Λίγο η μέση, λίγο τα πόδια. Όχι, σύμπαν δεν θα σου κάνω το χατήρι! Θα μείνω εδώ στη θέση μου κι ας με σπρώχνουν από παντού, κι ας με σκουντάει η δίπλα με την τσάντα της, κι ας βάζει ο άλλος την φωτογραφική του μπροστά μου! Εγώ θα το απολαύσω! 

ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΑΜΕ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ! 

Δεν θα σας κρυφτώ. Δεν έχω πάει σε πολλές συναυλίες στη ζωή μου. Ίσως και λιγότερες από εσάς που με διαβάζετε αλλά αυτή η συναυλία θα μου μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Δεν ξέρω αν για κάποιους άλλους ήταν καλή ή μέτρια. Με τη mommy μου όμως κάναμε αυτό που απολαμβάνουμε να κάνουμε χρόνια τώρα… να τραγουδάμε δυνατά σαν να μην υπάρχει αύριο! Και τι τραγούδια! Του Κωστή, του τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργού που μας φτιάχνει, μας ξεσηκώνει, μας αρέσει, μας ανεβάζει, μας κάνει να τραγουδάμε δυνατά και φυσικά μας ενώνει. Αγκαλιαστήκαμε, τραγουδήσαμε (έστω κι αν σε πολλά σημεία λέγαμε απλά να, να, να… ναι, έτσι κάνουν όσοι δεν μπορούν να μάθουν τους στίχους) και στο τέλος φύγαμε τόσο γεμάτες που δεν θέλαμε τίποτα άλλο. 

Για μένα προσωπικά αυτή η συναυλία όμως είχε και κάτι ακόμα σημαντικό. Εντάξει, εκτός ότι αγαπώ Μαραβέγια, και όλοι  πιστεύετε ότι αυτό ήταν που την έκανε μοναδική, ήταν και αυτός ο χρόνος με τη μανούλα μου που πλέον βλέπω μόνο 3-4 φορές τον χρόνο και θέλω όσο περνάει ο καιρός, οι στιγμές μας να γίνονται μοναδικές και ιδιαίτερες! Να τις αγαπάτε τις μαμάδες σας και να τις θυμάστε όχι μόνο όταν πρέπει να σας κρατήσουν τα παιδιά ή να σας κάνουν κάποια αγγαρεία. Οι στιγμές μαζί τους δεν θα ξανάρθουν! Όπως μυρίζετε τώρα το δικό σας μωρό κάποτε σας μύριζαν και αυτές! Όπως αγκαλιάζετε τώρα το δικό σας παιδί, κάποτε σαν αγκάλιαζαν και αυτές! Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Εσείς κάντε τη διαφορά! Πάτε μια βόλτα μαζί τους για ψώνια, για έναν καφέ.. ένα θέατρο, μια συναυλία. Ο χρόνος περνά και χάνεται σαν νερό! Τώρα είναι η ώρα! 

Κωστή μου, αν και δεν ξέρω αν ποτέ διαβάσεις αυτή την ανάρτηση, θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Ένα ευχαριστώ, που έβαλες χωρίς να το ξέρεις το λιθαράκι σου για μια μοναδική οικογενειακή στιγμή αλλά και για ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι. 

Θα κλείσω λοιπόν με ένα από τους αγαπημένους μου στίχους σου. 

Αγάπα με όσο μπορείς, να παίρνω δύναμη

Να σ’ αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος

Κι όταν σαλπάρω στ’ ανοιχτά, όταν τα βράχια είναι κοντά

Εσύ φως μου, εσύ φως μου να ‘σαι ο φάρος

…..

Μαμά, μπαμπά, εσείς είστε ο δικός μου Φάρος! 

Για όσους δεν τον απόλαυσαν σε κάποια πόλη ακόμα

να ξέρετε ότι θα τον βρείτε:

Λάρισα στις 5/9

Θεσσαλονίκη στις 7/9

Αθήνα στις 9/9

Καλαμάτα στις 10/9

Αναζητήστε εισιτήρια εδώ.

Εσάς ποιά ήταν η καλύτερη στιγμή του καλοκαιριού σας; Πήγατε σε κάποια συναυλία; Περιμένω με χαρά τα σχόλιά σας.

Κάλη  

Y.Γ. Όπως καταλάβατε η ποιότητα των φωτογραφιών μας ήταν τραγική οπότε συγχωρέστε μας. Δεν σας έχουμε συνηθίσει! 

Υ.Γ.2 Εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να ανεβάσω ένα βιντεάκι στο youtube από διάφορες στιγμές μας στη συναυλία αλλά δεν τα καταφέρνω προφανώς λόγω δικαιωμάτων των τραγουδιών ή δεν ξέρω για ποιον λόγο. Γκρρρρ! Θα ακούγατε και τα να, να, να!