Μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη με τα παιδιά για να γνωρίσουν καλύτερα τα σημαντικά μνημεία της πόλης μας. Τα ποιοτικά Σαββατοκύριακα γίνονται επιμορφωτικά και τα παιδιά γνωρίζουν, παρέα με τον παππού και την γιαγιά, την Καμάρα, τη Ροτόντα, την πλατεία Ναυαρίνου και τον Λευκό Πύργο.
Kathy
Οι ξεχωριστές Κυριακές μας στη Θεσσαλονίκη
Μη νομίζετε πως είναι εύκολο να είσαι γιαγιά και παππούς. Μη νομίζετε πως κρατώντας τα εγγόνια σας, προς διευκόλυνση των παιδιών σας στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, είναι εύκολο. Μη νομίζετε πως τα παιδιά θέλουν να περάσουν τον χρόνο τους μαζί μας και αρκούνται να τους λέμε μόνο παραμύθια. Μη νομίζετε πως τα εγγόνια μας θέλουν να χαβαλεδιάζουν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού και βέβαια μη νομίζετε πως οι γιαγιάδες και οι παππούδες δεν έχουν αλλάξει. Τουλάχιστον εμείς! Θέλουμε όταν έχουμε τα εγγόνια μας, τις Κυριακές, να περνάμε μαζί τους ώρες ποιοτικές, συγχρόνως εκπαιδευτικές αλλά και διασκεδαστικές.
Έτσι λοιπόν όταν τα εγγόνια μας είναι στο σπίτι Κυριακή, προσπαθούμε να βγαίνουμε έξω και άλλες φορές να κάνουμε επισκέψεις σε μουσεία, μνημεία και αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης, ώστε να τη γνωρίσουν καλύτερα μέσα από την ιστορία της, αλλά και άλλες φορές να κάνουμε ημερήσιες εκδρομές σε κοντινά μέρη. Πριν από δύο τρεις Κυριακές, μέσα στα πλαίσια του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο ανατολικό-κεντρικό μέρος της Θεσσαλονίκης και να επισκεφθούμε τη Ροτόντα, την Καμάρα, την πλατεία Ναυαρίνου και να καταλήξουμε στον Λευκό Πύργο. Ίσως επηρέασα κι εγώ λίγο στην απόφασή μας αυτή γιατί ήθελα να επισκεφθώ την ανακαινισμένη Ροτόντα που άνοιξε για το κοινό στις 18 Δεκεμβρίου του 2015.
Ίδρυση της Θεσσαλονίκης
Το 239 μ. Χ ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός χώρισε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε 4 μέρη και στο μέρος της Βαλκανικής Χερσονήσου έβαλε διοικητή τον Γαλέριο που έκανε τη Θεσσαλονίκη έδρα του (250-311 μ.Χ). Ο Γαλέριος ανέδειξε τη Θεσσαλονίκη ως πολιτικό και διοικητικό κέντρο της Βαλκανικής και έχτισε ένα τεράστιο βασιλικό ανακτορικό συγκρότημα που συμπεριλαμβάνει Ροτόντα, την Αψίδα (Καμάρα), το Ανάκτορο και τον Ιππόδρομο.
Βόλτα στη Θεσσαλονίκη
Ο καιρός καλός, με ήλιο τόσο, που για Μαρτιάτικος μας έκανε να βγάλουμε προς το μεσημέρι ακόμα και τα μπουφάν μας. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ της έκθεσης επί της οδού Αγγελάκη και κατευθυνθήκαμε προς την Εγνατία, απ’ όπου και θα ξεκινούσε η βόλτα μας-ξενάγηση. Τα εγγόνια μας κατενθουσιασμένα μας παρασέρνανε να αρχίσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Μπαίνουμε στην οδό Εγνατία που για μένα είναι πια γερασμένη με τις οκταόροφες πολυκατοικίες της και τα πολλά κλειστά μαγαζιά της, λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω του μετρό-πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτό το έργο;– αλλά στα μάτια των παιδιών φάνταζε ένας δρόμος μεγάλος με συνεχή κίνηση, πολύβουος, πολύχρωμος, πολυάνθρωπος.
Η Εγνατία οδός
Από το 146-120 π.Χ δημιουργήθηκε η Εγνατία οδός η οποία συνέβαλε στην ανάπτυξη της τότε πόλης και την έκανε να είναι επί χρόνια ένας σημαντικός κόμβος μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Βέβαια να πω, πως δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή Εγνατία οδό. Στο σημείο αυτό υπάρχει και μέρος των τειχών του Γαλερίου, σημάδι πως ήταν το τέλος της τότε οχυρωμένης πόλης.
–Έλα γιαγιά, τώρα θα περάσουμε που άναψε το πράσινο, με τραβάει ο εγγονός μου, αφήνοντάς τον να αισθανθεί μεγάλος, πως μπορεί να περάσει κι αυτός τον δρόμο μόνος του. Εγώ πάλι για να μην χάσω τίποτε από τα αξιοθέατα του μιλάω συνεχώς:
–Δείτε παιδιά στα αριστερά σας, είναι το συντριβάνι.
Συντριβάνι
Όταν διοικητής της Θεσσαλονίκης, επί Οθωμανικής κατοχής, ήταν ο Σαμπρί πασάς, προκειμένου να εκσυγχρονίσει την πόλη, μεταξύ άλλων, στόλισε την περιοχή μ’ ένα συντριβάνι. Κατασκευάστηκε το 1849 από λευκό μάρμαρο και είχε στοιχεία δυτικά αλλά και αιγυπτιακά. Τα χρόνια πέρασαν, το συντριβάνι παρέμενε στην θέση του έως το 1936, που ο δήμος Θεσσαλονίκης το έβγαλε για να διευκολυνθεί η κυκλοφορία. Έμεινε χρόνια στα αζήτητα, ώσπου το 1977 αναστηλώθηκε και επανατοποθετήθηκε στη θέση του, στη διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Εθνικής Αμύνης. Είναι χαρακτηρισμένο ως μνημείο και ταυτόσημο με την πόλη της Θεσσαλονίκης, ένα από τα σύμβολά της.
Καμάρα, η Αψίδα του Γαλέριου
Αυτά όμως περπατούν γρήγορα για να φτάσουν στην Καμάρα που ήδη την έβλεπαν από μακριά και που τόσα είχαμε πει γι αυτήν.
-Τι είναι γιαγιά αυτή η Καμάρα;
-Παππού βγάλε μας φωτογραφία!
–Παιδιά, η καμάρα είναι η Αψίδα ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα του Γαλέριου και ήταν η συνέχεια του Ανακτόρου του που συνδέονταν και με τον Ιππόδρομο και κάτω από την μεγάλη αψίδα είχε περάσει νικητής ο Γαλέριος.
Η Καμάρα
Η Αψίδα του Γαλέριου γνωστή ως καμάρα είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία της Θεσσαλονίκης. Το μνημείο κατασκευάστηκε και αφιερώθηκε στη νίκη του Αυτοκράτορα Γαλέριου έναντι των Περσών. Έχει μαρμάρινα ανάγλυφα που απεικονίζουν τον αυτοκράτορα Γαλέριο έφιππο και μικρότερες φιγούρες απεικονίζουν τους Πέρσες στρατιώτες που διακρίνονται κι από το ντύσιμό τους. Σχημάτιζε αψίδα με τρία σκέλη και περνούσε ανάμεσα η Εγνατία οδός (Via Egnatia), είχε άνοιγμα 9,70 μ. και βρισκόταν ανάμεσα στα Ανάκτορα και τη Ροτόντα. Σήμερα η Καμάρα έχει τρεις αψίδες γιατί της λείπει η αριστερή αψίδα που πιθανόν να κατέρρευσε το 620 μ.Χ από έναν σεισμό. Στον σεισμό αυτόν, δυστυχώς κατέρρευσαν και πολλά άλλα Ρωμαϊκά κτίρια της πόλης.
Μένουν με ανοιχτό το στόμα με τα ιστορικά στοιχεία, αλλά για λίγο, γιατί αυτά μένουν σε άλλες λεπτομέρειες και όχι στην Αψίδα και στα ανάγλυφά της. Είχα κάνει κι εγώ τις προηγούμενες μέρες την μελέτη μου για τα μέρη που θα επισκεφτούμε από ένα ταξιδιωτικό οδηγό για τη Θεσσαλονίκη κι έτσι μπορούσα να τους μεταφέρω περισσότερες γνώσεις με όσο πιο απλό τρόπο γινότανε.
-Γιαγιά, κοίτα πόσα περιστέρια κάθισαν εκεί πάνω; Σκέφτομαι και λέω μόνη μου πως όλοι αυτοί οι θησαυροί βρίσκονται μπροστά μας και δεν τους δίνουμε σημασία, περνάμε δίπλα τους χρόνια τώρα, ενώ αυτά μας καλούν να τα δούμε, να τα ακούσουμε κι εμείς τα προσπερνάμε. Χρόνια τώρα κουβαλούν την ιστορία τους, την ιστορία μας. Καιρός να τα δούμε, να τα θαυμάσουμε και να τα γνωρίσουμε.
Όλη η περιοχή είναι τόπος συνάντησης ανθρώπων κάθε ηλικίας αλλά κυρίως φοιτητών διότι είναι δίπλα στην Πανεπιστημιούπολη και βλέπεις νέους ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους Κυριακή μεσημέρι ή άλλους να κάνουν ένα γρήγορο φαγητό στα δεκάδες στέκια αυτού του είδους που έχει η περιοχή αυτή.
Επίσκεψη στη Ροτόντα
-Πάμε, ελάτε, μας καλούν τα παιδιά. Πάμε να δούμε και την Ροτόντα.
Είχαν ακούσει, τους είχαμε δείξει φωτογραφίες, τι θα δούμε και γνώρισαν αμέσως το στρογγυλό αυτό κτίριο στα δεξιά της Καμάρας.
-Περιμένετε να βγάλουμε φωτογραφίες από μακρυά, να φαίνεται και το τζαμί, τους λέει ο παππούς.
–Γιατί παππού έχει τζαμί; Τούρκικο μνημείο είναι;
-Όχι παιδιά, λέει ο παππούς, πάμε να μπούμε μέσα και μετά θα τα πούμε.
Κατευθυνθήκαμε προς το μνημείο, ήταν δωρεάν η είσοδος, αυτό όμως που εγώ ένιωσα και θα μιλήσω βλέποντας το με τα δικά μου μάτια, είναι ένας θαυμασμός τόσο για την αρχιτεκτονική, όσο και για το μεγαλείο αυτού του μνημείου. Βέβαια, το ανάδειξε και η σπουδαία δουλειά που κάνανε κατά την ανακαίνιση. Αναδείχθηκε ο χώρος, τα ψηφιδωτά, οι αγιογραφίες του. Είναι πραγματικά ένα αριστουργηματικός χώρος, ένα μνημείο στολίδι για την πόλη μας κι ας σκεφτούμε πως είναι ένα μνημείο που έχει πάνω του 17 αιώνες ζωής.
Το μεσημεριάτικο φως έμπαινε μέσα από τα παράθυρα και αντανακλούσε στα ψηφιδωτά και στο χρυσαφί τους χρώμα και όλα συντελούσαν στην υπεροχή αυτού του μνημείου. Πραγματικά αισθάνθηκα συγκινημένη.
Η Ροτόντα
Ροτόντα, είναι το καλύτερα διατηρημένο ρωμαϊκό μνημείο στη χώρα μας. Χτίστηκε το 304 μ. Χ και προοριζότανε, άλλοι λένε να γίνει Μαυσωλείο του Γαλέριου και άλλοι πως ίσως ήτανε και ναός του Δία. Ονομάστηκε ροτόντα από το κυκλικό του σχήμα, έχει διάμετρο 24,50 μ. και ύψος 30 μ. Η Ροτόντα είναι όμοια με το Πάνθεον της Ρώμης. Στη διάρκεια όλων των χρόνων έως και σήμερα, η Ροτόντα είχε διάφορες χρήσεις. Στα τέλη του 4ου μ.Χ. αι., όταν είχε επικρατήσει ο Χριστιανισμός στη Θεσσαλονίκη, μετατράπηκε σε Χριστιανικό ναό.
Όταν όμως την κατέλαβαν την πόλη οι Οθωμανοί έχτισαν τον μιναρέ και μετατράπηκε από χριστιανική εκκλησία σε τζαμί (1590 μ.Χ) Ο μιναρές αυτός σώζεται έως και σήμερα παρόλο που η κωνική του απόληξη είχε καταστραφεί από τον σεισμό του 1978, και έχει ύψος 35,85 μ. Τζαμί παρέμεινε ως το 1912 έως την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Το 1988 χαρακτηρίστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και από το 1999 μία φορά τον μήνα λειτουργεί ως εκκλησία.
Στην πλατεία Ναυρίνου
Αφήσαμε το θαυμάσιο αυτό στολίδι της πόλης μας, τη Ροτόντα και κατηφορίσαμε προς την πλατεία Ναυαρίνου, αφού βέβαια επισκεφτήκαμε και τις δύο εκκλησίες που βρίσκονται στην ίδια περιοχή, για να ανάψουμε ένα κεράκι βρε γιαγιά, όπως είπε και η εγγονή μου, την Παναγία Δέξια και την Υπαπαντή.
Η Παναγία Δέξια
Η Παναγία Δέξια είναι σχετικά νέος ναός, χτίστηκε το 1956, με όμορφη αρχιτεκτονική αλλά και με υπέροχες τοιχογραφίες και βυζαντινά εικονίσματα που στολίζουν το εσωτερικό του και τον καθιστούν έναν από τους ομορφότερους νέους ναούς της Θεσσαλονίκης. Κατά μία παράδοση πήρε το όνομά του από το εικόνισμα της Παναγίας που κρατάει τον Ιησού ως βρέφος, στο δεξί της χέρι, ενώ συνήθως στα περισσότερα εικονίσματα τον κρατά στο αριστερό της χέρι. Γιορτάζει στα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου.
Απέναντι από την Παναγία Δέξια, διασχίζοντας την Εγνατία, είναι ο ναός της Υπαπαντής, που χτίστηκε το 1841. Η Εκκλησία έχει μία θαυμάσια ξυλόγλυπτη διακόσμηση και ξεχωρίζει ιδιαίτερα η πόρτα στο βήμα της εκκλησίας. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ο ξύλινος γυναικωνίτης που σήμερα τον συναντάμε σε κάποιες ακόμη εκκλησίες. Της εγγονής μου της έκανε εντύπωση και μάλιστα ρωτούσε και ξαναρωτούσε γιατί οι γυναίκες κάθονταν μόνες τους εκεί επάνω! Η εκκλησία γιορτάζει στις 2 Φεβρουαρίου.Αφού κάναμε και τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, πήραμε την κατηφόρα προς τη θάλασσα περνώντας από την πλατεία Ναυαρίνου. -Μη σταματάς γιαγιά στα αρχαία, τι να δούμε στις πέτρες; λέει ο εγγονός μας.
-Όχι! Θα μας πούνε τι είναι όλα αυτά, απαντάει η εγγονή μας στον αδερφό της που είναι πιο μεγάλη και παθιασμένη κι αυτή με την ιστορία και καταλαβαίνει πως και οι πέτρες αυτές έχουν κάτι να μας πουν.
–Καλά λέει, αγόρι μου, η αδερφή σου, τους λέει ο παππούς. Καθίστε να μιλήσουμε λίγο για τον τόπο αυτόν. Τα παλιά χρόνια, όταν ο Αυτοκράτορας Γαλέριος ζούσε εδώ και διοικούσε το κράτος ήταν το Ανάκτορό του. Κι όχι μόνο… εδώ ήτανε και ο Ιππόδρομος.
-Δηλαδή παππού εδώ κάνανε αγώνες με τα άλογα; είπε ο εγγονός μας και τα μάτια του μεγάλωσαν από έκπληξη.
–Βέβαια! Αλλά τώρα τα περισσότερα είναι θαμμένα κάτω από τις οικοδομές. Απλώς αυτά που βλέπουμε είναι ένα μέρος του συγκροτήματος εκείνης της εποχής.
Δε μείναμε και πολύ στο χώρο αυτό γιατί τα παιδικά μάτια, πολλά βλέπουν αλλά ακόμη δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία που έχουν όλα αυτά για την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Περισσότερη έκπληξη και ενδιαφέρον δείξανε όταν τους είπαμε πως στην περιοχή αυτή, στο σεισμό του 1978, είχε καταρρεύσει μία πολυκατοικία και μάλιστα είχαν βρει θάνατο 34 άνθρωποι.
Νεανικές παρέες κάθονταν πάνω στα τοιχάκια, κατά μήκος των ερειπίων, και είναι σαν να συνυπάρχουν και να ενώνουν το παρόν με το παρελθόν.
Λευκός Πύργος
Τα μάτια όμως των εγγονών μας και η προσμονή τους ήταν να φτάσουμε στον Λευκό Πύργο. Επιτέλους θα ανέβαιναν επάνω στον πύργο που τόσες φορές τον είχαν δει περνώντας από κει με το αυτοκίνητο των γονιών τους.
Πώς θα πάμε; Από πού; Θα είναι σκοτεινά; Θα είναι κουραστικό; Μήπως θα είναι επικίνδυνα εκεί ψηλά; Από την μια πλευρά μας βομβάρδιζαν με τις ερωτήσεις τους, ίσως φοβισμένα, αλλά και από την άλλη πλευρά, τρέχαμε στον δρόμο να προλάβουμε την σειρά.
Επιτέλους φτάσαμε στην παραλία σχεδόν τρέχοντας και με βγαλμένα μπουφάν αφού πια ο Μαρτιάτικος ήλιος μας είχε ζεστάνει υπερβολικά και στην στροφή του δρόμου εμφανίστηκε μπροστά μας ο Λευκός Πύργος. Πλήθος κόσμου να πηγαινοέρχονται, καθόλου αυτοκίνητα- το ξέρετε πως την Κυριακή η παραλιακή Λεωφόρος Νίκης γίνεται πεζόδρομος;- κι έτσι η παραλία της Θεσσαλονίκης, γίνεται ένας δρόμος βόλτας, περιπάτου και ξεκούρασης. Μπήκαμε αμέσως στη σειρά κι αφού βγάλαμε το εισιτήριο εισόδου (ενήλικες 3 ευρώ, πάνω από 65 χρονών 2 ευρώ και έως 18 χρονών δωρεάν) αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στον Πύργο.
Ο Λευκός Πύργος
Ο Λευκός Πύργος είναι το έμβλημά της πόλης της Θεσσαλονίκης, το σύμβολό της και το πλέον αναγνωρίσιμο κτίριο μαζί με την Καμάρα. Ήταν μέρος των παραθαλάσσιων οχυρωματικών της πόλης των Οθωμανών από τον 15ο αι.. Στα τείχη υπήρχαν 3 πύργοι όταν όμως κατεδαφίστηκαν το 1870, ο ένας εξ αυτών έμεινε και αυτός είναι ο Λευκός Πύργος μας. Ήτανε τρομερή φυλακή και για αιώνες το όνομά του ήταν Πύργος του Αίματος (Κόκκινος) διότι γίνονταν απαγχονισμοί και γέμιζαν αίμα οι τοίχοι του.
Όμως λένε, πως το 1890 ένας φυλακισμένος για να αποκτήσει την ελευθερία του, ασβέστωσε τον Πύργο (Λευκός). Τώρα πλέον ο Πύργος δεν είναι άσπρος, έχει μία φυσική απόχρωση (μπεζ) κι ενώ παλιά συμβόλιζε τα “βάσανα του Έθνους” από την Οθωμανική κατοχή τώρα έγινε το σύμβολο της ελεύθερης Θεσσαλονίκης μας.
Εντυπωσιαστήκαμε από τον χώρο εμείς οι μεγάλοι, αλλά και για τα παιδιά χαράς Ευαγγέλια για την εύκολη ανηφορική σκάλα που είχαμε μπροστά μας.
-Δεν το περίμενα έτσι γιαγιά… Είναι πολύ όμορφα…
-Δες, παππού, από το παράθυρο τα περιστέρια…
-Έλα κι από εδώ να βγάλεις φωτογραφία να φαίνεται η παραλία… Κι από δω..κι από δω…
Εγώ πάλι θέλοντας να τους δείξω και την ιστορία της πόλης τα τραβούσα προς το εσωτερικό του πύργου όπου σε κάθε όροφο έχει και μία ενότητα από την ιστορία της πόλης γιατί στον Λευκό Πύργο, σήμερα στεγάζεται το Μουσείο ιστορίας της πόλης.
Ο Λευκός Πύργος
Ο Λευκός πύργος έχει ύψος 33,90 μ., διάμετρο 22,70 μ. και αποτελείται από ισόγειο και 6 ορόφους. Έχει σκάλα 120μ. γύρω γύρω, εσωτερικά, αφήνοντας έναν κυκλικό πυρήνα στο μέσον διαμέτρου 8,5 μέτρων που επικοινωνούν και με αυτών και μικρότερα δωμάτια. Σε αυτούς τους πυρήνες των ορόφων στεγάζεται το Μουσείο.
Έχουν φτιάξει πολύ όμορφα τις ενότητες, δείχνοντας την ιστορία μέσα από φωτογραφικό υλικό με εικόνες σε videowall και με χάρτες. Χάνεσαι μέσα στον ήχο και στο φως των εικόνων που δίνονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο και μέσα στη μυσταγωγία του κτιρίου νομίζεις πως ταξιδεύεις στον χρόνο. Πολύς κόσμος να συνωστίζεται να διαβάσει και να μάθει όσα μπορεί περισσότερα για την ιστορία της πόλης. Φωτογραφίες ντοκουμέντα μέσα από την μακραίωνη ιστορία της από τα ρωμαϊκά χρόνια, τα βυζαντινά, τα οθωμανικά, τα χρόνια της απελευθέρωσής της, της πυρκαγιάς έως και την σημερινή εποχή.
Καταπληκτική δουλειά, σύγχρονη και εντυπωσιακή!
Πριν βγούμε στο επάνω μέρος του Πύργου, ένα μικρό στέκι με λίγα τραπεζάκια και ένα μικρό πωλητήριο αναμνηστικών, μας καλούσε για ξεκούραση. Μου έκανε εντύπωση πως στις επιφάνειες των τραπεζιών έχουν ενσωματωμένη οθόνη που δείχνει φαγητά ελληνικά, τη συνταγή τους και την παρασκευή τους. Φαγητά όπως γαύρο σαγανάκι, ιμάμ, παστίτσιο κ.α.
Η πιο ωραία όμως εικόνα ήταν όταν βρεθήκαμε στον εξώστη (δώμα) κάτω από την γαλανόλευκη που κυμάτιζε στον ουρανό κι ανάμεσα από τις επάλξεις να βλέπουμε τους ανθρώπους, σαν μυρμήγκια, να βολτάρουν.
Η παραλία γεμάτη μικροπωλητές με την πολύχρωμη πραμάτεια τους να μαζεύουν κόσμο γύρω τους και άλλοι να κάνουν σόου ώστε να προσελκύσουν το κοινό τους.
Τα παιδιά μας τραβούσαν πότε από δω και πότε από κει λέγοντάς μας
-Γιαγιά, έλα κι από δω να βγούμε φωτογραφία!
-Όχι, έλα από δω, είναι καλύτερα γιατί βλέπουμε τη θάλασσα!
-Όχι, όχι, από εδώ που βλέπουμε και τον πύργο του ΟΤΕ, που είπαμε πως θα πάμε την άλλη φορά!
Εξαιρετική θέα από τη μία πλευρά να απλώνεται όλη η πόλη κι από την άλλη να χάνεται το βλέμμα σου στο βάθος του Θερμαϊκού.
Πολλές φωτογραφίες, πολλές εκπλήξεις, πολλά χαμόγελα, πολλές όμορφες αναμνήσεις ενθουσιασμού. Η τέλεια ικανοποίηση να βλέπεις τα εγγόνια σου να είναι τόσο ενθουσιασμένα και να έχουν περάσει τόσο όμορφα, μακριά από την κλεισούρα του σπιτιού, την κούραση των δραστηριοτήτων που έχουν εβδομαδιαίως κι από την καθημερινότητα των μαθημάτων.
-Πάμε παιδιά, η ώρα πλησιάζει και πρέπει να κατεβούμε κάτω.
-Γιατί να φύγουμε είναι τόσο ωραία εδώ επάνω;
-Πρέπει να κατεβούμε, πλησιάζει η Δύση του ηλίου και θα έρθει η στρατιωτική μπάντα με τους στρατιώτες να γίνει η υποστολή της σημαίας από τον Λευκό Πύργο.
-Τρέχουμε τότε!!!
Το είπαν και το έκαναν! Δεν τα προλαβαίναμε! Στο πι και φι κατεβήκαμε κάτω! Και πήραμε θέση για να υποδεχτούμε την μπάντα που ήδη ακούγαμε από μακριά τον ήχο του τυμπάνου.Ήδη φτάσανε. Τι όμορφα που είναι! Τι υπερήφανα που αισθανθήκαμε! Κι αυτό ο ανοιξιάτικος καιρός μας έφτιαχνε ακόμη περισσότερο τη διάθεση!
Ταμ-ταραταμ-ταμ-ταρατατζούμ!
Στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου όλοι σταθήκαμε προσοχή, μόνο ένα σκυλί πηγαινοέρχονταν και γάβγιζε κάπου-κάπου. Η υποστολή της σημαίας έγινε και το άγημα πήρε το δρόμο της επιστροφής, καταχειροκροτούμενο από τον κόσμο.
Κι εμείς, όμως, έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μας μετά από τόσες ώρες περπατήματος και ξενάγησης, όμως σας βεβαιώ, καθόλου κουρασμένοι. Αντίθετα ενθουσιασμένοι, με φτερά στα πόδια μας και μάλιστα δίνοντας ραντεβού με τα παιδιά για μια ακόμη ξενάγηση στην όμορφη Θεσσαλονίκη μας πολύ σύντομα.
Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στα εγγόνια μου. Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση!
μαμά Μαρία
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΗ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΤΑ ΕΧΩ ΓΥΡΙΣΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕς ΦΟΡΕς ΜΑΛΙΣΤΑ. ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. ΜΠΟΡΕΙς ΝΑ ΤΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙς ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.
Όλη η Ελλάδα είναι υπέροχη και κάθε πόλη της έχει την ομορφιά της. Αλλά η Θεσσαλονίκη μας έχει κάτι μαγικό που σε τραβάει σαν μαγνήτης.Τα όμορφα δειλινά της,η πανέμορφη παραλία της,τα στέκια της, τα μνημεία της και τόσα άλλα που την κάνουν αξέχαστη σε κάθε επισκέπτη.
Νιώθω πολύ τυχερός που, όταν η δουλειά δεν μου αφήνει χρόνο να μείνω και να ασχοληθώ με τα παιδιά μου, ο παππούς Χρήστος και η γιαγιά Μαρία ειναι εκεί για να περάσουν με τα εγγόνια τους ποιοτικό χρόνο μαζί. Όταν γύρισα το βράδυ σπίτι ήτανε τόσο μεγάλη η χαρά τους και ο ενθουσιασμός γι’ αυτά που είδαν και μάθανε που θέλανε να μου τα πούνε όλα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παππού Χρήστο και στην γιαγιά Μαρία γιατί κάνουνε τα παιδιά μου καλύτερους ανθρώπους.
Γαμπρέ μου, πολύ συγκινητικό το σχόλιό σου για εμάς.Εμείς ευχαριστούμε, εσάς, που διαμορφώνετε τόσα υπέροχα παιδιά.
Αξίζει να γίνεις τουρίστας για μια μέρα στην πόλη σου. Και η Θεσσαλονίκη μας έχει τόσες ομορφιές κι αξιοθέατα. Τα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας, δεν τα πολυδίνουμε σημασία. Τώρα που τα βλέπω μέσα από τις φωτογραφίες μου φαίνονται αλλιώς… Και πόσο σημαντική εμπειρία για τα παιδιά κ. Μαρία! Θα βάλω την ιδέα και στη δική μας γιαγιά και μακάρι όλες οι γιαγιάδες του κόσμου να ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτό!
Έτσι είναι Ελευθερία μου!Οι Εμπειρίες αυτές είναι ανεκτίμητες γνώσεις για τα παιδιά, αλλά μπορώ να πω και για τους μεγάλους. Κι εγώ η ίδια πολλά ιστορικά στοιχεία τώρα τα έμαθα, διαβάζοντας για να γράψω την ανάρτηση. Σ’ ευχαριστώ πολύ γιατί πάντα δεν παραλείπεις να γράφεις τα σχόλιά σου.
Πόσο όμορφη και επιμορφωτική η βολτούλα σας!!! Φαντάζομαι τον ενθουσιασμό τόσο των παιδιών όσο και τον δικό σας! Τι όμορφα που δένετε τα ιστορικά στοιχεία με την αφήγηση!!! Αυτή τη φορά όμως θα σταθώ στις καλλιτεχνικές, πανέμορφες, επαγγελματικές φωτογραφίες σας!!! Έμεινα εκστασιασμένη! Χίλια μπράβο γιατί αποδεικνύετε ότι το ανθομέλι είναι τελικά οικογενειακή υπόθεση! Εξάλλου το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά!!! Τα φιλιά μου και στους 2 εξαιρετικούς γονείς σας (μπαμπά Χρήστο και μαμά Μαρία)!
Κλειώ μου,μπήκα στην Ανάρτηση τυχαία για μια διευκρίνιση μετα από μέρες και είδα το σχόλιό σου.Με συγκίνησες!Δεν έχω λόγια να σου εκφράσω τις ευχαριστίες μου.Και τα λες με τόσο όμορφο τροπο!Και εγώ με την σειρά μου, θέλω να σου πω, πως και τα κορίτσια μου είναι τυχερά που έχουν τέτοιους φίλους όπως είστε εσείς!
Αν και Θεσσαλονικιά να φανταστείς δεν έχω μπει ποτέ στην Ροτόντα! Ώρα να ανακαλύψουμε την πόλη μας και να μάθουμε την ιστορία της μου φαίνεται.
Επ’ ευκαιρίας μιας νέας ανάρτησης που θέλω να κάνω μπήκα σε αυτήν και είδα Αντιγόνη το σχόλιό σου. Πέντε χρόνια χρόνια πέρασαν από το 2018! Παρόλο που δεν απα΄ντησα τότε, τώρα έχω χρέος να το κάνω και πρώτα να σε ευχαριστήσω για το σχόλιο και φυσικά να σε προτρέψω και με τα λόγια μου πως πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείς τη Ροτόντα και τον Λευκό Πύργο ως Θεσσαλονικιά.