Καλημέρα ανθομελάκια! Πως ξεκίνησε η εβδομάδα σας; Απ΄ όσο είδα στα blogs, τουλάχιστον, οι μανούλες φούσκωσαν από περηφάνια και συγκινήθηκαν πολύ με τα δώρα που τους χάρισαν τα παιδιά τους! Επηρεασμένη λοιπόν απ όλα αυτά έγραψα μια ανάρτηση που έχει να κάνει με τους δικούς μας γονείς αλλά και παππούδες των παιδιών μας.
Είμαι από τους ανθρώπους που είχα και έχω πολύ βοήθεια από τους γονείς μου και από τα πεθερικά μου (πλέον μόνο από την πεθερά μου μιας και τον πεθερό μου τον χάσαμε πριν 4 χρόνια) την οποία όμως ποτέ δεν θέλησα να την εκμεταλλευτώ. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να την χρησιμοποιώ όταν είναι πραγματική ανάγκη.
Η καλή σχέση με τους γονείς (και των δυο μας) ξεκινάει από πριν ακόμα παντρευτούμε και συνεχίζεται και τώρα που έχουμε τα παιδιά μας.
Προσπαθούμε να μην τους ξεζουμίζουμε (από άποψη κούρασης) και να χρησιμοποιούμε την πολύτιμη βοήθειά τους μόνο όταν πραγματικά το έχουμε ανάγκη. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο κι ένα Ευχαριστώ με λόγια αλλά και πράξεις πρέπει να τους το λέμε.
Επειδή και οι δύο γιαγιάδες εργάζονται και το να έρθουν να κρατήσουν τα παιδιά για να πάω στην δουλειά είναι σίγουρα κουραστικό και πολλές φορές πάνω από τις δυνάμεις τους, το εκτιμούμε και δεν τους τα “φορτώνουμε” και τα Σαβ/κο. Αντίθετα, τα Σαβ/κα προτιμούμε να βγαίνουμε ως οικογένεια και μόνο αν είναι εντελώς απαραίτητο λόγω δουλειάς ή κοινωνικών υποχρεώσεων που θα είναι σε ακατάλληλες ώρες για τα παιδιά, ζητάμε ΑΝ μπορούν να μας τα κρατήσουν!
Κάποιοι νομίζουν ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν! ΌΧΙ δεν είναι! Κι αυτοί δούλεψαν! Κι αυτοί μόχθησαν και θέλουν να ζήσουν και την δική τους ζωή! Να βγούνε με τους φίλους τους, να πάνε ταξίδια ή να μείνουν σπίτι τους χωρίς να κάνουν τίποτα!
Εντάξει, θα μου πείτε τώρα ότι η πεθερά μου δεν είπε ποτέ να καλέσει τα παιδιά να παίξουν στο σπίτι της, ούτε και νοιάζεται και δεν ρωτάει καν για τα παιδιά. Ναι, είναι λυπηρό ..υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορούμε να κάνουμε εμείς κάτι! Από κει και πέρα το να εκνευριζόμαστε, και να χτίζουμε ένα ακόμη πιο ψηλό τοίχο ανάμεσά μας είναι χειρότερο. Τα παιδιά τα πιάνουν αυτά στο αέρα…ακούνε τις συζητήσεις μας. Καλό θα είναι να είμαστε όσο πιο ουδέτεροι γίνεται. Και ακόμη να προτρέπουμε τα παιδιά, ειδικά τα μεγαλύτερα, να πάρουν ένα τηλέφωνο να μιλήσουν στον παππού και στην γιαγιά άσχετα με την δική μας σχέση.
Ίσως βέβαια μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί οι δικοί μας έχουν ανοιχτά μυαλά και ήταν δεκτικοί άνθρωποι. Τους λέγαμε τον τρόπο που θέλουμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις γύρω από την διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πράτταμε το ίδιο. Αλλά και όταν ακόμη υπήρχαν κάποια θεματάκια συμπεριφοράς των παιδιών που μας προβλημάτιζε, το συζητούσαμε και μαζί τους να πάρουμε μια γνώμη ώστε τελικά να κινηθούμε το ίδιο μετά το πάρσημο της τελικής μας απόφασης.
Και λέγοντας τα παραπάνω δεν εννοώ πως θέλω να επιβάλλω την άποψη μου και του άντρα μου αλλά κι από την άλλη μεριά κι οι γονείς μας δεν προσπαθούν να παραμερίσουν τις δικές μας απόψεις θεωρώντας ότι μόνο εκείνοι τα ξέρουν όλα!
Δεν λέω ζούμε δύσκολες εποχές και πολλοί δυσκολεύονται οικονομικά. Όμως κάποια παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου μου λένε άλλα. Πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας…ίσως μείνουμε μόνοι σε λίγο. Τι θα κάνουμε τότε;
Δεν μπορεί δηλαδή μόνο να ζητάς να σου μαγειρεύουν και να μην λες ποτέ σου ελάτε παππού και γιαγιά σήμερα θα μαγειρέψουμε εμείς για σας! Ελάτε να φάμε στο δικό μας σπίτι ή πάμε να σας κεράσουμε έναν καφέ βρε αδερφέ, ή ακόμα να σας κάνουμε εμείς το τραπέζι. Δηλαδή μόνο να παίρνουμε ξέρουμε; Δεν ξέρουμε να δίνουμε; Τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά μας; Σίγουρα η κάθε οικογένεια και οι χαρακτήρες των ανθρώπων είναι διαφορετικοί! Αλλά ας προσπαθήσουμε όμως τουλάχιστον για να δημιουργήσουμε μέσα από αυτή τη σχέση μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση στα παιδιά μας!
Το ίδιο πιστεύω θα σας έλεγε και ο άντρας μου! Μάλιστα εκείνον ο παππούς του τον κακομάθαινε και στο φαγητό! Πάρε με τσούσα παππού μέχρι το σπίτι (στην πλάτη δηλ.) Κουράστηκα! Όταν αργότερα εκείνος μεγάλωσε και ο παππούς το ίδιο φυσικά ήταν αυτός που τον φρόντιζε και αυτός ο πρώτος που θα έπαιρνε τηλέφωνο ο παππούς τηλέφωνο για να τον φροντίσει. Αυτά είναι δανεικά που λένε!
Τώρα βλέπω πως και για τα παιδιά μου η φιλοξενία από τον παππού και την γιαγιά είναι σημαντική! Από μόνα τους αποζητούν την διαμονή εκεί. Τι ωραίο σπίτι που έχεις γιαγιά! Να μείνουμε μαμά ακόμη ένα βράδυ; Να ρθει να με πάρει σήμερα η γιαγιά από το σχολείο; Τελικά θα κάνουμε μπάνιο μόνο στην γιαγιά γιατί μας αφήνει περισσότερη ώρα μέσα στην μπανιέρα απ ότι εσύ!
Κι αν καμιά φορά εκείνοι το παρακάνουν μπορούμε να βρούμε λύση συζητώντας το. Για παράδειγμα εμείς δεν θέλαμε να συνδέσουν την γιαγιά μόνο με δώρα. Τι μου έφερες; είχε καταλήξει να λέει ο μικρός στην γιαγιά του μόλις ερχότανε. Από τότε το συζητήσαμε και είπαμε ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να φέρνουν κάτι. Η ίδια η παρουσία της γιαγιάς ή του παππού ήταν ένα δώρο κι έπρεπε το παιδί να το καταλάβει. Έτσι η γιαγιά κάποιες φορές αντί για παιχνίδια ή σοκολάτες έφερνε γιαουρτάκια, φρούτα, σχολικά είδη ή ακόμη και τίποτε απολύτως για να καταλάβουν ότι όλα έχουν την αξία τους.
Εσείς και τα παιδιά σας τι σχέση έχετε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους; Ή τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από την δική σας σχέση με τους γονείς των γονιών σας;
Περιμένω τις απόψεις γύρω από το θέμα. Είμαι σίγουρη πως έχουμε πολλά να πούμε!
Kathy
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Πόσο δίκιο έχεις σε όλα όσα γράφεις! Αγαπάμε το ίδιο και τους δυο παππούδες και γιαγιάδες (βέβαια μπορεί να έχουμε σε κάποιον περισσότερο αδυναμία ;)))) και δεν τους ξεχωρίζουμε ποτέ!
Νομίζω πως έχεις δίκιο σε πολλά πράγματα. Βέβαια τη καλή διάθεση για επικοινωνία πρέπει να την έχουν όλες οι πλευρές για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά. Καλό απόγευμα.
αυτο που δεν μου αρεσει σε καποιες μαμαδες ειναι οτι οι παππουδες κρατανε τα παιδια τους καθε μερα για να πανε στην δουλεια και κρινουν εμας που θα μας τα κρατησουν μονο μια φορα στις δυο εβδομαδες για να βγουμε εξω σαν ζευγαρι.Λες και το κρατημα καθε μερα δεν ειναι πιο κουραστικο απο τις 2-3 ωρες στις 15 ημερες.
δεν το λεω για σας κοριτσια, συζητηση κανω.
Να σου πω την αλήθεια (η Κάλη είμαι) το πρόβλημα για μένα είναι ότι επειδή εγώ νιώθω τύψεις και καταλαβαίνω ότι η γιαγιά μας κουράζεται μέσα στην εβδομάδα που κρατάει την Μελίτα μας… από μόνη μου δεν της ζητάω να μας την κρατήσει και μέσα στο Σ/Κ. Εχει γίνει ελάχιστες φορές μέσα σε 2 μιση χρόνια. Αν δεν μου την κρατούσε μεσοβδόμαδα θα είχα μεγαλύτερη ευκολία να το ζητήσω και για το Σ/Κ. Οπότε όλα εξαρτώνται από τις ισορροπίες που θέλεις να κρατήσεις και από το πόσο σέβεσαι και τον άλλον που κουράζεται για να σε εξυπηρετήσει. Ξέρω κοπέλες που και τους κρατάνε τα παιδιά λόγω δουλειάς άπειρες ώρες, και όταν είναι στο σπίτι και θα έπρεπε να τα έχουν αυτ΄τες και όταν βγαίνουν έξω. Ε, πόσο να αντέξει αυτή η γιαγιά;;;;
Θα συμφωνήσω απόλυτα σε ότι λές.. η γιαγια ποτέ δεν θα πει όχι σε μια εξηπηρέτηση του παιδιού της.. και αυτό πρέπει να το εκτιμά το παιδι…αλλα την συμπεριφορά των παιδιων προς τους παππούδες και τις γιαγιαδες θα την πάρουν απο τους ίδιους τους γονείς τους..τα παιδια γίνονται πιστά αντιγραφα των γονιών τους.. ότι θα τους μάθουν αυτό θα ξερουν… αν δώσεις αγαπη θα παρεις αγαπη….και σεβασμό… καλο σου απογευμα.. φιλια
Σεβασμός στους ανθρώπους όλων των ηλικίων με απαραίτητη προϋπόθεση τη διάθεση για αγαπητική συνύπαρξη 🙂
Έχεις πολύ δίκιο σε ότι γράφεις.
Φιλάκια …
Θα συμφωνησω οτι οι παππουδες δεν ειναι υποχρεωμενοι να κρατανε τα εγγονια. Συνηθως βεβαια ειναι παντα προθυμοι να το κανουν απο την λαχταρα τους να χαρουν τα εγγονακια. Εμεις μιας και δεν δουλευω δεν εχει χρειαστει να την κρατησουν πολλες φορες..καποιες φορες που επρεπε να λειψω για δουλειες και δεν ηθελα να ταλαιπωρησω το παιδι,ή καποιες φορες για να βγουμε με τον συζυγο,Ομως ποτε δεν τους εχουμε εκμεταλλευτει.
Κατερινάκι με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη με τις απόψεις σου.
Οι παππουδογιαγιάδες δεν είναι υποχρεωμένοι να μας μεγαλώνουν τα παιδιά ή να μας βοηθάνε καθημερινά. Αν το θέλουν εκείνοι και εχουν ελευθερο χρόνο φυσικά και μπορουν να δώσουν μια χείρα βοηθείας. Όχι όμως υποχρεωτικά όπως πολλά ζευγάρια νομίζουν.
Είναι και αυτοι άνθρωποι που εχουν μοχθήσει και τωρα που έρχεται η στιγμή να ξεκουραστούν, τους "φορτώνουμε" και εμεις υποχρεωτικά τα δικά μας "βάρη".
Δυστυχώς το βλέπω να γίνεται κατά κόρον και νευριάζω.
Απο τη στιγμή που κάναμε τη δική μας οικογένεια, είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Ναι, θα βοηθήσουν όπου και όταν μπορούν, αλλά όχι επειδή το επιβάλουμε εμείς, επειδή το θέλουν οι ίδιοι και φυσικά χωρίς εκμετάλλευση.
Και ναι, πρέπει τα παιδιά μας να εχουν επαφή με τους παππουδογιαγιάδες, είναι στο χέρι μας. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είμαστε εμείς ή εκείνοι λίγο περίεργοι, αλλά ας βάζουμε αμφότεροι νερό στο κρασί μας…αυτές οι αναμνήσεις θα πλουτίσουν την υπόλοιπη ζωή μας.
Μην πάμε και πολύ μακριά….σε λίγα (αρκετά χρόνια δηλαδή) που θα είμαστε εμείς γεροντάκια, αυτό δεν θα θέλαμε; Αγάπη και επαφή με τα εγγόνια και τα παιδιά μας;
Αχ να ξερεs σε τι φαση με βρισκειs Κατερινα μου. Δεν μπορω καν να γραψω. Θα συμφωνησω απλα σε ολα και θα σου πω οτι χτυπησεs φλεβα.