Ένα αξέχαστο οικογενειακό Πάσχα στα Πριγκηπόνησα

Το Ανθομέλι είναι το δικά μας οικογενειακό online αναμνησιολόγιο και δεν θα μπορουσε να λείπει από αυτό η αναφορά μας στο Πάσχα του 2019 που περάσαμε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ένα ξεχωριστό Πάσχα για πολλούς λόγους και για όλους μας γεμάτο με οικογενειακές στιγμές χαράς αλλά και συγκίνησης. Η Κυριακή του Πάσχα ήταν επίσης μοναδική και την περάσαμε με μια ημερήσια εκδρομή στα Πριγκηπόνησα και πιο συγκεκριμένα στην Χάλκη και στην Πρώτη.

Πασχαλινές αναμνήσεις

Από μικρές θυμόμαστε να γιορτάζουμε το Πάσχα στο χωριό μας. Μαζευόμασταν όλες οι οικογένειες στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού με τη μεγάλη αυλή με τις δύο αντικριστές ιτιές και το πηγάδι και σουβλίζαμε το αρνί χορεύοντας με νταούλια και ζουρνάδες. Όταν κάπου εκεί στο γυμνάσιο και στο λύκειο, μετακομίσαμε σε μεγάλο σπίτι με αυλή, όλη αυτή η στρατιά ανθρώπων και συγγενών μεταφέρθηκε σε εμάς (η γιαγιά μας άλλωστε έφυγαν από το χωριό και μετακόμισαν στην πόλη) και έτσι πάλι η μαμά μας είχε να φροντίσει για ένα σωρό ανθρώπους. Ο μπαμπάς να ξυπνάει από το πρωί για τα κρέατα, η μαμά κι εμείς να τρέχουμε σαν τρελές… γιατί αυτό που μας έκανε να διαφέρουμε από τις άλλες οικογένειες που και αυτές είχαν κόσμο ήταν ότι εμείς είχαμε κόσμο για πολλές μέρες καθώς πολλοί συγγενείς ήταν από μακρυά κι έτσι έμεναν στο σπίτι μας. Καταλαβαίνετε λοιπόν για πόσα πρωινά, μεσημεριανά, απογευματινά και βραδινά έπρεπε να ετοιμάζει η μαμά μου φαγητό για όλους. Και αυτό συνέχισε και όταν εγώ έγινα νύφη και ερχόμασταν όλοι μαζί από Αθήνα μαζί με τα πεθερικά μου. Και όσο κι αν ανυπομονούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί, είχαμε και ένα “ουφ” μέσα μας για αυτό που μας περίμενε κάθε φορά που δεν σας κρύβω ότι μεταφραζόταν και σε ένταση και σε μικροκαβγάδες!

Εδώ, εδώ κι εδώ θα βρείτε και παλιότερα Πάσχα μας μαζί αλλά και χώρια (εδώ κι εδώ)

Η απόφαση

Έτσι, κάποια στιγμή πριν μια τετραετία περίπου αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα δεδομένα κι έτσι το 2014 ήταν και η πρώτη φορά που κάναμε Πάσχα μόνο οι 3 οικογένειες με τα παιδιά μας και δεν σας κρύβω ότι ήταν το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας! Η επόμενη ήταν μέτρια καθώς δεν ήμασταν όλοι μαζί και η μεθεπόμενη εξίσου ωραία με χορούς και πανηγύρια στην αυλή μας καθώς όντως ήμασταν όλοι πιο ήρεμοι με λιγότερα άτομα να φροντίζουμε και να “υπηρετούμε”. Και ήρθε το πέρσι που πήραμε για πρώτη φορά την απόφαση να μην κάνουμε Πάσχα στο σπίτι μας! Για εμάς αυτή η απόφαση ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός! Και την πήραμε συνειδητά όλοι μας. Δεν τη μετανιώσαμε και θα θυμόμαστε κι αυτό το Πάσχα για πάντα καθώς και τα παιδιά μας. Αποφασίσαμε να περάσουμε τις Άγιες ημέρες του Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη και να κάνουμε ανήμερα Πάσχα στην Πρώτη, το νησί που πέρασε ο άντρας μου τα δέκα πρώτα καλοκαίρια της ζωής του. Ένα Πάσχα τόσο μαγικό και διαφορετικό που δεν υπήρχε περίπτωση να μην καταγράψουμε στο Ανθομέλι, το προσωπικό μας αναμνησιολόγιο! 

Διαβάστε περισσότερα για την Κωνσταντινούπολη, άρθρα που συνδέονται με το ταξίδι μας εκείνο το Πάσχα

• Κωνσταντινούπολη: Η Πόλη των Πόλεων
• Αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης στην περιοχή Σουλτάν Αχμέτ
• Στο ενυδρείο της Κωνσταντινούπολης με τα παιδιά

Οργάνωση ταξιδιού

Το πρόγραμμα για το ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη το είχαν αναλάβει η ειδική στον προγραμματισμό Μαμά Μαρία αλλά και η Κατερίνα με τη βοήθεια του Κώστα που ξέρει την Πόλη πολύ καλά. Έτσι, την ημέρα του Πάσχα είχαν αποφασίσει να την περάσουμε στα Πριγκηπόνησα με βόλτα στη Χάλκη και μετά για φαγητό στην Πρώτη, που όπως σας είπα ήταν το νησί που τόσα χρόνια μου περιέγραφε ο Κώστας μέσα από τις αναμνήσεις του.

Πριγκηπόνησα

Μετά από μία αξέχαστη Ανάσταση στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης (θα σας μιλήσουμε ξεχωριστά γι αυτή τη νύχτα) ξημέρωσε Κυριακή του Πάσχα. Ξεκινήσαμε το πρωί και με το τραμ από την περιοχή του Πύργου του Γαλατά που ήταν το ξενοδοχείο μας, φτάσαμε στο λιμάνι απ’ όπου θα ξεκινούσε το πλοίο της γραμμής για τα Πριγκιπόνησα.

Πήραμε το τραμ από τη στάση κοντά στο ξενοδοχείο μας και φτάσαμε στο λιμάνι όπου κόψαμε τα εισιτήριά μας. Ένα τοστ ή ατσμά (παραδοσιακό γλυκό ψωμί που θυμίζει τσουρέκι) κι έναν χυμό ή καφέ για πρωινό στα όρθια ενώ περιμέναμε το πλοίο στην ουρά και σαλπάραμε!

Εισιτήρια skip the line για το πλοίο μπορείτε να κόψετε εδώ. Περιλαμβάνει και app για ξενάγηση στα νησιά.

Ο καιρός ήταν υπέροχος κι εμείς, καθώς περνούσαμε τόσο καλά, είχαμε όλοι πολύ ανεβασμένη διάθεση. Για τα παιδιά όπως καταλαβαίνετε ήταν όλα αυτά ιδιαίτερα πρωτόγνωρα και το κέφι τους ήταν στα ύψη. Η διαδρομή μέχρι τη Χάλκη ήταν απολαυστική και η θέα στα παράλια της Κωνσταντινούπολης μαγευτική.

Τα Πριγκηπόνησα (Adalar = Νησιά), είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στη Θάλασσα του Μαρμαρά, νότια της Κωνσταντινούπολης. Αποτελείται από 4 μεγάλα κατοικημένα νησιά (Πρώτη, Αντιγόνη, Χάλκη, Πρίγκηπος) και 5 μικρότερα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα Πριγκηπονήσια ήταν και είναι δημοφιλής προορισμός για ημερήσιες εκδρομές από την Κωνσταντινούπολη. Υπάρχουν συχνά και οικονομικά δρομολόγια με την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία από τα βασικά πορθμεία της Πόλης (Bostancı, Kartal, Sirkeci/Eminönü, Kabataş και Yenikapı). Στα Πριγκηπόνησα δεν υπάρχουν αυτοκίνητα και οι μετακινήσεις γίνονται με παραδοσιακές άμαξες και ποδήλατα (υπάρχουν και ενοικιαζόμενα).

Χάλκη, Εκκλησιαστική σχολή

Φτάσαμε στη Χάλκη και είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε την ξενάγησή μας. Πώς; Με τις παραδοσιακές άμαξες!

Εδώ δεν θα σας κρυφτώ. Πέρα από την καλή μας διάθεση, το όλο σκηνικό δεν ήταν και το καλύτερο καθώς η όλη διαδικασία γίνεται τόσο γρήγορα και τόσο βιαστικά που τελικά χάσαμε τον Μπαμπά Χρήστο, χεχε! Ναι, τον χάσαμε! Που λέτε, για να ανέβεις στην άμαξα περιμένεις μαζί με πολύ κόσμο στην ουρά, κόσμο όμως που στην περίπτωση μας δεν είναι και του καλύτερου επιπέδου (λυπάμαι που το λέω αυτό!) και έτσι υπήρχε μια γενικότερη σύγχυση και εκνευρισμός. Τέλος πάντων, όταν έρχεται η σειρά σου, η κάθε άμαξα παίρνει μέχρι 4 άτομα. Έλα μου ντε που εμείς ήμασταν σύνολο 9! Ναι, αλλά το θέμα είναι ότι οι “υπεύθυνοι” σε ανεβάζουν τόσο γρήγορα (για να μην χάσουν το μεροκάματο και το δευτερόλεπτο) που ακόμα και ο Κώστας που μιλάει τούρκικα, δεν πρόλαβε να συνεννοηθεί μαζί τους. Από πίσω μας η Κατερίνα που τους ανεβάζουν άρον άρον κι αυτούς (χωρίς να ξέρουν και τουρκικά) και τότε συνειδητοποιούμε ότι ο μπαμπάς μας έχει μείνει σίξιλος να μας κοιτάζει να φεύγουμε! Για γέλια και για κλάματα δηλαδή και χωρίς κινητά καθώς είχαν μόνο οι δύο άντρες της παρέας ανοιχτά.

Τελικά προσπαθούμε να χαλαρώσουμε και να σκεφτούμε ότι θα μας βρει επάνω στη Σχολή της Χάλκης και κάπου εκεί τραγουδώντας τον “καροτσέρι” ανεβαίνουμε στην κορυφή του νησιού απολαμβάνοντας τα όμορφα αρχοντικά σπίτια.

Η αλήθεια είναι πως και η “βόλτα” ήταν απίστευτα γρήγορη λες και κάναμε αγώνα δρόμου με την άμαξα κάτι που την έκανε να χάνει την αυθεντικότητά της.

Μην τρομάξετε αν ο αμαξάς σας αφήσει στη μέση του πουθενά! Χαχα! Οι αμαξάδες το κάνουν για να γλιτώσουν λίγη από την ανηφορική διαδρομή και να μην κουράσουν τα άλογα και ίσως για να στρίψουν πιο εύκολα. Θα πρέπει να προχωρήσετε με τα πόδια δύο με τρία λεπτά και θα φτάσετε στην είσοδο της Θεολογικής Σχολής.

Στην Χάλκη, στον Λόφο της Ελπίδας, βρίσκεται εγκατεστημένη η Μονή της Αγίας Τριάδος και η Ιερά Θεολογικὴ Σχολή Χάλκης, η κύρια θεολογική σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης που έκλεισε από τις τούρκικες αρχές το 1971 εξαιτίας ενός τουρκικού νόμου που απαγόρευε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Οι θεολογικές εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν το Παρεκκλήσιo της Αγίας Τριάδoς, κοιτώνες, αναρρωτήριο, γραφεία, και την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη η οποία κατέχει σημαντική ιστορική συλλογή βιβλίων, περιοδικών και χειρογράφων.

Φτάνοντας στη Σχολή της Χάλκης κι αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στους καταπράσινους και περιποιημένους κήπους μπήκαμε μέσα να θαυμάσουμε τον χώρο.

Μπαίνοντας στο κτήριο της Σχολής, ξεναγηθήκαμε στους χώρους και είχαμε και την τύχη, καθώς ο τότε Μητροπολίτης Προύσης και νυν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος είναι προσωπικός φίλος του άντρα μου, να παραυρεθούμε και στο κάλεσμα για καφέ στο γραφείου του αλλά και στο πασχαλινό τους γεύμα. Ωστόσο απολαύσαμε μόνο τον καφέ και έπειτα ευγενικά πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή με την αγωνία του πού θα βρούμε τον μπαμπά μας.

Κατά την επιστροφή μας είχαμε δύο επιλογές. Να επιστρέψουμε με τα πόδια ή με παϊτόνι (πιάτσα έξω από τη Σχολή). Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο με την ελπίδα να είναι η επιστροφή λίγο πιο χαλαρή (ήταν τελικά) αλλά και να φτάσουμε πιο γρήγορα.

Όταν φτάσαμε εκεί που είχαμε πάρει το παϊτόνι, με χαρά συναντήσαμε τον μπαμπά να πίνει τον καφέ του και μας είπε ότι είχε ανέβει τελικά κι αυτός έως επάνω αλλά δεν μας είχε βρει (ε, φυσικά αφού εμείς πίναμε καφέδες!). Τέλος καλό όλα καλά και κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα να φύγουμε για την Πρώτη.

Κυριακή του Πάσχα στην Πρώτη

Ξαναμπήκαμε στο πλοίο και σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει. Εκεί πρέπει να σας πω ότι ο Κώστας είχε ήδη μιλήσει στον παιδικό του φίλο, τον Ρόι, που έχουν ακόμα το εξοχικό τους στο νησί ώστε να μας κλείσει τραπέζι για να φάμε σε κάποιο μαγαζί. Ο φίλος του μας έκανε κρατήσει σε δύο μαγαζιά για να διαλέξουμε ποιο θέλαμε. Το ένα ήταν σε ένα εστιατόριο πολυτελείας και το άλλο στο Jardin. Ποιο είναι βρε Κώστα, το Jardin, ρωτούσα εγώ γεμάτη άγχος για το πού θα φάμε ώστε να ευχαριστηθούν όλοι; Α, μου λέει, είναι μια ταβέρνα που θα ψήσουμε μόνοι μας! Τι λες, του λέω, πας καλά; Φύγαμε από το σπίτι μας για να ψήσουμε τελικά πάλι μόνοι μας και να μην μας περιποιηθούν; Έτοιμη εγώ για καυγά, καταλαβαίνετε! Εμπιστεύσου με, μου λέει και είχε τελικά πολύ δίκαιο.

To Jardin που λέτε είναι μια μικρή ταβέρνα στην Πρώτη που σερβίρει μόνο σαλάτες, πατάτες, ψητές πιπεριές, τζατζικάκι και αναψυκτικά και ο χώρος με τα τραπέζια είναι μπροστά στη θάλασσα! Το ιδιαίτερο όμως είναι ότι σου δίνει το μαγκάλι και ζεστά κάρβουνα, αφού πρώτα εσύ έχεις αγοράσει από τον χασάπη τα κρεατικά σου, για να τα ψήσεις μόνο σου! (Επειδή δεν σερβίρεται αλκοόλ στις ταβέρνες πήραμε και τις μπυρίτσες μας από ένα σούπερ μάρκετ). Εντάξει, το σκηνικό ήταν μαγικό και τα κρεατικά που φάγαμε από τον τοπικό κρεοπώλη (πήγαμε συστημένοι, δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε ρόλο) ήταν από τα καλύτερα που έχουμε φάει, χωρίς υπερβολές!

Τα ψησίματα τα ανέλαβε ο ψήστης της οικογένειας που πλέον δεν είναι ο μπαμπάς μας αλλά έχει δώσει τα ηνία στον μάστορα Γιώργο που με τη βοήθεια του Κώστα, του Θάνου και της Μελίτας (που απλά κατάφερε να ρίξει μερικά κεφτεδάκια κάτω) μας έψησε τα καλύτερα πασχαλινά κρεατικά.

Ο καιρός μοναδικός, οι σαλάτες δροσερές, οι πατατούλες φρέσκες, οι μπύρες και τα αναψυκτικά παγωμένα και τα κρέατα καλοψημένα και πεντανόστιμα! η θέα προς την ασιατική Τουρκία με τους ουρανοξύστες της μας έκανε να μην πιστεύουμε ότι το ζούμε όλο αυτό. Τι άλλο να θέλαμε; Για καλή μας τύχη είχαμε και μια χαρούμενη παρέα δίπλα μας με κιθάρες και τραγούδι κι έτσι είχαμε και ψυχαγωγία. Ένα όνειρο σας λέω και πρωτάκουστο για εμάς μετά από τόσα χρόνια!

Στην παρέα μας ήρθε και η οικογένεια του Ρόι που παρ’ όλη τη δυσκολία της επικοινωνίας λόγω της γλώσσας περάσαμε πολύ όμορφα. Τα παιδιά πήγαν με τα δικά τους παιδιά για παγωτό και κούνιες σε μια παιδική χαρά πολύ κοντά στην ταβέρνα (στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα) κι έτσι κανείς δεν βαρέθηκε!

Λίγο πριν την επιστροφή αποφασίσαμε να κάνουμε φυσικά και μια βόλτα στο νησί και να βρούμε το παλιό σπίτι του Κώστα που μας γέμισε όλους με μεγάλη συγκίνηση καθώς ειδικά για τον Κώστα ήταν απίστευτο που η κόρη του έπαιζε και τριγύριζε γύρω από το σπίτι και τις γειτονιές που αυτός περνούσε κάθε χρόνο για τρεις μήνες για 10 χρόνια από τη ζωή του!

Η επιστροφή από τα Πριγκιπόνησα ήταν πιο σιωπηλή και κουραστική αλλά ήμασταν τόσο γεμάτοι στην ψυχή και στην καρδιά που θέλαμε μεν να ξεκουραστούμε αλλά και από την άλλη να μην τελειώσει ποτέ αυτή η μέρα στα Πριγκηπόνησα!

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Day 8 of #meetthetravelsoul challenge of @traveliara_psychi and let’s talk about a bad travel experience. Well, fortunately I don’t have many but I remembered the bad ending our trip to Istanbul had … Because my husband is a Greek Christian born in Istanbul our bonds to this city are very strong . So last Easter we decided to have a memory trip to Kostas parentsland. But we weren’t alone. My sister’s family and our parents started a road trip journey from Athens and Thessaloniki to Constantinopole. It was a trip of a lifetime with three Greek Travel Families and two cars. In the second and third picture you can see how great time we had during the way where our mum had even prepared pic nic lunch. … But the return was not as joyful as the the whole trip as after almost one hour of driving (but fortunately when we had already entered Greece) , my sister’ s car broke down in the middle of nowhere. It was night with no lights in the street and with all of us trying to figure out our next step. The kids were already tired and the roadside assistance informed us they needed more than an hour to come. Stress levels were high and we weren’t sure if we have to stick together or be separated. We called our uncle from a nearby village who is a taxi driver to take at least the kids and our parents but he couldn’t come. We stayed there for almost two hours before they took George’s car to the nearest city and there they gave them a taxi. We drove the next 2 and a half hours 5 people in our car (I still remember how tight we were as we had Melita safety sit behind) and Katerina were 5 in a crazy taxi driver’s car who run like crazy in the middle of the night. We arrived in Thessaloniki all exhausted in the early morning hours. Now I am thinking how lucky we were that thay was all but at that time we felt really unlucky! … Do you have many unlucky travel monuments or not? … #anthomeli #greektravelfamily #gtf #travelbloggersgreece #greektravelblogger #travelblogger #travelbloggergr #istanbul #constantinopole #familytravel #familyadventure #familycar #familyexperience #familytravelblogger #familyfriendlyblog #familylifestyleblog #familytrip #challenge #travelfun

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The Greek Travel Family (@greek_travel_family) στις 6 Απρ, 2020 στις 1:22 μμ PDT

Πάσχα-καραντίνα

Μακρυγόρησα πάλι και δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα φτάσατε μέχρι το τέλος. Ωστόσο όμως πρέπει να πω ότι αυτή την ανάρτηση τη γράψαμε κυρίως για εμάς και τα παιδιά μας! Για να θυμούνται το πρώτο πασχαλιάτικο ταξίδι που κάναμε όλοι μαζί στην Κωνσταντινούπολη και στα Πριγκηπόνησα και για να τους μείνουν τα λόγια μας παρακαταθήκη στο αγαπημένο μας Ανθομέλι. Το φετινό Πάσχα φυσικά δεν αναμένεται τόσο ωραίο αλλά σίγουρα θα το θυμόμαστε κι αυτό καθώς θα είναι το πρώτο (και εύχομαι και τελευταίο) Πάσχα-καραντίνα που θα περάσουμε στη ζωή μας. Δεν μπορείτε να πείτε, κάθε χρόνο πρωτοτυπούμε!

Διαβάστε επίσης στο Ανθομέλι: Πασχαλινά Έθιμα

Όπως και να χει, σας ευχόμαστε να περάσετε το φετινό Πάσχα ήρεμα και όσο το δυνατόν οικογενειακά και να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για το επόμενο. Και όχι μαμουνιές! #μένουμεσπίτι για να έχουμε όλοι μας ένα όμορφο καλοκαίρι και ένα υγιές υπόλοιπο της χρονιάς!

Κάλη

Pin it for later