Μέσα στο καλοκαίρι διάβασα ένα, κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο, άρθρο για τα 10 πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν δύο αδερφές μαζί και δύο από αυτά που μου έμειναν στο μυαλό ήταν “ένα κοινό τατουάζ” και ένα “road trip”! Εντάξει γέλασα πολύ! Όχι γιατί τις θεωρώ χαζές επιλογές αλλά γιατί εγώ με την Κατερίνα δεν έχουμε κάνει σχεδόν τίποτα από αυτά που έλεγε το άρθρο, πόσο μάλλον κοινό τατουάζ,χαχα! Πώς γίνεται όμως παρόλο που μας λείπουν πολλές κοινές δραστηριότητες, τελικά να είμαστε τόσο κοντά η μία στην άλλη; Πώς γίνεται και η αδερφική μας αγάπη να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Γιατί να σας πω την αλήθεια, ο δεσμός μας είναι κάτι παραπάνω από “απλή” αγάπη. Δυσκολεύομαι ακόμα και να το εξηγήσω…. και έτσι είπα να κάνω μια λίστα με τους λόγους που την αγαπώ! Ορίστε λοιπόν οι 10 λόγοι που αγαπώ τη ΔΙΚΗ μου αδερφή!
10 λόγοι που αγαπώ την αδερφή μου
1) Από μικρές με την Κατερίνα δεν είχαμε προστριβές. Θέλεις γιατί είχαμε 4 χρόνια διαφορά, θέλεις γιατί η Κατερίνα ήταν εκ φύσεως ένα πολύ καλό παιδί (και εγώ φυσικά!) ή γιατί η μαμά μας είχε βάλει τα όριά της. Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς. Ίσως λίγο απ’ όλα ή απλά ήταν γραφτό να είναι έτσι. Πάντως τις φορές που μαλώσαμε τις θυμάμαι ακόμα και τώρα γιατί ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και δεν σας κρύβω ότι όταν πριν λίγα χρόνια μιλούσαμε γελώντας για τα παιδικά μας κατορθώματα τελικά καταλήξαμε να κλαίμε η μία στην αγκαλιά της άλλης για αυτές τις 2-3 φορές που είχαμε στενοχωρήσει η μία την άλλη. Έτσι την αγαπώ γιατί… ακόμα κι όταν κάνουμε λάθη, έχουμε το θάρρος να κοιταχτούμε στα μάτια και να ζητήσουμε συγνώμη με μία μεγάλη αγκαλιά!
2) Η αδερφή μου ως μεγαλύτερη ήταν πάντα πρότυπο για μένα. Κι έστω κι αν διαφέραμε αρκετά ως χαρακτήρες, το γεγονός ότι μάθαινα από αυτήν τα πάντα για τις νέες κυκλοφορίες της ποπ μουσικής ή τους πιο in ηθοποιούς της εποχής ήταν για μένα πολύ σημαντικό! Ακόμα θυμάμαι το ραδιόφωνο που είχε πάνω από το κρεβάτι της και άκουγε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς με τις αφιερώσεις και τις χιλιογραμμένες κασσέτες! Του έρωτές της με τον Τομ Κρουζ και τον Ραλφ Μάτσιο και φυσικά αργότερα με τους New Kids on the block! Ετσι την αγαπώ… για όλες αυτές τις φορές που το έπαιζα κάποια στις φίλες μου καθώς η ίδια με ενημέρωνε για όλα τα τελευταία νέα της show biz!
3) Ωστόσο, είχαμε και τις διαφωνίες μας, ειδικά στο παιχνίδι. Κλασσικός καβγάς μας το παιχνίδι με τις κούκλες. Καλλιτεχνική φύση η Κατερίνα ήθελε να τις στολίζει, να τις ντύνει, να φτιάχνει σπιτάκια και όταν ερχόταν η ώρα για παιχνίδι (εγώ έκανα ολόκληρους διαλόγους και ρόλους) αυτή λάγκιζε! Τρελά νεύρα εγώ! Αλλά ακόμα και για αυτές τις αναμνήσεις την αγαπώ! Για τα σπιτάκια που φτιάχναμε με τις εγκυκλοπαίδειες, για τα ρούχα που μας έραβε η γιαγιά και η ίδια στόλιζε στις κούκλες, για τα γυαλιά που είχε βάψει σε μία barbie και ακόμα την έχουμε ενθύμιο! Έτσι την αγαπώ γιατί… ως μεγαλύτερη αδερφή μου έμαθε να παίζω όμορφα, δίκαια και πάντα ίση προς ίση.
4) Τα ρούχα τώρα ήταν φυσικά και αυτό ένα ατού για την ίδια! Μεγαλύτερη, με φαντασία και καλλιτεχνικό χέρι είχε ρούχα που για την εποχή φυσούσαν. Άσε δε τα κοσμήματα που η ίδια έφτιαχνε από φίμο. Και όταν βγήκε η τέκνο μουσική στη μόδα και φορούσε αυτές τις βράκες τις πολύχρωμες, φυσικά την ακολουθούσα κατά πόδας! Και όχι δεν ήμουν από αυτές που “δανεικά και αγύριστα”. Τα ρούχα είναι σαν ρόδα… πρέπει να γυρίζουν… από χέρι σε χέρι! χεχε! Έτσι την αγαπώ γιατί… όλες τις φορές που μου δάνειζε τα πράγματά της κι εγώ ένιωθα να ψηλώνω δέκα πόντους!
5) Με την αδερφή μου δεν ένιωσα ποτέ μοναξιά! Χωρίς να είμαστε αυτό που λένε αυτοκόλλητες (κυρίως λόγω της διαφοράς ηλικίας) είχα πάντα την παρέα μου π.χ. στις διακοπές. Ακόμα και οι παρέες μας τα καλοκαίρια είχαν διάφορες ηλικίες και αδέρφια και έτσι και αυτή έκανε παρέα με μικρότερους και εγώ με μεγαλύτερους. Μόνο στο χωριό δεν τα βρίσκαμε γιατί εγώ ντρεπόμουν τους φίλους της που ήταν μεγαλύτεροι και πάντα με φώναζαν “το μικρό”… οπότε εκεί χωρίζαμε τα τσανάκια μας! Αλλά εντάξει τώρα την/τους δικαιολογώ. Η εφηβεία είναι δύσκολη ηλικία! Ωστόσο με τα χρόνια το κενό έκλεισα και ειδικά όταν κι εγώ ήμουν στο λύκειο νιώθαμε ότι δεν μας χωρίζει ποια καμία ηλικία. Έτσι την αγαπώ… για όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί στο σπίτι, στις διακοπές, στο μπαλκόνι λύνοντας ασκήσεις γαλλικών, μαζί με τον Οσκαρ τον σκύλο μας, για όλες τις στιγμές που δεν ένιωσα μοναξιά!
6) Ένας ακόμα λόγος που την αγαπώ ήταν για τα χτενίσματα που μου έκανε! Με έβαζε να κάτσω σε ένα σκαμπό μπροστά στον καθρέφτη και αυτή με χτένιζε. Και εγώ το σκασμένο έκλαιγα δήθεν ότι πονούσα και δώστου η γιαγιά να την μαλώνει ότι με πονάει! Αλλά μετά καθόμουν πάλι! (τι σκασμένο!) Έτσι την αγαπώ γιατί… καμιά φορά μάλωναν αυτή αντί για μένα που ήμουν η μικρότερη και δεν φοβόταν να πάρει την ευθύνη μαζί μου ακόμα κι αυτή δεν έφταιγε σε τίποτα!
7) Άσε τον κοινό κώδικα που έχουμε και καταλαβαίνει η μία τη θέλει να πει η άλλη. “Θυμάμαι ρε συ αυτόν, τον πως τον λένε, που ήταν τότε εκεί..”, “Α, ναι κατάλαβα” θα πει η άλλη! Και κοιτιούνται οι γύρω μας και αναρωτιούνται πώς χωρίς να πούμε τα βασικά έχουμε καταλάβει! Ρίχνουμε πολύ γέλιο ειδικά όταν είναι μπροστά οι άντρες μας και κοιτιούνται απορημένοι! Έτσι την αγαπώ γιατί… όλες τις φορές που με κοιτάζει στα μάτια και αντιλαμβάνεται τι νιώθω και τι έχω στο μυαλό μου!
8) Ο σημαντικότερος όμως λόγος που την αγαπώ είναι ότι παρόλο που ΔΕΝ είναι πάντα σύμμαχος μου, που ΔΕΝ της λέω όλα μου τα μυστικά (γιατί θα με πρήξει με τις συμβουλές της!), που μου τα λέει έξω από τα δόντια, με κρίνει για τις επιλογές μου, και που καμιά φορά με προδίδει στη μαμά ακόμα κι αν της πω να μην πει κάτι (ω ναι το ξέρω Κατερίνα!)… ξέρω ότι είναι ο άνθρωπος μου. Έτσι την αγαπώ γιατί… είναι αυτή που θα χαρεί με την χαρά μου ειλικρινά και θα λυπηθεί με τη λύπη μου πάλι αληθινά!
9) Η αδερφή μου με αγαπάει και την αγαπώ και ξέρουμε ότι πάντα η μία θέλει το καλύτερο για την άλλη. Κι αν καμιά φορά χρειαστεί να βάλουμε το θέλω μας πιο κάτω, δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα το κάνει η άλλη. Χωρίς να μετράμε ποιανής σειρά είναι, χωρίς να περιμένουμε να μας το ανταποδώσει. Έτσι την αγαπώ γιατί… ανάμεσά μας δεν υπάρχουν εγωισμοί.
10) Τέλος, για όσους δεν το γνωρίζουν και μας διαβάζουν πρώτη φορά να πω ότι η Κατερίνα είναι ο εμπνευστής του Ανθομέλι, του blog που μας άλλαξε τη ζωή και φυσικά δεν θα μπορούσα παρά να την ευγνωμονώ για αυτό αλλά και του brand WeLovePinatas που πλέον έχει μπει και αυτό μέσα στην καρδιά σας. Έτσι την αγαπώ γιατί… με οργανώνει, με προτρέπει, με εκτιμά, με σέβεται, με θέλει κοντά της και βοηθά και αυτή όπως κι εγώ να κρατάμε την αδερφική μας αγάπη δυνατή. Γιατί δεν είμαστε φίλες, είμαστε ΑΔΕΡΦΕΣ!
Κάλη
Υ.Γ. Θέλουμε πολύ να ευχαριστήσουμε τη Nissan για τη χορηγία του νέου Nissan Micra. Τους ευχαριστώ γιατί με οδήγησαν στη πάτρια εδάφη με ταχύτητα, ασφάλεια και άνεση και έτσι είχα την ευκαιρία να χαρώ την οικογένειά μου δύο φορές φέτος το καλοκαίρι. Είχαμε μάλιστα την χαρά να οδηγήσουμε το νέο Nissan Micra πρώτοι,(για το οποίο θα σας πούμε περισσότερα σε λίγες μέρες!) πριν καν κυκλοφορήσει στην αγορά, και οι εντυπώσεις μας είναι οι καλύτερες διότι πλέον το αυτοκίνητο αυτό έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και μόνο μικρό δεν είναι! Σύντομα θα τα πούμε και πιο αναλυτικά, ξέρετε εσείς… από την family πλευρά του όπως πολύ καλά ξέρουμε να κάνουμε τόσα χρόνια.
Βρείτε τους στο fb εδώ: Nissan
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Κλαίω… και… γελάω! Δεν μπορώ όμως να γράψω…αυτή τη στιγμή! Νομίζω πάντως ότι αυτή θα γίνει η αγαπημένη μου ανάρτηση εδώ στο Ανθομέλι. Επανέρχομαι σύντομα να απαντήσω στην όμορφη έκπληξη που μου επιφύλασες! Σ’αγαπώ πολύ!
Το αδερφάκι σου!
Αδερφάκι τόσα κι άλλα τόσα θα μπορούσα να πω για σένα. Σε αγαπώ και εύχομαι οι εκπλήξεις μου να είναι πάντα για καλό για σένα!
Τι μου θύμησες (για τη δική μου αδερφή! 🙂 ) δυστυχώς μένουμε σε άλλη πόλη εδώ και χρόνια και δεν είμαστε πια τόσο κοντά.. αλλά αυτό που χωρίς να πεις κάτι καταλαβαίνει ακριβώς τι θέλεις να πεις, κάθε φορά που μας συμβαίνει, σκάμε στα γέλια!
Μπράβο κορίτσια! να είστε πάντα αγαπημένες!
Με ποιον τρόπο συνήθως κρατάτε επαφή; Εμάς το Ανθομέλι ήταν ο συνδετικός μας κρίκος όσο παράξενο κι αν ακούγεται! Γιατί ακόμη και να μη θέλαμε (που δεν υπήρχε περίπτωση) δεν γινόταν να μην μιλάμε τουλάχιστον μία φορά τη μέρα!
Πφφφ!!! Τι να γραψω τώρα!!! Κάπως έτσι είμαστε και εγω με τη Σοφια , με διαφορετικές εμπειρίες άλλα με τοσο δυνατή αγσπη όσο η δίκη σας!! Σας αγαπω και ξέρω πως έτσι θα είστε μέχρι τα βαθιά γεράματα!!!! Καλιτσα μου εισαι αυτο που διαβαζουμε!!Φανταζομαι την συγκίνηση σου όσα έγραφες!! Μάμα Μαρία τα κορίτσια σου ειναι διαμάντια!! Κατερίνα εισαι ιδιαίτερη και μοναδική!!
Εύη μου εμείς τα είπαμε κι από κοντά. Είμαστε τυχερές με τα αδέρφια μας κι εσύ που έχεις και δύο ακόμα περισσότερο. Να τους χαιρόμαστε και να μας χαίρονται όσο πιο συχνά γίνεται! Μαμά Μαρία και Κατερίνα σε ευχαριστούν πολύ!.
Μοναχοπαίδι εγώ και πραγματικά ζηλεύω! Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι έχεις έναν άνθρωπο “δικό” σου και κυρίως να έχεις μια υπέροχη σχέση μαζί του . Να είστε πάντα έτσι μαζί αγαπημένες και με πολύ δημιουργικότητα!
Δεν είναι όλα τα αδέρφια έτσι ακόμη κι αν είναι του ίδιου φύλου! Εμάς δεν ξέρω αν έτυχε ή αν έτσι μεγαλώσαμε ή απλά με έναν μαγικό τρόπο συμπληρώνουμε η μία την άλλη αλλά είμαστε ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφει η Κάλη παραπάνω! Προσωπικά το παλεύω με τα παιδιά μου που είναι αγόρι και κορίτσι να έχουν μια πολύ καλή σχέση! Ευχαριστούμε πολύ για το σχόλιο!
Τι όμορφη ανάρτηση! Μου θύμισες τη δική μου αδερφή που είναι μεγαλύτερή μου και έχω αισθανθεί τα περισσότερα από όσα περιγράφεις! Να είστε πάντα γερές κι αγαπημένες!
Ευχαριστούμ πολύ πολύ! Με χαρά είδα ότι πολλοί ταυτίστηκαν με την ανάρτηση παρόλο που είχε πολλά προσωπικά στοιχεία. Πόσο χαίρομαι!
Όση ώρα διάβαζα την ανάρτηση σου σκεφτόμουν για ποιους λόγους αγαπώ την δική μου αδερφή μου, που αν και έχουμε 7 χρόνια διαφορά έχουμε περάσει πολλά μαζί, ήμασταν συνέχεια παρέα και τώρα που είμαστε μακριά μου λείπει πολύ. Εγώ θα πω μπράβο στη μαμά σου που σας έμαθε να είστε ολα αυτά που περιγράφεις και να μην έχετε ζήλιες, κόντρες και ανταγωνισμούς!
Ελεάννα μου σε ευχαριστούμε πολύ! Οντως αξίζει ένα μπράβο στους γονείς μας αλλά και στη γιαγιά μας που μεγαλώσαμε μαζί της στο ίδιο σπίτι! Ενα σπίτι 75 τ.μ. για πέντε! Καμιά φορά βοηθάει να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι από μικρός! Κάλη
Σαν γυναίκα που δεν έχω αδελφή ζηλεύω και θέλω να πω απλά πως είστε ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΕΣ που έχετε η μια την άλλη!
Απ’ όσο δε καταλαβαίνω, συμπληρώνει απόλυτα η μια την άλλη!
Φιλιά πολλά και στις δυο <3
Έτσι όπως το λες Τζίνα! Συμπληρώνουμε η μία την άλλη σε πολλά πράγματα. Τώρα που μεγαλώσαμε το βλέπουμε πολύ έντονα!
Τρυφερή ανάρτηση με όμορφες αλήθειες! Αδερφή δεν έχω… αν και πάντα πολύ το ήθελα! Έχω όμως αδερφό 7 χρόνια μεγαλύτερο μου και οφείλω να ομολογήσω ότι τον νιώθω στήριγμα μετά τον πατέρα μου. Να είσαστε πάντα αγαπημένες και να περνάτε όμορφα!
Το παλεύω απίστευτα με τα παιδιά μου! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ! Είναι σε μία ηλικία καιμε 22 μήνες μόνο διαφορά, που υπάρχουν οι κόντρες. Πάντα όμως ζωντανό παράδειγμα έχουν την δική μου σχέση με την αδερφή μου. Ελπίζω πως όταν οι κόντρες σταματήσουν να έχουν την τέλεια σχέση και να είναι δεμένοι!
Βρε παιδιά, πως είναι να αποκτάς καινούρια αδερφή στα 15;
Το σχόλιό σου με βρίσκει απροετοίμαστη! Είσαι η μαμά ή η κόρη; Σχετίζεται με υιοθεσία ή με τη γέννηση ενός νέου μωρού στην οικογένεια; Αν είναι το δεύτερο δεν μπορώ να σου πω πως έχω ανάλογη προσωπική εμπειρία. Ωστόσο ο άντρας μου (1ο παδί στην οικογένεια) απέκτησε αδερφό (3ο παιδί) στα 12. Ίσως να μην είχαν τη σχέση που θα έχουν παιδιά που μεγαλώνουν μαζί αλλά είναι αγαπημένοι και νοιάζονται ο ένας για τον άλλον.