Το γλυκό σαν μέλι διαδικτυακό μας παιδί γίνεται σήμερα 2 χρονών!

Γλυκά μας Ανθομελάκια, πραγματικά δεν ξέρω αν κάποιος θα γελάει μαζί μας και με τη χαρά που έχουμε που το Ανθομέλι μας σήμερα γίνεται 2 χρονών! Και όχι γιατί ο αριθμός από μόνος του λέει κάτι αλλά κυρίως γιατί δύο χρόνια τώρα η ζωή μας έχει γεμίσει με με καινούργιες δραστηριότητες, ιδέες, δημιουργικότητα και φυσικά φίλους. Γίναμε μέλος μιας ομάδας ανθρώπων που θέλουν και παλεύουν για να αναδείξουν την ομορφιά της ζωής και αυτό μας έκανε ακόμα καλύτερους ανθρώπους.

Προσπαθούμε να κάνουμε καθημερινά τη ζωή μας να αξίζει έστω κι αν αυτό καταλαβαίνετε ότι δεν είναι πάντα εφικτό! Ωστόσο, το Ανθομέλι είναι και θα είναι πάντα εκείνο το κομμάτι της ζωής μας που θα μας θυμίζει ότι στα μικρά πράγματα βρίσκεται η ομορφιά της καθημερινότητας. 

Φυσικά, σήμερα δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να σας ευχαριστήσουμε και για την απίστευτη συμμετοχή σας στο διαγωνισμό που οργανώσαμε παρέα με καλές φίλες και εννοείται και για τις ευχές σας που ήδη έχουν αρχίσει να έρχονται. 

Σήμερα όμως, όπως και πέρυσι, θα θέλαμε να σας πούμε μερικά πράγματα για εμάς… έτσι για να ξέρετε, όσοι δεν μας γνωρίζετε προσωπικά, ποιες είμαστε, τι είμαστε και από που ερχόμαστε. Και όχι μην τρομάζετε… δεν θα σας πούμε την ιστορία της ζωής μας… αλλά μέσα από μια μικρή ιστοριούλα ίσως έρθουμε ακόμα πιο κοντά σας!

Η μαμά μας ποτέ δεν ήταν από αυτές τις μαμάδες που μιλάνε συνέχεια για τα παιδιά τους… κοινώς δεν την έλεγες μαμά-κουκουβάγια. Ακόμα και τώρα να την ρωτήσεις, δεν θυμάται να σου πει πότε βγάλαμε την πάνα μας ή πότε ξεκινήσαμε να τρώμε φρούτο ή και αργότερα, ποια ήταν η καθηγήτρια στα φιλολογικά μας… αυτά τα έβρισκε και τα βρίσκει περιττά. 

Ωστόσο, εάν τη ρωτήσεις τώρα, αυτό που θυμάται να σου πει με σιγουριά είναι ότι ήμασταν δύο πολύ καλά παιδιά που δεν την κούρασαν καθόλoυ και ότι από μικρές, έστω κι αν είχαμε τέσσερα + χρόνια διαφορά, αγαπιόμασταν πολύ χωρίς ζήλιες ή τσακωμούς, όπως ακούς συχνά ανάμεσα στα αδέρφια. Και κάπου εκεί μπήκαν και οι πρώτες κορνίζες στο τραπέζι της… κορνίζες από δύο μικρές αδερφούλες που φροντίζουν και αγαπούν η μία την άλλη.

Τα χρόνια πέρασαν… κι αν τη ρωτήσεις τι θυμάται θα σου πει ότι η Κατερίνα ήταν η άριστη μαθήτρια (ακόμα κι εγώ την θυμάμαι να μου λέει αποστήθιση την ιστορία της τέχνης!) κι εγώ αυτή που πάντα “δεν είχε τίποτα για διάβασμα” και εννιά η ώρα το αργότερο είχε κλείσει τα βιβλία της. 

Ωστόσο, και οι δύο καταφέραμε να σπουδάσουμε και έτσι η μαμά μας, που έως τότε δεν ήταν η κλασική μαμά-κουκουβάγια, άρχισε τα κούκου-βα! Ε, με μια κόρη που τα πτυχία της μουσικής γέμιζαν τους τοίχους και την άλλη να σπουδάζει μετάφραση και διερμηνία στο εξωτερικό, οι λόγοι της περηφάνιας της γίνονταν όλο και περισσότεροι. 

Και κάπου εκεί μπήκαν και οι επόμενες κορνίζες στο τραπέζι της… κορνίζες με τις κόρες της να παίρνουν τα πτυχία τους και να ξεκινούν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Τα χρόνια πέρασαν… κι αν τη ρωτήσεις τι θυμάται θα σου πει για τις αγωνίες της να βρούμε από ένα καλό παιδί (κλασική ελληνίδα μάνα)… όχι για να παντρευτούμε τόσο, όσο για να είμαστε ευτυχισμένες στη ζωή μας. Και όχι, δεν ήταν από τις μάνες που στόμα είχαν και μιλιά δεν είχαν… έλεγε και τα καλά και τα κακά με σθένος μάλιστα αλλά και σεβασμό. 

Και κάπου εκεί μπήκαν και οι επόμενες κορνίζες στο τραπέζι της… κορνίζες με τις κόρες της ντυμένες νυφούλες και με γαμπρούς που όπως και να το κάνουμε ήταν του γούστου της!

Τα χρόνια περνούσαν… και αν την ρωτήσεις τι θυμάται, θα σου πει για την εποχή που φρόντιζε τη μεγάλη της εγγονή για να μπορεί η Κατερίνα να αφοσιωθεί στο νεογέννητο γιο της αλλά και για τα αυγά που με τάιζε όταν έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι μετά την εξωσωματική. Στιγμές που παρ’ όλη την αγωνία και την κούραση, δεν θα άλλαζε με τίποτα. Και κάπου εκεί μπήκαν και οι επόμενες κορνίζες στο τραπέζι της και στο πιάνο, και στο τζάκι και παντού… κορνίζες με τα εγγόνια της που μας εκτόπισαν όλους και την έκαναν να καυχιέται πολύ περισσότερο από πριν

Ωστόσο, μετά από λίγο, το Νοέμβριο του 2011 γεννήθηκε ακόμα ένα παιδάκι μας… το Ανθομέλι.. ένα μωρό που σήμερα έγινε 2 ετών. Κι εκεί που νόμιζε ότι δεν θα είχε άλλους λόγους για να είναι περήφανη για εμάς… αυτό το γλυκό σαν μέλι δίχρονο διαδικτυακό παιδί, την έκανε για μια ακόμη φορά να μας πει πόσο περήφανη είναι για εμάς. Κορνίζα, φυσικά, με το Ανθομέλι μπορεί να μη μπήκε στο τραπέζι μας αλλά αποτελεί μόνιμη σελίδα στην οθόνη του υπολογιστή… που είναι πάνω στο τραπέζι!!!

Ξέρω ότι ίσως σας έχουμε κουράσει με τα πολλά ευχαριστώ αλλά για εμάς αυτό το συναίσθημα νομίζω θα είναι ιδιαίτερο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και μόνο για τον χρόνο που μας αφιερώνετε κάθε φορά που μας επισκέπτεστε νομίζω ότι ένα ευχαριστώ δεν φτάνει!  Σας ευχαριστούμε θερμά!

Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα για εμάς δείτε επίσης: 

• Την πρώτη ανάρτηση που δημοσιεύσαμε στις 11/11/2011 με τίτλο “Καλή Αρχή“. 
• Την περσινή μας εορταστική ανάρτηση που θα μάθετε γιατί το νούμερο 11 είναι τόσο σημαντικό για εμάς αλλά και τι σημαίνει για εμάς η λέξη Ανθομέλι. Η ανάρτηση είχε τίτλο, “Ένας χρόνος με ένα Ανθάκι και μια κουταλίτσα Μέλι! Ένας χρόνος Ανθομέλι”!
• Την ανάρτηση με τίτλο, “Οι αναμνήσεις του πρώτου μας μήνα“, όπου θα μάθετε τα πάντα για το παρασκήνιο πίσω από τη δημιουργία του blog αλλά και θα δείτε το ποιοι άνθρωποι μας βοήθησαν στην έναρξή του. 
• Και φυσικά, μην ξεχάσετε να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό χαράς για τα δυο μας χρόνια! Θα είναι πολλοί οι νικητές και ο καθένας θα έχει από τρεις ευκαιρίες για να κερδίσει!

Kathy and Callie