Παρουσίαση του βιβλίου “Πορφυρό ποτάμι”

Πορφυρό ποτάμι. Ένα βιβλίο συγκλονιστικό, ανθρώπινο που διαβάζοντάς το και ρουφώντας κυριολεκτικά τη ζωή των ηρώων του, θα δείτε να περνάει μέσα από τις γραμμές του και όλη η ιστορία του Ελληνισμού από τα βάθη της Ανατολής, τον ξεριζωμό τους από τις ρίζες τους και την εγκατάστασή τους στην νέα τους πατρίδα. Ένα βιβλίο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός για όλους που θα σας καθηλώσει και θα σας κάνει να λατρέψετε την πένα της συγγραφέως κυρίας Σόφης Θεοδωρίδου.

Από εμένα ένα μεγάλο εύγε για αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα  που μας χαρίσε, γεμίζοντάς με συναισθήματα ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις από τις διηγήσεις της μητέρας μου για τον ξεριζωμό της από την πατρίδα της, την Σμύρνη!

Βρείτε το βιβλίο με έκπτωση εδώ

Νιόβη ονόμασε το ασθενικό βρέφος όταν ήρθε στον κόσμο η νονά του. Μα γιατί; Μήπως είχε διαίσθηση και ήθελε τα χαρίσματα της αρχαίας Νιόβης, να τα μεταδώσει μαζί με το όνομα στη μικρή νεογέννητη για να της μοιάσει; Μάλλον ήθελε να της σταλάξει μέσα της την τόλμη, την αγάπη και την υπομονή, γιατί η αρχαία Νιόβη ήταν μάνα και υπερηφανευόταν για την ομορφιά των παιδιών της. Μα οι θεοί σκότωσαν τα παιδιά της και αυτή με τόλμη ζήτησε τη βοήθεια του Δία να σπλαχνιστεί τον πόνο της. Αυτός τη βοήθησε και τη μεταμόρφωσε σε βράχο όπου μέρα και νύχτα με υπομονή, για χάρη των παιδιών της, στάλαζαν τα δάκρυά της. Ο πατέρας της ο Δημητρός είχε δει και αυτός το σημάδι πριν την γέννα της Νιόβης. Τα νερά του ποταμού όπου ήταν βαρκάρης, είχαν γίνει κόκκινα και το ποτάμι έγινε πορφυρό. Τα σημάδια αυτά άραγε ποια μελλούμενα  προμήνυαν; Ποια η μοίρα αυτού του παιδιού με το παράξενο όνομα για εκείνα τα χρόνια, στα βάθη της Ανατολής όπου ζούσαν, στο Τσαχούρ της Καππαδοκίας;

Ο Δημητρός και η γυναίκα του έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να συνεφέρουν τη μικρή Νιόβη, όμως απελπισμένοι άφησαν τη ζωή του κοριτσιού στη μοίρα της. Αυτή όμως ήθελε να ζήσει και έζησε γιατί και ο θάνατος ακόμα δε ζήλεψε την αρρώστια της. Ο πατέρας της ήταν η αιτία που την κουβάλησε μέσα στον άγριο χειμώνα μόνος του στη μεγάλη πόλη και σε έναν άγνωστο γιατρό, όταν οι άλλοι την είχαν ξεγράψει και αυτό το χρέος κάποτε η Νιόβη έπρεπε να το ξεπληρώσει.

Υπόδουλοι ήταν οι Έλληνες σε εκείνα τα όμορφα μέρη, όμως ζούσαν αρμονικά όλοι μαζί με τους Αρμένιους και τους Τούρκους αδελφικά, ως καλοί γείτονες, μιλώντας την ίδια γλώσσα. Αλλά, άλλα ορίζει ο απλός λαός και άλλα ορίζει το κράτος και οι καιροί έχουν γυρίσματα. Δεν είμαστε μόνο εμείς που ορίζουμε τη μοίρα μας. Οι πόλεμοι ήρθαν και κατέστρεψαν τα πάντα. Οι Α’ και Β’ Βαλκανικοί και  ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος έφερε ανακατατάξεις στα κράτη, αλλά περισσότερο στους ανθρώπους που έφεραν στις ζωές τους τα πάνω κάτω. Καμιά δικαιολογία σε όλους τους μεγάλους του κόσμου που έβλεπαν σαν μυρμήγκια τους ανθρώπους. Η ήρεμη ζωή των ανθρώπων της Καππαδοκίας και γενικά του Ελληνισμού της Μ. Ασίας άλλαξε. Άλλοι πολέμησαν στο πλευρό της Τουρκίας και άλλοι στάλθηκαν στα αμελέ ταμπουρού, στα κολαστήρια εργασίας. Μέσα σε αυτήν την αντάρα ο Φιλίπ η πρώτη και μοναδική αγάπη της Νιόβης χάθηκε. Έφυγε εξαιτίας μιας συμπλοκής με ένα Τουρκόπουλο και μετά από πολλές περιπέτειες βρέθηκε να είναι μεγάλος και τρανός στην Οδησσό. Χώρισαν το 1914 όταν αυτός ήταν έφηβος και αυτή 12χρονο κορίτσι και μόνο ένα μενταγιόν μυστικό τους έδενε. Μάταια η Νιόβη, που είχε ξεπεράσει την αρρώστια της, τον περίμενε. Η μοίρα της και η επιμονή της μάνας της και των αδελφάδων της για να ξεπληρώσει το χρέος προς την οικογένειά της, την έριξαν στην αγκαλιά ενός Τούρκου,  χωρίς τη θέλησή της, που τη ζήτησε μαγεμένος από τα μαβιά μάτια της.

Ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Μ. Ασίας από τα πατρικά τους εδάφη, φέρνει μαζί τους και την Νιόβη στην Ελλάδα μαζί με έναν από τους γιούς της που κυλάει μέσα του αίμα τούρκικο. Χωρίζει στα δύο η ψυχή της, αφήνοντας τον άλλο γιό της πίσω. Άραγε θα μπορέσει να επιβιώσει στις άθλιες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα από τους χιλιάδες πρόσφυγες, λόγω της ανταλλαγής;  

Στο πεπρωμένο της όμως είναι γραμμένο μετά από τόσα βάσανα να ενωθεί και πάλι η ζωή της με τη ζωή του Φιλίπ μακριά από την πατρίδα τους. Στη Σαλονίκη, που είναι γεμάτη από διάφορες ράτσες. Εβραίους, Τούρκους, Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους.  Ποια άραγε παιχνίδια τους ετοιμάζει η ζωή από εδώ και πέρα, αλλά και ποια η μοίρα αυτού του παιδιού της, του σπλάχνου της;

Μάλλον η μοίρα τούς στήνει παγίδα. Ή μήπως ο Διάβολος; Ή μήπως εν τέλει ο Θεός; Θα μπορέσει ποτέ η Νιόβη ζώντας τη ζωή της να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα;