Κυριακάτικη βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Την προτελευταία Κυριακή του χρόνου την έχουμε συνδυάσει με βόλτα στα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης. Τα τελευταία 2 χρόνια δεν καταφέραμε να την πραγματοποιήσουμε οικογενειακώς (ούτε που θυμάμαι γιατί για να πω την αλήθεια). Φέτος λοιπόν, μέρες πριν, είχαμε υποσχεθεί στα παιδιά ότι όλη η οικογένεια θα πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα, ψώνια και φαγητό. Το κέντρο μου λείπει πολύ μιας και τα τελευταία χρόνια μένω και εργάζομαι έξω από την πόλη. Αυτή η μέρα είναι η ευκαιρία για να βολτάρω στο κέντρο χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και άγχος γι αυτά που πρέπει να προλάβω ή για το τι ώρα πρέπει να γυρίσω σπίτι! Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον άντρα μου, μόνο που εκείνος έφαγε φρίκη μέχρι να βρει παρκάρισμα. Έψαχνε περίπου 1 ώρα αλλά τελικά τα κατάφερε. Αυτό είναι το χειρότερο με το κέντρο. Να χάνεις χρόνο ή χρήμα για να παρκάρεις! 

 

Τα παιδιά κι εγώ κατεβήκαμε νωρίτερα από το αυτοκίνητο γιατί είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν, ξεκινώντας την βολτίτσα μας από το άγαλμα του Βενιζέλου. Εκεί έχουν στήσει τρενάκι, καρουζέλ κι ένα μύλο. Τα χρήματα είναι αρκετούτσικα (2 ευρώ το καθένα περίπου) όταν μάλιστα είναι δύο τα παιδιά. Τα δικά μου επέλεξαν το καρουζέλ. 

 

Λίγο πιο κάτω  μοίραζαν μπαλονάκια Άγιο Βασίλη. Κι αφού μετά το ποδοπάτημα βγήκαμε ζωντανοί με τα μπαλονάκια όμως στο χέρι καταλήξαμε στο σπιτάκι για να κάνει η κόρη μου face painting (το αγαπημένο της).

Ο μικρός δεν ήθελε να τον βάψουν κι έτσι περάσαμε την Εγνατία και αγοράσαμε κουλούρια Θεσσαλονίκης για δεκατιανό. Καθίσαμε στην πλατειούλα σ’ ένα παγκάκι για να περιμένουμε τον μπαμπά. Ήτανε πολύ όμορφα! Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ο ήλιος μας ζέσταινε και τα παιδιά τρώγανε και ταυτόχρονα τάιζαν τα περιστέρια που μας περικύκλωσαν.

 

 

 

 

Όταν ήρθε και ο μπαμπάς κατηφορίσαμε χαζεύοντας στα σπιτάκια που είχαν στηθεί κατά μήκος της Αριστοτέλους ώσπου φτάσαμε δίπλα στο Ολύμπιον, στο ταχυδρομείο του Άι Βασίλη. Ευτυχώς η ουρά δεν ήταν μεγάλη και μπήκαμε γρήγορα στο ξύλινο σπιτάκι. Εκεί τα ξωτικά σου έδιναν επιστολόχαρτο και φάκελο για να γράψεις το γράμμα σου και αμέσως μετά να το ρίξεις μέσα στο γραμματοκιβώτιο. Εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι κι είχαμε γράψει τα γράμματα από το σπίτι. Έτσι το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να το ρίξουμε στο γραμματοκιβώτιο. 

 

 

 Η βόλτα μας συνεχίστηκε στα μαγαζιά της Β. Ηρακλείου για να πάρω επιτέλους χρώμα ζαχαροπλαστικής και τελείωσε στην Βενιζέλου στο γνωστό Ούζο Μέλαθρον. Το εστιατόριο είναι γνωστό για το τεράστιο μενού με τις πρωτότυπες ονομασίες στις συνταγές που σερβίρει, για το τρόπο που τις σερβίρει, για τις γεύσεις τους αλλά και για το ιδιαίτερο περιβάλλον. Εκεί φάγαμε  καλά! Και για του λόγου το αληθές…

δεν είναι τέλεια τα πιάτα για τα παιδιά;