Ξυπνώντας μνήμες από τα παλιά!

Τελικά το fb μπορεί να ξαναενώσει παλιούς γνώριμους; Στην περίπτωσή μας ναι! Την Κυριακή το πρωί και μετά από 25 ολόκληρα χρόνια είχα τη χαρά να συναντήσω κάποιους από τους συμμαθητές μου που ήμασταν μαζί στο δημοτικό. Και όχι μόνο τους συμμαθητές μου αλλά και τον δάσκαλό μας!!! Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε και τους 27 συμμαθητές μας και κάποιοι έλειπαν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.

Πάρκαρα αρκετά μακριά από το σημείο του ραντεβού μας αλλά έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περπατήσω στους δρόμους της γειτονιάς του σχολείου μου μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί να περνούσα από εκεί αλλά μόνο με το αυτοκίνητο. Άλλοτε δίνοντας σημασία κι άλλοτε όχι. Έχω 15 και πάνω χρόνια που έχω φύγει από την περιοχή….

Η μέρα ήτανε ζεστή, ηλιόλουστη! Περπατούσα στα στενά δρομάκια και άθελά μου μελαγχόλησα. Ήρθαν στο νου μου άλλες εποχές… Τότε που ακόμα ήμασταν μικρά παιδιά και πηγαίναμε στο δημοτικό με την τσάντα στους ώμους.

Τότε που για να πάω στο σχολείο πηδούσα από πλακάκι σε πλακάκι χωρίς να πατήσω τους αρμούς (τι κόλλημα κι αυτό!)!

Η γειτονιά δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ…. Απέναντι ακριβώς από την μία είσοδο του σχολείου, το πάρκο που παίζαμε μικρά μετά το σχόλασμα, πολύ αναβαθμισμένο σε σχέση με τότε.

Στον νου μου ήρθαν διάφορες σκηνές από εκείνα τα χρόνια. Τα παιχνίδια στην αυλή, τα μαλώματα μας, τα διαλείμματα που γράφαμε ημερολόγιο και ανταλλάσσαμε κάρτες και αλληλογραφίες, τα μαθήματα, η αγιαστούρα κι ένα σωρό άλλες αναμνήσεις, καλές και άσχημες, που πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Ακόμη κι εκείνες οι εκδηλώσεις για τις εθνικές γιορτές που η τάξη μας συμμετείχε ως η χορωδία του σχολείου κι εγώ ως ή πιανίστας (αργότερα στο σπίτι βρήκα τις αντίστοιχες φωτογραφίες).

Οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν στην παιδική χαρά με έβγαλαν από τις σκέψεις μου και προχώρησα πιο γρήγορα προς το σημείο της συνάντησης. Είχαμε δώσει ραντεβού από την πλευρά του κτιρίου που ήταν η αυλή του σχολείου. Τους είδα από μακριά να μου χαμογελούν και περιμένουν.

Γνώριμα, αγαπημένα πρόσωπα, που παρόλα τα χρόνια που περάσανε έμοιαζαν ίδια με τότε!  Όταν από μακριά είδαμε να έρχεται και ο δάσκαλός μας η συγκίνηση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Μας μίλησε από μακριά και η χροιά της γνώριμης φωνής του (ίδιας κι απαράλλαχτη!) μου έφερε δάκρυα στα μάτια.  Δάσκαλός μας από την Τρίτη ως την Έκτη δημοτικού μας είχε όλους στιγματίσει βάζοντας ένα λιθαράκι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας, μεταδίδοντάς μας τις γνώσεις του με έναν μοναδικό τρόπο! Ένας Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο!

Το σχολείο μας όταν ξεκινήσαμε εμείς στην πρώτη ήταν καινούργιο! Μετά από 25 χρόνια έμεινε ακριβώς το ίδιο με ελάχιστες επεμβάσεις τουλάχιστον στην αυλή που μπορούσα να δω! 

Αφού μαζευτήκαμε όλοι πήγαμε για καφεδάκι σε μια κοντινή καφετέρια και τα είπαμε.  Λίγο για τις οικογένειές μας, λίγο για τα επαγγελματικά μας, λίγο για τότε που ήμασταν παιδιά, λίγο για το σήμερα που όλους μας πιέζει και μας φοβίζει επαγγελματικά. Ο δάσκαλός μας μας είπες ιστορίες από τα παλιά όπως τότε μέσα στην τάξη. Μας έκανε εντύπωση πως ήξερε για όλους μας λίγο ή πολύ τι απογίναμε. Τόσα γνώριζε που μας έλεγε και τα νέα όσων λείπανε!

Περάσαμε πάρα πολύ όμορφα! Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε μαζί με τους όλους υπόλοιπους πολύ σύντομα!

Στο σπίτι των γονιών μου ανασκάλεψα στα αναμνηστικά και στα άλμπουμ και βρήκα εκτός από φωτογραφίες το αναμνηστικό λεύκωμα της χρονιάς που αποφοιτήσαμε από το δημοτικό. 

Διάβασα συγκινημένη (και τότε έκλαιγα όταν το διάβασα για πρώτη φορά) τον αποχαιρετισμό του δασκάλου μας…

Φίλες και φίλοι, 
Πως αλήθεια σε μια τόσο σύντομη γραφή να μπορέσω να κλείσω την 4χρονη ζωή μαζί σας; Πως να μείνω στα τωρινά, όταν η σκέψη μου, πετούμενο πουλί, φτερουγίζει σε τόσες όμορφες και γεμάτες ποίηση αναμνήσεις; Πως φίλοι μου να σας αποχωριστώ χωρίς δάκρυα στα μάτια και σφίξιμο στην καρδιά. Όμως ο θεριστής του ΄88 έτσι θέλει. Και σεις μεστωμένα, σαν τα στάχυα, παλικαράκια έτοιμα για καινούργιους ορίζοντες. Η σκέψη μου και η ευχή μου θα σας συντροφεύουν πάντα. 
Στις δυσκολίες της ζωής μείνετε ακέραιοι, κραταιοί και αλύγιστοι. Έτσι δε λέγαμε; Προφυλαχθείτε από τη φοβερή μάστιγα των ναρκωτικών και του τσιγάρου. Θυμάστε την κουβέντα μας γι αυτά; Προσέξτε τους καινούργιους σας φίλους και φίλες. Συνεχίστε για την αναζήτηση της αλήθειας και της γνώσης, μη περιμένετε να σας τη δώσουν. Γίνετε ακοίμητοι φρουροί της Ειρήνης. Ακολουθώντας το δρόμο του Γολγοθά γίνετε κήρυκες του Ευαγγελίου και της Αγάπης και με όραμα την κοινωνική δικαιοσύνη, χαράξτε καινούργια πορεία στην εφηβική σας ζωή. Πάρτε μέρος σε κάθε αντιπολεμική εκδήλωση και απλόχερα σκορπίστε το μήνυμα της χαράς για τη ζωή και την επιβίωση. Τα νιάτα πρέπει να ζουν και να δημιουργούν. Μείνετε φίλοι με τους γονείς σας και νοιώστε την αγκαλιά τους απάνεμο λιμάνι, όσο γέρικο κι αν γίνει το καράβι. 
Ας σταματήσω όμως εδώ. Μήπως αλήθεια από τα παραπάνω που σας θύμισα, νομίσατε ότι ξαφνικά έγινα δάσκαλος ή ηθικολόγος; Όχι παιδιά μου. Ήμουν και θα μείνω πάντα φίλος σας. Έτσι θέλω να με θυμάστε. όπως ασφαλώς θα θυμάστε ότι από τα τέσσερα συνεχή χρόνια, χάσαμε μόνο μια μέρα μάθημα. Είναι κι αυτό ένα ρεκόρ από τα πολλά που είχε η τάξη μας. 
Σας σφίγγω το χέρι φίλες και φίλοι
Καλό δρόμο
Α.Φ.

Αφιερωμένο σε όλους εσάς και στα χρόνια που περάσαμε παρέα….

Κατερίνα