Όταν κατά τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου αρχίσαμε να κανονίζουμε τα διαδικαστικά με το μαιευτήριο, παρατηρήσαμε ότι το μπάτζετ μας δεν έφτανε για να μείνω σε δίκλινο δωμάτιο. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίσαμε να μείνω σε τρίκλινο, το οποίο ούτως ή άλλως ήταν αρκετά ευρύχωρο (ήμουνα στον μαυετήριο ΡΕΑ). Μόλις όμως το ανακοίνωσα σε μερικούς μας φίλους έπεσαν να με φάνε γιατί λέει θα δυνοπαθούσα με άλλες δύο γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο, που δεν θα ήξερα από που κρατάει η σκούφια τους, αν είναι καθαρές και λοιπές τέτοιες μπούρδες.
Επειδή όμως εγώ είμαι γενικά πολύ θετικός άνθρωπος δεν άφησα να με επιρρεάσουν τα λόγια τους. Αλλωστε είχα πολύ πιο σοβαρά θέματα να σκεφτώ από αυτό. Και όντως, πείτε το τύχη, πείτε το θετική συμπαντική απάντηση, πείτε το θεική χείρα βοηθείας, έτυχα στο καλύτερο δωμάτιο ολόκληρου του μαιευτηρίου. Και οι δύο κοπέλες που ήταν μαζί μου ήταν θαυμάσιες και περάσαμε υπέροχα!!!
Ενώσαμε τις χαρές και τις ανησυχίες μας, γελάσαμε με τα κατορθώματά μας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στηρίξαμε η μία την άλλη στις δύσκολες στιγμές που ο πόνος και η κούραση μας κατέβαλε και οι τέσσερις μέρες πέρασαν σαν νερό.
Πριν λιγες ημέρς, λοιπόν, είχα μια πολύ ευχάριστη επίσκεψη. Η μία από τις δύο κοπέλες ήρθαν στο σπίτι μας με το γιοκα τους (δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν μετά από τη γέννα) και περάσαμε τόσο μα τόσο όμορφα. Οταν είδα πρώτη φορά τη Θ. στο μαιευτήριο δεν μου έκανε και πολύ καλή εντύπωση. Βέβαια η κοπέλα ήρθε στο δωμάτιο μετά από 18 ώρες τοκετού!!! Τι ήθελα κι εγώ να μας υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες; Ευτυχώς όμως που έπεσα έξω! Είναι κορίτσι πρώτης τάξεως. Η Θ. από την πρώτη στιγμή που πήρε το γιό της αγκαλιά τον αποκαλούσε “Λιακάδα μου”. Μα δεν είναι υπέροχη προσφώνηση; Και μόνο με το άκουσμα αυτής της λέξης θέλεις να χαθείς στην αγκαλιά και στο χαμόγελο του παιδιού σου! Πόσο μάλλον εγώ που εκείνες τις ημέρες δεν είχα τη μικρή στην αγκαλιά μου καθώς ήταν στην θερμοκοιτίδα.
Η “Λιακάδα” λοιπόν (ή αλλιώς Μπραντ Πιτ) και η “Αντζελίνα Τζολί” (η κόρη της άλλης φίλης μας, της Κ.) μου κράτησαν συντροφιά τις στιγμές αυτές που δεν είχα το Μελιτάκι μου (ή αλλιώς Τζένιφερ) στην αγκαλίτσα μου. Η παρουσία τους και τα κλάμματά τους γέμιζαν το δωμάτιο με ζωή και αποδείκνυαν ότι είναι το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής.
Σε όλες τις Λιακάδες του κόσμου που γεμίζουν της ζωή μας με χαμόγελα, ευτυχία, χαρά, περηφάνια, αγωνίες, εμπειρίες, δημιουργικότητα και πάνω απ’ όλα γεμίζουν την καρδιά μας με αγάπη, εύχομαι το 2012 να δημουργήσει τη βάση για ένα καλύτερο μέλλον και να γεμίσει τη ζωή τους ηλιαχτίδες, δροσοσταλίδες, νεραιδόσκονη και λιακάδες, πολλές λιακάδες!!!
Υ.Γ. Τα δικαιώματα της “Λιακάδας” ανήκουν στη Θ. (χιχι)
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τις ωραίες αναμνήσεις και τις δυο σας
Callie
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
