Wow! I’m the birthday girl

Βρε παιδιά να με χαίρεστε! Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου! Δεν είναι τέλειο;

Από μικρή λάτρευα την ημέρα των γενεθλίων μου γιατί σχεδόν πάντα συνοδευόταν από ένα υπέροχο πάρτι με πολλά μα πολλά δώρα. Επειδή την γιορτή μου δεν την ήξερε σχεδόν κανείς (αν κι εγώ κατάφερα να τους την γνωρίσω, χιχι) γιόρταζα πάντα με τιμές και δόξες τα γενέθλιά μου. Η μαμά ετοίμαζε ένα σούπερ μπουφέ κι εγώ περίμενα τις φίλες και τους φίλους μου για να χορέψουμε, να γελάσουμε και να φάμε.

Γενέθλια στο σπίτι μου με καπελάκια και φουρφούρια για να μου ευχηθούν χρόνια πόλλα.

Στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο το πάρτι μετατράπηκε σε τραπέζι που πάλι ετοίμαζε η μανούλα κι ο μπαμπάκας μου (πώς μας άντεχαν Θέε μου!). Μαζευόμασταν καμιά δεκαπενταριά, τρώγαμε (κλασσικά) και μετά κουτσομπολιό μέχρι τελικής πτώσεως. Πιο κυριλέ πράγματα!

Η τούρτα είχε αλογάκια καρουζέλ για κεράκια. So sweet!

Την χρονιά που ήμουν στην Αγγλία, μου έκαναν τον πρώτο πάρτι έκπληξη της ζωής μου. Την παραμονή των γενεθλίων μου, με ανάγκασαν να ντυθώ, να βαφτώ και να καλλωπιστώ για να βγούμε δήθεν σε ένα πάρτι που θα γινόταν στη σχολή. Ε, να μην θέλω να πάω με τίποτα! Με κλάματα με ανάγκασαν να ετοιμαστώ. Και δεν έφτανε αυτό, ρίχνω κι έναν καβγά τηλεφωνικό με τον άντρα μου (τότε δεν ήμασταν ακόμα παντρεμένοι, εννοείται) λίγα λεπτά πριν αλλάξει η μέρα. Έτσι λοιπόν κλαμένη και εκνευρισμένη μπαίνω στο δωμάτιο να πάρω τις φίλες μου και με ένα φοβερό “Surprise” η διάθεσή μου άλλαξε 180ο. Είχαν ετοιμάσει μια καταπληκτική βραδιά και μου έκαναν από τα καλύτερα δώρα της ζωής μου. Σας ευχαριστώ. Θα το θυμάμαι για πάντα!

Τουρτίτσα με φράουλες που είναι οι αγαπημένες μου!

Δεύτερο πάρτι έκπληξη όμως έζησα κι ακόμα μια φορά, αυτή τη φορά την χρονιά που είχα μετακομίσει στην Αθήνα. Μετά από μέρες γκρίνιας που δεν θα είχα δίπλα μου τις φίλες μου και την οικογένειά μου, ο άντρας μου (που τότε ήμασταν αρραβωνιασμένοι) μου ετοίμασε ένα πάρτι έκπληξη για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Και όντως το κατάφερε! Λίγοι καλοί φίλοι και πολύ μα πολύ αγάπη! Από τότε κατάλαβα ότι η Αθήνα θα ήταν το καινούργιο μου σπίτι και όντως το βολεύτηκα πολύ.

Γενέθλια σε εστιατόριο με τους κουμπάρους μας. Λίγοι και καλοί.

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν κάπως έτσι, παρεούλα, τουρτίτσα, τραπέζια, κλαμπάκια, γέλια, χορός, κουβεντούλα, επιτραπέζια… έχω δοκιμάσει τα πάντα και όλα ήταν πολύ όμορφα γιατί πάντα είχα πολύ καλούς φίλους δίπλα μου! Ακόμα και στο σινεμά τα γιόρτασα μια χρονιά. Πήραμε μερικούς καλούς φίλους, είδαμε την αγαπημένη μου ταινία (τα θέλω όλα δικά μου όπως βλέπετε), φάγαμε ποπ κορν, γλυκά και λοιπά συνοδυετικά του σινεμά και γύρισα σπίτι πιο χαρούμενη από ποτέ. Απλά και υπέροχα.

Έλα ντε, όμως, που πριν κανά δυο χρόνια την είδα αλλιώς! Πλησίαζα τα τριάντα βλέπετε! Μου ερχόταν κάπως βαρύ γιατί πάντα ήμουν η μικρότερη απ’ όλους και τώρα κόντευα να τριανταρίσω και όχι τίποτα άλλο αλλά δεν ένιωθα τόσο. Στα μάτια μου φαινόμουν ακόμα όπως όταν πρωτογνώρισα τον Κώστα, δηλαδή γύρω στα 21 (ε, εντάξει λίγο πιο ώριμη). Να μου λέει ο Κώστας, «Τι θες να κάνουμε στα γενέθλιά σου;» και εγώ να μην θέλω τίποτα. Βέβαια όλο και κάτι έκανα, πιο πολύ για να μην το μετανιώσω αργότερα παρά γιατί το ήθελα πραγματικά. Μόνο πέρσι δεν έκανα τίποτα, μα τίποτα, γιατί με τις αναγούλες της εγκυμοσύνης μόνο το πάρτι μου έλειπε!

Και φτάσαμε στο σήμερα!

Ξέρετε κάτι; Νιώθω πάλι όπως παλιά. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω τα γενέθλιά μου! Πάνε πέρασαν τα τριάντα, μην σας πω και τα 31! Μπαίνω στα 32! Το δύσκολο πέρασε. Είναι όπως όταν σε τρυπάνε με την βελόνα για να σου πάρουν αίμα. Το τσίμπημα είναι το δύσκολο. Κλείνεις τα μάτια, παίρνει ανάσα και… πάει πέρασε. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ. Έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και βρέθηκα να διανύω την 30η δεκαετία μου, με έναν άντρα μου με αγαπάει σαν την πρώτη  μέρα και με ένα κουκλάκι ζωγραφιστό που γέμισε τη ζωή μας με χαμόγελα και ομορφιά.Και το ακόμα καλύτερο, είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έζησα όλα αυτά τα 30 χρόνια. Οι γονείς μας φρόντισαν να μην μας λείψει τίποτα, οι φίλοι μου μού πρόσφεραν και μου προσφέρουν ωραίες στιγμές και πολλά μα πολλά γέλια, ο άντρας μου μού προσφέρει απλόχερα αγάπη εδώ και δέκα χρόνια και ο Θεός μου προσφέρει υγεία. Όσο για την κόρη μου, νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο δώρο γενεθλίων!

Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο!

Όλες τις ευχές που έκανα όλα αυτά τα χρόνια σβήνοντας τα κεράκια της τούρτας μου, η ζωή μου τις πραγματοποίησε απλόχερα.

Ξέρετε κάτι; Είμαι 31 και είμαι περήφανη!

Χρόνια μου πολλά!

Υ.Γ. Φέτος εκπληρώνεται ακόμα μια ευχή μου. Θα είμαι μαζί με την Kathy και τον George γαι να σβήσω μαζί τους τα κεράκια. Τι ευχή θα κάνω; Δεν σας λέω γιατί όπως λένε αν την πεις δεν θα πραγματοποιηθεί. Κι έτσι λέω να μην το ρισκάρω!