Οι καταρράκτες της Έδεσσας και ο παλαιός Άγιος Αθανάσιος

Μπρρρρ….! Τι κρύο είναι αυτό! Δεν ξέρω για τους νότιους αλλά εδώ στα βόρεια το κρύο είναι πολύ τσουχτερό… τρυπάει κόκαλα σε συνδυασμό με την υγρασία! Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμείς αυτό τον καιρό, λόγω της επέμβασης του συζύγου στον μηνίσκο πριν μία εβδομάδα, είμαστε σχεδόν συνέχεια στο σπίτι. Για εσάς, όμως, έχουμε να προτείνουμε μια κοντινή εξόρμηση που, ειδικά οι λάτρεις του σκι, θα την λατρέψετε! Επιτρέψτε μου, όμως, να σας την περιγράψω με λίγο διαφορετικό τρόπο. Εμείς παρόλο που δεν κάνουμε σκι, το διήμερο των εκλογών οργανώσαμε μια εκδρομούλα με διανυκτέρευση στον παραδοσιακό Άγιο Αθανάσιο Πέλλας. 

Είχαμε ανάγκη να φύγουμε ως οικογένεια και να πάμε κάπου να ξεσκάσουμε και ειδικά κάπου που να μην έχουμε πάει παλιότερα ώστε  να δουν και τα παιδιά καινούρια μέρη. Έτσι, ενημερώθηκα για τα μέρη που θα πηγαίναμε και ήμουν έτοιμη για την ξενάγηση.

Βέβαια αλλιώς ξεκινήσαμε κι αλλιώς καταλήξαμε! Και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ παρακάτω…

Αρχικά ξεκινήσαμε με πολύ καλή διάθεση. Σηκωθήκαμε πολύ νωρίς και πήγαμε να ψηφίσουμε καθώς οι βαλίτσες μας ήταν ήδη έτοιμες από το βράδυ… οπότε δεν θα καθυστερούσαμε καθόλου. Όσο για τον καιρό.. ήταν πολύ καλός για την εποχή.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή στάση στους καταρράκτες της Εδέσσης για να τους δούνε και τα παιδιά. Παρόλο που εμείς είχαμε ξαναπάει ήμασταν σίγουροι ότι τα παιδιά θα εντυπωσιάζονταν!

Στον δρόμο, όμως, η Μαρία έκανε εμετό αλλά… δεν ανησυχήσαμε και πολύ μιας και το φαινόμενο αυτό δεν είναι σπάνιο… πολλές φορές ζαλίζεται στο αυτοκίνητο. (Δεν ήξερες δεν ρώταγες θα μου πείτε;) Ωστόσο, αυτό την εξουθένωσε και την πήρε ο ύπνος ως την Έδεσσα.

Όταν φτάσαμε και την ξύπνησα, παρόλο που την είδα κάπως χλωμή, το απέδωσα στον εμετό και στον ύπνο κι έτσι συνεχίσαμε για τους καταρράκτες.

Οι καταρράκτες της Έδεσσας, της πόλης των νερών, είναι οι μεγαλύτεροι σε όλα τα Βαλκάνια και βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, σε ένα γεωπάρκο που ονομάζεται “φρύδι της πόλης”.

Ο μεγαλύτερος,  με το όνομα “Κάρανος” (Ο Κάρανος ήταν ο πρώτος Βασιλιάς της Μακεδονίας), ρίχνει το νερό από ύψος 70 μέτρων. 

 Οι επισκέπτες μπορούν να σταθούν ακόμα και κάτω από αυτόν. 

 

Η αίσθηση είναι πρωτόγνωρη! Διάβασα μάλιστα, πως το νερό που χτυπάει με ορμή στα βράχια είναι ιονισμένο και κάνει καλό στην υγεία. 

Ο άλλος μεγάλος καταρράκτης είναι ο λεγόμενος “Διπλός Καταρράκτης”. 

Κρυμμένο μέσα στο βουνό, πίσω ακριβώς από τον μεγάλο καταρράκτη υπάρχει και ένα μικρό σπήλαιο το οποίο μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε. 

Στο γεωπάρκο υπάρχουν συνολικά 11 καταρράκτες, κάποιοι από τους οποίους δεν μπορούν να τους δουν οι επισκέπτες. 

Πάμε πάλι στα δικά μας! Όσο κι αν ήμουν αισιόδοξη, η αλήθεια είναι ότι δεν ευχαριστηθήκαμε και τόσο την “ξενάγησή” μας στο πάρκο με τους καταρράκτες. Το παιδί άρχισε να φαίνεται πως δεν ήταν καλά και έτσι γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Εκεί έπρεπε να πάρουμε την απόφαση να γυρίσουμε πίσω. Ωστόσο, στην ερώτησή μας για το αν θέλουν να επιστρέψουμε, έκαναν και οι δύο σαν τρελά. Δεν ήθελαν με τίποτα. Δυστυχώς κι εμείς τους ακούσαμε και τελικά ταλαιπωρηθήκαμε οικογενειακώς.

Στη διαδρομή, το Μαράκι μας συνέχισε τον ύπνο της ώσπου φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Και παρόλο που έχασε την όμορφη διαδρομή, όπως της είπε κι ο αδερφός της, το παιδί ξύπνησε ανανεωμένο και με πολύ διάθεση.

Είχε πάει ήδη μεσημέρι όταν φτάσαμε

και αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας,

ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε στο χωριό για φαγητό και βόλτα.

Βρήκαμε μια πολύ ωραία ταβέρνα που μας ευχαρίστησε και ως περιβάλλον και ως θέα αλλά κυρίως ως φαγητό!

Να φανταστείτε πρώτη φορά τα παιδιά μας έφαγαν με τόση όρεξη σε ταβέρνα! Συνήθως μένουν νηστικά όταν τρώμε έξω, όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται αυτό, ακόμη κι όταν πρόκειται για μακαρόνια!

Χαλαρώσαμε, τα είπαμε, γελάσαμε! Είχαμε καιρό να είμαστε οι τέσσερις μας χωρίς παρέα φίλων ή συγγενών και το θέλαμε τόσο πολύ!

Μετά το φαγητό, κουκουλωθήκαμε με σκουφιά, κασκόλ και γάντια για να κάνουμε μια βόλτα στο χωριό! Απαραίτητη φυσικά η φωτογράφιση του τοπίου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω όσες φωτογραφίες ήθελα γιατί είχα πάει τον ένα φακό μου για επισκευή και είχα μαζί μου μόνο τον ζουμ φακό και το κινητό μου.

Το χωριό ήταν σχεδόν έρημο.

Ο καπνός από τις καμινάδες και η μουσική από τα μαγαζιά ήταν τα μόνα που δήλωναν την παρουσία ανθρώπων στο χωριό.

Η αυξημένη κίνηση είναι συνήθως Παρασκευή και Σάββατο απ’ ότι μας είπανε. Οι περισσότεροι καταστηματάρχες δεν μένουν μόνιμα στο χωριό και ανοίγουν μόνο για τις ημέρες που έχει πολύ τουρισμό.

 Ο παλαιός αγ. Αθανάσιος Πέλλας, με αρχικό όνομα Τσέγανη, ήταν ένα χωριό που χτίστηκε γύρω στον 16ο αι. από κτηνοτρόφους και κτιστάδες. 

Αργότερα κτίστηκε σε χαμηλότερο υψόμετρο ένα νέο χωριό λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης κι έτσι το παλιό χωριό εγκαταλείφθηκε. 

Ωστόσο, η ανάπτυξη του χιονοδρομικού κέντρου Βόρας-Καιμάκτσαλάν δημιούργησε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για αναγεννηθεί ο παλιός άγιος Αθανάσιος και στην θέση του σήμερα να υπάρχει ένα πανέμορφο παραδοσιακό χωριό. 

Τα σπίτια είναι όλα με πέτρα, χτισμένα με την Μακεδονική αρχιτεκτονική. Τα στενά καλντερίμια με τα μαγαζάκια και τις ταβέρνες είναι κατάλληλα για βόλτες και περιήγηση όλες τις εποχές του χρόνου. 
 

Μετά το φαγητό και τη βόλτα το μόνο που θέλαμε ήταν εμείς να κοιμηθούμε και τα παιδιά να παίξουν! Και μιας και το δωμάτιο ήταν δίχωρο μας ταίριαξε κουτί να ικανοποιήσουμε όλοι τις ανάγκες μας!  Τα παιδιά παίζανε “σπιτάκια” στο δικό τους διπλό καναπέ-κρεβάτι ώσπου τους πήρε ο ύπνος.

Η δική μου ανησυχία παρόλα αυτά δε με άφησε να κοιμηθώ. Είχα το νου μου στη μικρή μου. Και η ανησυχία μου δεν βγήκε λάθος. Όταν ξύπνησε αργά το απόγευμα είχε πυρετό. Έλα όμως που εγώ δεν είχα πολύ αντιπυρετικό μαζί μου στο φαρμακείο μου! Της έδωσα, λοιπόν, μία δόση αλλά ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να βγάλω τη νύχτα. Φτάσαμε μέχρι το κέντρο υγείας Άρνισσας για να μας δώσουν 2 δόσεις αφού στο χωριό δεν υπήρχε ούτε φαρμακείο αλλά ούτε και εφημέρευε  εκεί κοντά κάποιο. Έπρεπε να φτάσουμε στην Έδεσσα!

Παρόλα αυτά μετά απ’ όλη αυτή την αναζήτηση και ταλαιπωρία φάγαμε βραδινό σε μια ταβέρνα (απορώ πως είχαν τόση όρεξη!) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Τα παιδιά έπεσαν για ύπνο κι εγώ μαζί μ αυτά, βάζοντας το ξυπνητήρι μου να με ξυπνήσει μετά από 3 ώρες. Ελπίζαμε ότι θα καταφέρναμε να βγάλουμε τη νύχτα και την άλλη μέρα πρωί πρωί θα επιστρέφαμε. Δεν πρόλαβε, όμως, να περάσει το τρίωρο και με ξύπνησε ο Γιώργος γιατί…. και ο μικρός είχε ανεβάσει πυρετό!!! Αυτό ήταν!! Τους δίνουμε αντιπυρετικό και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε!

Στις μιάμιση το βράδυ ήμασταν στο αυτοκίνητο με τα παιδιά στα καρεκλάκια τους φορώντας πυτζάμες. Ευτυχώς έχουμε πάντα κουβέρτες και μαξιλάρια στο αυτοκίνητο και τα είχαμε και σκεπασμένα. Η καημενούλα η κόρη μου, ξυπνώντας την να την πάρω αγκαλιά για να την βάλω στο αυτοκίνητο με ρώτησε…δηλαδή δεν θα φάμε αύριο πρωινό στο ξενοδοχείο; Καθένας με τον πόνο του! Τι να κάνουμε! Όλοι μας στεναχωρεθήκαμε αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Της υποσχέθηκα ένα σούπερ ντούπερ πρωινό στο σπίτι μας μόλις γινότανε καλά.

Πρώτη στάση στην Έδεσσα, μέσα στη νύχτα, για να πάρουμε μπόλικα αντιπυρετικά από εφημερεύον φαρμακείο (καλά να είναι το GPS)! Δεύτερη και τελευταία στάση το σπίτι μας. Οι υπόλοιπες μέρες ήταν δύσκολες! Ειδικά οι νύχτες γιατί ήταν η πρώτη φορά που μου αρρώστησαν ταυτόχρονα και ουσιαστικά ήμουν όλη νύχτα ξύπνια να ξυπνάω να τους τσεκάρω και να τους δίνω αντιπυρετικά. Μια βδομάδα κράτησε ο πυρετός της Μαρίας και τελικά δεν γλίτωσε και την αντιβίωση, ενώ του Θάνου μετά από ένα καλό σαραντάρι έπεσε και δεν ξανανέβηκε!

Αυτά συνέβησαν λοιπόν! Κι αυτό θα μου γίνει μάθημα! Πρώτον για να μην ξεκινάω για πουθενά αν έχω έστω και την παραμικρή αμφιβολία για την υγεία των παιδιών αλλά και να έχω πάντοτε ενημερωμένο το φαρμακείο μου και σε επαρκή ποσότητα! Κάτι άλλο με το οποίο πρέπει να προσέχω πριν πάω κάπου είναι να είμαι ενημερωμένη για το κοντινότερο κέντρο υγείας. Μικρά παιδιά έχουμε και ποτέ δεν ξέρεις.

Παρ’ όλη όμως την ταλαιπωρία μάθαμε και κάτι ακόμη! Πως τα παιδιά χρειάζονται να αλλάζουν παραστάσεις, να επισκέπτονται νέους τόπους για να ανοίγει το μυαλό τους, να έχουν καινούριες εικόνες! Πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα, τα παιδιά δεν τα γνωρίζουν! Ας τους τα μάθουμε μέσα από μια διαδρομή, από ένα ταξίδι, από μια επίσκεψη σ’ ένα μουσείο, από μια βόλτα στην εξοχή.
Τα παιδιά επίσης χρειάζονται εμάς κοντά τους. Χρειάζεται να βρίσκουμε χρόνο μόνο γι αυτά χωρίς φίλους δικούς μας ή δικούς τους και να τους αφιερώνουμε όλη μας την προσοχή! Δεν το λέω το παραπάνω γιατί εγώ είμαι τέλεια! Στην προσπάθεια βρίσκομαι και στην αναζήτηση… μαθαίνω ακόμα!

Δείτε ακόμα στο Ανθομέλι:

• Το φαρμακείο των διακοπών και συμβουλές πρώτων βοηθειών

• Βασικό φαρμακείο για βρέφη

Kathy