Την ημέρα του γάμου μου, όταν ο παπάς μας έδωσε μπροστά σε όλο τον κόσμο την ευχή του προτρέποντάς μας, τώρα που θα δημιουργούσαμε την δική μας οικογένεια, να κάνουμε ένα και δύο παιδιά, εγώ τότε όλο χαρά και χαμόγελο του είπα, “Και τρία!” και φυσικά ξέσπασαν όλοι σε γέλια. Εγώ όμως το εννοούσα. Πάντα ένιωθα ευλογημένη που είχα μια αδερφή και συχνά πυκνά με την Κατερίνα συζητούσαμε ότι υπήρχε χώρος στη ζωή μας για ένα ακόμη αδερφάκι. Μάλιστα, επειδή αγαπούσαμε πολύ τον ξάδερφό μας τον Παναγιώτη, θέλαμε ένα αγοράκι. Φυσικά αυτός ήταν ευσεβής πόθος καθώς ούτε οι γονείς μας είχαν σκοπό να κάνουν άλλο παιδί αλλά μην φανταστείτε ότι κι εμείς ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με αυτή την λαχτάρα. Πάντως σίγουρα δεν ήθελε καμία μας να ήταν μοναχοπαίδι!
Έτσι στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο, αν μου έρθουν καλά τα πράγματα, να κάνω κι ένα τρίτο παιδί (γιατί τα δύο τα είχα σίγουρα). Η ζωή όμως δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θες κι έτσι η μονάκριβη κόρη μου, η Μελίτα μας, είναι το μοναχοπαίδι μας, το μονάκριβό παιδί μας που φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού και τόσο ευγνώμονες νιώθουμε που ήρθε στη ζωή μας.
Όσο κι αν σας φαίνεται υπερβολικό ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει για την Μελίτα κλισέ εκφράσεις όπως, “είναι μοναχοπαίδι άρα κακομαθημένο ή δεν ξέρει να δίνει ή δεν ξέρει να παίζει με παιδιά”. Αντίθετα όλοι μας λένε ότι δεν μοιάζει με μοναχοπαίδι. Η μόνη ομοιότητά της ενδεχομένως με τα μοναχοπαίδια είναι η αξία που δίνει στους φίλους της (καλά αυτό είναι και γονιδιακό!) και το γεγονός ότι δεν θέλει να παίζει μόνη της (αν και επειδή δεν πιστεύω στα κλισέ δεν ξέρω αν όντως αυτά είναι χαρακτηριστικά των μοναχοπαιδιών). Έτσι, μιας και ευτυχώς έχουμε πολλούς φίλους με παιδιά σε κοντινές ηλικίες και όσο ακόμα δεν πηγαίνει στο δημοτικό, προσπαθούμε να την φέρνουμε πολύ συχνά σε επαφή μαζί τους.
Αλλά πότε το “πολύ συχνά” είναι υπερβολικό; Μήπως και η διαρκής επαφή με φίλους κάνει το παιδί να νιώθει αργότερα μεγαλύτερη την έλλειψη της μοναξιάς; Ποιος ξέρει! Μόνο ο χρόνος να δείξει αν τελικά οι ισορροπίες που θελήσαμε να βάλουμε τελικά είχαν αποτέλεσμα.
Όπως σας έχω πει και παλιότερα, όταν γεννήθηκε η Μελίτα είχα βάλει (όπως και οι περισσότεροι γονείς) ως στόχο να την έχω ευτυχισμένη, να την βλέπω να γελάει και να μάθει να εκτιμάει ακόμα και τις μικρές χαρές της ζωής. Τους γονείς της όμως; Μήπως θα έπρεπε να μάθει να εκτιμάει και την παρέα των γονιών της;
Δε θα ξεχάσω κάτι καλοκαίρια, κάπου εκεί στο λύκειο, που η μαμά μου (ενώ δεν είχαμε σχολείο) δεν με άφηνε να βγαίνω κάθε μέρα έξω ενώ οι φίλοι μου έβγαιναν. Η απάντησή της ήταν ότι 3-4 φορές την εβδομάδα είναι αρκετές. Τις υπόλοιπες θα της περνούσαμε μαζί ως οικογένεια. Και όντως πάντα κάτι βρίσκαμε να κάνουμε, όσο κι αν ίσως εμένα τότε μου την έσπαγε και λίγο. Ο κήπος ήταν το πιο σύνηθες καθώς βγαίναμε να ποτίσουμε, να πιούμε τον καφέ ή τον χυμό μας και καθώς σουρούπωνε αρχίζαμε την μπιρίμπα που μας πρόσφερε απίστευτες νύχτες γέλιου και διασκέδασης. Άλλες φορές πηγαίναμε βόλτες ή μαγειρεύαμε ή ακόμα και καλούσαμε φίλους στο σπίτι να περάσουμε όλοι μαζί το απόγευμα ή το βράδυ μας. Κι έτσι έμαθα ότι μπορείς να περάσεις καλά και με τους γονείς σου και να σου αφήσουν υπέροχες αναμνήσεις και μια γλυκιά αίσθηση για τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια.
Με τον Κώστα, λοιπόν, έχουμε αποφασίσει ότι θα πρέπει να προσφέρουμε στο παιδί μας και πολλές στιγμές γονεϊκής παρέας. Δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε για φαγητό μόνο με φίλους, μπορούμε να πηγαίνουμε και μία φορά μόνοι μας, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε βόλτα μόνο στην παιδική χαρά με φίλους αλλά και μια βόλτα στο κέντρο της πόλης οι τρεις μας, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε διακοπές όλο με παρέα αλλά μπορούμε να πηγαίνουμε και ως οικογένεια. Και όταν καμιά φορά η Μελίτα μας λέει, “Μαμά, θα έρθει και κάποια φίλη μου;”, πολύ απλά της λέμε ότι αυτή την φορά είναι η στιγμή της οικογένειάς, η στιγμή που το νούμερο τρία γίνεται ένα!
Κάπως έτσι θέλω να μεγαλώσω και τη Μελίτα. Ως ένα μοναχοπαίδι που δεν θα μεγαλώνει μοναχό του αλλά μαζί μας. Που θα ζητάει και την δική μας παρέα και θα περνάει καλά μαζί μας. Θέλω να τις προσφέρω εμπειρίες (όπως τα ταξίδια), εικόνες και τροφή για σκέψη και αύριο που θα μεγαλώσει να μην έχει την αίσθηση μιας μοναχικής παιδικής ηλικίας. Θέλω να έχει φίλους και γονείς που να τη συντροφεύουν ώστε να μην νιώσει μοναξιά. Να είναι η ζωή της γεμάτη και πλούσια! Θέλω να ξέρει ότι η λέξη μοναχοπαίδι δεν κρύβει μοναξιά αλλά μοναδικότητα… ε, και λίγη αποκλειστικότητα (καλό είναι και αυτό!) .
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Τί γλυκό κείμενο… και πόσο σε νοιώθω… Σαν να τα έγραψα εγώ ένα πράγμα Κάλη μου!! Πολλά πολλά φιλιά!!
Εμείς οι μοναχοπαιδομαμάδες έχουμε πολλά κοινά τελικά, χεχε! Την καλημέρα μου Αθηνά και χαίρομαι που σου άρεσε!
Καλημέρα Κάλλη μου! Πολύ σωστά τα λες. Και εγώ πάντα έλεγα ότι θέλω και θα κάνω 3 παιδιά αλλά όπως είπες ο Θεός βλέπει τα σχέδια μας και γελάει. Όπως τα έχει φέρει η ζωή ο γιος μου είναι το μονάκριβο μου αγόρι. Και ο μοναδικός άντρας στην ζωή μου αυτή την στιγμή. Πολύ θα τα ήθελα να μπορέσω να κάνω κι άλλα παιδάκια όχι μόνο γιατί θέλω να έχει αδερφάκια αλλά γιατί το νιώθω και εγώ προσωπικά. Το να είναι μοναχοπαίδι δεν σημαίνει ότι θα βγει κακομαθημένο ή ότι θα νιώθω μόνο του χωρίς αδέρφια να παίζει. Ναι μεν θα έχει την αμέριστη προσοχή μου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει όρια, συνέπειες όταν κάνει κάτι λάθος και ότι θα γίνεται το δικό του πάντα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως και αυτή η στενή σχέση μάνας με γιο, καταλήξει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στο ίδιο το παιδί. Μήπως το κάνει να νιώθει ότι πρέπει να έχει περισσότερη ευθύνη στο να προσέχει την μαμά του αφού δεν υπάρχει πατρική φιγούρα στο σπίτι. Φυσικά το δουλεύω, προσπαθώ να είμαι η μητέρα του και όχι κολλητή του φίλη για να τον φορτώνω με τα προβλήματα ή τις ανησυχίες μου. Κάπου πρέπει να κλείσω όμως γιατί το σχόλιο μου θα βγει κανονική ανάρτηση (!). Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι τα μοναχοπαίδια δεν διαφέρουν καθόλου από τα άλλα παιδάκια που έχουν αδέρφια, μόνο εάν το μάθουν από τους γονείς, τότε ναι θα νιώθουν αυτό το βάρος ότι είναι μόνα τους.
Σε ευχαριστώ!
Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση που δεν υπάρχει πατρική φιγούρα, το άγχος της μάνας να κρατήσει τις ισορροπίες είναι ακόμα μεγαλύτερο και σε καταλαβαίνω. Ειδικά εκεί στην εφηβεία τα πράγματα ζορίζουν απίστευτα. Ωστόσο, και εδώ πιστεύω ότι επιβάλλεται να υπάρχει μια καλή και υγιείς σχέση (να μην καταντήσει και ισόβιος δεσμός – καταλαβαίνεις τι εννοώ φαντάζομαι) που να κάνει μάνα και γιο να περνάνε όμορφες στιγμές μαζί και φυσικά και χώρια! Καλή σου δύναμη Μαρίνα μου και όταν έχεις το μικροβιο του blogging ακόμα και τα σχόλια είναι μεγάλα, χαχα!
Πόσο μα πόσο όμορφο κείμενο!!!! Αγκαλιά μεγαλη και στις δυο σας 🙂 🙂 🙂
Ευχαριστούμε Μαριαλένα μου! Φιλιά στα όμορφά σου!
Πόσο θα συμφωνήσω σ’αυτό που είπες…τα παιδιά πρέπει να περνούν στιγμές και με τους γονείς τους! Αυτό το προσπαθώ κι εγώ με τα δικά μας παιδιά! Πολύ όμορφο κείμενο Κάλλη μου, σου εύχομαι η κορούλα σου να μεγαλώσει ευτυχισμένη και να μη νιώσει τη μοναξιά ποτέ στη ζωή της! φιλάκια
Δεν σημαίνει πως ένα παιδάκι που δεν έχει αδερφάκια αυτομάτως γίνεται κακομαθημένο. Παίζει ρόλο πως θα το μεγαλώσει κανείς. Ξέρω οικογένειες με τρία και τέσσερα παιδιά που πίστεψέ με είναι ο ορισμός του κακομαθημένου. Άσχετα από το αν έχει κανείς ένα ή περισσότερα παιδιά, όλα αυτά που περιγράφεις πιστεύω πως οι γονείς “οφείλουν” να κάνουν με τα παιδιά τους. Αυτό έχω σαν καημό μιας και όταν ήμουν μικρή λόγω δουλειάς του μπαμπά δεν πήγαμε ποτέ διακοπές και το έχω έναν καημό!!!
Να συμπληρώσω: Πόσο μου άρεσε η φράση: Η στιγμή που το νούμερο τρία γίνεται ένα. Αυτό κρύβει όλη την αγάπη που πέρνουν αμφότεροι από τη σχέση γονιού-παιδιού!!!
Καλίτσα μου, με τρία αδέρφια εγώ η ίδια και δυο παιδιά, δεν έχω προσωπική εμπειρία για τα μοναχοπαίδια. Αλλά ξέρεις κάτι; Νομίζω πρώτα, ότι αυτή η λέξη “μοναχοπαίδι” δημιουργεί προκατειλημένα “μοναχικότητα” κι έτσι δε μου αρέσει. Αυτό που ούτε καν νομίζω, αλλά είναι βεβαιότητα είναι ότι μόλις διάβασα ένα πολύ γλυκό και ειλικρινές κείμενο από μια μαμά που κάνει το καλύτερο για το παιδί της. Κι αυτό όλο είναι μοναδικό και για το Μελιτάκι αποκλειστικό. <3
Σμουτς φίλη μου!
Καλημέρα Κάλλη μου! Κι εγώ μοναχοπαίδι είμαι και το θέμα του χαρακτήρα έχει να κάνει πολύ με την αγωγή που θα δώσουν οι γονείς.
Όσο για τη συντροφικότητα, εμένα προσωπικά μου έλειψε η παρέα ενός αδερφού ή μιας αδερφής και γι’ αυτό ελπίζω ο Θεός να μου δώσει πολλά παιδιά. Αλλά και αυτό δεν είναι κάτι που απλά το αποφασίζουμε και γίνεται. Καλό είναι να προσαρμοζόμαστε στις περιστάσεις και να μη γκρινιάζουμε είτε έχουμε ένα είτε δύο είναι 10 είτε κανένα. Όλες οι καταστάσεις και όλα τα παιδιά δώρο Θεού και ευλογία είναι.
Στο θέμα της παρέας, κι εγώ περνούσα τέλεια με τους γονείς μου και μάλιστα πολλές φορές προτιμούσα να μείνω μέσα από το να πάω με φίλες κάπου, γιατί συχνά μέσα διασκέδαζα περισσότερο. Πολλές μαμάδες μου έλεγαν ότι δεν είναι φυσιολογικό αυτό που κάνω κι εγώ γελούσα! Τώρα ξέρω καλά πως φυσιολογικό είναι να κάνεις αυτό που σε γεμίζει.
Σου εύχομαι καλή συνέχεια με την οικογένεια σου και να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, χωρίς το άγχος του αν έχεις μόνο ένα παιδί ή αν θα κάνεις κι άλλο. Έχεις ήδη ένα θησαυρό, την όμορφη οικογένεια σου!!
Κι εγώ ένα έχω, θα ‘θελα και δεύτερο, αλλά έχω καταλάβει πως όσο αγχώνομαι και δε χαίρομαι την οικογένειά μου όπως είναι τώρα, τότε χάνω την ουσία της ζωής. Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει που λένε! Κι εμείς περνάμε πολύ χρόνο με το παιδί, τον μεγαλώνουμε σχεδόν αποκλειστικά εμείς από τότε που γεννήθηκε, κι αυτό γιατί πιστεύω πολύ στο δέσιμο του παιδιού με τους γονείς και στον καταλυτικό παράγοντα που παίζει στην ανάπτυξή του, ειδικά για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μ’ αρέσει πολύ η ματιά σου στο θέμα, είναι απενοχοποιημένη, αισιόδοξη και χαλαρή, ακριβώς όπως πρέπει να είναι! Πολλά φιλιά και στους τρεις σας, να είστε πάντα καλά! <3
Μαρία μου από τα κείμενά σου και από το λίγο που σε έχω γνωρίσει έχω καταλάβει ότι δίνεις το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου στο παιδί! Εύχομαι στη ζωή σας να σας έρθουν τα πράγματα ευνοικά και να κάνετε κι αλλλα παιδια αν το θέλετε. Αν όμως αυτό δεν γίνει είμαι σίγουρη ότι τον δρόμο για την ευτυχία τον έχετε βρει ήδη!
Πολύ μου άρεσε το κείμενό σου Κάλη μου αλλά και ο τρόπος σκέψης σου! Φιλιάαααα
ΣΕ ευχαριστώ γλυκιά μου!
Αγαπημενη μου, ως μοναχοπαίδι κ μοναδικό εγγονι!!! Θελω να σου πω οτι με άγγιξε πολυ τ κειμενο σου γιατί βλεπεις κ μεις τα μονα μας παιδια ,είμαστε παιδια !κ πίστεψε με το bulling απο γνωστούς κ αγνώστους σχετικα με αυτο ειναι κάτι που κουβαλας παντα..οσο εισαι μικρος στην καλυτερη θα σου πουν γιατι δε εχεις αδελφακι αντε να αποκτησεις η οτι εισαι κακομαθημενος κ στη χειροτερη εσυ φταις που δε κανουν οι γονείς σου αλλο γιατι δε ζητας!κ μεγαλωνοντας τ τροπαριο αλλαζει στο..τυχερή εσυ θα τα φας ολα (εννοωντας περιουσικα στοιχεια) η εσυ δε μπορεις να καταλαβεις οσους εχουν αδέλφια κριμα η εσυ δε καταλαβαινεις ενα παιδι καλομαθημενο εισαι..κτλ κτλ που θα μπορουσα ωρες να γραφω!εχω λοιπον να πω… οτι ειμαι ευγνώμων στους γονείς μου που μεγάλωσα με τοση αγαπη κ πολυ ευλογημενη που έχω αληθινούς φιλους διπλα μου μεχρι τώρα! Ποτε δε ζητησα αδελφακι κ ουτε αισθανθηκα “καημενο” όπως πολυ με αποκαλεσαν γιατι απλα ημουν μοναχοπαιδι κ οχι αρρωστη… γιατί κ μεις τα μοναχοπαιδια είμαστε οντοτητες! Ήθελα πολυ να κανω 1 παιδακι! Παντα ελεγα κ να ναι γερο να χει την δική μου τυχη! Τωρα που τ απέκτησα μπορω να σου πω οτι πραγματικά μου αρκει η αγαπη που μου δινει καθημερινα! Οποτε εκτος απο τους γονεις ολοι οσοι σχολιαζετε γενικα το θέμα σκεφτείτε κ την ψυχολογία του παιδιου…
Αυτό ισχύει! Καμιά φορά οι λέξεις μας έχουν τόσο τεράστιο αντίκτυπο στο παιδί που δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε! Εμένα η Μελίτα πέρασε και την φάση που ζητούσε αδεφάκι, τώρα το ξέχασε πάλι, Θα δούμε πώς θα πάει! Σ ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιό σου και την κατάθεση ψυχής!
ποτε μου δε σκεφτηκα οτι μοναχοπαιδι σημαινει κακομαθημενο. παντα ομως ηθελα περισσοτερα παιδια, γιατι με τον αδελφο μου περασαμε καλα και σαν μικρα και με στηριξε στα δυσκολα και στα ευχαριστα ηταν παντα διπλα μου. Και αυτο θελω και για τα παιδια μου, να μεγαλωσουν μαζι και να μαθουν να αγαπιουνται αληθινα. οσα παιδια κ να εχεις ομως, η στιγμες με την οικογενεια ειναι ανεκτιμητες. και η αγαπη απο και προς αυτα παραμενει παντα τεραστια!!!
να ειστε παντα καλα να την χαιρεστε την κουκλα σας 🙂
Οντως αυτές οι στιγμές είναι που σε δένουν και κάνουν το δεσμό πιο δυνατό για τα δύσκολα που ίσως έρθουν μία μέρα (μακρυά από εμάς, χεχε!) Κι εσύ να χαίρεσαι τα παιδιά σου Zήνα μου!
Αγάπησα την ανάρτηση σου και ταυτιζομαι με το σκεπτικό σου 100%! Η κόρη σας είναι τυχερή που έχει τέτοιους γονείς και κρατώ το τρία που γίνεται ένα!!!!!!!! Κοριτσομανα επίσης με το μονακριβο μου επίσης…
Αχ αυτά τα κοριτσάκια μας που μας έχουν κλέψει την καρδιά! Μαρία μου τα φιλιά μου!
Εύχομαι από καρδιάς να το καταφέρετε, που είμαι σίγουρη δηλαδή.
Πόσο ωραία θέτεις αυτό με τις ώρες που είναι αποκλειστικά για την οικογένεια.
Καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά νιώθουμε και εμείς όλο και περισσότερο την ανάγκη να καθιερώνουμε τέτοιες στιγμούλες ως κάτι σταθερό και αμετάκλητο στο οικογενειακό πρόγραμμα.
Το έχουν ανάγκη και τα παιδιά και ας τους τη σπάει ώρες ώρες. Ανοίγονται περισσότερο, δενόμαστε πιο βαθειά και ουσιαστικά. Πολύ θα μου άρεσε να διαβάσω και ένα ξεχωριστό ποστ για το πώς αξιοποιείτε το χρόνο αυτό, έτσι για να ανταλάσσουμε ιδέες. Εμείς τελευταία το έχουμε ρίξει στα επιτραπέζια, μαζί με τους περιπάτους μας και τις βόλτες στην εξοχή.
Μαριάννα μου ευτυχώς βλέπω πολλές οικογένειες που έχουν αυτό ως στόχο και χαίρομαι. Οσο για το ποστ έχουμε κάνει και για αυτό καλέ, τίποτα δεν ξεφεύγει από το Ανθομέλι: http://anthomeli.com/2013/07/blog-pos-23.html Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Ένα είναι το μωρό μου, ένα το μονάκριβό μου, το παιδί μου το καλό μου! ❤
Όσα παιδιά και αν έχει μια οικογένεια, όταν υπάρχει αγάπη τίποτα δεν είναι δύσκολο, τίποτα δεν είναι περίεργο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!
Σωστά, όπως μαθαίνει κανείς! Η αγάπη είναι αυτή που βρίσκει τις λύσεις!
Πόσο όμορφη, τρυφερή και γλυκιά η ανάρτησή σου Κάλη μου!!! Η αλήθεια είναι πως εγώ ως διδυμονανούλα έχω εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων!!! Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ πως είναι να έχεις ένα παιδί, αφού δεν το έχω βιώσει ποτέ! Παρόλα αυτά θεωρώ πως η Μελιτούλα είναι ένα εξαιρετικό κοριτσάκι, η οποία υπεραγαπάει τους φίλους της, μοιράζεται τα πράγματα της με χαρά και σκορπάει την ευτυχία στους γύρω της!!! (καμία σχέση με μοναχοπαίδι, όπως το έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας). Εσείς από την άλλη είστε εξαιρετικοί γονείς, παράδειγμα προς μίμηση!!! Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά γλυκιά μανούλα και θέλω να σου πω πως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή! Μπορεί και εύχομαι ολόψυχα το τρία να γίνει 4 ή 5!!! Όπως και να έχει την ευτυχία την έχετε ήδη αγγίξει με τον πανέμορφο άγγελό σας!!!
Κλειώ μου σε ευχαριστώ για τα τόσο υπέροχα και από καρδιάς λόγια! Καμιά φορά σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν η Μελίτα ήταν με δίδυμο αδερφάκι (υπήρξε και μια μικρή τέτοια περίπτωση). Δεν μπορώ να φανταστώ αλλά ξέρω ότι σίγουρα θα ήταν και αυτό ωραίο! Εχω μπόλικο απόθεμα! Σε φιλώ!
Πολύ την απόλαυσα αυτή την ανάρτηση… Ίσως επειδή δεν ξέρω ακόμα αν το μαιμουδακι θα μεγαλώσει ως μοναχοπαιδι ή όχι, πάντως η τακτική σας είναι ιδανική ακόμα και για οικογένειες με πολλά παιδιά. Η δεύτερη φωτογραφία απλά ΥΠΈΡΟΧΗ… Σε φιλώ…
Ευχαριστώ Γιάννα μου! Εύχομαι να πάνε τα πράγματα όπως εσείς θέλετε!
τί ωραία που τα λες…κ εγω ως μοναχομάνα του Άγγελου μας περνάω διαφορες φάσεις για το πως να το μεγαλώσουμε…εχεις δικιο!!! μοναχοπαίδι=μοναδικότητα!!!! Καλό Καλοκαιρι με υγεια κ πολλες βουτιες…φιλικα Μαρια
Με εκανες και δακρυσα με αυτο το κειμενο, σαν να το εγραφα εγω! Οταν παντρευτηκα ελεγα με τον αντρα μου οτι θα καναμε τρια παιδακια κ σπιτι μας θα επικρατει το χαος! Ο θεος μας χαρισε ενα, το μονακριβο μας κοριτσακι και ολες οι προσπαθειες χρονων για ενα αδερφακι ηταν ακαρπες. Συμφωνω με οσα γραφεις στο κειμενο σου κ ολη την ωρα δεχομαι την ερωτηση μα ποτε θα κανετε αλλο ενα παιδακι απο φιλους και συναδερφους, ακομη κ απο ανθρωπους που τους εχω πει οτι δεν μπορουμε! Συχνα πυκνα ακουω την λεξη κακομαθημενο για το παιδι μου και εκει μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι! Επειδη ειναι ενα δεν σημαινει οτι ειναι απαραιτητα κακομαθημενο, εχει την καλυτερη παιδεια, ταξιδευουμε μαζι της, γιαγια δεν την εχει κρατησει πανω απο ενα πρωινο, εμεις την μεγαλωνουμε 100%, ειμαστε εκει για εκεινη κ οχι δεν μας κανει οτι θελει ουτε τις κανουμε ολα τα χατηρια. Ευχαριστω καθε μερα τον θεο για αυτο το παιδι που ηρθε στην ζωη μας και την ομορφυνε …….η μικρη μας survivor! Να χαιρεσαι την Μελιτα σου να ειναι γερη και τυχερη και ειμαι σιγουρη οτι η αγαπη που της δινετε θα την κανει ενα πολυ σωστο ατομο στην κοινωνια!
Αγγελική μου σε ευχαριστώ για το από καρδιάς σχόλιό σου. Εγώ αν και δεν έχω ακούσει ποτέ σχόλιο, του τύπου κακομαθημένο (αντίθετα όλοι μου λένε ότι δεν μοιάζει με μοναχοπαίδι) κατανοώ απόλυτα τον εκνευρισμό σου! Οι ταμπέλες είναι το χειρότερο πράγμα για ένα παιδί! Και όχι ότι κι εγώ δεν κάνω λάθη (π.χ. την αποκαλώ μπροστά σε κόσμο, ντροπαλή και μου την δίνω στα νεύρα) αλλά τουλα΄χιστον ας είμαστε κόσμιοι μπροστά σε ένα παιδί που προσπαθεί να χτίσει την προσωπικότητά του. Εύχομαι να είστε τόσο και άλλο τόσο ευτυχισμένοι όλοι μαζί! Κάλη