Digital Neighbourhoods (σε άπταιστα ελληνικά!)

Ξέρω ότι αυτές τις ημέρες έχετε βομβαρδιστεί από αναρτήσεις αφιερωμένες στις Ψηφιακές Γειτονιές και ίσως και μερικοί που δεν ήρθατε να έχετε κουραστεί από όλους εμάς τους τρελούς που γράφουμε και γράφουμε και γράφουμε… ωστόσο, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για αυτούς τους ανθρώπους που κόπιασαν για αυτό το αποτέλεσμα είναι να τους αφιερώσουμε τουλάχιστον μία αναρτησούλα… τι είναι μια αναρτησούλα ακόμα μπροστά στην αιωνιότητα. Τίποτα! Γι’ αυτό κάντε το διαλειμματάκι σας και απολαύστε την!

Η χαρά μου ήταν τεράστια όταν η Κατερίνα είπε το μεγάλο “Ναι” στους διοργανωτές των Ψηφιακών Γειτονιών και όταν τελικά έκλεισε το αεροπορικό της εισιτήριο για Αθήνα. Ένα τριήμερο αφιερωμένο σε εμάς τις δύο, με Teacher Tom, Ψηφιακές γειτονιές, και φυσικά όλα αυτά παρέα με το γνωστό παρεάκι (Β15) αλλά και τόσες άλλες μπλογκοφίλες που θέλαμε να ξαναδούμε ή να γνωρίσουμε. Μας περίμεναν μεγάλες στιγμές!!!

Δεύτερο σοκ, το ξαφνικό ταξίδι του Κώστα στο εξωτερικό, όπου μας ζόρισε καθώς δεν ήξερα τι να κάνω την Μελίτα… καθώς (τρίτο σοκ) η πεθερά μου ήταν άρρωστη με πυρετό! Άγιο είχαμε την Παρασκευή στον Teacher Tom που κατάφερε να την κρατήσει μέχρι της 9!

Στην ζωή μου όμως θα το βροντοφωνάζω για να με ακούσουν όλοι οι απαισιόδοξοι (σε βλέπω εσένα, εκεί!)… κάθε εμπόδιο σε καλό! Το άγχος μου τελικά θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο αν δεν την είχα μαζί μου… η παρουσία της μου έδινε χαρά, δύναμη και νομίζω και τύχη! Όσο η ίδια χαμογελούσε και έπαιζε με τις υπέροχες παιδαγωγούς, τόσο εγώ ήμουν ήσυχη. Σας ευχαριστώ όλους για την κατανόηση, τα καλά σας λόγια και την βοήθεια. Και όσο κι αν ο Χρήστος την έβλεπε στη σκηνή και σκεφτόταν, “μα δεν θα την πάρει επιτέλους;”, τουλάχιστον ήταν αρκετά κύριος για να μην με κάνει να αισθανθώ άσχημα. Χρήστο μου την επόμενη φορά υπόσχομαι να της βγάλω τις μπαταρίες,χιχι! Εξάλλου συνδυάστηκε πολύ καλά με την παρουσίαση της Κατερίνας για το Ανθομέλι και γιατί το ονομάσαμε έτσι! 

Το βραχιολάκι δεν ήθελε να το βγάλει με τίποτε για τις επόμενες 2-3 μέρες! Κι αυτή blogger θα γίνει όταν μεγαλώσει μάλλον!

Τρέχοντας λοιπόν, φτάσαμε και την Παρασκευή στο σεμινάριο του Teacher Tom, κάνοντας το Σοφάκι και τη Μαρώ να περιμένουν (κορίτσια σόρι). Ο δάσκαλος από την Αμερική μας άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα αλλά σίγουρα μας έδωσε τροφή για σκέψη… γίνεται άραγε όλο αυτό  να μεταφερθεί με επιτυχία στο ελληνικό σύστημα; Μεγάλη συζήτηση!!! Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εκμάθηση μέσα από το παιχνίδι είναι διασκεδαστική και για τον γονιό αλλά και για το παιδί και σίγουρα η επεμβατικότητα είναι ένα θέμα που όλοι οι Έλληνες γονείς θα πρέπει λίγο να κοντρολάρουμε!

Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε την ομιλία του λίγο πιο διαδραστική. Φωτογραφίες, τρόπους παιχνιδιού περισσότερα παραδείγματα προσέγγισης των παιδιών γιατί, κακά τα ψέματα, η εικόνα παίζει μεγάλο ρόλο.  Επίσης μας ξένισε το γεγονός ότι από την μια ήθελε να μιλήσει ως παιδαγωγός και άρα εμάς τους γονείς μας άφησε λίγο με τις απορίες κι από την άλλη όταν τον ρωτήσαμε πως το σύστημά του μπορεί να συνδεθεί με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας μας μας είπε ότι εκείνος μπορεί να μιλήσει μόνο για το εκπ/κό σύστημα της Αμερικής.
Εμείς όμως περάσαμε τέλεια μιας και τελικά το highlight της βραδιάς ήταν η επανασύνδεση με καλές φίλες και η γνωριμία με αγαπημένες μπλόγκερς! 

Καλέ τι χαμόγελα είναι αυτά…γέμισε η φωτογραφία ευτυχία!

Και επιτέλους την επομένη, ώρα για Ψηφιακές Γειτονίες! Τι; Δεν τις ξέρετε; Ψέμματα! Νομίζω ότι δεν υπάρχει blogger ή ακόμα και αναγνώστης που να μην το πήρε μυρωδιά! 
Τι οργάνωση, τι προσεύλεση, τι χαμόγελα και αγκαλιές, τι ενημέρωση! Παιδιά ήδη ανυπομονούμε για το επόμενο (διήμερο να το κάνετε καλύτερα). Ανεβάσατε τον πήχη πολύ ψηλά!

Highlight της ημέρας… η ομιλία της Κατερίνας (KaPa world), εμπνευσμένη και όπως πάντα συγκινητική! Οσο για την αίθουσα, κατάμεστη από κόσμο που την χειροκρότησε με την καρδιά του!!!

Εδώ το βίντεο με την ομιλία της που μας ξεσήκωσε!

Οι σαΐτες μας με μήνυμα για Αγάπη και Οικογένεια (άραγε σε ποιανού τα χέρια να φτάσανε; Μέχρι τώρα δεν τις είδαμε σε κάποιον blogger)… δύο αγαθά που τα τιμάμε και προσπαθούμε να διαδίδουμε την ιδέα τους! 

Kαι τα μηνύματα που λάβαμε…. “Αυτό που η κάμπια το λέει τέλος, η ζωή το λέει πεταλούδα” από την Ευγενία Δουβαρά και “Love to be loved” από την/τον Alex… παιδιά το μήνυμά σας ελήφθη!!!

Όσο για τον Γιώργο, άμεσος, με χιούμορ και άνεση! Εύγε!

Ευχαριστούμε την Δήμητρα για κάποιες από τις φώτο που μας έστειλε

Και κάπου εκεί γύρω στις 8.30 οι Ψηφιακές γειτονιές μας αποχαιρέτησαν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο!!! Ραντεβού για του χρόνου και να είστε σίγουροι ότι θα είμαστε εκεί για να σας στηρίξουμε με την παρουσία μας!  

Μας βλέπω μετά από χρόνια, να ερχόμαστε με τα μπαστουνάκια μας ως παλαίμαχοι blogger και να μας παρασημοφορείτε,χαχα!

Ευχαριστούμε την Μαρία για την φωτογραφία! Μερικές από τις Β15 σε δράση. Από αριστερά… Κατερίνα, Κάλη, Μαρία, Σίνα, Ασπασία, Γεωργία, Βέρα, Μαρώ, και κάτω από αριστερά…. Μαρία, Δήμητρα, Αναστασία. Κορίτσια μου είστε το γλυκό παρεάκι που ανυπομονώ να δω κάθε μήνα! Κάθε μία ξεχωριστή, κάθε μία με την δική της προσωπικότητα αλλά όλες μαζί μια δύναμη και μια έμπνευση!

Θα μπορούσα να γράφω ως αύριο για το συνέδριο και κυρίως για τα όσα μάθαμε σχετικά με τις τεχνικές blogging, την γιόγκα στην καρέκλα από την Ελένη Πετρουλάκη, τo speed dating, τις υπέροχες ομιλίες, την καταπληκτική διοργάνωση αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. 

Όταν τελείωσαν οι Ψηφιακές Γειτονιές, ήμασταν τόσο ενθουσιασμένες αλλά και συγχρόνως υπερφορτισμένες που το μόνο που θέλαμε είναι να συζητάμε γι’ αυτό, χωρίς όμως να έχουμε ακόμα την διάθεση να καταγράψουμε στο Ανθομέλι όλα αυτά που ζήσαμε. Προτιμούσαμε να μιλάμε για αυτά που ζήσαμε, για όλους αυτούς που γνωρίσαμε και για το τι τελικά αποκομίσαμε. 

Στο μεταξύ συνεχίσαμε την γιορτή στο σπίτι γιατί οι αγαπημένοι μας διοργανωτές δώρισαν σε όσους μίλησαν στο συνέδριο ένα Home Alone kit που περιελάμβανε σαμπανίτσα και σιρόπι από φρούτα του δάσους, ποτήρια σαμπάνιας και μία συνταγή για το κοκτέιλ. Φράουλες δεν είχε το kit αλλά τα ανθομελάκια δεν μπόρεσαν να αντισταθούν…

Ωστόσο, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες αναρτήσεις φίλων και γνωστών, το μυαλό μας έτρεχε στο τι τελικά θέλαμε να καταγράψουμε. Τι απ’ όλα… σχεδόν όλα τα είχαν πει οι φίλοι μας αλλά κι εμείς σε αυτούς διαπροσωπικά. Μμμμ…μεγάλη περισυλλογή!

Η απάντηση, όμως, ήρθε το μεσημέρι της Δευτέρας όπου στο πρώτο μου μάθημα, η καλή μου η μαθήτρια, η Ελεάννα με υποδέχτηκε όλο χαρά λέγοντάς μου ότι μας είχε δει το Σάββατο στις Ψηφιακές Γειτονιές μέσω live streaming! Ναι, αγαπητοί μου φίλοι… η μόλις 12 ετών μαθήτριά μου είχε καταφέρει να μας δει και να έχει και άποψη μάλιστα σχετικά με το ποιος είχε μιλήσει και το τι είχε πει!!!

Η Ελεάννα, που λέτε, ήταν ήδη εδώ και μερικούς μήνες μεγάλη φαν του Ανθομέλι. Διστακτικά στην αρχή της είχα αναφέρει για το μπλογκ και τελικά κατέληξε κάθε φορά που είχαμε μάθημα να μου μιλάει για τις καινούργιες μας αναρτήσεις… για το δωμάτιο της Μελίτας, τις συνταγές που δοκίμαζε, τους διαγωνισμούς που λαχταρούσε να κερδίσει. 

Πριν μερικούς μήνες η Ελεάννα μας έκανε δώρο ένα cupcake φτιαγμένο από πηλό για να μας εκφράσει την αγάπη της… Α για το Ανθάκι και Μ για το Μελάκι! Μα είδατε τι γλυκό παιδί που είναι!!! Ελεάννα μου σε ευχαριστούμε πολύ!

Κάπου εκεί, λοιπόν, άρχισα να αισθάνομαι ότι όλο αυτό που κάνουμε όλοι εμείς η μπλογκοπαρέα δεν είναι απλά ένα παιχνίδι… είναι μια μεγάλη ευθύνη!

Σκεφτείτε πόσο παιδιά καθημερινά έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ και πόσα από αυτά μπορεί να πέσουν πάνω στα μπλογκ μας και έχοντας το παράθυρό τους ανοιχτό (βλ. αγαπημένη Κατερίνα) να γίνουν δέκτες όλων αυτών που γράφουμε. Και να είστε σίγουροι ότι σε ένα παιδί, το μήνυμά σας σίγουρα δεν πρόκειται να περάσει κάτω από την μύτη του.

Σε αυτό το συνέδριο μάθαμε πολλά… τρόπους ανάπτυξης του μπλογκ μας, είδαμε εταιρείες, γνωρίσαμε κόσμο, γελάσαμε… αλλά τι μας έμεινε όμως;

Αν, λοιπόν, ρωτάτε εμένα θα σας πω ότι αυτό που μου έμεινε είναι ότι είμαι πολύ περήφανη για το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που το μήνυμά τους αξίζει να φτάσει ακόμα και στα αυτιά ή στα μάτια ενός μικρού παιδιού, χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχές και με την ελπίδα ότι αυτό το μήνυμα θα κάνει τη νέα γενιά ακόμα καλύτερους ανθρώπους.

Εμαθα ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμάς… να νοιάζονται για την αυτο-βελτίωση, άνθρωποι που δημιουργούν και θέλουν να προσφέρουν, άνθρωποι που ακόμα έχουν το θάρρος να σε αγκαλιάζουν από καρδιάς και άνθρωποι που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.

Αυτό φαίνεται είδε και η Ελεάννα και μου είπε ότι θα ήθελε και η ίδια όταν μεγαλώσει λίγο να φτιάξει το δικό της μπλογκ και … γιατί όπως είπε και η ίδια με απλά λόγια… “υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα που μου αρέσουν και θα ήθελα να τα μοιραστώ με όλον τον κόσμο!”

 Η ομορφιά άλλωστε πρέπει να μοιράζεται!

Έχει ήδη μάθει το μπλογκ της Λίτσας (και έχει ενθουσιαστεί με τα γλυκά της) και της Σοφίας και έχω ακόμα πολλά να της προτείνω! Σας ευχαριστώ, λοιπόν, που έχω φίλους που είναι άξιοι για να διαβαστούν από ένα μικρό παιδί!!!

Η πρώτη  γουλιά του κοκτέιλ ήταν για τους Μαμά…δες Μπαμπά..δες που τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, η δεύτερη γουλιά ήταν για όλους τους υπέροχους φίλους που κάναμε και το υπόλοιπο ποτήρι ήταν για όλους εσάς που μας διαβάζετε καθημερινά και είτε αφήνετε το σχόλιό σας είτε όχι ξέρουμε ότι είστε κάπου εκεί έξω με το παράθυρό σας ανοιχτό και μας επιτρέπετε να μπαίνουμε στην ζωή σας …. ελπίζοντας ότι την κάνουμε λίγο πιο γλυκιά…γλυκιά σαν μέλι!!!

Υ.Γ. Για όσους θέλουν να διαβάσουν περισσότερα για τις ψηφιακές γειτονιές από bloggers δεν έχουν παρά να επισκεφθούν την σελίδα των ψηφιακών γειτονιών και να βρουν μαζεμένες όλες τις αναρτήσεις που γράφτηκαν πριν αλλά και μετά το συνέδριο. 

Υ.Γ. Λυπάμαι που δεν έχω βάλει link σε όλα τα ονόματα αλλά ο χρόνος με πιέζει πολύ! Σας αγαπάμε όμως όλους! Επίσης δεν έχω αναφέρει τα ονόματα πολλών αξιόλογων ανθρώπων που γνωρίσαμε από φόβο μήπως ξεχάσουμε κανέναν καθώς αυτή η ανάρτηση γράφτηκε αργά το βράδυ. Ζητάμε συγνώμη για αυτό!