Καλοκαίρι με γεύση… γλυκόπικρη (#not)

Μμμμ, δεν ξέρω πώς να αρχίσω! Έχω χαθεί εδώ και τόσο καιρό και ενώ δεν έχω και τόσα πολλά να σας πω από την άλλη δεν ξέρω και τι να σας πρωτοπώ! Και ενώ δεν σας έχω συνηθίσει σε “βαριές” αναρτήσεις, αυτή ίσως σας φανεί κάπως διαφορετική από τις υπόλοιπες. Όχι, δεν έχει να κάνει με τα σχολεία και τη νέα σχολική χρονιά. Αυτή ευτυχώς ξεκίνησε μια χαρά για το νηπιάκι μου παρόλο που μέχρι τώρα μου έλεγε ότι δεν την νοιάζει και πολύ το σχολείο. Ευτυχώς όμως το καινούργιο περιβάλλον και η καινούργια της δασκάλα την κέρδισαν αμέσως και πραγματικά νιώθω ανακουφισμένη και χαρούμενη που δεν έχω να περάσω, προς το παρόν τουλάχιστον, δύσκολη περίοδο προσαρμογής. 

Σήμερα θα σας πάω μερικούς μήνες πίσω, τότε που άρχιζε ένα πολλά υποσχόμενο καλοκαίρι! Αλλά ξέρετε πώς είναι τώρα… αυτά τα καλοκαίρια όλο υποσχέσεις είναι και τελικά υπάρχουν φορές που σου την κάνουν την κουτσουκέλα. Έτσι κι εμένα!   Παρά τις υποσχέσεις του, αυτό το καλοκαίρι ήταν από τα πιο βαρετά που έχω περάσει! Ναι, ναι! Νομίζω παίρνει το βραβείο του πιο εκνευριστικού καλοκαιριού της ζωής μου! Ξέρετε, εγώ έχοντας το σύνδρομο των δασκάλων, που δηλαδή έχουμε μάθει να ξεκουραζόμαστε τουλάχιστον δύο μήνες (είδατε είμαι ειλικρινής!), φέτος μου την έσπασε απόλυτα που είχα δουλειά! Ναι, και πολύ δουλειά, με ξενύχτια και πολλά ζόρια. Αφού μέχρι και τέλος Ιουνίου είχα ξεχάσει πώς είναι να κάθομαι με τον άντρα μου το βράδυ στο μπαλκόνι. Ζούσα σε ρυθμούς non-stop! Και όχι δεν ένιωθα κουρασμένη ή ξενυχτισμένη. Είχα βάλει αυτόματο πιλότο και πήγαινα χωρίς να νιώθω κούραση. Αντίθετα ένιωθα ντούρασελ (οκ, εκτός από 3-4 μεσημέρια που κοιμήθηκα για να αντέξω την νύχτα) και προσπαθούσα να είμαι εκεί για όλους και για όλα! Θυμάστε άλλωστε που σας είχα πει για την βάπτιση που διοργανώσαμε.

Και μετά, στην εκπνοή του Ιουνίου, ήρθε η ανάσα της Χαλκιδικής (που σαν αυτή δεν έχει, ξέρετε!) και πήρα λίγο δυνάμεις και μια ανάσα δροσιάς και θάλασσας στο 3G που κάναμε με Μαμά Μαρία, αδερφή και ανίψια. Αλλά και εκεί ήταν σαν να έχω τον ακάθιστο, δεν κατάφερα να ηρεμήσω απόλυτα… μάλλον μου έβγαινε η υπερένταση των προηγούμενων ημερών. Το μυαλό μου ήταν όλο τι να κάνουμε με τα παιδιά να περάσει ευχάριστα η ώρα μας (το σύνδρομο του Ανθομέλι δεν με άφησε ούτε στις διακοπές). Άσε που δεν είχαμε και καλό ίντερνετ και δεν είχα ούτε λίγο facebookaki να με χαλαρώσει, χεχε! Όμως γενικά περάσαμε πολύ όμορφα αν και λίγο αφότου γύρισα ήταν να σαν μην είχα πάει ποτέ (μα γιατί να μην αποθηκεύεται η ξεκούραση?). Αφού όταν με ρωτούσαν αν πήγα διακοπές έλεγα όχι! Είχα και την έννοια του άντρα μου που δεν θα έκανε διακοπές φέτος το καλοκαίρι και αυτό με στεναχωρούσε πολύ!

Γύρω στα μέσα του Ιουλίου γυρνάμε στη βάση μας με πολλή χαρά που θα δούμε τον μπαμπά μας και τους φίλους μας… αλλά μαζί μας γυρνάει και η  δουλειά και ένας δύσκολος Ιούλιος (καταλάβατε λίγο οικονομικά στενός θα έλεγα) που μας έβγαλε το λάδι για να φύγει. Και όταν κάτι θέλεις να φύγεις, δεν το ζεις βαθιά, στο μεδούλι του. Ανυπομονείς να το διώξεις από πάνω σου, και όταν βλέπεις ότι είναι ακόμα εδώ και σε τυραννάει, δεν χορταίνεις στιγμές, προσπαθείς με νύχια και με δόντια να περάσεις καλά αλλά μέσα σου υπάρχει ένα αγκάθι που σε τρώει.  Λίγο θάλασσα, λίγο βολτίτσες, λίγο οι φίλοι μας που τους αγαπάμε και οι μέρες περνούσαν ήσυχα και όμορφα.

Και αφού έφυγε ο βραχνάς, έρχεται ο πολυαναμενόμενος Αύγουστος που ζήσαμε την μοναξιά στο μεγαλείο του! Έφυγαν ΟΛΟΙ οι φίλοι μας και μείναμε εμείς πίσω να φυλάμε τα μπόσικα καθώς φέτος οι διακοπές μας θα ήταν τον Σεπτέμβριο. Και με αυτούς τους λίγους και εκλεχτούς που μείναμε, να προσπαθούμε με τον έναν και τον άλλον τρόπο να περνάμε όμορφα τις ημέρες μας. Και όχι ότι δεν το καταφέραμε! Έχω να θυμάμαι και πολύ όμορφες στιγμές με την οικογένειά μου όπως η βραδιά της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου στην Ακρόπολη. Και φυσικά τα πάντα για να περάσει όμορφα και η Μελίτα την οποία κάναμε σαν τα μούτρα μας… θέλει παρέα το παιδί, θέλει φίλους, θέλει εξόδους, θάλασσα και ντιριντάχτα (φυσιολογικό παιδί δηλαδή)! Και κάπου εκεί μπαίνει στη ζωή μου η λίστα της Άσπας με τις 100 δραστηριότητες για το καλοκαίρι και αρχίζω να τσεκάρω και να τσεκάρω ώστε να γίνει αυτός ο Αύγουστος λίγο από αυτό που είχαμε φανταστεί.  

Και κάπου εκεί έρχεται η μοναδική εβδομάδα που ο Κώστας θα είχε άδεια… κι εγώ δεν μπορώ να κάνω μπάνιο! Οκ, αυτό το καλοκαίρι απλά δεν υπάρχει! Και ο καημένος όλο να μουρμουράει ότι δεν ευχαριστήθηκε θάλασσα και ότι δεν θέλει να πηγαίνει μόνος του, και λογικό έτσι δεν είναι;  Τα βγάλαμε πέρα όμως, παρέα τα μεσημέρια με την Μπαχάρ, χαχα, την τηλεοπτική σειρά καλέ αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες που πίνω νερό στο όνομά τους φέτος. Αν δεν υπήρχαν και αυτοί, θα κοιμόμασταν όρθιοι από την βαρεμάρα! Και ξεκουραστήκαμε επίσης, και βάψαμε και το χωλ του σπιτιού και κοιμηθήκαμε και βγήκαμε και όλα τα κάναμε. Να φανταστείτε κουραστήκαμε από την πολλή ξεκούραση και την ησυχία που δεν περνούσε ούτε αυτοκίνητο! 

Κι εκεί που λέω, “χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω” (αλλά δεν το εννοώ φυσικά!) η πρώτη εκδρομή που είχαμε οργανώσει για αρχές Σεπτεμβρίου ακυρώνεται για λόγους που δεν αφορούσαν εμάς και έτσι παίρνουμε την τελευταία κρυάδα. Ή μήπως όχι; Ένα άσχημο νέο για ένα πολύ αγαπημένο μου συγγενικό πρόσωπο ήρθε να μας χτυπήσει την πόρτα και να με σοκάρει άσχημα. Είμαι και καλομαθημένη, πανάθεμά με, και δεν έχω συνηθίσει σε άσχημα νέα! Η ζωή όμως προχωράει και εμείς μαζί της πορευόμαστε.

Και κάπου εκεί, την τελευταία εβδομάδα  λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία (και ενώ όπως καταλαβαίνετε έχω μπει σε μουντ φθινοπωρινό)… είχαμε ένα ταξίδι που ευτυχώς μας αποζημίωσε για όοοοολο το καλοκαίρι! Οι αγαπημένοι μας κουμπάροι, οι νονοί της Μελίτας, παντρεύτηκαν στην Κύθνο και περάσαμε μαζί τους αλλά και με πολύ καλή παρέα ένα υπέροχο τριήμερο, που απλά με βούτηξε σε “βαθιά κατάθλιψη” (εντάξει είμαι λίγο drama queen αλλά με αγαπάτε, ε;) που την επόμενη ημέρα έπρεπε να ξεκινήσω δουλειά και να πάμε στο σχολείο! Αλλά για τον γάμο θα σας μιλήσω σε επόμενη ανάρτηση!

Και είμαι εδώ σήμερα να σας βγάζω τα εσώψυχά μου μπας και φύγει αυτή τη αρνητική ενέργεια που κουβαλάω τόσους μήνες και με έχει εξαντλήσει! Θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να γελάω με την ψυχή μου και να μην προσπαθώ να κοπιάζω για να περνάμε καλά. Θέλω να βγαίνει αβίαστα όπως παλιά. Θέλω να ξεφυσίξω και να φύγει από μέσα μου και νομίζω ότι αυτή η ανάρτηση θα είναι η αρχή! Οχι, δεν έχω πάρει τίποτα τρελές αποφάσεις για τη νέα χρονιά! Και η απόφαση για την γιόγκα που πήρα πριν λίγες μέρες, άπατη πήγε και αυτή και σίγουρα θα πάνε άπατες και οι άλλες μου αποφάσεις για καλλωπισμό και για την εξαφάνιση αυτής της βαθιάς ρυτίδας ανάμεσα στα φρύδια που είναι εκεί και μου χαμογελάει σαρδόνια όλο το καλοκαίρι.

Ακόμα και τα μαλλιά μου με εκδικήθηκαν για την κακή μου ενέργεια, με το “μπιμ” τον κομμωτή που με κούρεψε σαν γίδι λίγο πριν τον γάμο του περίμενα ένα καλοκαίρι και δεν ευχαριστήθηκα ούτε το καινούργιο μου φόρεμα με τέτοιο μαλλί που είχα! Μέχρι και η Μελίτα είπα κάποια στιγμή στον μπαμπά της όταν περνούσαν από το κομμωτήριο, “Μπαμπά, αυτοί εκεί είναι πολύ κακοί άνθρωποι, στεναχώρησαν την μαμά μου. Θα τους δείξω εγώ!” Το πουλάκι μου με την τρελή την μάνα που έκλαιγε για ένα κούρεμα! 

Βέβαια, όπως είδατε και στο φωτογραφικό υλικό που σας έδειξα, υπήρχαν και πολλές πολλές όμορφες στιγμές σε αυτό το καλοκαίρι, όμορφες στιγμές που δεν θέλω να τις παρασύρει η θάλασσα με το φευγιό της. Θέλω να μείνουν χαραγμένες στην καρδιά μου και στο μυαλό μου για πάντα. Θέλω να πάω κόντρα σε όλα αυτά που έγραψα για να ξελαφρώσω και να τους αποδείξω ότι δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί άλλη φορά σε συναισθήματα που δεν μου κάνουν καλό. Θα το προσπαθήσω με όλη μου την ψυχή, θα βάλω τα δυνατά μου. Κι αν μετά από καιρό, χρειαστεί να γράψω κι άλλη τέτοια ανάρτηση δεν θα είναι επειδή δεν πέτυχα τον στόχο μου, θα είναι επειδή η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της και επειδή καμιά φορά χρειάζονται τα κάτω για να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο αυτά που έχεις! 

Να έχετε μια υπέροχη σχολική χρονιά χωρίς προβλήματα στα σχολεία σας και συγχωρέστε μας που φέτος δεν γράψαμε σχολικές αναρτήσεις. Το blogging βλέπετε δεν φέρνει έμπνευση κατά παραγγελία. Αφήστε με λίγο ακόμα να ζω σε ρυθμούς νησιού και παραλίας γιατί δεν το χόρτασα το καλοκαιράκι μου φέτος και έστω κι αν βρισκόμαστε στην εκπνοή του… μου έδειξε επιτέλους το γεμάτο λιωμένο παγωτό χαμόγελό του! 

Κάλη

Υ.Γ Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ετοιμάσω τις φωτογραφίες. Όταν όμως έψαχνα για το φωτογραφικό υλικό μου ήρθε να σβήσω την ανάρτηση καθώς ένιωσα πολύ αχάριστη. Δεν τις είχα δει μέχρι σήμερα όλες τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει και εντυπωσιάστηκα με το πόσα ήθελα να σας δείξω και το πόσες όμορφες στιγμές θυμήθηκα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου. Αυτό ήταν ένα καλοκαίρι που μου πρόσφερε πολλά αλλά δεν μου έκανε το χατήρι για άλλα τόσα! Θα σε βρω όμως του χρόνου πάλι και θα τα πούμε οι δυο μας γλυκό (πικρο) μου καλοκαιράκι! Εις το επανιδείν!