Μην με αναγκάζεις να σπαταλάω το δώρο της ζωής που μου δόθηκε! #μένουμεσπίτι

Αυτές τις δέκα μέρες που είμαι στο σπίτι μαζί με την μικρή μου οικογένεια έχω γράψει πολλά κείμενα μέσα στο μυαλό μου για τις σκέψεις μου σχετικά με τον #COVID19 (κορωναϊός) και το #μένουμεσπίτι αλλά τελικά κανένα δεν βρήκε τον δρόμο προς το πληκτρολόγιο. Τι λόγια να βρω να πω όταν έχουν γραφτεί και γράφονται τόσα πολλά… πολλά από τα οποία με καλύπτουν πλήρως. Άνθρωποι πιο μορφωμένοι από μένα καταθέτουν την άποψή τους, άνθρωποι με περισσότερο χιούμορ από μένα μιλούν με ευφυΐα, ακόμα και με σαρκασμό για την υπόθεση και άνθρωποι με μεγαλύτερο ταλέντο από μένα στην γραφή αναλύουν με γλαφυρό και πολλές φορές ακόμα και συγκινητικό τρόπο τα όσα συμβαίνουν. Όμως τολμώ να πω ότι ήρθαν οι λέξεις και με έπνιξαν και ένα κουδουνάκι μου υπενθύμιζε συνέχεια της φράση “το δώρο της ζωής”. Έτσι, όσο κι αν ήθελα να μείνω σιωπηλή, αποφάσισα, σαν μια παρακαταθήκη για την κόρη μου, να γράψω ένα μόνο μικρό μέρος από όσα έχω στο μυαλό μου!  

Όταν πριν 10 μέρες σταμάτησε η λειτουργία των σχολείων και οι φήμες για καθολική καραντίνα ήταν απλά ακόμα… φήμες, τολμώ να πω ότι δεν ήξερα αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Δεν πίστευα ότι είχαμε φτάσει μέχρι εκεί. Η αισιοδοξία μου μού είχε κλείσει τα μάτια και δεν ήθελα να το δω να έρχεται όσο κι αν το έλεγαν οι γονείς μου και οι γύρω μου. Το δέχτηκα όμως, όχι σαν πρόβατο, αλλά ως αναγκαία λύση για την επίλυση αυτού του πρωτόγνωρου προβλήματος που χτύπησε παγκοσμίως σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Επί δύο βράδια είχα πόνους στο στήθος από το άγχος για το τι πρέπει να κάνω εγώ με τη δουλειά μου, όταν αυτή δεν είναι απλά μία πολυτέλεια αλλά ένα μέσο για την απόκτηση των προς το ζην. Και όσο κι αν μιλούσα με τους γύρω μου, τελικά ήταν μία απόφαση που έπρεπε να πάρω μόνη μου ως υπεύθυνος πολίτης και ως άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Και την πήρα για το καλό της οικογένειά μου, των οικογενειών των μαθητών μου αλλά και των γύρω μου. Και φυσικά τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν το μετάνιωσα καθόλου καθώς προέχει η δημόσια υγεία και η προστασία της ζωής όλων μας.

Και άρχισε η “καραντίνα” και άρχισα να γελάω με τις αντιδράσεις του στυλ “τι θα κάνω το παιδί μου”. Το παιδί μου; Τι θα το κάνω; Τα παιδιά μου; Πώς θα τα ψυχαγωγήσω; Μα τι είναι αυτά που άκουγα! Και πάλι όμως με ψυχραιμία και μια δεύτερη σκέψη, δέχτηκα όλα αυτά τα σχόλια, γιατί ποια είμαι εγώ να κρίνω την δυναμική της κάθε οικογένειας. Ποια είμαι εγώ να κρίνω την πολύτεκνη μάνα, τους γονείς που εργάζονται σε φαρμακεία και σε σούπερ μάρκετ; Τους γονείς που αύριο δεν θα έχουν να πάρουν τα βασικά τρόφιμα χωρίς το μεροκάματο. Τις μονογονεϊκές οικογένειες. Τις οικογένειες που έχουν να αντιμετωπίσουν και προβλήματα υγείας συν όλα τα άλλα. Και όντως με χαρά είδα ότι σιγά σιγά όλοι αρχίσαμε να βρίσκουμε τη θέση μας και πάλι μέσα στην οικογένειά μας. Τη θέση που απλόχερα μας έχει χαρίσει η φύση αλλά εμείς την κλυδωνίζουμε με τα άγχη της καθημερινότητας. 

Η ενασχόλησή μου με το blog μειώθηκε. Κλείνω για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το wi-fi και μένω ελάχιστα πλέον στον υπολογιστή. Πήρα την απόφαση μαζί με την έναρξη της καραντίνας, να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου και στην κόρη μου όχι γιατί “δέχτηκα” αυτή την φορά κάποια απόφαση και άποψη άλλων, αλλά γιατί ήταν η δική μου επιλογή. Κοίταξα ακόμη μία φορά το ποτήρι μισογεμάτο και είπα στον εαυτό μου, “Κάλη, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, εσύ θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς για την οικογένειά σου και τους γύρω σου”. Και ως γυναίκα που έχει έχω την τύχη να έχω έναν υπέροχο σύντροφο, βγάλαμε ένα ωραίο πρόγραμμα, φτιάχνω νόστιμα φαγητά, κάνουμε δουλειές που θέλαμε χρόνια να κάνουμε, διαβάζω τα βιβλία μου, βλέπουμε ταινίες αγκαλιά, παίζουμε πολύ και βρίσκουμε δημιουργικούς και ευφάνταστους τρόοπους να περνάμε την ημέρα μας (δείτε μερικές ιδέες εδώ και εδώ) κι έτσι ο περιορισμός γίνεται πιο εύκολος. Αυτή την φορά ήταν η ώρα να προστατέψω τη δική μου οικογένεια!

Ευτυχώς ζούμε σε μια χώρα που ο ήλιος είναι σύμμαχός μας σε αυτό. Κι όσο κι αν ο Μάρτιος μας παίζει τα παιχνίδια του, ο ήλιος και η ζεστούλα των ημερών βοηθάει όσους έχουν ένα όμορφο μπαλκόνι και ένα έστω και μικρό κήπο για να ξεγελάσουν την βαρεμάρα τους. Βοηθάει έστω κι αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια μιας διεξόδου σε εξωτερικό χώρο καθώς και μόνο ο ήλιος από μόνος του τονώνει τη διάθεσή μας και μας κάνει να σκεφτόμαστε θετικά για το μέλλον. Εμείς, από τους τυχερούς ζώντας σε μια αστική γειτονιά που όμως μοιάζει με χωριό είναι υπέροχο να μπορούμε να ατενίζουμε τη θέα από τη θαλπωρή του σπιτιού μας και το αναπάντεχο δώρο που μας δόθηκε… να μπορούμε να #μείνουμεσπίτι! (ξέρω ότι ακούγεται λίγο εγωιστικό αλλά αυτή μου την άποψη θα την αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση!).

Και κάπου εκεί στο βάθος όμως κάποια γκρίζα σύννεφα ήρθαν να μας σκιάσουν. Κάθε μέρα, βλέπεις μεγάλους και παιδιά να παίζουν στα πάρκα σαν να μην τρέχει τίποτα, βλέπεις στην τηλεόραση τους ηλικιωμένους που βολτάρουν, βλέπεις τους νέους σε καφετέριες και γονείς σε δήθεν απομονωμένα βουνά και πάρκα να το παίζουν ανήξεροι για το το είναι σωστό να κάνουν. Και κάπου εκεί σταμάτησα να τα δέχομαι όλα αμάσητα και να βρίσκω δικαιολογίες για όλους! Ποιος εγώ που μπορώ να βρω δικαιολογία μέχρι και για τον ίδιο τον διάβολο! Ναι, γιατί πλέον όλο αυτό κατάντησε το θέατρο του παραλόγου!

Αλλά ξέρετε κάτι! Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, ακόμα και τώρα δεν νιώθω θυμό (αν και ίσως θα έπρεπε). Ένιωσα και νιώθω μια τεράστια θλίψη γιατί ακόμα μία φορά μέρος της ανθρωπότητας με απογοητεύει.

Νιώθω θλίψη που αποδεικνύουμε πόσο εγωιστικά πλάσματα είμαστε και λειτουργούμε με γνώμονα την προσωπική μας αυτοϊκανοποίηση. 

Νιώθω θλίψη για το πόσο ρηχοί είμαστε και δεν προσπαθούμε να επωφεληθούμε από αυτή την τραγική μεν κατάσταση που όμως κρύβει μέσα της μια δοκιμασία που μόνο δυνατότερους θα μας βγάλει.

Νιώθω θλίψη γιατί αρνούμαστε να εκτιμήσουμε όσα χάνουμε και όσους χάνονται καθημερινά χωρίς να υπολογίζουμε το αύριο και τον κόσμο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας.

Νιώθω θλίψη που δεν εκτιμάμε τον κόπο τόσων ανθρώπων που παλεύουν για εμάς και το ευχαριστώ μας είναι να τους χλευάζουμε με το να μην τηρούμε τους κανόνες που έχουν τεθεί και ισχύουν για όλους.

Νιώθω θλίψη γιατί δεν εκτιμούμε την ίδια την ζωή!

Ναι, αγαπητοί μου! Όταν εσείς που δεν είναι απαραίτητο να βγείτε έξω, τελικά βγαίνετε απειλώντας όλους τους υπόλοιπους με τη εξάπλωση του ιού, δυστυχώς δεν εκτιμάτε ούτε εσάς, ούτε τους άλλους αλλά κυρίως δεν εκτιμάτε το δώρο της ζωής. Πόσο ρηχοί είστε; Πόσο αγνώμονες και πόσο υπερόπτες! Τι, δεν θα συμβεί σε εσάς; Ναι, όντως μπορεί και να μην συμβεί αλλά πόσο εγωιστές μπορεί να είστε όταν δεν σας νοιάζει αν θα συμβεί στον διπλανό σας, στον συγγενή σας ή στον γείτονά σας; Όταν δεν εκτιμάτε τη ζωή του διπλανού σας, τότε δεν εκτιμάτε  το δώρο της ζωής που μας έχει δοθεί απλόχερα κι εμείς το σπαταλάμε αυτή την στιγμή εξαιτίας σας καθώς δεν μπορείτε να τηρήσετε έναν βασικό κανόνα!

Μένουμε σπίτι, αν δεν υπάρχει ανάγκη να βγούμε έξω! #μένουμεσπίτι #staythefuckhome

Και αν αυτή την στιγμή με διαβάζεις εσύ που δεν #μένειςσπίτι γιατί απλά έτσι γουστάρεις, σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σπαταλήσω κι εγώ με την απερισκεψία σου το δώρο που δόθηκε σε μένα, στο παιδί μου και στην οικογένειά μου. Το δώρο της ζωής!   

Κάλη 

Υ.Γ. Πριν από λίγο και ενόσω έγραφα ο υφυπουργός μίλησε για Εντιμότητα! Πόσο μεγάλη λέξη και πόσο μικρή την κάνετε να φαίνεται όσοι δεν #μένετεσπίτι 

Υ.Γ. Είμαι περήφανη για την οικογένειά μου, τους φίλους και πολλούς γνωστούς μου που #μένουνσπίτι και αγαπούν το δώρο της ζωή και εκτιμούν την ζωή των συνανθρώπων τους.