Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ανάσταση στο Πατριαρχείο

Την Κωνσταντινούπολη για να την ανακαλύψει ο ταξιδιώτης, να την γνωρίσει και να ζήσει  την ιστορία της, και ειδικά αν είναι Έλληνας ή/και Χριστιανός,  δεν του φτάνει ένα ταξίδι, γιατί όπως λένε, η δεύτερη φορά θα είναι καλύτερη από την πρώτη. Και έχουν δίκαιο. Γιατί αυτή η πόλη των τριών θαλασσών και των δύο ηπείρων δεν μαθαίνεται σε ένα ταξίδι και κάθε φορά ο καθένας μας θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει και μια νέα πτυχή αυτής της μαγευτικής πόλης. Αυτό συνέβη και σε εμάς.

Σε όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύουμε, στην Κωνσταντινούπολη πήγαμε πολλές φορές και κάθε φορά γνωρίζαμε και κάτι επιπλέον. Όμως ποτέ δεν είχαμε πάει τις μέρες του Πάσχα για να ζήσουμε συγκινητικές στιγμές κάνοντας Ανάσταση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μαζί με πλήθος κόσμου που συρρέει στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Οι μέρες αυτές ήταν για εμάς όλους μια αξέχαστη εμπειρία!

Κωνσταντινούπολη

Πέρυσι (2019) το Πάσχα έπεφτε στις τελευταίες μέρες του Απρίλη και εμείς είχαμε αποφασίσει κόρες, γαμπροί και εγγόνια να περάσουμε τις μέρες αυτές όλοι μαζί κάνοντας ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και μας έκλεινε το μάτι χαμογελώντας σαν να μας έλεγε «ετοιμαστείτε ο καιρός έφτασε». Το ταξίδι μας το είχαμε κλείσει αρκετούς μήνες πριν, και η περίοδος αναμονής επιτέλους είχε φτάσει στο τέλος της.

Στην παρακάτω ανάρτηση θα διαβάσετε όσα θα πρέπει να δείτε στην περιοχή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη

Κωνσταντινούπολη, αξιοθέατα στην περιοχή Σουλτάν Αχμέτ

Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη

Σε όλες τις μέρες του ταξιδιού μας τα πάντα πήγαν ρολόι και μπορώ να πω πως ο προγραμματισμός που είχαμε κάνει μας φάνηκε απαραίτητος, αφού ξέραμε που θα πάμε και ποια αξιοθέατα θα δούμε. Οι εμπειρίες που αποκομίσαμε από αυτό μας το ταξίδι ήταν πολλές και αξιόλογες ειδικά και για τα εγγόνια μου που είναι σε τάξεις του σχολείου που αυτά που βλέπανε τα είχαν διδαχθεί πρόσφατα.

Πως περάσαμε τις πασχαλινές οικογενειακές διακοπές στα Πριγκηπόννησα: Πάσχα στα Πριγκηπόννησα

Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη

Η μεγαλύτερη όμως και αξέχαστη εμπειρία ήταν οι συγκινητικές στιγμές που ζήσαμε την Μ. Εβδομάδα πηγαίνοντας να λειτουργηθούμε στις ορθόδοξες εκκλησίες της Πόλης. Οι μέρες αυτές πιστεύω για όλους  τους Έλληνες που ζούνε στην Πόλη είναι έντονες, φροντίζοντας να διατηρηθούν όλα αυτά τα χρόνια τα χριστιανικά μας ήθη και έθιμα, πόσο μάλλον περισσότερο για εμάς τους ταξιδιώτες που ζήσαμε αυτές τις μέρες των Παθών κοντά τους.

Διαβάστε ακόμα στο Ανθομέλι και τις παρακάτω αναρτήσεις:

Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των Πόλεων

Με τα παιδιά σε ενυδρείο της Κωνσταντινούπολης

Μ. Παρασκευή στις ορθόδοξες εκκλησίες της Πόλης

Μεγάλη Παρασκευή είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε χριστιανικές εκκλησίες για να προσκυνήσουμε τον Χριστό μας, αλλά και για να τηρήσουμε το έθιμο να περάσουν τα παιδιά κάτω από τον επιτάφιο, όπως συνηθίζεται.

Στην Πόλη, καθαρά το Πολίτικο έθιμο το πρωί της Μ. Παρασκευής είναι το Προσκύνημα των Επτά Επιταφίων και το πέρασμά τους κάτω από αυτούς.

Η μια εκκλησία ήταν η Παναγιά του Πέραν, πολύ κοντά εκεί που μέναμε στην οδό Ιστικλάλ και κατά σύμπτωση ιερέας αυτής της εκκλησίας ήταν ο πρωτοξάδελφος του Κώστα. Το πρωί μάθαμε από τον πάτερ Δημήτριο πως η περιφορά του επιταφίου στην εκκλησία του θα γινόταν πολύ νωρίς το απόγευμα, γύρω στις 5 η ώρα Η άλλη εκκλησία που επιλέξαμε να πάμε ήταν μια εκκλησία στο Ορτάκιοϊ που αποφασίσαμε να την επισκεφθούμε το πρωί και έτσι θα γνωρίζαμε και την εκεί περιοχή.

Ο Κώστας, ο γαμπρός μου είναι Κωνσταντινουπολίτης, πολλοί συγγενείς του μένουν ακόμα στην Πόλη και επ΄ ευκαιρία να πω πως ένας ακόμα σκοπός του ταξιδιού μας στην Κωνσταντινούπολη ήταν να μας ξεναγήσει ο ίδιος στις γειτονιές που μεγάλωσε, στις εκκλησιές τους, στα μέρη που παραθέριζαν τα καλοκαίρια, στο σχολείο που πήγαινε, αλλά και στους δρόμους που έπαιζε όταν ήταν μικρός.

Προσκύνημα στην εκκλησία του Αγίου Φωκά στη συνοικία Ορτάκιοϊ της Πόλης

Η εκκλησία στο Ορτάκιοϊ ήταν του Αγίου Φωκά. Μια εκκλησία παλιά, αλλά πολύ περιποιημένη, όμως άδεια από κόσμο με τον στολισμένο επιτάφιο να στέκει στο μέσον του ναού. Η καρδιά μας σφίχτηκε. Η σκοτεινιά του ναού μας συνεπήρε και τα μόνο που έλαμπαν ήταν τα αναμμένα κεριά μας και το φως που έμπαινε από τα παράθυρα. Η απόλυτη ησυχία ηχούσε στα αυτιά μας. Τίποτα! Μόνο σιωπή. Συγκίνηση, δέος και δάκρυα. Κυριολεκτικά.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πώς αισθανθήκαμε όλοι. Ήμασταν οι μοναδικοί προσκυνητές εκείνη τη στιγμή σε μια άδεια εκκλησία, στην πιο θλιβερή μέρα της Χριστιανοσύνης. Καθίσαμε παγωμένοι σε μια γωνιά της άδειας εκκλησίας και προσπαθήσαμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή, προσπαθώντας με την παρουσία μας να γεμίσουμε το κενό. 

Τα παιδιά έκαναν το έθιμο, περάσανε τρεις φορές κάτω από τον επιτάφιο και εμείς με βαριά καρδιά βγήκαμε στο φως του ήλιου και από το απόλυτο κενό της εκκλησίας βρεθήκαμε ανάμεσα στην πολυκοσμία της περιοχής που έκανε τις βόλτες του.

Περιφορά του Επιταφίου στην εκκλησία της Παναγίας του Πέραν

Οι συγκινητικές στιγμές συνεχίστηκαν και το απόγευμα όταν πήγαμε στην εκκλησία της Παναγίας του Πέραν όπου λειτουργούσε ο πατήρ Δημήτριος για να ακούσουμε τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής και να ακολουθήσουμε την περιφορά του επιταφίου. Εδώ ο ναός δεν ήταν άδειος. Η εκκλησία είναι πιο κεντρική και σε αυτή την περιοχή ήταν ευκολότερο να προσέλθουν περισσότεροι χριστιανοί.

Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη μπρος στην ομορφιά της εκκλησίας. Αντίκρισα ένα υπέροχο θέαμα. Παντού τοιχογραφίες, κειμήλια και ένα θαυμάσιο επιχρυσωμένο τέμπλο να φωτίζεται από τα λιγοστά φώτα. Μια ατμόσφαιρα που μου προκάλεσε δέος και αμέσως σκέφτηκα πόσους πολλούς θησαυρούς κρύβουν μέσα τους οι εκκλησίες της Πόλης όλους αυτούς τους αιώνες! Και πόση ιστορία κουβαλάνε!

Ο Καθεδρικός Ναός της Παναγίας του Πέραν

Η Εκκλησία της Παναγίας του Πέραν (1804) είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου και είναι έδρα της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως. Αρχιεπίσκοπος είναι πάντα ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Είναι και η μόνη εκκλησία της Πόλης που ανήμερα της εορτής της λειτουργεί εδώ ο Πατριάρχης. Είναι ένας λαμπρός Ναός. Πεντάκλιτη Βασιλική με ένα θαυμάσιο μπαρόκ τέμπλο και πολλά ιερά κειμήλια. Η Παναγία του Πέραν ανήκε σε πλούσια, ισχυρή και ενεργή ενορία, ειδικά όταν το Πέραν ήταν μια πυκνοκατοικημένη περιοχή από Έλληνες.

Τα κεριά ήταν σχεδόν ο μόνος φωτισμός της εκκλησίας και η λειτουργία τελέστηκε με απόλυτη ησυχία και τάξη. Η δική μου συγκίνηση είχε αρχίσει ήδη από τη στιγμή που δέχθηκε ο μικρός εγγονός μου να βάλει για πρώτη φορά τα άμφια, να μπει στο ιερό και να κρατήσει το εξαπτέρυγα. Συγκινήθηκα. Δεν ήθελα και πολύ. Η βαριά ατμόσφαιρα της πένθιμης μέρας αλλά και η μυσταγωγία του ναού συνηγόρησαν σε αυτό.

Που βρισκόμασταν Θεέ μου! Τι μεγάλη τιμή που μας έκανε ο πατέρας Δημήτριος! Ψάλαμε τα εγκώμια μαζί με όλο το εκκλησίασμα που βρισκόταν στο ναό, όσο ήξερε ο καθένας μας, με τη συγκίνηση ως μάννα να με κατακλύζει, όταν έπρεπε να ψάλλουμε το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος».

Και μετά ήρθε η ώρα της περιφοράς του Επιταφίου, η ώρα της πιο μεγάλης συγκίνησης. Είδαν τα μάτια μας μια διαφορετική περιφορά από αυτή που ξέρουμε και που ζούμε στις εκκλησίες μας. Εδώ δεν θα μεταφερόταν όλο το κουβούκλιο του επιταφίου, αλλά μόνο ο χρυσοκέντητος επιτάφιος με το σώμα του νεκρού Χριστού, το γεμάτο ροδοπέταλα. Τις δυο άκρες τις κρατούσε ο πατήρ Δημήτριος στους ώμους του και τις άλλες δυο ο γαμπρός μου ο Κώστας και προπορευόταν τα εξαπτέρυγα να κρατάει το κερί ο εγγονός μου.

Έβλεπα μπροστά μου με δυσκολία με βουρκωμένα μάτια και σκεφτόμουν, πως μετά από τόσα χρόνια ο Κώστας βρέθηκε  αυτές τις Άγιες μέρες της Μ. εβδομάδας στα χώματα που γεννήθηκε και σήκωνε στα χέρια του τον Επιτάφιο! Γεμάτη από συγκίνηση αλλά και από περηφάνια άφησα τα δάκρυα να τρέξουν από τα μάτια μου.

Η περιφορά έγινε στην μικρή αυλή του ναού με σιγανές ψαλμωδίες, και όλοι με κατάνυξη και με τα αναμμένα κεριά στα χέρια, αφού κάναμε τον γύρο της εκκλησίας τρεις φορές, ξαναμπήκαμε και πάλι μέσα στον ναό. Την ώρα εκείνη από μακριά ακούγονταν οι ήχοι από τη ζωή της πολύβουης οδού Ιστικλάλ.

Φύγαμε από την εκκλησία της Παναγίας και ήμουν μέσα μου πολύ γεμάτη, ευχαριστώντας τον θεό που αξιώθηκα και έζησα μια μοναδική και αξέχαστη περιφορά του Επιταφίου τόσο μακριά από το σπίτι μου, αλλά τόσο κοντά με τους δικούς μου ανθρώπους.

Ανάσταση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Στιγμές κατάνυξης όμως και βαθιάς πίστης και συγκίνησης ζήσαμε και το βράδυ του Μ. Σαββάτου, όταν βρεθήκαμε όλοι μαζί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι για να παρακολουθήσουμε την Αναστάσιμη λειτουργία, να πάρουμε το Άγιο Φως από τα χέρια του Πατριάρχη και να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη από τον ίδιο που είναι η κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί όταν σταθήκαμε στην ουρά, που είχαν κάνει Ρωμιοί και επισκέπτες, έξω από την πόρτα του Πατριαρχείου έως ότου την ανοίξουν για να μπούμε μέσα.

Ρίγη συγκίνησης με διαπέρασαν και αισθάνθηκα μπορώ να πω και λίγο φόβο, σαν να κάναμε κάτι απαγορευτικό και γιατί έπρεπε να κάνουμε απόλυτη ησυχία. Ο δρόμος που βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι όπου κατοικοεδρεύει ο Πατριάρχης συνέχιζε να έχει τη ζωή των ανθρώπων που κατοικούν εκεί και τα ταξί να πηγαινοέρχονται φέρνοντας όλο και περισσότερους ορθόδοξους πιστούς.

Ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου

Ο Ελληνορθόδοξος Ναός του Αγ. Γεωργίου βρίσκεται στο ιστορικό Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, όπου έχει την έδρα του το Ελληνορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο ναός είναι και ο λατρευτικός χώρος του Πατριαρχείου, που είναι η Έδρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, τελείται η θεία λειτουργία της Ανάστασης προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

Παλιά στο σημείο αυτό υπήρχε μια γυναικεία Μονή και το 1599 θεμελιώθηκε ο Ναός του Αγίου Γεωργίου. Ο Ναός είναι τρίκλιτη βασιλική, χωρισμένη στον Νάρθηκα, στον κυρίως Ναό και στο Ιερό. Εξαιτίας των πολλών πυρκαγιών, υπέστη πολλές ζημιές και στη διάρκεια των χρόνων έγιναν και γίνονται πολλές ανακαινίσεις σε αυτόν. Τα πιο πολύτιμα αντικείμενα που σώθηκαν από τις διαδοχικές πυρκαγιές των χρόνων και βρίσκονται μέσα στην εκκλησία είναι ο Πατριαρχικός θρόνος, ο οποίος χρονολογείται από τον 5^ο αι., και ορισμένες σπάνιες ψηφιδωτές εικόνες.

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στο Νάρθηκα που φοράει γούνα, σε ανάμνηση των γουναράδων με τα έξοδα των οποίων κατασκευάστηκε το σύστημα ύδρευσης στο Φανάρι.

Η σφραγισμένη πύλη του Πατριαρχείου

Η βαριά πόρτα του Πατριαρχείου σε λίγο άνοιξε και όλοι εμείς που περιμέναμε στη σειρά μπήκαμε μέσα στον προαύλιο χώρο περνώντας πρώτα από την κλειστή πόρτα όπου απαγχονίστηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄το 1821. Εάν γυρίσουμε πίσω θα μάθουμε πως όταν ο Σουλτάνος ζήτησε από τον  Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ να εκδώσει ένα θρησκευτικό διάταγμα για τη γενική σφαγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, λόγω της έναρξης της επανάστασης. O Χαλίλ όμως αρνήθηκε  να το εκδώσει, μετά από την επιβεβαίωση που πήρε από τον Γρηγόριο τον Ε’ πως οι Έλληνες ήταν αμέτοχοι στην επανάσταση του 1821.

Εξοργισμένος τότε ο Σουλτάνος για να τιμωρήσει τον Χαλίλ για την απείθεια του τον θανάτωσε και αφού συνέλαβε τον Γρηγόριο ο Ε’, επειδή τον θεώρησε υπεύθυνο, τον κρέμασε στην πόρτα του Πατριαρχείου και τον άφησε κρεμασμένο τρεις μέρες να τον εξευτελίζει ο όχλος. Η μέρα ήταν η 10η Απριλίου του 1821 και μόλις είχε τελειώσει η λειτουργία του Πάσχα. Από τότε η πόρτα αυτή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει κλειστή και σφραγισμένη, μάρτυρας αυτού του φρικτού γεγονότος.

Αφήνοντας πίσω μου τις προηγούμενες φοβίες και αντικρίζοντας τον ναό μια γαλήνη με συνεπήρε και απάλυνε τις προηγούμενες στιγμές ανησυχίας μου. Μπήκαμε στο ναό, ήταν αρκετά νωρίς πριν την Ανάσταση, ανάψαμε το κεράκι μας και περιμέναμε υπομονετικά έως ότου αρχίσει η λειτουργία της Αναστάσιμης ακολουθίας και έρθει και ο Πατριάρχης. Είχαμε επομένως χρόνο να θαυμάσουμε από κοντά τα ιερά κειμήλια του ναού. Το τέμπλο ήταν εκείνο που μας τράβηξε αμέσως την προσοχή και τον θαυμασμό μας. Ένα υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο επιχρυσωμένο που είχε επάνω του σημαντικές εικόνες.

Στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, βρίσκονται και εικόνες που σώζονται από τα βάθη των αιώνων. Η ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας της Παμμακαρίστου από τον 11^ο αι., που εικονίζει τη Μητέρα του Θεού με το Θείο Βρέφος, η ψηφιδωτή εικόνα του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή και αυτή του 11^ου αι. και η εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης που είναι θαυματουργή και είναι καλυμμένη με ασήμι και χρυσό, από τον 14^ο αι.

Εντυπωσιακό και πολύτιμο κειμήλιο είναι και ο Πατριαρχικός Θρόνος, κατασκευασμένος από ξύλο καρυδιάς και διακοσμημένος με ελεφαντόδοντο, σεντέφι και πολύτιμους λίθους.

Μας έκανε επίσης εντύπωση ακόμα πως μέσα στο Ναό υπάρχουν μαρμάρινες λάρνακες με λείψανα Αγίων. Τώρα κάνοντας την έρευνά μου έμαθα πως είναι τα λείψανα της Αγίας Ευφημίας και των αγίων Γρηγορίου Θεολόγου και Ιωάννου Χρυσοστόμου που βρίσκονταν στη Ρώμη και που με τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου προσφέρθηκαν από τον Πάπα της Ρώμης Ιωάννη-Παύλο Β΄όπου βρίσκονταν και τοποθετήθηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η ώρα περνούσε με πλήθος κόσμου να έχει κατακλύσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και όλοι μας να περιμένουμε τον Πατριάρχη με τη συνοδεία του για να αρχίσει η Αναστάσιμη λειτουργία. Το μεσαίο κλίτος του Ναού είχε γεμίσει με επισήμους οι οποίοι με απόλυτη ησυχία παίρνανε τις θέσεις τους. Έντεκα και μισή κατέφθασε ο Πατριάρχης περιστοιχιζόμενος από ιεράρχες και την προσωπική του φρουρά.

Εκείνη τη στιγμή θεώρησα πολύ τυχερό τον εαυτό μου να βρίσκομαι εκεί και να περνάει από δίπλα μας ο ηγέτης της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας! Κάθισε στον πατριαρχικό θρόνο με πρόσωπο προς την Ιερά Πύλη και άρχισε η λειτουργία, με τις ψαλμωδίες τους οι καλλίφωνες ψάλτες να γεμίζουν αγαλλίαση την εκκλησία .

Όταν έσβησαν τα φώτα όλοι εμείς που βρισκόμασταν μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο περιμέναμε με ευλάβεια να βγει το Άγιο φως και να μας δοθεί σε όλους εμάς τους πιστούς, από τα χέρια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη. Αφήσαμε να το πάρουν πρώτα τα παιδιά, ώστε να αισθανθούν και αυτά το φως μέσα τους και μετά ανάψαμε όλοι τις άσπρες λαμπάδες μας.

Ήταν τόσος πολύς ο κόσμος σε λίγο που έβγαινε στον αυλόγυρο της εκκλησίας όπου ο Πατριάρχης θα έλεγε το Χριστός Ανέστη, που εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε μέσα στην εκκλησία από το να βγούμε έξω.

Ακούσαμε από τα μεγάφωνα τη φωνή του Οικουμενικού Πατριάρχη να ψέλνει το Χριστός Ανέστη και να στέλνει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου και τις ευχές του σε όλους τους Χριστιανούς.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το μήνυμα του Πατριάρχη και χαράχτηκαν τα λόγια του μέσα στο μυαλό μου. Τα λόγια του με προβλημάτισαν και τα αναζήτησα μέσα στο διαδίκτυο για να τα ξαναθυμηθώ. Σας παραθέτω το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου όπως ειπώθηκε το Πάσχα του 2019.

Το αναστάσιμο μήνυμα του πατριάρχη Βαρθολομαίου. Πάσχα 2019

«Χριστός Ανέστη! Και πάλιν και πολλάκις, Χριστός Ανέστη! Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία δεν σταμάτησε και δεν θα παύσει ποτέ να διαλαλεί και να διακηρύττει τοις εγγύς και τοις μακράν αυτό το χαρμόσυνο αναστάσιμο μήνυμα, που μας έρχεται από τα βάθη είκοσι ολοκλήρων αιώνων. Και δεν θα παύσει να κηρύττει και να υπενθυμίζει ότι ανέστη ο Κύριος όντως, διότι το έχει ανάγκην ο κόσμος. Διεψεύσθησαν οι ελπίδες του, οι επίγειοι παράδεισοι που του επηγγέλθησαν απεδείχθησαν μάταιοι και ψευδείς, και ο Χριστός, ο αναστημένος Χριστός, παραμένει το φως του κόσμου, η οδός και η αλήθεια και η ζωή. 

Και ο άνθρωπος χρειάζεται την αλήθεια διά να τον ελευθερώσει από τα ψεύδη, από τις σκοπιμότητες, από τα συμφέροντα, από τα fake news. “Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”». Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο αντιπαλαίει χρόνια τώρα με όλα αυτά, ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό, που πολλοί ψευδοπροφήται προβλέπουν την χρεωκοπία και το τέλος του. Διότι, λέγουν, δεν έχει κοσμικήν ισχύν, δεν έχει πολλά εκατομμύρια πιστών, δεν έχει συσσωρευμένους θησαυρούς επί της γης. Ευτυχώς που δεν τα έχει όλα αυτά. Ευτυχώς που είναι η Εκκλησία των του Χριστού πενήτων.

Αυτή είναι η γνησιότητα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η αυθεντικότητά της, η καλυτέρα απόδειξις ότι βαδίζει τον δρόμο του Χριστού, ο οποίος ουκ είχε πού την κεφαλήν κλίνη…..

Θα διαβάσατε ίσως ότι προέβλεψαν ότι δύο το πολύ ακόμη Οικουμενικοί  Πατριάρχαι θα υπάρξουν, και μετά θα έλθουν εδώ, εις την βασιλεύουσαν Πόλιν, ιδείν το τέλος. Αυτό προφανώς βούλονται και διαβουλεύονται και επιβουλεύονται! Και μετά θα έλθουν να ασφαλίσουν τον τάφον, σφραγίζοντες τον λίθον μετά της κουστωδίας. Λησμονούν όμως ότι, παρά την βεβαιότητα εκείνων οι οποίοι ησφαλίσαντο τον τάφον του Χριστού, διά να μη τον κλέψουν οι μαθηταί αυτού νυκτός -εκείνον τον πλάνον που είπεν έτι ζων ότι θα αναστηθεί τριήμερος –εκείνος ανέστη! ….

Αδελφοί μου! Αυτή η πρωτόθρονος και πρωτεύθυνος Εκκλησία της Ορθοδοξίας, μένει εδώ πολλούς αιώνες τώρα, εδραία και αμετακίνητος, αγκυροβολημένη στα νερά του Βοσπόρου, μένει σαν βράχος σταθερός μέσα στα πανταχόθεν κύματα,…. υποδέχεται όλους εσάς τους προσκυνητάς της, τους ευλογημένους Χριστιανούς, που γεμίσατε τις αυλές της, και τις γειτονιές του Φαναρίου και τις άλλες εδώ Εκκλησίες των πατέρων μας, τις όμορφες και κατανυκτικές, σας υποδέχεται με τη στοργή της Μάνας, και με την αρχοντιά του Γένους, υπερήφανη για σας, και σας ασπάζεται και σας ευλογεί και βροντοφωνεί μαζί σας “Χριστός Ανέστη”!».

Μετά το τέλος της λειτουργίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο βγήκαμε στην αυλή γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση για τις στιγμές που  ζήσαμε, ευχόμενοι το Χριστός Ανέστη να είναι πάντα και μέσα στις καρδιές μας. Φύγαμε από το Φανάρι και το Πατριαρχείο με ζεστές καρδιές και γεμάτοι με ένα αίσθημα ευχαρίστησης για την εμπειρία που ζήσαμε. Οι μέρες αυτές σίγουρα έχουν γραφτεί στη μνήμη μας με ανεξίτηλα γράμματα και θα παραμείνουν ως ξεχωριστή εμπειρία σε όλη μας τη ζωή.

Δυστυχώς φέτος η πανδημία του νέου κορονοιού έχει αλλάξει την καθημερινότητά μας και ζούμε στιγμές που ούτε καν φανταζόμασταν πως θα ζήσουμε (έτος 2020). Οι εκκλησίες θα παραμείνουν κλειστές, τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής θα τα ακούσουμε από την τηλεόραση, το Χριστός Ανέστη θα το ψάλλουμε μόνοι μας, χωρίς τη συντροφιά των δικών μας ανθρώπων, αλλά ας ευχηθούμε αυτή η θυσία όλων μας να είναι και η λύση του προβλήματος. Γι αυτό #μένουμε σπίτι και ας κάνουμε όλοι υπομονή.

Εύχομαι Καλό Πάσχα σε όλους

Με αγάπη

μαμά Μαρία από το Ανθομέλι

Pin it for later