Το Πάσχα μας, την Πρωτομαγιά

Πάσχα και Πρωτομαγιά δεν πέφτει συχνά μαζί!  Για να καταλάβετε, το προηγούμενο ήταν το 2005 και το επόμενο θα είναι το 2089!!! Έτσι, είπαμε κι εμείς να γιορτάσουμε αυτόν τον ιδιαίτερο συνδυασμό Πάσχα και Πρωτομαγιάς, κάπως διαφορετικά φέτος! Αν και χρόνια campers, κι αν εξαιρέσεις κάποιες χρονιές που πέρασα το Πάσχα ως έφηβη με την οικογένειά μου στο camping, Πάσχα δεν είχαμε ξανακάνει στο τροχόσπιτο! Οι τρελοί φίλοι μας, λοιπόν, μας ξεσήκωσαν και πήραμε την απόφαση να στήσουμε το τροχόσπιτο λίγο πιο νωρίς απ’ ότι συνηθίζαμε και να βρεθούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί τις ημέρες του Πάσχα στο camping!

Τα παιδιά κατενθουσιασμένα μετρούσαν τις μέρες που θα πηγαίναμε εκεί και η αλήθεια είναι πως η ιδέα να τους αφήσουμε στον παππού και στη γιαγιά το πρώτο Σαββατοκύριακο των σχολικών διακοπών τους, Κυριακή των Βαΐων, ώστε να μπορέσουμε να στήσουμε εμείς το τροχόσπιτο, δεν τους πολυάρεσε! Όχι βέβαια ότι περάσανε κι άσχημα μιας και πάλι γίνανε τρελοτουρίτσες στη Θεσσαλονίκη (θα σας δείξουμε σύντομα πώς περάσανε και που πήγανε παρέα με τον παππού και τη γιαγιά!).

Η Μ. Εβδομάδα έφτασε! Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες! Πρωταρχικό μου νοιάξιμο ήταν η προετοιμασία και παρασκευή των τσουρεκιών παρέα με τη γιαγιά, τη Μ. Τρίτη. Η παραδοσιακή συνταγή των τσουρεκιών της για άλλη μια φορά μας έβγαλε ασπροπρόσωπους γιατί είχανε μεγάλη επιτυχία γι ακόμη μια χρονιά! Τη συνταγή σας την έδωσα στο Ανθομέλι και όσες φτιάξατε τα τσουρέκια σας με αυτήν,  μας είπατε πως μείνατε κατενθουσιασμένες.

Μ. Πέμπτη το πρωί, όπως το λέει η παράδοση και το έθιμο, πανέτοιμοι με τα παιδιά, καθίσαμε στην κουζίνα για να βάψουμε τα αυγά μας. Τα παιδιά καταχαρούμενα ετοιμάστηκαν και πήρανε θέση! Κάποια αυγά επιλέξαμε να τα βάψουμε μόνο με χρώματα ζαχαροπλαστικής, άλλα με κηρομπογιές, ενώ κάποια άλλα, όπως αυτό του Ανθομέλι που φιλοτέχνησε η Μαρία, τα βάψαμε με μόνιμους μαρκαδόρους και χρώματα ζαχαροπλαστικής.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΒΑΦΗΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ ΣΤΟ ΑΝΘΟΜΕΛΙ ΕΔΩ

Κι αφού πλέον το βάψιμο των αυγών έλαβε τέλος, ανυπόμονοι και με ενθουσιασμό ξεκινήσαμε για τις διακοπές μας στο camping, μόνο οι τρεις μας αρχικά, αφού ο μπαμπάς μας είχε ακόμη δουλειά και θα ερχόταν την επόμενη μέρα. Κι εκεί κάπου τα έχασα τα παιδιά μου! Και τα ξαναβρήκα όταν επιστρέψαμε! Χα χα!

Πλάκα κάνω εννοείται! Ήταν τόσο πολύ το παιχνίδι τους με τα άλλα παιδιά που δεν είχανε μυαλό παρά μόνο γι αυτό! Ξεδώσανε, τρέξανε, φωνάξανε, γελάσανε, τραγουδήσανε, χορέψανε, κάνανε τα πάντα καταχαρούμενα και ενθουσιασμένα αλλά κι εμείς βλέποντάς τα αισθανόμασταν ότι κάναμε την καλύτερη επιλογή με το να ξεφύγουμε από την κλεισούρα του σπιτιού και να βρεθούμε στη φύση. Από την άλλη πλευρά όμως εμείς οι μεγάλοι, όχι ότι δεν ξεκουραστήκαμε, αλλά οι δουλειές στο τροχόσπιτο δεν τελειώνουν ποτέ όσο και να σας φαίνεται παράξενο (αυτές δεν μπορείς να τις αποφύγεις ειδικά τις πρώτες μέρες)!

Παρόλο, όμως που βρισκόμασταν εκτός πόλης, ο εκκλησιασμός μας δεν μας έλειψε γιατί οι μέρες είναι μέρες κατάνυξης και προσευχής. Τα βράδια της Μ. Πέμπτης και της Μ. Παρασκευής δεν παραλείψαμε να βρεθούμε στην εκκλησία του κοντινότερου χωριού. Τα παιδιά μου είναι σε μία ηλικία που τώρα αρχίζουν και κατανοούν τα γεγονότα των ημερών της Μ. Εβδομάδας και οι ερωτήσεις τους ήταν πάμπολλες! Κάποια πράγματα τους φαίνονταν καινούρια και άγνωστα και ήταν σαν να τα ζούσαν πρώτη φορά και κάποια άλλα γνωστά.

Όταν είδαν στην εκκλησία τον εσταυρωμένο Χριστό και δίπλα του την Παναγία ο μικρός μου με ρώτησε “Μαμά, ο Ιωσήφ, δηλαδή ο πατέρας του Χριστού, γιατί δεν είναι εκεί;” και όταν προσκυνήσαμε τον επιτάφιο η κόρη μου με ρώτησε “Μαμά, γιατί παίρνουμε λουλούδια από τον επιτάφιο;”. Πολλές οι ερωτήσεις των παιδιών και φυσικά οι μέρες το καλούσαν για τις απαραίτητες απαντήσεις.

Μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για την αγάπη, για τα πάθη του Χριστού και για την Ανάστασή του. Αυτό τους έκανε να περιμένουν με περισσότερη αγωνία πότε θα έρθει το βράδυ του Μ. Σαββάτου για την Ανάσταση του Χριστού, που θα παίρναμε το Άγιο φως και θα τσουγκρίζαμε επιτέλους τ’ αυγά που με τόσο κόπο είχαν βάψει!

Αυτό που θα θυμάμαι από τις φετινές διακοπές του Πάσχα είναι πως το κρυουλάκι του το είχε εκεί στην ακροθαλασσιά! Μας ζάλισε αυτός ο καιρός, Μάη μήνα! Μια βροχή, μια ήλιο, μια κρύο, μια ζέστη! Και καλά οι ημέρες περνούσαν ευχάριστα και χωρίς ιδιαίτερο κρύο! Το αστείο μάλιστα ήταν πως εμείς οι μεγάλοι κρυώναμε με τα μπουφάν μας ενώ τα παιδιά ερχόταν κάθε μία ώρα μούσκεμα στον ιδρώτα! Κι άντε να αλλάζουν κάθε τόσο όλα τους τα ρούχα! Δεν μπορώ να πω όμως, το ευχαριστήθηκαν! Όταν νύχτωνε πέφταν στα κρεβάτια τους “τέζα” και την άλλη μέρα ήταν και πάλι ασταμάτητα.

Το βράδυ, εμείς το θέλαμε το χειμωνιάτικο μπουφάν, γιατί θέλαμε να μένουμε έξω όσο πιο πολύ γίνεται ώστε να είμαστε με τους φίλους μας παρέα, να γελάμε, να μιλάμε και να χαλαρώνουμε. Σε αυτά τα κρύα βράδια, του έξω,  φέτος για πρώτη φορά έμενε μαζί μας σκεπασμένη με την κουβερτούλα και η δεκάχρονη κόρη μου, ενθουσιασμένη με την παρέα μας κι όλο να μας λέει “Μαμά, έτσι περνάτε εσείς οι μεγάλοι όταν εμείς κοιμόμαστε;” Φυσικά λίγο αργότερα την έπαιρνε ο ύπνος στην πολυθρόνα! Τι γλυκός αυτός ο ύπνος με τους ήχους από τις συζητήσεις των μεγάλων!

Όταν αργά πια μπαίναμε μέσα στο τροχόσπιτο για ύπνο, η αναμένη σομπίτσα και οι κουβέρτες μας έκαναν το θαύμα τους. Είχε μια τέτοια θαλπωρή και ζεστασιά που το πρωί δεν σου έκανε κέφι να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Η απόλυτη ξεκούραση!

Εμείς, βέβαια, δεν θα ξεχάσουμε την ξεκούραση και τη χαλάρωσή μας αλλά και τα παιδιά σίγουρα δε θα ξεχάσουν το απόλυτο παιχνίδι τους. Το ένα παιχνίδι διαδέχονται το άλλο και χωρίς διαβάσματα και σκοτούρες, το μυαλό τους ήταν μόνο στους φίλους τους. Και τι δεν παίξανε! Μήλα, σχοινάκι, ψείρες, κρυφτό, σπιτάκια, “ζούγκλα”! Πιο πολύ όμως τα ενθουσίασε το παιχνίδι με τα κρυμμένα πασχαλινά αυγά. Είναι ένα αγαπημένο τους πασχαλινό παιχνίδι, αυτό των κρυμμένων σοκολατένιων πασχαλινών αυγών, που τους οργανώνουμε κάθε Πάσχα τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά όπως το παιχνίδι δεν είχε σοκολατένια αυγά! Τα σοκολατένια αυγά ήταν το έπαθλο!

Η φίλη μου, η Κλειώ, οργάνωσε ένα κυνήγι πασχαλινών αυγών στο camping με ψεύτικα αυγά που τα ενθουσίασε τόσο, ώστε την άλλη μέρα οργάνωσαν ξανά τα δικά μου παιδιά ένα μίνι κυνήγι πασχαλινών αυγών για τους φίλους τους! (Τι ανθομελόπαιδα!)

Και ξέρετε τι μου θύμισαν; Όταν τότε στο χωριό μου, στην ηλικία της κόρης μου πρέπει να ήμουν, που έπαιζα κι εγώ με τις φίλες μου ένα είδος κυνήγι “θησαυρού” στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς μου. Κρύβαμε χαρτάκια σε κρυψώνες που κάθε φορά αυτά μας έλεγαν πως θα οδηγηθούμε στο κρυμμένο αντικείμενο (προχώρα 3 βήματα, στρίψε δεξιά, κάνε 5 βήματα πίσω κλπ.). Τι όμορφες αναμνήσεις! Τέτοιες έντονες αναμνήσεις θέλω κι εγώ να έχουν τα παιδιά μου!

Αλλά όπως λεει κι η παροιμία, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει! Την Κυριακή του Πάσχα εμείς δεν χορέψαμε τελικά αλλά… φάγαμε πλουσιοπάροχα. Εκείνα τα ουζάκια με τις ομελέτες μου και τους κρητικούς ντάκους με μους τυριού της φιλενάδας μου, στο μυαλό μου τα έχω ακόμη!

Και αυτά ήταν τα προεόρτια… Γιατί Πάσχα χωρίς κατσίκι γίνεται; Δε γίνεται! Τέτοιο κατσίκι στην σούβλα σίγουρα… δεν έχετε φάει! Φυσικά δεν έλειψαν και τα καλοψημένα πεντανόστιμα  κοκορετσάκια αλλά τα υπόλοιπα κρεατικά, που ήταν κυρίως για τα παιδιά! 

Παράλειψή μου θα ήτανε, αφού η Πρωτομαγιά ήταν την Κυριάκη του Πάσχα, να μην έκανα κι ένα Πρωτομαγιάτικο στεφάνι για το έθιμο! Τα παιδιά μάζεψαν λουλούδια κι εγώ τα στερέωσα επάνω στο στεφανάκι. Μπορεί το στεφάνι μας να μην είναι για βραβείο αλλά θα μας θυμίζει αυτή την όμορφη Πρωτομαγιά που περάσαμε όλοι μαζί.  

Η επιστροφή στο σπίτι μας επανέφερε στην πραγματικότητα όμως οι όμορφες αναμνήσεις που έχουμε είναι αυτές που θα μείνουν για πάντα αναλλοίωτες μέσα μας!

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους!

Kathy