Τι έχασα και πως το βρήκα; Εδώ θα διαβάσετε όλη την ιστορία. Έψαξα, έψαξα… δεν είχα άλλη λύση από το να ζητήσω την βοήθεια του Αγίου Φανουρίου. Έφτιαξα λοιπόν μια φανουρόπιτα και…. βουαλά! Εδώ θα διαβάσετε όλη την ιστορία.
Και ενώ ήδη νιώθεις ότι είσαι στα όριά σου, έρχεται κάτι και σε αποτελειώνει. Σαν μια σφαλιάρα που έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Έτσι ένιωσα κι εγώ πριν μια εβδομάδα όταν έχασα το μπλοκ των αποδείξεών μου. Όπως όλοι τον τελευταίο καιρό, το μόνο που κάνουμε κάθε μήνα είναι να πληρώνουμε λογαριασμούς. Και όχι ότι δεν τα πληρώναμε και παλιότερα αλλά τώρα όλο και κάτι καινούργιο προστίθεται, όλο και πιο φουσκωμένοι έρχονται οι λογαριασμοί. Κι εκεί που λες ξεμπέρδεψα, χάνεις το μπλοκάκι σου. Σιγά τ’ αυγά, θα μου πείτε! Κι όμως, όταν ρωτήσαμε τον λογιστή μας μας είπε ότι το πρόστιμο είναι αρκετά τσουχτερό και η διαδικασία για να το ξαναβγάλεις τεράστια και τρελά γραφειοκρατική!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πριν καμιά δεκαριά μέρες ήταν να πάμε το μπλοκάκι στον λογιστή. Καθώς όμως είχε ο άνθρωπος κάποιο προσωπικό πρόβλημα, ένα βράδυ τον πήραμε τηλέφωνο για να του πούμε τα νούμερα τηλεφωνικά. Όλα καλά μέχρι εδώ; Το τηλεφώνημα έγινε από το σαλόνι και μέχρι εκεί θυμάμαι να πηγαίνω το μπλοκάκι στον Κώστα. Μετά κενό! Ο Κώστας πάλι είχε λίγη μεγαλύτερη διάρκεια μνήμης. Θυμάται μετά το τηλεφώνημα να αφήνει το μπλοκάκι στο μπουφέ του χολ. Μετά κενό! Από κει και μετά η τύχη του μπλοκ αγνοούνταν.
Όταν το συνειδητοποιήσαμε μετά από δυο μέρες, πανικοβληθήκαμε αρκετά, αν και εγώ προσπαθούσα να μην το δείχνω. Ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με αυτή την έννοια. Φυσικά, δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια. Φάγαμε όλο το σπίτι. Αρχίσαμε από το γραφείο και το συρτάρι που βάζουμε τα χαρτιά μας, συνεχίσαμε στο μπουφέ, στο σαλόνι, στην κουζίνα ακόμα και στο μπάνιο!
Την ημέρα που ήρθε μάλιστα η καθαρίστρια, ένιωσα ότι έκανα το ετήσιο καθάρισμα του σπιτιού. Δεν αφήσαμε χαλάκι, γωνίτσα και ντουλάπι που να μην “καθαρίσουμε” μπας και ήταν εκεί μέσα. Σηκώσαμε τους καναπέδες και τις μαξιλάρες, τα χαλιά, σύραμε όλους του μπουφέδες, σήκωσα το κρεβάτι μπας και είχε χωθεί κάτω από το στρώμα, είδα μέσα στα άπλυτα, ανάμεσα από τα ασιδέρωτα. Ο Κώστας είδε μέχρι και μέσα στην κατάψυξη! Μην σας φαίνεται παράξενο. Συχνά αφήνω το τηλέφωνο και το τηλεκοντρόλ σε απίστευτα μέρη. Είχα σκάσει γιατί ήξερα ότι ήταν μέσα στο σπίτι, αλλά πού ήταν!
Φανουρόπιτα
Και εκεί που οι ελπίδες μου είχαν αρχίσει να εξανεμίζονται αποφάσισα να φτιάξω μια φανουρόπιτα. Πιστεύετε δεν πιστεύετε, για μένα ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Αφού την έφτιαξα, άναψα και το καντήλι μου, έκανα και την προσευχούλα μου με όλα τα παραλειπόμενα και περίμενα. Ομολογώ πως η πίτα είχε τρελή επιτυχία. Έγινε πεντανόστιμη. Απλά επειδή δεν προλάβαινα με το μωρό να πάω στην εκκλησία, αποφάσισα να την μοιράσω σε φίλους για να συγχωρεθούν (όπως πρέπει να πεις) τα πεθαμένα της μανούλας του Άγιου Φανούριου.
Η πρώτη μέρα πέρασε περιμένοντας να μου φανερωθεί το μπλοκ. Ήμουν σαν γκουρού, ήρεμη και χαλαρή! Την δεύτερη μέρα άρχισα να τσιτώνω πιστεύοντας ότι κακώς δεν είχα πάει την πίτα στην εκκλησία να μου την διαβάσει ο παππάς. Την τρίτη μέρα δεν άντεξα. Ξέσπασα. Μα ξέρετε τι είναι στα καλά καθούμενα να πρέπει να πληρώσεις κοντά στα 500 ευρώ για ένα γ…. μπλοκάκι. Είχα σκάσει! Έπαιρνα μαμά και αδερφή στο τηλέφωνο για να κλάψω και να ξεσκάσω. Μέχρι και κάτι τούρκικα γιατροσόφια αποφάσισα να κάνω μπας και φανερωθεί έτσι.
Τελικά αποφάσισα να μην καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια και να ξαναψάξω από την αρχή. Μπήκα αποφασισμένη στο γραφείο να βγάλω έξω τα πάντα. Και τότε μου έρχεται μια φλασιά. Πριν κανένα μήνα, θυμήθηκα ότι ενώ άνοιγα αυτό το περιβόητο συρτάρι με τα χαρτιά μας, είχα βρει από κάτω και κάτι τσαλακωμένα χαρτιά που είχα πέσει από πίσω. Βρες λες; Μπα… αφού το συρτάρι ανοιγοκλείνει κανονικά. Αν είχε πέσει από πίσω, θα είχε μπλοκάρει το συρτάρι. Αλλά δεν χάνω και τίποτα να ρίξω μια ματιά.
Και ΝΑΙ! ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Το συρτάρι είχε από κάτω ένα δάχτυλο κενό και όταν έβαλα το χέρι μου από πίσω, το βρήκα. Δάκρυα χαράς κύλισαν στα μαγουλάκια μου για ακόμα μια φορά. Ο Αγιος Φανούριος είχε κάνει το θαύμα του!!!
Δεν θέλω να μιλήσω για την πίστη, γιατί αυτό είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα! Θέλω απλά να σας κεράσω ένα κομμάτι φανουρόπιτα και να σας πω ότι ακόμα κι όταν κάποιος χάνει την ελπίδα του, νιώθει ότι βουλιάζει ακόμα πιο κάτω και δεν υπάρχει κανείς να του απλώσει το χέρι, υπάρχει ένα χέρι (που εγώ το λέω πίστη) που θα τον πιάσει και θα βοηθήσει να επιπλεύσει!
Γι’ αυτό, μην χάνετε ποτέ την ελπίδα σας (ακόμα και για πιο σοβαρά θέματα από το δικό μου). Τουλάχιστον εμένα αυτό μου έχει διδάξει η ζωή. Όποτε νιώθω τελείως απελπισμένη, πάντα κάτι εμφανίζεται που θα με βοηθήσει να σηκώσω το κεφάλι μου και θα με κάνει να κοιτάξω πάλι ψηλά!
Callie
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Πάλι μ εκανες να κλάψω. Πάντως εγώ το άναψα το καντηλάκι μου χτες. Μεγάλη η χάρη του!
Μπράβο ρε αδερφούλα!!! Εσύ ξέρεις πόσο ζορίστηκα! Αλλος άνθρωπος είμαι σήμερα!!!
Τέλος καλό, όλα καλά..
Μου έχει συμβεί πολλές φορές να ψάχνω κάτι απελπισμένα και όταν δεν το θέλω, να βρίσκεται εκεί μπροστά μου!!
Οντως, αλλά όταν ξέρεις ότι θα πληρώσεις χοντρά για το λάθος σου,τότε σου την δίνει ακόμα περισσότερο! καλημέρα and thanks for passing by!
Μου εχει συμβει και μενα!!Και ναι πιστευω!!
Καλημέρα! Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που το έχω ζήσει, άρα καταλαβαίνετε πόσο εκνευριστικό είναι! Φιλιά!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα και το άγχος που σε έπιασε και το πείσμα σου να το βρεις, γιατί ιδιαίτερα εγώ χάνω πολύ εύκολα πράγματα..χαρτιά κτλ και όντως λειτουργώ πολύ αγχωτικά!!!Χαίρομαι πολύ που το βρήκες και πιστεύω ότι βρέθηκε χάρη στην πίστη σου!!Βοήθησε και η φανουρόπιτα βέβαια.Δόξα τον Θεό τέλος καλό,όλα καλά!Το κείμενο σου για ακόμα μια φορά "λαχταριστό" όπως και η φωτογραφία με την φανουρόπιτα!!Φιλάκιαααα!!! 🙂
Μελινάκι μου φιλάκια πολλά!!
Αχ,έχει συμβεί και σε εμένα αυτό,όχι βέβαια με κάτι που θα με έβαζε σε τόσους μπελάδες!
Την πρώτη φορά ήταν πριν εννέα περίπου χρόνια,είχα χάσει το πρώτο δαχτυλιδάκι που μου χάρισε ο άντρας μου..Η αξία του ήταν μόνο συναισθηματική άλλα είχε μέγαλη σημασία για εμένα..έταξα λοιπόν μια Φανουρόπιτα και το βρήκα!
Τη δεύτερη φορά είχα χάσει τον….σκύλο μου!!Ω!Ναι..Τον ψάχναμε απο το πρωί εώς τις έντεκα το βράδυ..κι εκεί που απελπίστηκα,γύρισα σπίτι και έκανα πάλι το τάμα μου!
Λίγη ώρα αργότερα,ο άσωτος κλαψούριζε έξω απο την πόρτα μου..
Εννοείται πως πιστεύω και στα τάματα στα θαύματα!!
Σοφία εντυπωσιακό που σου η φανουρόπιτα σε έσωσε δύο φορές!!! Μεγάλη η χάρη του! Ειδικά με το σκύλο, φαντάζομαι ότι περάσατε πολύ άσχημα όλες αυτές τις ώρες! Τέλος καλό! Φιλιά πολλά και ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ το παθαίνω συνεχώς!! Πριν μια εβδομάδα είχα χάσει τα βιβλιάρια υγείας και αφού έμεινα ξύπνια μέχρι τις 2 το πρωί να ψάχνω στα συρτάρια, το πρωί τα βρήκε ο άντρας μου με μια κίνηση σε σημείο που είχα ψάξει 100 φορές… Το ίδιο έπαθα με την φωτογραφική μηχανή… Εγώ το ρίχνω στην ηλικία…(την δικιά μου εννοώ) Βέβαια στο χωριό μου έχουμε ένα εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου πάρα πολύ διάσημο και θαυματουργό!
Eιρήνη μου η αλήθεια είναι ότι αν το πάθαινα συνεχώς θα είχα σαλτάρει! Προς το παρόν μία μου φτάνει!χιχι! Σε φιλώ.
Ουφφφ! Τέλος καλό όλα καλά! Γλυκιά κι η φανουρόπιτα γλυκό και το αποτέλεσμα! Τουλάχιστον ησύχασες και γλίτωσες τόση φασαρία!
Εγώ παθαίνω και το εξής άλλο σπαστικό: σηκώνομαι από τον καναπέ και πάω στην κουζίνα. Μόλις φτάνω, στέκομαι και δεν θυμάμαι τι ήθελα!
Σε καλό σου! Θυμάσαι το κόλπο με την κλωστή που δένεις στο δάχτυλό σου; Εκεί θα καταλήξουμε,χιχι! Αστα γεράματα…χιχι!
Είναι πολύ προσωπικό το θέμα της πίστης πράγματι … η φανουρόπιτα είναι πολύ νόστιμο κέικ και το κάνει πότε πότε η μαμά μου. Ωστόσο βρε κορίτσια, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να δεχτώ ότι ο οποιοσδήποτε Αγιος έχει ανάγκη από τάματα, πίτες, κλπ για να κάνει κάτι. Δεν ζητά ανταλλάγματα η Παναγία, δεν ζητά χάρες ο Αγιος Φανούριος. Το κέικ περίμενε για να φανερώσει το χαμένο μπλοκάκι ή μήπως η Παναγία έχει ανάγκη να της υποσχεθείς ότι το μωρό που παρακαλάς να κυοφορήσεις θα το βγάλεις στο όνομά Της για να σου το δώσει;
Βέβαια, συμφωνώ απόλυτα ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να παραιτούμαστε και να το βάζουμε κάτω. Ψηλά το κεφάλι και προχωράμε!
Σας φιλώ!
Όλγα
ασχετο αλλά σε λίγες μερες πρόκειται να με απολύσουν από τη δουλειά μου και τετοιες εποχες δεν είναι και τα καλύτερα νεα που μπορουν να σου ανακοινωθουν, τελος πάντων η ψυχολογια μου δεν είναι και στα καλύτερά της οπότε μου αναπτερώθηκε λίγο το ηθικό και έφτιαξε λίγο η διάθεσή μου με αυτό το άρθρο.Ευχαριστω πολύ γι αυτό!
Καλό κουράγιο. Ελπίζω να έχεις στο μυαλό σου ένα backup σχέδιο μιας και το ξέρεις ότι θα προβούν σε απολύσεις. Χαίρομαι που σε κάναμε να χαμογελάσεις. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!!!! Τις ευχές μας!!!